De man met de hamer

Met een brok in mijn keel die alsmaar groter wordt, schrijf ik deze blog. Een traan glijdt over mijn wang. Ik wil dit niet voelen. Ik wil het daarom ook niet opschrijven, het maakt het namelijk echter. Het wordt ineens zo definitief als ik het uitspreek, opschrijf.



Lang heb  ik het genegeerd. De lichamelijke klachten. Continu gewrichtspijn, het voelde zo stijf en pijnlijk dat ik vooral ’s ochtends met moeite de trap op en af kon. Lang gedacht dat het een klacht was door het ontzwangeren. Pas bevallen, slapeloze nachten, huilbaby. Dat doet vast geen goed voor je lichaam. Daarbij ook veel haaruitval en een zeer pijnlijke schouder.



Vorige week met die klachten naar de huisarts geweest. In mijn schouder zit een slijmbeursontsteking. En ik werd getest op reuma. Vandaag kon ik bellen voor de uitslag en gelukkig was er geen anti-stof gevonden in mijn bloed die kan duiden op reuma. Enigszins opgelucht ben ik wel, je hoopt natuurlijk niet op zoiets ernstigs wat je leven zo kan beïnvloeden. Maar ik heb gelijk een afspraak gemaakt voor morgen. Ik moet namelijk nog iets bespreken. Iets wat ik al een paar weken ontken.



Eind december was ik erg emotioneel. Ik zag als een berg op tegen weer aan het werk gaan, mijn lieve schat thuis achterlaten bij de oppas. Ik gooide het op hormonen, ontzwangeren, loslaten. Heel logisch allemaal. De eerste werkweek viel mij eigenlijk alles mee. Ik heb veel bijgekletst en mijn vervangster was er nog eventjes zodat het werk goed overgedragen kon worden.



Drie weken terug ging zij weg en moest ik het weer alleen doen. Mijn directe collega is veel weg naar overleg, cursus of training. Haar werk komt dus ook bij mij te liggen. Ondanks de woorden van mijn manager dat ik rustig aan mocht beginnen, ben ik alweer op volle toeren bezig. Niemand lijkt zich ervan bewust dat ik lichamelijk nog niet de oude ben en daardoor ook nog niet 100% functioneer zoals voorheen. Ik loop nu al achter de feiten aan. Ik loop mijzelf voorbij.



Een paar weken terug schreef ik dat mijn lichaam in de war was. Ik had last van PMS dacht ik achteraf, want na een week bruinverlies werd ik ongesteld. Maar het nare gevoel is nog steeds niet over. Ik vraag mij daarom af of het wel PMS is. Ik ben zo emotioneel sinds een paar weken. Voel me vaak neerslachtig, moe, eenzaam. Heb soms het gevoel alsof niemand mij begrijpt. Ik kan om de meest onbenullige dingen ontploffen. Manlief die vraagt of hij kan sporten, terwijl ik een lange dag heb gehad en moe ben is meteen aanleiding voor een sneer, een kattige opmerking en uiteindelijk een huilbui.



Sinds twee weken raast er een enorme onrust door mijn lijf. Ik sta op scherp, gespannen, alsof ik ieder moment kan gaan huilen. Voel me ook snel angstig. Laatst hoorden manlief en ik boven ons bed iets kraken, het leek van zolder te komen. Manlief draait zich om en slaapt. Ik lig vervolgens een uur wakker met de zenuwen in mijn lijf, te bang om te plassen.



Ik vind het vreselijk dat ik me nu zo voel. Ik was zo gelukkig de laatste maanden van 2014. Ik genoot zo intens van het samenzijn met mijn lieve zoon. Ons knusse gezinnetje, de kaarsjes aan, het prille moederschap. Heerlijk. Nu voel ik mij soms zo somber, en dat binnen een paar weken tijd. Ik snap het niet. Ik snap mij niet.



