Een normale dag

04:00 uur ’s nachts. Ik hoor gemopper en zacht gehuil door de babyfoon. Manlief ligt heel diep te slapen en ik irriteer mij met iedere ademhaling meer aan het feit dat hij lekker door alles heen slaapt. Geïrriteerd sta ik op. ‘Ik ga wel weer, hoor. Slaap jij maar lekker verder’, hoor ik mijzelf zeggen. Er komt wat gemompel uit de hoek van manlief en hij draait zich vervolgens om.

Als ik de babykamer inloop, ligt Kian mij met zijn brede glimlach aan te kijken. ‘Het is vier uur ’s nachts, je moet nog even verder slapen’. Meneertje denkt er anders over en wil spelen. Hem op zijn eigen kamer inslaap krijgen lijkt een onmogelijke opgave en dankzij mijn slaap en het feit dat de wekker over 2 uurtjes gaat, geef ik op. Ik neem hem mee en leg hem tussen ons in, in het grote bed. Normaal gesproken slaapt hij dan binnen 10 minuten en ik ook. Nu krijgt hij de hik, dus ik lig 30 minuten naar mijn hikkende zoontje te luisteren totdat hij in slaap valt. Ik ben te wakker. Uiteindelijk val ik om 5.00 uur in slaap. Nog geen drie kwartier later gaat de wekker van manlief en is het complete gezin wakker.

Mijn moeder kan vandaag niet komen oppassen, dus hebben wij gisteren last minute mijn schoonvader kunnen regelen. Wanneer hij binnenkomt, stop ik net mijn brood in mijn tas en geef Kian een dikke knuffel en een kus. Ik loop met flinke pas door de sneeuwbui naar de bushalte. Gelukkig ben ik net op tijd. Wanneer ik uitstap in het centrum moet ik weer 10 minuten door de vallende vlokjes naar mijn werk lopen. Zodra ik binnenkom, komt mijn manager aangelopen met een spoedklus.

Na een drukke werkdag kom ik thuis nadat ik op de terugweg snel een laatste boodschap doe bij de supermarkt om de hoek. Mijn schoonvader zit met Kian op schoot en ik zie zijn witte gezichtje. Doodmoe dus. Mijn schoonvader vertrekt, ik krijg Kian na 10 minuten huilen in slaap en leg hem op bed. Nog even snel wat mailtjes van het werk doorsturen, alvorens in de flesjes ga omspoelen en de vaatwasser uit- en inruim. Ik snij wat groente, hoor Kian huilen en haal hem uit bed. Hij krijgt zijn fles en ik drink mijn lauw geworden thee.  Omdat ik hem sowieso 30 minuten rechtop moet houden vanwege zijn reflux, heb ik eindelijk een rustmomentje. Kian besluit dat hij niet op schoot wil, dus hij jammert en worstelt en wringt zich uit mijn armen.

Na de 30 minuten ‘rust’ leg ik meneertje even in de box terwijl ik het eten wil koken. Na 10 minuten hoor ik gehuil. Heel fijn, die sprong rond 4,5 maand. Kian heeft er al 3 weken ‘last’ van. Hij kan of wil niet meer alleen spelen, wil alleen nog maar op schoot, maar ook dat is niet goed. Hij huilt veel, slaapt slecht en wordt al drie weken bijna iedere nacht wakker rond 03.00 uur. Gelukkig hoeft hij dan geen nachtvoeding, maar voor ik goed en wel slaap zijn we 45 minuten verder tijdens een goede nacht.

Ik zet Kian in de wipstoel op tafel naar mij gericht. Kennelijk is het interessant hoe mama aan het koken is, want hij lijkt even tevreden en sabbelt wat op zijn bijtring. Dat bijten en sabbelen is nu helemaal zijn ding, ik heb het bobbeltje onder zijn tandvlees ontdekt dus ik vermoed een dezer dagen een doorkomende tand. Het eten is bijna klaar, manlief komt thuis van het werk en onder het gemopper en gehuil van Kian eten wij snel onze borden leeg.

Daarna speel ik wat met Kian op het kleed op de grond. Ik daag hem af en toe uit een speeltje te grijpen wat iets verder weg ligt en tegenwoordig rolt meneertje al keurig van buik naar rug. Dit betekent nog meer in de gaten houden. Meneer giechelt, lacht, kirt en vindt mijn gekke geluidjes machtig mooi. Na een halfuurtje is het tijd voor zijn badje. Samen met papa lopen we naar boven, papa vult het badje en mama kleedt je uit. We doen je in bad, mama droogt af en kleedt aan en papa ruimt het badje weer op. Daarna krijgt je een flesje. Vervolgens mopper je ongeveer een half uur, omdat je niet wil slapen maar wel heel moe bent. Je kan flink krijsen als je je slaapzak aankrijgt, een teken dat je naar bed moet. Met geluk geef je je voor 20.00 uur over aan je slaap, maar rond 20.30 uur wordt je vaak nog even wakker. Dan moet je weer getroost worden. Als je dan rond 20.45 uur slaapt, kunnen je vader en ik ook even zitten.

20.45 uur. Samen met manlief zit ik wat te zappen. We zwijgen. We zijn moe. We verlangen naar de dag dat meneertje klokje-rond wil gaan slapen. Tot die tijd geven we Kian nog een fles rond 23.30 uur.

Vroeger kon ik weleens klagen over stress. Over druk zijn. Nu vraag ik mij af waar ik in hemelsnaam zo druk mee was? Tijd voor mijzelf is iets kostbaars, iets schaars. Maar ik geniet intens van mijn nieuwe, drukke leventje! Zou het voor geen goud willen missen!

Liefs