Hoi dames, ik wil graag even iets kwijt. Ik ben 4 weken geleden bevallen van mijn 3 de zoontje. Ik had ook heel graag een meisje gehad ( niet dat ik mijn jongens niet leuk vind!) Ik had een heerlijke zwangerschap en makkelijke en vlotte bevalling. Ik heb goed moeten zeuren bij mijn man voor een 3 kindje. Uiteindelijk staart hij er 100% achter en helpt met alles. Ik ben altijd voltijd thuis. Nu ik zou zo graag nog een 4 de willen. Mijn man absolut niet. Hij zei net de kleding g die te klein zijn kan je al verkopen nu he ben we ze toch niet meer nodig. Ik ben in tranen uitgebarsten 😫 we hebben al 1 keer sexy gehad met " voor het zingen de kerk uit" ik wil terug met de pil beginnen maar omdat ik vaak bloedingen had in de strip stelde de gynaecoloog voor om pas met mijn ongesteldheid te beginnen. Nu denk ik hij weet toch dat je van voorvocht ook zwanger kan worden? We hebben het tussen de 2 en 3 de zwangerschap ook zo gedaan en nooit zwanger geworden. Herkennen jullie de ik wil er nog eentje gedachte. En gaat het ooit weg?
Ik herken het gevoel ook heel erg... We hebben drie schatten van jongens, onze derde is nu 4 jaar. Voor mijn man was het na twee kinderen eigenlijk ´goed´ maar na wat over en weer praten, kwam er toch een derde. Grotere auto gekocht, slaapkamers anders ingericht,... Mijn man is helemaal weg van hem en is heel blij dat we nog voor een derde gegaan zijn. Maar sinds de geboorte van onze jongste heb ik het gevoel dat het niet af is. De wens voor een meisje is er niet echt. Het zou fijn zijn maar ik wil graag een vierde kind (als het ons nog eens gegund is uiteraard). Na de geboorte dacht ik ´het ligt aan je hormonen, doe niet zo flauw, drie is genoeg,... Maar nu, vier jaar later, is het gevoel er nog. En niet enkel als er iemand in de omgeving een kindje krijgt, maar de hele tijd... Tuurlijk heeft hij beslissingsrecht, je gaat niemand een kind opdringen. Maar toch heb ik het er heel moeilijk mee. Want het is doodnormaal dat ik dan maar mijn gevoel opzij moet zetten. Hij beslist en beslist daardoor ook over mijn leven. Ik weet dat ik moet buigen. Voor mezelf maar ook voor ons gezin. Ik kan er alleen momenteel niks aan doen, ik ben boos. Boos dat hij rustig slaapt (in plaats van wakker te liggen piekeren zoals ik), zijn ding doet, blij is met de grotere kids want ´het is toch allemaal veel makkelijker nu´. Ik heb hem al gevraagd van dat niet meer te zeggen, ik word er boos en verdrietig van... Heb het er gewoon erg moeilijk mee. Dankbaar voor mijn drie kids van wie ik zo geniet. Nu twee maanden thuis met de jongens, zo heerlijk... Maar ons gezin is voor mij niet af...
Ik herken het gevoel. Ik ben samen met een vrouw en ze had al 2 kinderen. Ik heb altijd een grote kinderwens gehad en dat heb ik nog steeds. ( ik wilde graag een groot gezin, kom zelf uit een klein gezin) Inmiddels hebben we samen een zoontje van 8 maanden. Maar in de toekomst wil ik er nog graag 1 kindje bij. Dan hebben we er samen 4. 2 gedragen door mijn vrouw ( die om de week een aantal dagen bij andere ouder zijn) en 2 gedragen door mij die altijd thuis zijn.
Mijn vrouw vind 3 wel genoeg, en ik moet het idee maar uit mijn hoofd zetten. Als mijn wens blijft en mijn vrouw blijft 3 genoeg vinden. Dan moet ik de relatie verbreken. Ik wil later niet nog steeds rondlopen met een deels onvervulde kinderwens.