Morgen naar de huisarts dus. Ik wil dat dit gevoel af. Ik wil weer genieten, leven, vrolijk zijn! Ik ben benieuwd…



Liefs,


Pluisje

708 x gelezen, 1

In Overig

reacties (0)


  • fiekeb

    Ik ben al even niet zo actief meer, maar vandaag had ik wat tijd over en kwam ik bij jouw blogs uit. Vreemd om te lezen dat een totale vreemde 'jouw leven' leeft. De eerste bevalling, slopend, sterrenkijker, het onbegrip tijdens, maar de schok net na de bevalling (waarom werd de gyn. er niet eerder bij geroepen) en dan de verwerking er na. Een half jaar later, kan mijn bed niet uit, de trap niet af, mijn kind niet tillen en ontstekingen komen af en aan. Naar de reumatoloog, maar net als bij jou geen reumafactor in mijn bloed. Nu na 4 jaar vechten, eindelijk een diagnose. Het blijkt toch reuma te zijn. Artritis Psoriatica. Lastig te vinden, want een kenmerk is dat er geen reumafactor te vinden is. De klachten maken de diagnose. Google eens op Spondylartipatie daar zijn verschillende vormen van. Allemaal hebben ze gemeen dat ze beginnen 4 tot 6 mnd na de eerste zwangerschap. Inmiddels werk ik nog maar 16 uur, al mijn plannen in rook opgegaan, maar wel gelukkig. Bij mij werd het een arbeidsconflict, maar na tussenkomst van HR, de bedrijfsarts en de arbeidsdeskundige toch in mijn recht gezet. Het is wat het is, je krijgt zonder te vragen, maar onthou dit: jij, je relatie en je gezin zijn belangrijk! Sterkte en alsjeblieft; zoek door, leg je er nu nog niet bij neer! You can do it!

  • vedertje

    Het gevoel hebben dat niemand je begrijpt is echt eenzaam. Echt heel knap van je dat je het zo hebt weten op te schrijven!! Neem de onrust in je lijf serieus... Hoop echt dat het over een poosje beter met je mag gaan!!

  • dromer87

    sterkte meid, ik hoop dat je huisarts je verder kan helpen en dat je snel weer vol overgave van alle mooie dingen in je leven kan genieten!

  • rlyblue

    Vervelend dat het niet lekker gaat! Klinkt als pnd achtige klachten. Hopelijk kan de huisarts je verder helpen. Succes!

  • ons-mupke

    Heel veel sterkte.. hopelijk zie je snel de lichtpuntjes weer!

  • Aoeth

    Het klinkt heel herkenbaar allemaal Ben al een jaar weer aan het werk, en heb het er nog steeds moeilijk mee. Bij mij hebben ze bovendien wel de antistoffen tegen reuma aangetroffen, dus probeer dat nog steeds te aanvaarden. gelukkig valt de last en pijn nog wel mee. Heb wel zware CMV gehad met reactieve artritis. Dus het is nogal wat geweest het afgelopen jaar. Het is goed dat je hulp gaat zoeken, heb ik tot op heden nog niet gedaan. Ik wijt het nog steeds allemaal aan de gebeurtenissen van afgelopen jaar De ene dag gaat, de andere dan weer niet. Hopelijk vind je snel hulp

  • san1985

    zit je niet tegen een soort depressie aan? Er zijn er meer die dat hebben na de zwangerschap. Goed van je dat je het niet ontkent voor je zelf en hulp gaat zoeken. Ik heb er 10maanden over gedaan na de geboorte van mijn oudste om het aan mezelf en anderen toe te geven.. Hopelijk kan de dokter je doorsturen naar iemand met wie je kunt praten. En op het werk toch echt een tandje terug gaan, om het vol te houden. Ik heb 3jaar geleden geleerd dat ik niet overal 100% kan geven, dat hou je simpelweg niet vol. 90% is ook goed, ook al zou je graag toch die 100% willen geven. Je bent waarschijnlijk een perfectionistje (net als ik), maar je houdt het gewoonweg niet vol op deze manier. Gas terug nemen en hulp zoeken, zodat je weer kunt genieten en de leuke vrouw/moeder kunt zijn die je bent. Succes meid!