Het is net na de lunchpauze en ik neem net een tweede hap van mijn broodje als mijn manager mijn kamer binnen komt lopen. Ik weet waarvoor ze komt, maar ik heb er totaal geen zin in. Ik leg het broodje naast mijn toetsenbord in de wetenschap dat mijn trek zo wel over zal zijn. Ik ben nu al geïrriteerd dat zij mijn eetlust verpest. Vorige week dinsdag heb ik een pittig gesprek gehad met mij ...   

Ik zit op een soort skippybal en probeer met man en macht ontspannen voorover op het bed te leunen. Mijn man zit op een stoel naast het bed en kijkt gespannen in mijn richting. Net op het moment dat er een verpleegster binnenkomt, puf ik een flinke wee weg. Ik raak een beetje in paniek, totaal niet voorbereid op de heftigheid van de pijn. O ja, zo voelde het. Twee banden zitten om mijn bolle buik ...   

Zenuwachtig staar ik voor mij uit. De geur van ontsmettingsmiddel en kruidenthee is misselijkmakend. Mijn huisarts tikt wat op het toetsenbord en kijkt mij vervolgens vragend aan. ‘Zeg het maar, wat kan ik voor je doen’. Met horten en stoten vertel ik mijn verhaal, de brok in mijn keel probeer ik weg te slikken. Ik friemel wat aan mijn mouw en durf de huisarts niet recht aan te kijken ...   

Met een brok in mijn keel die alsmaar groter wordt, schrijf ik deze blog. Een traan glijdt over mijn wang. Ik wil dit niet voelen. Ik wil het daarom ook niet opschrijven, het maakt het namelijk echter. Het wordt ineens zo definitief als ik het uitspreek, opschrijf. Lang heb  ik het genegeerd. De lichamelijke klachten. Continu gewrichtspijn, het voelde zo stijf en pijnlijk dat ik vooral &rs ...   

Lieve, allerliefste zoon, Mijn kleine man, mijn hartendief. Al bijna 5 maanden oud. Wat ben je toch een kanjer, een schat, een lieverd. Negen maanden lang heb je in mijn buik gezeten, was je een onderdeel van mij. Gegroeid onder mijn hart, jouw voetjes trappelend, gekriebel van je handjes in mijn buik. Vanaf het moment dat ik leven voelde in mijn buik, was het echt. Jij was echt. Je hartje z ...   

Daar zit ik dan. Trillende vingers, een knoop in mijn maag, gedachten die overuren maken. Wat is er met mij aan de hand? Wat gebeurt er? Is het de stress van het werken? Mijn lijf doet raar, en ik weet niet waarom. Het begon vorige week ergens. Bijna iedere avond lag ik met hartkloppingen in bed. Ik vond het vervelend, maar ik heb er in het verleden vaker last van gehad dus ik maakte mij er nie ...   

04:00 uur ’s nachts. Ik hoor gemopper en zacht gehuil door de babyfoon. Manlief ligt heel diep te slapen en ik irriteer mij met iedere ademhaling meer aan het feit dat hij lekker door alles heen slaapt. Geïrriteerd sta ik op. ‘Ik ga wel weer, hoor. Slaap jij maar lekker verder’, hoor ik mijzelf zeggen. Er komt wat gemompel uit de hoek van manlief en hij draait zich vervolgen ...   

Vandaag bedacht ik mij dat het wel verstandig was om mijn blogs in Word op te slaan. Sowieso wil ik alles printen en bundelen zodat ik later alles nog eens kan teruglezen of kan meegeven aan zoonlief, maar ook omdat je nooit weet wat er kan gebeuren met je blogs online. Wie weet crasht de website een keer zodanig dat al mijn geschreven zinnen over de mooiste, moeilijkste, geweldigte  periode ...   

Afgelopen weekend waren manlief en ik op visite bij vrienden van ons die pas een huis gekocht hebben. De kleine vent was mee en op een gegeven moment ging het gesprek over een kennis van onze vrienden en haar zware bevalling. Er werd nog even een vergelijking gemaakt met die van mij en we hadden het gekscherend over wie er meer hechtingen aan over had gehouden. Terug in de auto zette dit mij aa ...   

Gisteren was het dan zo ver: de eerste werkdag na mijn verlof. Al dagenlang was ik uit mijn doen en zag ik er enorm tegenop. Bij de gedachte dat ik zoonlief thuis achter moet laten, kreeg ik meteen tranen in mijn ogen. Ik was bepaald niet de gezelligste thuis. Chagrijnig, moe, emotioneel. En ook nog eens ongesteld, dus het was dubbel pret voor manlief. Iedere keer scrollde ik door de foto&rsquo ...