Ik herken het gevoel en de gedachte 'ik wil er zooooo graag nog eentje'. Toen ik voor de vierde keer zwanger was, zei ik tegen iedereen dat het onze laatste was. En toen hij net geboren was, begon ik alweer te twijfelen. Bij mij gaat het gevoel niet weg. Ik ken mensen die deze gedachte juist helemaal niet hebben en stiekem ben ik daar wel een beetje jaloers om. Ik ben heeeeeeeel gelukkig met mijn gezin, maar ik zou toch zooooo graag nog 1 keertje... Al besef ik nu wel dat ik dit dan na een vijfde waarschijnlijk opnieuw zal denken. Wij besloten samen om het bij 4 te houden, maar de gedachte blijft en ik durf er wel eens over te dromen en mijn hart smelt elke keer als ik er nog maar aan denk
Ik heb juist hetzelfde ar bij is het wel dan voor een derde kindje. Ik heb nu 2 prachtige zoontjes maar verlang zo naar een derde maar mijn man ziet dat niet zitten. Voel mij er zo slecht van.
Mijn man wou ook geen 3de jenniferri. Maar kwam er met een paar maanden later wel op terug zie vaker bij mannen dat ze het gevoel later krijgen en zeker als ze weten dat vrouwtje het wel heel graag wilt. En dat zegt is het in het begin ohhhnee..😂 Mijn man zij na de 1ste niet nog 1 En veranderde toch😂 moet even bezinken ofzo. en ondanks 2 drukke jongens nu 26 weken zwanger van de 3de en hij is zo dol enthousast komt met tassen kleding thuis etc. Heeft de kamer roze geverft Maar dat had ik zelf een tijd geleden ook niet gedacht. Ik probeer je nu niet rot te laten voelen maar meer dat je blijft geloven dat het misschien nog kan komen bij je man en het goed is dat je verteld dat je het zelf wel heel leuk zou vinden😘
Ik heb precies hetzelfde, ook kort na de bevallng wilde ik een vierde. Ik heb ook 3 jongens, en ik weet nog steeds niet of ik een vierde wil vanwege dat ik een dochter wil of een vierde kind. Ik vind het zwanger zijn, het afwachten en het daarna zo bijzonder dat ik denk nee ik wil alles nog een keer meemaken. Maar ik betrap mezelf ook dat ik aan het wegdromen ben wat als ik nu een dochter zou krijgen. Ik wilde al vanaf mijn eerste zwangerschap een meisje. Dus het is zo lastig, vooral kort na je bevalling zit je vol hormonen die je nog extremer die gedachten doet geven. Ik zou even wachten, een jaartje ongeveer. Dan kan je meer helder nadenken. En als je mij nu vraagt ben jij er uit? Nee nog steeds niet hahha. Ik heb mijn handen vol aamn mijn drie jongens, werk er nog bij, financieel gezien geen problemen, maar of ik het mentaal nog aan kan weet ik soms niet. Ik vraag me steeds af, wat nou als ik een meisje alleen wil en wat gebeurt er met me als ik erachter kom als het dit keer weer een jongetje is? Ik stel mezelf in dat het een vierde jongetje zou gaan worden als ik eraan denk, maar toch hoop ik ergens dat het een meisje wordt. Ik ben er nog steeds niet uit, en mijn man ook niet. Als mijn man nee had gezegd dan had ik me er bij neergelegd, maar nu twijfelen wij beide 😅 jullie moeten er beiden achterstaan en jezelf afvragen wat nou als het een jongen is of juist van uitgaan dat het een jongetje gaat worden. Als je daar goed bijvoelt samen dan ervoor gaan. Maar nu niet omdat je nog net bevallen en vol met hormonen zit. Focus je op de kids en jezelf en probeer die gedachte te negeren. Gefeliciteerd trouwens met je derde zoontje!
Ik ben er ook mee bekend.. inmiddels mama van 5 zonen.. :) en nee helemaal geen spijt! Ja ik wou graag een dochtertje maar dat was zeker niet de reden dat ik nog n kindje wou. Ben zo dankbaar voor mn 5 zonen, zou ze voor geen goud willen missen .
