Ik vraag me af hoeveel ouders dat gevoel ook hebben. Dat het lijkt alsof het bij anderen makkelijker gaat. Onze jongens zijn 13 en 8 jaar oud en 2 totaal andere types. Ik kan me niet herinneren dat er 1 dag zonder ruzie tussen hun in de afgelopen 5 jaar is geweest. Ik heb alle dagen wel een keer de politiepet op bij wijze van spreke. Vooral de oudste vreet energie van mij. Betekent niet dat ik minder van hem hou, maar het vergt veel van mij. Overigens is dit alleen thuis (bij mij) en gaat het verder op bijvoorbeeld school hartstikke goed. We krijgen er nu ook hulp bij en hij zit midden in onderzoeken om te kijken of er misschien ook sprake is van ASS of iets anders. Misschien ligt het ook wel aan mij, omdat het vooral op mij of zijn broertje is gericht. Maar dat horen we eind deze maand wel. Bij school hoor ik altijd ouders zeggen dat het heerlijk is als de kinderen weer lekker thuis zijn met de vakantie. Terwijl ik er nou juist als een blok tegen op zie. Na afgelopen zomervakantie heb ik die eerste schoolweek alleen het hoognodige gedaan om weer bij te komen. Die schoolweek was mijn vakantie. De kinderen kan ik ook echt niet samen alleen thuislaten. Dat kan alleen maar even en ook alleen als ze beide achter de computer/tablet zitten. Normaal gesproken zou je verwachten dat dit met deze leeftijden wel anders zou moeten kunnen, maar ik durf het niet uit te proberen. Want de onderlinge ruzies gaan vaak ook verder dan alleen verbaal. Hoe is dat bij anderen? Hebben jullie ook vaak het gevoel dat het anderen makkelijker afgaat?
Hier twee temperamentvolle jongens van 6 en 9 waarbij de oudste adhd heeft. Afgelopen dagen wat uitstapjes gemaakt en paar daagjes weg geweest en oh wat ging dat allemaal goed en wat was dat fijn. De oudste lukte het zelfs geheel zonder medicatie! Nu 3 dagen thuis en meteen herrie, ruzie, geschreeuw om alles….of eigenlijk niets. Hoe dan? Ik ben alleen maar scheidsrechter en politieagent en loop heftig te dirigeren en in te grijpen. Zonder ingrijpen worden ze fysiek en loopt het uit de hand. Hier is het thuis zitten zonder structuur een ramp. Ze kunnen - behalve gamen - echt niets bedenken. Ze willen eigenlijk niet zonder en ook niet met elkaar. Ze bemoeien zich continu met elkaar, hoe vaak ik ook zeg dat ze dat moeten laten. Gisteren al halve dag geen schermpjes als straf, maar ja….dat is voor mij ook straf rond de tijd dat ik ga koken 🤣🤣
Ben nu maar weer op pad zodat we thuis niet lopen te ruziën / vechten. Ik vraag me alleen ook wel eens af hoe anderen dit doen. Ik heb er “maar” 2….ik vind vakanties thuis erg pittig en zeer uitputtend. Ik besef me nu alweer dat de zomervakantie ook over paar weken weer voor de deur staat. Ik ga echt een plan de campagne opstellen.
Ook ik kijk nu al uit naar volgende week woensdagochtend: me-time 🧘♀️😎
Voor mij is het heel herkenbaar. Alle 3 onze kinderen zijn erg eigenwijs en temperamentvol. Het botst dus geregeld. Vooral de oudste is daarbij ook erg luidruchtig en impulsief. Toen hij vorige week naar kamp was, was de hele sfeer meteen veel relaxter. Wel confronterend vind ik dat. Vooraf had ik een heel ander beeld in mn hoofd, dat het maakbaarder zou zijn, maar kinderen komen gewoon al met een heel eigen karakter.
