Warning: battery low

Zenuwachtig staar ik voor mij uit. De geur van ontsmettingsmiddel en kruidenthee is misselijkmakend. Mijn huisarts tikt wat op het toetsenbord en kijkt mij vervolgens vragend aan. ‘Zeg het maar, wat kan ik voor je doen’.

Met horten en stoten vertel ik mijn verhaal, de brok in mijn keel probeer ik weg te slikken. Ik friemel wat aan mijn mouw en durf de huisarts niet recht aan te kijken. Te bang om te huilen.

‘Het is niet niks wat je hebt meegemaakt, een zware en traumatiserende bevalling. Een huilbaby, terwijl je zelf nog moest herstellen. En nu weer voor vier dagen per week aan het werk. Het is lastig om een goede balans te vinden tussen werk en privé. En al helemaal om eens tijd voor jezelf te vinden’. De woorden van de huisarts zorgen ervoor dat ik mij begrepen voel. Ik laat mijn gespannen schouders zakken en ontspan wat. ‘Ja, dat is ook zo’, zeg ik zacht. De huisarts vraagt naar mijn lichamelijk klachten en geeft aan dat zij alle mogelijke lichamelijke oorzaken wil uitsluiten. Ik krijg een brief mee om bloed te laten prikken. Ik word getest op vitamine B12 tekort, schildklierfunctie, ijzer en suiker. Daarnaast plant zij, met mijn instemming, een afspraak in bij een psycholoog die aangesloten is bij de praktijk.

Afgelopen dinsdag zat ik wederom in de wachtkamer. Weer dezelfde zenuwen. Mijn buik doet pijn en mijn handen voelen koud en klam aan. Na een tijdje wachten word ik opgehaald door een jonge vrouw. In haar spreekkamer leg ze kort uit wat zij doet, waarmee zij mij kan helpen en vraagt aan mij om te vertellen waar ik mee zit. Ik wist dat deze vraag ging komen. Ik heb een mooi verhaaltje voorbereid en vertel binnen 1 adem wat ik de afgelopen maanden heb meegemaakt en hoe ik mij nu voel. Ik probeer met man en macht mij sterk te houden. Een schilderij aan de muur vangt mijn blik en met al mijn kracht probeer ik mij te focussen op de afbeelding en de kleuren. Niet nu, zeg ik in mijn hoofd. Hou vol, niet huilen.

‘Je vertelt het nu allemaal in één keer achter elkaar, maar het is behoorlijk wat. Vertel eens rustig hoe de bevalling is gegaan, hoe heb je het ervaren?’. Shit. Ik houd het niet meer. Mijn lip trilt en mijn kin begint te bibberen. De psycholoog zet een doos tissues voor mijn neus en ik vind het ineens zo’n gênante bedoeling. Zit ik dan, te huilen bij een wildvreemde omdat ik mijn bevalling moet vertellen. Ik voel de spanningsvlekken verschijnen in mijn nek en ratel ondertussen door. Alles wat ik heb meegemaakt komt als een waterval eruit. De psychologe knikt af en toe instemmend, vraagt hier en daar door en samen hebben wij het over mijn gevoelens.

Aan het einde van het gesprek ben ik inmiddels gekalmeerd, hoewel ik mij erger aan mijn verstopte neus die ik heb overgehouden aan de huilbui. De psychologe concludeert zo op het eerste  gezicht twee ‘problemen’: allereerst heb ik begeleiding bij traumaverwerking nodig voor de bevalling, daarnaast is mijn batterij leeg. Ook wel burn out genoemd. Ik heb maandenlang op een hoog stressniveau gefunctioneerd, alles op alles gezet voor mijn zoontje en zijn welzijn, alles thuis draaiende gehouden zodat manlief kon werken én studeren. Ondertussen op het werk doe ik graag alsof ik weer 100% de oude ben, wil ik werken op mijn oude niveau, neem ik werk over van collega’s die er niet zijn vanwege trainingen en ontvang ik daar geen waardering voor. Ik kom mijzelf nu hard tegen. Waar ben ik? Wanneer heb ik iets voor mijzelf, en dan echt alleen voor mijzelf gedaan?

Met knallende koppijn verlaat ik het pand. Eenmaal thuis voel ik mij toch een stukje lichter, gelukkig. Het gesprek heeft dus wel iets losgemaakt.

De bloeduitslagen zijn inmiddels binnen. Alles is goed, er is nu geen aanleiding om te denken dat er lichamelijk iets aan de hand is wat deze klachten veroorzaakt. Het zit dus echt in mijn koppie. Hoe vreemd ook, ergens vind ik dat niet leuk. Er is nu namelijk niet een simpel kuurtje wat het eventjes oplost. Ik moet nu met mijzelf aan het werk. Over drie weken heb ik weer een afspraak bij de psychologe. Ik blijf het lastig vinden om aan mijzelf toe te geven dat ik ergens last van heb, dat het even niet meer gaat. Dat ik hulp nodig heb om mijzelf weer terug te vinden. Het klinkt ook allemaal zo zwaar en heftig, maar zo ervaar ik het zelf niet.

Mijn moeder en onze beste vrienden zijn op de hoogte van wat er speelt. Zij reageren allen erg geschrokken, bieden meteen aan om op Kian te passen zodat ik even rust heb. Heel lief, maar ik ben juist zo graag samen met mijn wondertje. Ik word juist blij en gelukkig van hem! Maar ik snap het wel. Ik ben dan ook druk met flesjes, luiers, huilbuien weg troosten, tillen, sjouwen, zorgen.

Op het werk heb ik mijn manager ingelicht middels een mail. Ik durfde het nog niet aan om het face to face aan te kaarten. Volgende week gaan wij samen ergens zitten. Word er nu al zenuwachtig van. De afgelopen week heb ik namelijk ook in de wandelgangen vernomen dat mijn functie en die van mijn directe collega op de tocht staat. Wij voeren werk uit voor adviseurs, wat zij eigenlijk ook zelf kunnen. Ik heb meegedraaid in een project om het proces te verbeteren en te versimpelen en heb daarbij eigenlijk onbewust mijn eigen werk wegbezuinigd. Gelukkig ziet mijn manager mijn toegevoegde waarde, maar zij moet het managementteam wel overtuigen hiervan. Wat baal ik ervan dat ik juist nu met deze klachten zit. Ik durf bijna niet minder te gaan werken, laat staan om even helemaal niet werken, omdat ik juist nu in deze periode die aansluiting met de afdeling en het management moet blijven houden.

Ik vind het maar lastig. Als ik thuis blijf en zorg dat ik zelf beter word, dan mis ik belangrijke kansen op het werk. Dan ben ik straks misschien wel weer de oude, maar zit ik zonder werk. Dan kan ik mentaal wel weer de beste moeder zijn, maar financieel niet. Volgende week ga ik maar eens een afspraak maken met de bedrijfsarts. Wie weet stelt hij voor om voor een paar weken halve dagen te werken. Dan ben ik in ieder geval nog wel in beeld, maar heb ik ook tijd om aan mijzelf te werken.

Dit weekend ga ik maar eens lekker hardlopen en onder de zonnebank. Even me- time. De eerste stap is genomen..

Liefs,

Pluis