Verwerken van mijn bevalling

Afgelopen weekend waren manlief en ik op visite bij vrienden van ons die pas een huis gekocht hebben. De kleine vent was mee en op een gegeven moment ging het gesprek over een kennis van onze vrienden en haar zware bevalling. Er werd nog even een vergelijking gemaakt met die van mij en we hadden het gekscherend over wie er meer hechtingen aan over had gehouden.

Terug in de auto zette dit mij aan het denken. Met de kerstdagen vroeg mijn zus of ik de bevalling al een beetje had verwerkt. Ik vertelde dat de tijd echt wel wonden heelt, maar dat ik er nog niet bent. Dat ik het nog steeds traumatiserend vind, maar dat ik mij gelukkig de pijn niet meer kan herinneren. En terwijl ik toen daarover praatte, merkte ik dat mijn hartslag sneller ging en dat ik steeds hoger ging ademen. Dit zelfde gebeurde ook afgelopen weekend. En ook toen ik het bevallingsverhaal in november aan de kraamvisitie vertelde.

Zelfs nu ik deze blog aan het schrijven ben, merk ik dat ik anders ga ademhalen. Die bevalling heeft toch meer met mij gedaan dan ik vaak wil toegeven. Ik ben gaan zoeken op internet op ‘verwerken traumatische bevalling’ en zag een artikel over post traumatisch stress syndroom. De klachten die werden beschreven, zijn niet echt van toepassing op mij. Ik heb geen nachtmerries, ik heb niet continu stress of spanning in mijn lijf, ik heb geen flashbacks, ik moet niet (meer) huilen als ik erover praat. Het enige wat ik dus wel ervaar, is dat ik veel spanning voel in mijn lijf zodra ik erover praat.

Verder heb ik gemerkt dat ik er ‘graag’ over praat. Het klinkt misschien raar, maar het voelt op de een of andere manier fijn als er iemand naar vraagt. Of wanneer iemand vraagt hoe het nu met mij gaat gezien de bevalling. Misschien komt dat doordat ik een stukje erkenning zoek. Ik heb vaak het gevoel gehad dat mijn bevalling werd gebagatelliseerd. Wanneer ik mijn verhaal vertelde, en erbij zei dat ik het zo ontzettend naar en heftig vond, volgt heel vaak de reactie: “maar je hebt er toch iets moois voor terug?”. Alsof mijn gevoel er dan niet mag zijn. Alsof het er niet toe doet.

Ook heb ik nog moeite met de gaten in mijn verhaal. Door de morfine weet ik veel dingen van de laatste 3 uur niet meer. Ik weet niet meer wanneer de verloskundige zei dat ik 10 centimeter ontsluiting had. Ik weet niet meer hoe ik van zijligging naar persfase ben gegaan. Ik weet nog maar zo weinig. Flarden. Als foto’s of korte filmfragmentjes. Ook alsof ik er niet echt bij was, maar toekeek. Terwijl ik net na de bevalling nog wel heel levendig de pijn kon voelen en voorstellen. Ik begrijp soms niet waarom ik dat gevoel, die pijn steeds zo belangrijk vind. Het lijkt soms net alsof ik weer heel even wil voelen hoe het was. En daarna verklaar ik mijzelf voor gek dat ik dat wil.

Op heel veel  dagen denk ik niet aan de bevalling terug. Dan gaat er gerust een week voorbij zonder dat ik eraan denk, iets over zeg of iets voel. Maar op andere dagen lijkt het me niet los te laten. Dan wil ik weer terug gaan in mijn herinneringen en weer even denken aan die nare gebeurtenissen. Dan probeer ik de woorden van de verpleging en de verloskundige weer in mij op te nemen en ga ik alles nog eens na.

Ik heb heel lang geworsteld met de gevoelens van falen en schuld. Ik was er in het begin zowat van overtuigd dat het mijn eigen schuld was. Dat ik niet met de pijn kon omgaan lag geheel aan mijzelf. Ik had namelijk een boekje gelezen over de bevalling en hoe je eigen denkproces veel invloed heeft op de mate van pijn die je ervaart. Als je vaak tegen jezelf zegt dat je het niet kan, dat het teveel pijn doet, dan ervaar je de weeën pijnlijker dan wanneer je positief denkt. Tijdens mijn bevalling werd ik zo overweldigd door de rugweeën en de kracht van de pijn, dat ik met man en macht probeerde positief te denken, maar heel vaak lukte dit niet. In mijn ogen had ik gefaald. Ik had gekozen voor een ruggenprik omdat ik te slap was om met de weeën om te gaan. En dat die ruggenprik niet werkte, had ik ook aan mijzelf te danken. En dat zoonlief als sterrekijker lag, kwam doordat ik aan de banden lag voor het CTG en de weeënmonitor welke waren aangesloten voor de ruggenprik, dus dit had ik ook weer aan mijzelf te danken. Als ik meer had bewogen en verschillende houdingen had geprobeerd, was hij vast goed gedraaid.