“Vooraf had ik een heel ander beeld in mn hoofd, dat het maakbaarder zou zijn, maar kinderen komen gewoon al met een heel eigen karakter” herkenbaar, mooi gezegd!
Ja, toen hij vorig jaar op kamp was merkten wij dat ook. Ik snap dat het confronterend is, omdat je dan echt ziet hoe 1 persoon sfeerbepalend is. En ook dat je daar zelf minder invloed op hebt dan dat je zou willen.
De eerste week na de zomervakantie is al sinds oudste (16) naar school gaat mijn relax week. Dus tijdens mijn twee vrije dagen geen afspraken met ziekenhuis , tandarts kapper , vriendinnen . Even stilte aan mijn hoofd als ze enkele uren naar school zijn .
Zo herkenbaar. Gelukkig hier niet fysiek. Maar mijn oudste en middelste hebben elke dag wel ergens ruzie over. Wie er voorin in de auto mag zitten, wie er naast mij mag zitten met het eten, over het aankijken van elkaar, wie er eerst haar haren moet borstelen. Ik vind het vooral heel irritant als mensen dan ongevraagd tips gaan geven.
Ook herkenbaar. Ruzie om de kleinste dingen. Ruzie om het ruziemaken volgens mij. Ongevraagd advies krijgen, gebeurt soms. Meestal door mijn ouders. Goed bedoeld, maar niet iets waar ik op dat moment op zit te wachten.
Hier konden ze het vroeger beter met elkaar vinden als ze met zijn tweetjes thuis waren dan als ik /wij er ook waren. Nu zijn ze overigens echt dikke maatjes (bijna 14 en 16) .
Hier niet. Ik heb het een keer geprobeerd in de hoop dat dit ook het geval zou zijn, maar toen kwam ik thuis waar de jongste overstuur aan het huilen was, want de oudste had hem zeer gedaan en hield hem in een hoekje vast dat hij geen kant op kon.
Ik denk dat dat zo lijkt. Ik heb hier 2 kleine mannen van 3 en 5. En als je het mij vraagt vind ik de vakantie ook heerlijk. Lekker op pad, museum, speeltuin, rondjes fietsen. Maar ja. Ondertussen moet ook het huishouden gedaan, en de hele dag 2 jongens samen, dat gaat ook hier mis. En dan moet ik even streng zijn, ze uit elkaar halen, losse activiteiten aanbieden, op hun kamer etc. Dat kost idd energie. Maar als de balans goed is tussen de leuke momenten en af en toe gedoe, heb ik alsnog een heerlijke vakantie. En als ze om 19;30 liggen geniet ik ook even van de rust en zit ik ondertussen een plannetje te maken wat we morgen kunnen knutselen, bakken of ondernemen. Ik werk ook maar 2 dagen, dus ben sowieso veel thuis met de kinderen. Vind het juist fijn even geen haast in de ochtend.
Ik riep altijd, toen ze nog een stuk jonger waren, dat 4 weken grote vakantie lang zat was.
Daarbij denk ik dat het gras van de andere ouders altijd groener lijkt. Ook daar zullen vast momenten zijn dat het minder gaat, alleen zie je of hoor je dat vaak niet.
Aan de ene kant wil ik graag zeggen dat ik denk dat alle ouders dat gevoel wel eens hebben. Waarom lukt het die anderen ouders wel om... hun kind te laten slapen/eten/verzorgd over te komen/een eigen leven over te houden/carriere te maken/alle traktaties zelf te maken/gezellig spelletjes te doen/altijd zelf te koken, en ons niet? We focussen vaak op dat wat we bij onszelf niet goed gaat en bij een ander wel. Terwijl iedereen wel uitdagingen heeft. Ik ken zóveel ouders met problemen, of het nou om gezondheid of gedrag of wat dan ook gaat. Wij hebben mazzel met vrijwel alles, en toch voel ik me soms ook echt een waardeloze moeder. Of juist daardoor - ik lijk alles mee te hebben en nog loopt het op sommige dagen van geen kanten!
