In de war

Daar zit ik dan. Trillende vingers, een knoop in mijn maag, gedachten die overuren maken. Wat is er met mij aan de hand? Wat gebeurt er? Is het de stress van het werken? Mijn lijf doet raar, en ik weet niet waarom.

Het begon vorige week ergens. Bijna iedere avond lag ik met hartkloppingen in bed. Ik vond het vervelend, maar ik heb er in het verleden vaker last van gehad dus ik maakte mij er niet al te druk om. Misschien kwam het door de vermoeidheid, doordat ik weer ben gaan werken. Zoonlief zit midden in een lastige fase en werd bijna elke nacht wakker. Toch vond ik het na ruim een week dat het wel erg vaak voorkwam. Het maakte mij wat onrustig en angstig, ook al is mijn hart in het verleden helemaal nagekeken en zag alles er goed uit.

Begin deze week voelde ik mij ook erg emotioneel. Boos. Zo’n typische PMS-bui, maar dan in het kwadraat. Geduld opbrengen terwijl zoonlief niet wil slapen, huilend in bed ligt en lekker gaat spelen als ik binnenkom.. ik vond het lastig, maar het lukte. Echter, manlief moest het ’s avonds alsnog ontgelden. Bij het minste geringste ontplof ik. Het huilen staat mij nader dan het lachen. En waarom ik mij zo voel, weet ik niet.

Gisteren had ik de hele dag het gevoel dat ik moest huilen. Ik voelde mij erg verdrietig, maar wist wederom niet waardoor het kwam. Na een drukke middag waarin zoonlief weer niet wilde slapen, was ik op. Manlief kwam thuis en werd tijdens het eten gebeld door zijn ouders. Of ze even langs kunnen komen om de kleine te zien. Hij zegt meteen ‘ja’, terwijl hij druk is met leren voor zijn studie (die hij naast zijn werk doet) en mede hierdoor wil hij aankomend niet weekend niet naar mijn ouders. Ik word meteen pissig, want ik wil Kian na het eten in bad doen en op bed leggen en zeker niet nóg meer prikkels geven. Daarbij, waarom mogen zijn ouders wel komen en kunnen wij niet naar mijn ouders toe omdat hij moet leren? Ik kan mijn woede en frustratie niet verbergen en val uit tegen manlief. Het was voor mij de welbekende druppel.

’s Avonds, als de kleine man op bed ligt, begin ik wat te kalmeren. Ik bedenk mij ineens dat dit gevoel dicht in de buurt komt van het gevoel dat ik had toen ik bijna overspannen thuis zat in 2011. Ik zeg tegen manlief dat ik het nog even een week of twee aankijk, en als het dan niet over is, dat ik naar de huisarts ga om dit aan te kaarten. Wie weet moet ik eens praten met een psycholoog, misschien heb ik toch last van de bevalling. Moet ik het trauma wat actiever verwerken.

Vanmorgen hadden manlief en ik het weer goed gemaakt, en als gevolg daarvan het ook gezellig gehad in de slaapkamer. Bij het aankleden zag ik dat ik wat bloed had verloren. He? Hoe kan dat nou? Ik zou pas volgende week ongesteld moeten worden! Of word ik nu ineens ongesteld?

Ondertussen maken mijn gedachten overuren. Toevallig dacht ik vorige week toen ik mijn eisprong voelde, dat ik in de maand waarin Kian is verwekt de innesteling heb gevoeld. En ik had toen ook twee dagen wat minuscuul bloedverlies gehad van de innesteling. Dat was dag 9 en 10 na de eisprong. Als dat deze maand weer zou gebeuren, zou ik donderdag (vandaag dus) ook was innestelingsbloed moeten verliezen. Waarom ik dat uitrekende, geen idee?! Wij zijn zeker nog niet bezig voor een tweede kindje. Mijn gevoelens daarover slingeren telkens heen en weer en we willen minstens wachten tot de eerste verjaardag van zoonlief.

Ik schrok vanmorgen dus ook behoorlijk van het veegje bloed. Mijn hart begon als een razende te bonken en de zenuwen gierden door mijn lijf. Had ik het een soort van verwenst toen ik hier vorige week aan dacht? Ineens begon ik alle rare klachten met elkaar te linken. Mijn PMS gedrag had ik ook toen ik net zwanger was. Ik was toen erg emotioneel, kon om alles huilen en werd snel onredelijk en boos. Daarbij had ik toen ook vaak hartkloppingen. Het zal toch niet? Of wel? Maar dat kan niet! We vrijen veilig, met condoom. Hoewel een condoom niet de meest veilige anticonceptie is, lijkt mij de kans heel klein dat wij ‘erdoorheen’ zwanger raken. We hebben immers over Kian ook een jaar gedaan.

En wat als het wel zo is? Ik voel me echt niet klaar voor een nieuwe zwangerschap! Begin mij eindelijk steeds meer de oude te voelen. Begin net te wennen aan mijn nieuwe leventje. Ik geniet zo intens van zoonlief, ik wil zeker nog tot zijn eerste verjaardag compleet en alleen van hem genieten! Maar een maand geleden wilde ik dolgraag een tweede kindje, kon echt niet wachten en telde de maanden stiekem een beetje af tot september.

Bluh, waar heb ik toch last van… Waarschijnlijk word ik gewoon ongesteld. Had ik gewoon last van flinke PMS, wat extra explosief was doordat ik net ben gaan werken en behoorlijk moe ben. Heb ook sinds vanmorgen opkomende hoofdpijn. En die lage rugpijn van vannacht, zal ook vast een voorbode zijn van een naderende menstruatie. Dan komt de menstruatie deze maand vroeg, of ik heb klachten aangezien voor een eisprong, terwijl deze al eerder is geweest.

Ik kan nu niet anders dan afwachten. Sinds ruim een jaar weer op het wachtbankje. Een ander, ongemakkelijk, doodeng wachtbankje dit keer..

Liefs