Ik herken het gevoel. Mijn vriend heeftber kang over gedaan om een tweede te willen. Nu is de 2e er en ik zou nog wel 1 willen. Het gaat niet gebeuren. Ik ben gezegend met 2 gezonde kinderen en financieel gezien is dit het beste. Ik denk dat hormonen dit met je doen. Dat je nog 1 x wil. Als ik vriendinnen spreek dan zeggen ze het ook allemaal. Wanneer houdt het op. Als jezelf zegt dat het genoeg is. De kans dat je zwanger bent is aanwezig. Als het niet zo isnzou ik eerst eens even lekker genieten van deze spruit en spreek je met je man af dat de kleertjes weggaan als jij er ook aan toe bent.
Ik zou het voor nu rustig aan doen en eerst van je baby genieten. Hij is nog maar een paar weekjes oud.
Later kan het gesprek wel komen over evt een 4e. Zou het wel veilig doen en geen overhaaste dingen gaan doen nu waar je later misschien wel spijt van kan krijgen.
Dus als je zwanger zou worden is het alleen zijn schuld want hij wist het, en jij dan? Jij weet het net zo goed en je weet ook dat je samen 100% achter een kindje moet staan. Jij kunt ook gewoon zeggen dat er alleen seks kan plaats vinden als het op een veilige manier gedaan wordt? Blijkbaar heb jij al eens eerder je 'zin' gehad omdat jij flink hebt moeten zeuren (zeg je zelf) Dus hij heeft al een keer toegegeven waar hij zelf gelukkig ook achter is gaan staan, maar hoe ben jij tegen over hem? Voor hem waren 2 kinderen al genoeg, de 3e heb je er toch nog bij gekregen, en nu zegt hij het is klaar, heb jij dan ook iets voor hem over? Ik neem aan dat je dat van te voren al wel wist dat hij er niet meer wilde, aangezien je hebt moeten aandringen voor een derde. Daarnaast geeft je ook mij het gevoel dat je graag een dochter zou willen en daarom voor een vierde wilt gaan.
Kom op meid, word volwassen en wees dankbaar met wat je hebt. Je hebt al eens je zin gekregen, nu mag jij ook wel wat voor hem over hebben, dat het nu genoeg is en dat je nu gaat genieten van je prachtige kinderen!
Helemaal met jou eens. Lekker makkelijk om te zeggen,hij wil geen condoom gebruiken dus dan is het straks zijn schuld. Een kind kies je toch bewust samen voor. Als je man geen voorbehoedsmiddel wil gebruiken dan zou er bij ons geen seks zijn. Heel simpel. Ik vraag mij wel eens af waar de communicatie bij sommige is.
Als ik het lees denk ik het eerste, volgens mij wil je niet nog een kind maar wel je een meisje. Wat als je toch voor een 4e gaat en het weer een jongen word?
Ik ken iemand die om die reden nu zwanger van de 5e is... In haar hoofd zal een meisje echt meer bijzonder zijn dan een jongetje... Dat kan echt ernstige vormen aannemen.... In haar geval kan ik zelfs zeggen dat ze haar 4 jongens emotioneel verwaarloost.... Erg jammer... Om die reden denk ik echt dat je zulke gedachten, als ze bij je opkomen, niet moet koesteren of voeden... Ze kunnen een loopje met je nemen en levens negatief beïnvloeden....
Vreselijk als ik dat zo hoor.. Snap dat sommige een wens koesteren maar om nog een kind te willen omdat je een hoopt op een meisje vind ik ook niet gezond. Ik kan ook een stel dat 5 kinderen heeft, 5 jongens. Die vrouw ging ook na ieder kind door omdat ze een meisje wilde. Na 5 jongens heeft haar man gezegd en nu is het klaar. Ik kan denk ik alleen maar jongens maken.. Maar vind het wel erg als ik het hoor.
Het wil toch helemaal niet zeggen dat Anke haar jongens zou verwaarlozen omdat ze de wens had voor een dochter. Er is toch niets mis mee om een wens te hebben?! Je kan perfect gelukkig zijn met wat je hebt, maar ergens wel een bepaalde wens hebben, niet? Iemand die droomt om een verre reis te maken, maar er de financiële middelen bijvoorbeeld niet voor heeft, mag toch die droom/wens blijven koesteren?
Misschien kun je gewoon eerlijk met hem praten ipv te denken dat hij wel weet dat je van voorvocht zwanger kunt raken.... Laat je hormonen even voor wat ze zijn en gebruik de komende maanden je verstand zodat je gaat communiceren met je man en kan genieten van het nu
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (18) Verversen