Aan de andere kant wil ik jouw gevoel dat het zwaar en lastig is om op te voeden ook niet bagatelliseren. De situatie zoals je die omschrijft herken ik niet en vind ik ook best pittig klinken. Supergoed dat je hulp hebt gezocht. Ik hoop echt dat dat dit jullie als gezin verder helpt!
Misschien een gekke vergelijking, maar ik had vrijwel direct na de geboorte van de eerste een flinke postpartum depressie/angtstoornis. Veel mensen uit mijn omgeving probeerde me gerust te stellen door aan te komen met verhalen over dat zij ook kraamtranen hadden gehad en de kraamtijd niet leuk of zwaar vonden. Lief bedoeld, maar ik raakte echt een beetje in paniek door het idee dat hoe ik me op dat moment voelde dus 'erbij hoorde' en ik dacht dat ik dat niet aan kon. Wat dat betreft was het écht een opluchting toen ik tegenover een therapeut zat die me diagnosticeerde. Alsof het een erkenning was voor dat ik het echt zwaar had, én dat hoe ik me op dat moment voelde niet zo hoefde te zijn. En vervolgens kon ik er ook iets aan doen. Ik hoop natuurlijk dat er geen lastige diagnose uit jullie traject komt, maar wel dat je erkenning krijgt en vooral praktische handvatten hoe het beter kan voor jullie allemaal!
Heftig, een postpartum depressie. Fijn dat je daar weer uit bent gekomen. Vergelijken met anderen doen wij minder. We benoemen heel vaak waar we het mee treffen. En ook dat we allemaal gezond zijn. Zo heeft een collega van mijn man kortgeleden zijn 7-jarig zoontje moeten begraven vanwege kanker. Op zo'n moment beseffen we maar al te goed dat wij het treffen. Ik hoop ook dat we weer een positieve sfeer hier thuis kunnen krijgen. Aan de ene kant hoop ik dat onze zoon een diagnose krijgt met een labeltje, zodat ik ook een stukje erkenning krijg dat het niet aan mij ligt. Klinkt heel egoïstisch, dat weet ik. Aan de andere kant hoop ik dat nou juist weer niet en hoop ik dat ze zeggen dat het een doodnormale puber is die gewoon iets opstandiger is dan gemiddeld. Dat het 'gewoon' komt door onze wisselwerking. Een labeltje heb je levenslang en maakt het niet gemakkelijker. Puberaal gedrag is tijdelijk.
Nee hoor ik vind opvoeden absoluut niet makkelijk. Maar ik ben wel de lat lager gaan leggen en meer prioriteiten gaan stellen.
Nu ik geen baby meer heb vind ik de vakanties een stuk makkelijker en rustiger. Tempo verlagen, huishouden op een laag pitje, lekker veel er op uit gaan. Ik geniet er nu echt van. Neemt niet weg dat ik het straks weer heerlijk vind als ze weer naar school zijn hoor. Maar de kinderen zijn nu zelf ook meer ontspannen. Er zijn minder onderliggende emoties van dingen die op school gebeuren en thuis in gedrag geuit worden.
Maar mijn kinderen zijn wel een stuk jonger nog dan de jouwe
Ik heb ook vakanties met mijn handen in het haar gezeten. 2 jongens van inmiddels 5 en 8. Ik laat ze regelmatig stoeien. De regels bij ons zijn simpel. Ben je het er allebei mee eens, dan is het goed. Stop is dan ook wel echt stoppen en allebei uit elkaar. Jongens hebben nou eenmaal een sterke fysieke behoefte. Wij vrouwen begrijpen dat niet helemaal. Het heeft met regels en grenzen te maken. Wij hebben ook die zwemnoodles waar regelmatig zwaardgevecht mee gehouden worden. Heel soms doe ik mijn koptelefoon op en is het niet mijn probleem. De jongste zoekt de laatste tijd veel ruzie met de oudste en ik laat het gaan.