Hoe meer de heftigheid in mijn herinnering zakte, hoe beter ik er van een afstand naar kon kijken. Nu snap ik ook wel dat het niet mijn schuld is, dat ik niet heb gefaald maar dat ik juis trots moet zijn op de prestatie die ik heb geleverd. En dat ik er zelf ook niets aan kon doen dat zoonlief als sterrekijker lag.

Soms ervaar ik nog wel gevoelens van spijt. Dan vind ik het zo jammer dat ik koos voor de ruggenprik, terwijl ik het zo graag natuurlijk wilde doen. En de ruggenprik werkte niet eens! Maar dat kon ik ook niet weten. Ook heb ik soms spijt van mijn houding op het einde van de bevalling. Ik bleef maar zeggen tijdens de laatste centimer en tijdens het persen dat ik het echt niet meer kon, dat ik op was, dat ik zo moe was. Eigenlijk heel begrijpelijk na 32 uur intense pijn, maar probeer dat maar eens uit mijn hoofd te krijgen.

Een mens zit soms raar in elkaar. Eigenlijk gaat het volgens mij wat betreft de verwerking redelijk goed. Ik heb al diverse fases meegemaakt. Allereerst intens verdriet. Ik was zo verdrietig dat mijn bevalling zo was gegaan. Zoveel tranen hebben er gevloeid in de kraamweek, omdat ik nu nooit meer wilde bevallen en ik wilde nog zo graag meer kindjes als het ons gegund is. Waarom is de natuur zo wreed, ging er door mijn hoofd.

Later was er vooral woede. Ik was boos op mijzelf. Waarom heb ik gekozen voor een ruggenprik? Waarom had ik niet gewoon gevraagd aan de verloskundige om mij door de weeën heen te loodsen? Waarom heeft mijn lichaam mij zo in de steek gelaten? Ook was ik boos op de verloskundige van het ziekenhuis en de verpleging. Waarom hebben ze mij zoveel uren laten lijden? Waarom luisterde niemand naar mij? Waarom behandelden ze mij soms als een klein kind?

Verder ook veel ‘wat- als’ vragen. Wat als ik geen ruggenprik had genomen? Dan had ik meer bewegingsvrijheid gehad, was het dan sneller gegaan? Wat als ik nog wat langer thuis was gebleven met weeën, had ik dan meer ontspanning gehad? Wat als de ruggenprik wel werkte? Waarom heb ik zoveel bloedverloren, kan dat door de wee-opwekkers zijn gekomen? Was mijn baarmoeder te geprikkeld?

Acceptatie begint heel langzaam te komen. Het is gebeurd. Ik kan er niets aan veranderen. Een sterrekijker is over het algemeen pijnlijker, omdat de ontsluiting niet opschiet maar de weeën wel sterker worden. En bevallen van een sterrekijker duurt over het algemeen ook langer. Ik heb dikke vette pech gehad. Het extreme bloedverlies is natuurlijk uitzonderlijk. Ik heb veel geluk gehad, het had veel erger kunnen zijn. Mijzelf dingen verwijten heeft geen zin. Het maakt het verhaal niet anders. Het is jammer dat sommige mensen mijn ervaring, mijn pijn en mijn angst niet willen of kunnen erkennen. Dat sommigen eroverheen walsen. Ik houd mijzelf maar voor dat zij daar niets aan kunnen doen, zij hebben nu eenmaal een andere ervaring en dus een ander refentiekader.

Verder twijfel ik nog of ik met mijn gevoelens naar een arts moet gaan. Wie weet moet het gewoon nog een beetje meer slijten. Wel heb ik met mijzelf de afspraak dat wanneer ik tegen de zomer nog steeds die hartkloppingen en snelle ademhaling heb tijdens het praten over de bevalling (soort hyperventilatie), ik hiermee naar mijn huisarts ga. Het moet in ieder geval wel sterk verminderd zijn voor de toekomt. Als wij het wonder van een nieuw leven nogmaals mogen meemaken, wil ik niet met zoveel angst de bevalling aangaan.

De tijd zal het leren.

Liefs,

Pluisje