Mama aan het werk

Gisteren was het dan zo ver: de eerste werkdag na mijn verlof. Al dagenlang was ik uit mijn doen en zag ik er enorm tegenop. Bij de gedachte dat ik zoonlief thuis achter moet laten, kreeg ik meteen tranen in mijn ogen. Ik was bepaald niet de gezelligste thuis. Chagrijnig, moe, emotioneel. En ook nog eens ongesteld, dus het was dubbel pret voor manlief.

Iedere keer scrollde ik door de foto’s op mijn telefoon en vroeg mij in gedachten af hoe het toch kon dat de tijd zó razendsnel voorbij is gevlogen. Was ik echt al bijna 6 maanden thuis? Het was hoogzomer en bloedheet toen ik verlof had en eindelijk met mijn bolle buik kon genieten van het thuis-zijn. Inmiddels is het winter, hebben we al wat koudere dagen gehad en kijkt iedereen alweer uit naar het voorjaar. En wat heb ik genoten van de afgelopen maanden. Wat was het fijn om volledig en alleen met zoonlief bezig te zijn. Mijn wereld draaide om hem en om manlief, de rest deed er niet toe.

Natuurlijk waren er dagen bij tijdens mijn verlof dat ik ook graag even de deur uit wilde. Als manlief thuiskwam van het werk en ik de gehele dag een ontevreden en huilende baby had meegemaakt, riep ik ook weleens dat ik dolgraag wilde werken en dat manlief maar thuis moest blijven. Achteraf gezien waren die dagen ook best zwaar. Maar nu mijn eerste werkdag zo dichtbij kwam, leek een dagje op kantoor ineens helemaal niet meer zo geweldig.

De nacht ervoor had ik ook niet goed geslapen. Veel gedroomd over het werk en toen ik wakker werd, lag er een enorme steen op mijn maag. Waarom waren we geen miljonairs, dan hoefde ik niet te werken. Een uur eerder dan normaal stond ik op en ging ik douchen terwijl de kleine vent nog lekker lag te slapen. Gelukkig liet manlief mij een beetje met rust en vroeg hij niet aan mij hoe het ging, anders was ik geheid in tranen uitgebarsten. Nadat ik klaar was, heb ik de kleine man wakker gemaakt en een flesje gegeven. Toen mijn moeder er was, heb ik niet te lang afscheid genomen. Een knuffel en een kus, “Mama is er vanmiddag weer!”, en snel de deur uit.

In de auto voelde het zo ontzettend vreemd. Het is nu echt voorbij met de pret. Ik wist dat dit eraan zat te komen, ik wist dat ik al heel veel mazzel had dat ik mijn vakantieverlof erachteraan mocht plakken en toch voelde het zo raar. Op het werk was het ook wel leuk om mijn collega’s weer te zien. Veel afleiding en veel bijgepraat, dus de dag vloog gelukkig voorbij. Maar toch knaagde er iets.

Nog steeds kan ik er de vinger niet op leggen. Ik voel me helemaal niet mijzelf. Verdrietig of zo. Komt het doordat ik afscheid heb moeten nemen van de meest mooie en fijne periode uit mijn leven? Vind ik mijn werk niet meer leuk? Kan ik zoonlief nog niet goed loslaten? Ik denk van alles een beetje, maar ik denk dat ik bovenal gewoon heel erg moet wennen.

Vandaag gaat het al iets beter op het werk. Het is ook wat rustiger, dus ik kan wat meer landen en settelen. Hopelijk gaat het elke dag steeds een beetje makkelijker. Durf ik er volledig op te vertrouwen dat thuis alles goed gaat. Durf ik los te laten. Hopelijk ga ik ook weer wat plezier in mijn werk vinden. Vorig jaar heb ik heerlijk gewerkt, maar ik stond er anders in. Ik had een datum. De datum waarop ik met verlof zou gaan. Ik had iets moois om naar uit te kijken, om naar toe te leven. En de tijd voor de zwangerschap had ik ook iedere keer iets om naar uit te kijken: stoppen met de pil, reis naar Thailand, proberen zwanger te worden. En nu is mijn agenda leeg, heb ik een heel jaar voor me waarin ik nog geen duidelijke doelen of wensen heb. En dat vind ik een beetje eng.

Ik kijk zelfs al weer een beetje uit naar de periode dat we eventueel voor een tweede kindje zullen gaan. Maar wanneer dat is, weet ik niet. Het voelt een beetje alsof ik vastzit. Een dip of zo. Ik houd het er maar op dat ik gewoon nog heel erg moet wennen aan het werken als moeder. Wie weet ga ik het over een paar weken ook weer waarderen.

En, morgen ben ik vrij! Ik kijk er enorm naar uit! Lekker knuffelen met de allerliefste baby van de wereld. Lekker weer ons eigen ritme volgen. Lekker weer even terug naar onze wereld, waarin de rest er niet toe doet.

Liefs,

Pluisje