Dat is hier dus een groot probleem. Stop is geen stop. Stop lijkt eerder te betekenen: nog even doorgaan en nog even extra hard. Dat escaleert hier. En er zit 5 jaar tussen de jongens waarbij mijn oudste inmiddels een dermate groeispurt heeft gehad dat hij lang voor zijn leeftijd is en de jongste is nou juist klein voor zijn leeftijd. Dus het verschil in kracht is te groot: puber versus kleuter lijkt het.
Het gaat hier helaas ook niet altijd even makkelijk. Maar gelukkig ook heel veel goede momenten en we boeken op sommige vlakken progressie! Dat geeft al een fijn gevoel. In de vakantie weken gaan mij kids toch 1 of soms 2 dagen naar de bso… ook al ben ik zelf vrij. Ben ik nu een slechte moeder? 🫣. Ik vind het ook super fijn om de kleinste een dagje naar de opvang te brengen en dan iets leuks te doen met de andere 2. Het is ook mijn vakantie 😬😬. Ben benieuwd of ik de moedermaffia heb getriggerd hiermee…
Ik behoor zeker niet tot de moedermaffia. Prima toch. Zelf nooit kinderopvang of bso gehad. Ik ben altijd thuis. Heb mijn eigen kantoor aan huis waar ik mijn eigen tijd in kan delen. Ik werk nu met name als ze naar school zijn. Voorheen was dat 's avonds als ze op bed lagen. Soms miste ik het wel hoor. Dan had ik ook graag 1 of 2 naar de opvang willen brengen. Ik sprong een gat in de lucht toen de jongste ook naar de psz kon en later naar de basisschool. Vonden sommigen maar vreemd. Betekent echt niet dat je minder van ze houdt als je ze niet 24/7 om je heen wilt.
Nee joh, vakantie bso is echt win-win. De kinderen vinden zo'n dag hartstikke leuk, en ik heb een paar uur voor mezelf. Wij hebben het nu niet meer, mis het soms wel eens hoor.
Een goede moeder zorgt ook voor zichzelf, toch? Mijn kids gaan beide niet naar een dagverblijf. Mijn oudste doet er niks, maakte geen contact met leidsters, niet met kinderen en zat er alleen maar. Aangezien ik thuis was snel besloten dat het niet geschikt was voor hem. Veel kinderen spelen er fijn, maken leuk contact met anderen, maken vriendjes. Niet alles is er leuk, maar dat is het thuis ook niet;) en op elke andere plek is het nooit alleen maar leuk.
Nee hoor gaat zeker niet makkelijker ! Zal vast gewoon zo lijken. Wat achter de deuren gebeurt ziet niemand he en dat deelt ook niemand . Ik heb een zoon van 14 die er een Olympische sport van maakt om behoorlijk tegen mij in te gaan. Hij is echt heel lief en luistert doorgaans echt goed , maar regelmatig dat hij het laatste woord wilt hebben. Althans , dat probeert hij. Heeft hij alleen de verkeerde moeder voor zich🤪 Mijn dochter van 8 is eigenlijk wel een heel makkelijk kind. Luistert over het algemeen heel goed en na 2 keer waarschuwen dan houdt ze ook gewoon echt op.. Mijn bonusdochter heb ik over het algemeen ook geen last van. Ze is de stiekeme van het hele stel, dus ze denkt altijd overal mee weg te komen, heeft alleen de pech dat ik haar 9 van de 10 keer doorheb🤣 en m'n bonuszoon dat is wel een echte draak. Daar heb ik het wel het zwaarst mee te verduren want die luistert echt nergens naar , trekt zich ook nergens wat van aan. Geen enkele consequentie vindt hij een probleem, hij lacht er alleen maar om . Regels houdt hij zich niet aan, afspraken ook niet , doet gewoon waar ie zin in heeft ,etc.etc. Hij en z'n zus vliegen elkaar ook dagelijks letterlijk naar de keel ,en schelden elkaar kapot met woorden die ik niet eens gebruik , waar m'n oren van klapperen .
