De eerste stappen

Ik zit op een soort skippybal en probeer met man en macht ontspannen voorover op het bed te leunen. Mijn man zit op een stoel naast het bed en kijkt gespannen in mijn richting. Net op het moment dat er een verpleegster binnenkomt, puf ik een flinke wee weg. Ik raak een beetje in paniek, totaal niet voorbereid op de heftigheid van de pijn. O ja, zo voelde het. Twee banden zitten om mijn bolle buik om de hartslag van de baby en mijn weeën te registreren. De verpleegster kijkt naar de weeën monitor en daarna naar mij. Ik zie aan haar gezicht dat ze iets wil zeggen, maar ik wend mijn blik af. Weer een pijnlijke golf trekt door mijn buik én rug en ik vloek zachtjes in mijzelf dat ik niet weer die helse rug weeën wil meemaken. Ik trek aan de deken van het bed, op zoek naar een soort steun of afleiding. Ik puf en puf en een kleine kreet ontglipt mijn mond. Opeens hoor ik de stem van de verpleegster: “Nou mevrouw, u zult u toch beter moeten ontspannen. Volgens de monitor zijn uw weeën nog niet zo sterk, het gaat nog veel erger worden. Met zo’n houding gaat u het niet redden tot volledige ontsluiting”. Ik kijk naar manlief en weer naar de verpleegster. Plots voel ik weer die wanhoop, die angst. Het gevoel dat ik niet serieus genomen word, dat niemand naar mij luistert. Dat de verpleging het niet gelooft als ik roep dat het voelt alsof mijn rug en bekken gebroken worden. Niet weer. Ik wil het niet nog een keer meemaken. “Pardon?” roep ik. “U weet niet waar u het over heeft! Ik ga kapot van de pijn. Haal de verloskundige er maar bij. En laat haar het echoapparaat meteen meenemen. Deze baby ligt ook als sterrenkijker, ik weet het zeker”. De verpleegster kijkt mij hoofdschuddend aan. Weer een pijnlijke wee volgt en ik concentreer mij weer op het puffen.

En dan schrik ik wakker. Bezweet en met een torenhoge hartslag. Ik ben boos, voel mij onbegrepen en het duurt eventjes voordat ik besef dat ik heb gedroomd. Toch waren de emoties levensecht. Ik ga plassen en kruip daarna weer terug in bed. Ik ben wat klam geworden door het zweten en ik twijfel of ik een nieuwe pyjama aantrek. De droom laat mij niet los. Ik lig te fantaseren over een nieuwe zwangerschap en een volgende bevalling en ik bedenk mij dat ik nooit meer mee wil maken wat ik heb meegemaakt bij zoonlief. Alleen, hoe voorkom je dat? Ik besluit dat ik sowieso geen ruggenprik meer wil, omdat die toch niet werkt bij mij. Dan heb ik ook meer bewegingsruimte, kan ik rondlopen en lekker douchen of in bad. Toch weet ik ook wel dat ik geen invloed heb op een bevalling, dat mijn lichaam het vooral zelf moet doen. Ik zou het wel fijn vinden om deze keer wat meer support en coaching te hebben. Bij zoonlief heb ik urenlang de weeën moeten opvangen met alleen manlief aan mijn zijde. Het was gigantisch druk op de verlosafdeling en de verloskundige kwam om de drie uur even ontsluiting voelen en ging weer weg. Zo nu en dan kwam een verpleegster binnen met de mededeling dat ik nog vol moest houden, dat het nog wel even ging duren etc. Mijn gedachten over de bevalling van zoonlief malen maar door mijn hoofd. Uiteindelijk val ik in slaap.

De volgende ochtend word ik doodmoe wakker. De kleine man ligt lekker te brabbelen op zijn kamertje. Ik besluit hem uit bed te halen en neem hem mee naar ons bed. Het is heerlijk om in het weekend met z’n drieën in bed te liggen en samen wakker te worden. Ik kijk naar ons wonder en voel alleen maar pure liefde. Ik kus en knuffel hem en snuif zijn geurtje op. Hij lacht en grijpt met mijn handjes naar mijn gezicht. Dit is puur geluk. Manlief geeft onze zoon de fles en ik overdenk mijn droom. Af en toe heb ik een soort angst of twijfel voor een tweede kindje. Mijn hart schreeuwt soms om nog een kindje, nog een keer het allermooiste meemaken. Dan wil ik dat het al september is, dat manlief en ik tegen die tijd besluiten om voor een tweede te gaan. Maar op andere momenten wil ik echt nog langer wachten. De bevalling, de kraamtijd, de eerste tien weken.. het is mij zo vies tegen gevallen. Ik vond het gigantisch zwaar. Natuurlijk is mijn bevalling een uitzondering, maar het is geen garantie dat het een volgende keer makkelijker gaat. Daarbij ben ik nu hard aan het werk om mijn beginnende burn out te overwinnen. Op het werk loopt het moeizaam. Mijn manager en ik waren het erover eens dat ik voor 1 dag per week ziek gemeld zou worden. Afgelopen vrijdag draaide ze ineens haar beslissing terug. Ze wil nu dat ik ouderschapsverlof ga opnemen. Iets wat bij ons werk onbetaald is en wat er dus voor zal zorgen dat wij qua inkomen er behoorlijk op achteruit gaan, ondanks de teruggave van de Belastingdienst. Ik heb aangegeven dat wij dat verlies thuis niet kunnen opvangen. En daarbij is ouderschapsverlof niet bedoeld om een burn out op te lossen. Vanmiddag heb ik weer een gesprek.

Gelukkig heb ik wel iets gevonden wat ik voor mijzelf kan doen en waar ik energie van krijg. Ik ben aan het schrijven. Een begin van een boek. Ik hoop natuurlijk dat het een mooi boek gaat worden, wat ik wellicht wel kan laten uitgeven! Maar dat is vooralsnog een droom, een streven. Voor nu is het fijn om af en toe in een vrij uurtje mijn gedachten en gevoelens te kunnen verwerken in de vorm van schrijven. Ik hoop zo ook weer wat richting te kunnen geven aan mijn hersenspinsels. Daarnaast blijf ik voorlopig nog in gesprek met een psycholoog om de bevalling te verwerken. Ik heb er vertrouwen in dat dat goed gaat komen. Het erkennen is belangrijk. De eerste stappen in mijn herstel zijn gezet.

Ik kom er wel. En wie weet, aan het einde van de zomer, is er weer ruimte in mijn hoofd voor een nieuw wonder. Dat er genoeg liefde is, staat vast. De ruimte en de middelen zijn er ook. Ik heb er vertrouwen in!

Liefs,

Pluisje