Ondanks de strubbelingen hebben we echt hele leuke dagen en hele leuke momenten op de dag met z'n allen . Ik benoem de dingen die goed gaan , die ze goed doen & wanneer we strijd hebben (gehad) dan gaan we samen aan tafel zitten en bespreken we wat we niet leuk vonden aan elkaar en bieden we onze excuses aan aan elkaar. Niet dat het werkt maar ik vind het belangrijk dat de kinderen leren sorry te zeggen wanneer ze iemand pijn doen etc. En zelf als ouder zijnde is het ook heel belangrijk om je eigen fout toe te geven en sorry te zeggen tegen je kinderen.
Ik vind zelf het ouderschap op dit moment niet zwaar. Wij hebben een pittige peuter van 3. Ik heb het wel heel zwaar gevonden, een combinatie van slechte nachten, lichamelijke pijn, rouw, en nog meer gebieden waarop het overleven was. Er zijn wel momenten dat ik het zwaar vindt, maar dan ligt de oorsprong in pijn waardoor ik mij dan ff flink moet vermannen als mijn peuter een bui heeft. Daarna veel hersteltijd nemen. En of het groener is bij de buren, ik ben daar van overtuigd dat niet iedereen hetzelfde op z’n bord krijgt. Maar ieder krijgt vroeg of laat iets op z’n bord en dan is het kunst hoe je daarmee dealt. Het helpt het mij om te kijken naar de positieve dingen, te kijken naar de toekomst en hulp te vragen bij wat moeizaam verloopt. Je hoeft niet alles alleen te doen en je bent zeker niet de enige die het zwaar heeft zo nu en dan (of vaker)
Ik heb 4 kinderen. Ik denk dat het over het algemeen makkelijke kinderen zijn, al heb de baby- en jonge kindertijd van met name de 3e als heel pittig ervaren. Ze was (is) erg gevoelig en intelligent; nu ze bijna 10 is wordt het echt veel makkelijker.
Ik vind schoolvakanties ook best lastig. Met name bij slecht weer en alleen thuis zijn. Ik merk dan dat ik het mis om iets voor mezelf te doen (doordat ik werk in het onderwijs ben ik dan ook alle dagen vrij, wat ik vooral echt als voordeel ervaar, maar ik dus soms ook echt lastig vind als mijn man wel aan het werk is).
Nu zijn we een kleine week weg, hebben we mooi weer, zijn we met een fijn gezelschap (vrienden staan op dezelfde camping), nou dan kan de vakantie me niet lang genoeg duren 😀
Elk huisje heeft z’n kruisje, zoals hieronder mooi gezegd. Om andere redenen hebben wij ook pittige tijden binnen ons gezin gekend. En daarnaast is elke leeftijdsfase ook anders. Dat wij nu tieners in huis hebben én een peuter, vind ik ook regelmatig lastig. Weinig tijd voor mezelf/ons (onder schooltijd de peuter, s avonds de tieners op de bank). Die momentjes zijn spaarzaam, maar zo is t nu eenmaal op dit moment. Daar kan ik van balen, of t accepteren en genieten vd momenten dat t wel lukt 😀
Neuh dat niet, je weet nooit hoe het ergens echt is versus wat mensen zeggen. Maar ik heb het hier wel als next level opvoeden ervaren met 3 kids met een neurodivergent brein (de 4e denk ik ook maar die is nog baby :)). Nu ze ouder zijn vind ik wel echt rust in de opvoeding en hoe we het doen.
Mijn kinderen zijn veel jonger (4 jaar en 7 maand). Dus hele andere dingen waar we tegenaan lopen. Maar ook ik vind het ouderschap zwaar. Natuurlijk is het ook mooi en leuk. Maar ik voel me best vaak oververmoeid en overprikkeld.
Melle is een enorme druktemaker. En hoewel hij lief voor zn zusje is (hij is niet jaloers ofzo) moet ik hem echt heel erg in de gaten houden. Anders gaat hij met haar sjouwen, op haar klimmen, met auto’s tegen haar aan rijden etc etc. Of hij spring bovenop mij als ik haar aan het voeden ben. Ik probeer naar hem lief maar ook helder en duidelijk te zijn. Maar het mislukt mij ook wel eens en dan word ik gewoon boos.
Ik heb niet echt het idee dat het bij anderen altijd makkelijker gaat eigenlijk. Ieder gezin heeft denk ik wel zijn uitdagingen. Ik werk zelf in de GGZ en zie veel ouders die om allerlei redenen het ouderschap zwaar vinden. Natuurlijk wel in gradaties, maar ik hoor eigenlijk nooit iemand zeggen: makkie, twee vingers in de neus!
Hier een kind met ASS en ja soms is het pittig, maar ik merk ook dat structuur en activiteiten soen ook helpt om het gezellig te houden. Doordat ze dan iets te doem hebben, en daar hun energie in kwijt kunnen, en dat het voor de oudste dan heel voorspelbaar is en je dan even alle tijd in hen steekt, lukt het ze beter om op de momenten dat ik even niet beschikbaar of minder beschikbaar ben, even zelf te spelen of met elkaar te spelen zonder dat er ruzie ontstaat. Geef se oudsre ook taken en verantwoording en beloon dat. Hier gaat het nu stukken beter.
Jullie moeten een negatieve spiraal doorbreken en zien wie waar nu precies op reageert en ontdekken wat ieders behoefte is. Pas als je dat helder hebt kun je ook afspraken maken. Verder probeer er boven te blijven staan. Het is niet op jou persoonlijk gericht ook al voelt dat wel eens zo Probeer dat steeds vast te houden.
Elk huis heeft een kruis(je). En als je al die kruizen op een hoop zal gooien en iedereen er weer 1 mee naar huis mag nemen, dan neemt iedereen zijn of haar eigen kruisje weer mee naar huis. En niet omdat het het makkelijkste kruisje is, maar wel het bekendste kruisje.
En nee, geloof dat elke ouder/moeder het wel eens tegen vind vallen. Om wat voor reden dan ook. Hier niet echt een hekel aan de vakantie (onze oudste zit pas net een paar maanden op school), maar wat ik eerder niet merkte is dat de jongens samen veel drukker zijn. Ook wel ruziemaken, maar ook het samen spelen gaat veel drukken en lawaaierige. Kan helemaal snappen dat ouders best wel blij zijn als de kinderen weer op school zitten.
Heel herkenbaar. En nee bij anderen gaat het zeker niet makkelijker. Want dat zie ik om me heen wel. Maar ik zie ook genoeg ouders/moeders die zich niet zo druk maken. Het is ook een kwestie hoe goed wil je het allemaal doen. En meer dan je best kun je niet. En ik weet zeker dat je dat doet.
Hier ben ik blij als het vakantie is maaar... dat is mede door trauma, heb het liefst alles om me heen, en nee hier gaat ook niet altijd alles even gezellig🫣 oudste pubers werken al (15 en 13) in de vakantie en dat scheelt ook een hoop
Hier problemen met de oudste (hij is net 11 geworden). Thuis al meer dan een jaar vervelend, zusjes treiteren, zich geen houding weten te vinden enz. Maar laatst (zie mijn laatste blog) gedragsproblemen op school. Niets extreems gelukkig, maar genoeg om mij een slechte moeder te laten voelen en dagen te janken. Ik heb baat gehad bij het spreken met andere moeders die dit herkenbaar vinden. Ik heb vaak ook het idee dat andere kinderen makkelijker zijn. Maar ik zie ook wel veel onopgevoede kinderen die onuitstaanbaar zijn hoor 😅 wij doen ons best.. en zoals iemand hieronder al schreef, het ligt ook aan hoeveel je het je aantrekt. Het feit alleen al dat je nadenkt over wat je fout doet, maakt je een goede moeder 🥰
Ik denk dat het gras bij 'n ander altijd groener lijkt. Mijn kids zijn nog een stuk jonger, maar ik vind de vakanties ook pittig. De oudste van 5 is al sinds baby 'n pittige; prematuur geboren, hooggevoelig en mogelijk hoogbegaafd. Op school een ster, thuis een handvol. Hij is zeer snel overprikkeld, dus alles wat we qua activiteiten doen moet afgewogen worden. De jongste van 3 daarentegen is een stuk makkelijker en flexibeler nu de peuter puberteit grotendeels voorbij is. Hij heeft juist enorm behoefte aan op pad gaan en onder de mensen zijn. En die twee hele dagen samen thuis is zeer ongezellig 🙈
Ik heb geen pubers en geen ASS in huis, dus ik kan wat dat betreft niet meepraten. Ik geloof onmiddelijk dat het zwaarder is dan bij mij thuis, van wat ik van een gezin in onze familie meekrijg waar dat wel speelt. Maar ik denk niet dat mensen mooi weer spelen op het schoolplein (of ergens anders in het openbaar). Een deel zal het inderdaad minder zwaar hebben, een ander deel zal minder zwaar aan de vervelende dingen tillen, een deel zal accepteren dat het is zoals het is of dat het er bij hoort, etc. Niet iedereen staat daar met zn ziel onder zn arm. Dat wil niet zeggen dat er niemand staat te balen. Maar is het schoolplein niet direct een plaats waar je eens even je sores bespreekt. Dat is meer iets voor met vrienden aan de keukentafel zeg maar. Je ziet het daarom niet zo snel, maar er zijn echt genoeg ouders die het (bij vlagen of altijd) heel pittig vinden hoor. Daarbij zijn er op ons schoolplein genoeg ouders die verzuchten: 'laat het mooi weer zijn in de vakantie, dan kunnen ze tenminste de hele dag naar buiten anders word ik gek.' Er zijn er ook die er wel zin in hebben, en misschien dat die opmerkingen bij jou blijven hangen. Maar weet je, ouder zijn is gewoon een hele opgave. Je hebt niet alles in de hand, en waarom zou je alles zomaar moeten kunnen? Je doet het ook maar voor het eerst hé, zonder opleiding of begeleiding. Iedereen doet maar wat, wat dat betreft. De een gaat het makkelijker af dan de ander, maar het is altijd een samenspel van ouders, kinderen, omgeving, etc. Het hangt niet allemaal op jouw schouders. Leg jezelf die druk niet op. Dat je kind uithaalt naar jou, kun je ook positief bekijken. Bij jou is het veilig genoeg om dat te doen, daar spreekt ook een enorm vertrouwen uit. Hopelijk brengen de onderzoeken meer duidelijkheid en handvaten, dan kunnen jullie wat negatieve cirkels doorbreken. En denk ook aan jezelf!
Bij ons gaat het best goed, maar mijn beste vriendin ziet altijd enorm op tegen de vakanties. Zij heeft maar één kind en alle schoolvakanties vrij, dus zitten ze de hele vakantie met elkaar opgescheept om het oneerbiedig te zeggen. Ze is altijd dolgelukkig als de vakantie weer voorbij is. Met hem gaat het trouwens op school ook niet goed, hij zit nu in de molen om te kijken waar zijn gedrag vandaan komt.
Ik hoor van heel veel moeders dat ze het zwaar hebben in de vakanties. Wij hebben het heel zwaar tijdens schoolweken (er is ook "iets" en dat komt er na schooltijd thuis uit). En geloof me, dat zijn meer weken per jaar🤣 Nee zonder gekheid, veel moeders hebben het zwaar. En nee het ligt niet aan jou❤️ als kinderen niet lekker in hun vel zitten kan een perfecte opvoeder nog niks bereiken. Dus volg je gevoel en hopelijk komt er snel wat uit wat gaat helpen!
Tijdens de schoolweken heb ik op de schooldagen tijd om mijn batterij op te laden, omdat hij dan even weg is. Bij vakanties niet. Dat maakt het verschil. Het is gewoon een uitdaging zodra hij thuis is. Vervelend dat het ook bij jullie niet van een leien dakje gaat.
Dat snap ik! Bij ons is die batterij na een half uurtje weer leeg smiddags. En in de vakanties gaat het na een paar dagen echt stukken beter. Vandaar dat het bij ons andersom is:)
Ik denk dat het gevoel gedeeld wordt door meerdere ouders en vooral moeders. Je ziet van buitenaf weinig wat er echt gebeurd in een huishouden natuurlijk. Ik heb het je vandeweek ook al gezegd, het ligt echt niet aan jou! :heart
Daarom ook deze vraag. Ik denk dat er ook genoeg ouders mooi weer spelen bij het schoolplein. Alleen daardoor krijg je wel meer het gevoel dat het minder vaak voorkomt en dan krijg ik meer het gevoel dat ik alleen ben hierin. Ik weet wel dat dit niet zo is, maar zijn er maar een paar mensen zoals Nog-even! Of zijn er veel meer in verhouding? Aan de ene kant weet ik dat het niet aan mij ligt, want de jongste luistert wel goed. Aan de andere kant kan ik het toch niet loslaten dat het ook aan mij ligt. Want ook al is er bijvoorbeeld sprake van ASS, dan nog wordt van de ouders verwacht hun opvoeding hieraan aan te passen. Oftewel dan ligt het nog steeds ook aan mij dat het thuis niet goed gaat.... Snap je de denkwijze? Maar opvoeden met 2 maten kan ook weer niet in mijn optiek. Ik sta in een spagaat wat dat betreft. En ondertussen voelt het ook alsof ik de jongste tekort doe. Dat probeer ik dan soms weer te compenseren, maar dan vindt de oudste weer dat de jongste voorgetrokken wordt.... Aaargh....
Ik herken je gevoel heel goed niet alleen vanuit eigen brein, maar ook vanuit kids perspectief.
Drie kids, drie diverse karakters (en ook 1 met vastgesteld wat), ik merk hier vooral dat wij tegen het gedrag van de jongste aanlopen, en soms vraag ik mij ook af door de oudste twee, zijn wij het of is het toch ook een stukje wat niet goed aansluit in de bovenkamer (wat allemaal kan) En ja jezelf verdelen over kids is nu eenmaal lastig (en sommige kids snappen het anderen minder)
Jullie struggelen al zolang met de oudste...en al die tijd heb je gevoeld dat er iets mrt hem aan de hand is. Trek dat niet naar jezelf toe, alsof jij zijn gedrag verporzaakt. Dat is niet zo. Sommige kinderen hebben ontzettend ingewikkelde structuren in zichzelf... En ja, dat kan heel pittig zijn... Ik heb jaren uitgezien naar de vakanties.... Maar nu onze middelste het psychisch zwaar heeft- ook autisme- is het hier in huis ook echt niet zo gezellig als ik zou willen. Voortdurend geschreeuw, zodra ik me omdraai... Onze jongste kan niets meer hebben van hem. En hij blijft vervelende opmerkingen maken... En wij blijven opvoeden en bijsturen. En soms ontploffen wij ook... Soms is het gewoon erg ingewikkeld.... En ja, dan heb ik ook tijd nodig om bij te komen...
Onze jongste komt ook regelmatig huilend naar me toe: 'Ik kan het niet meer aan! Hij maakt constant geluidjes en rare opmerkingen en ik heb al gezegd dat hij moet ophouden en bij mij weg moet gaan, maar hij gaat gewoon door!' Ik blijf bezig inderdaad en probeer elke keer rustig te blijven, maar ik ontplof ook soms. Vaker dan dat ik zou willen. Jullie ook sterkte met de middelste.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (52) Verversen