1ste, 2de, 3de?

Lastig hoor.

Wij hadden zelf een hele duidelijk wens voor een derde. Nu is ons gezin wel compleet (praktisch bedacht) én toch durven we nog niet definitief voor een knip te gaan, omdat dit gevoelsmatig zo definitief is.

We zijn al zo lang bezig geweest met onze kinderwens, dat het gek voelt dat het nu klaar is. Vraag me af of de 'kriebels' niet altijd zullen blijven tot ik in de overgang kom ofzo

Pfff lastig he als je er maar niet over uit komt😬

Wij hadden nog een wens voor een derde, een beetje op en af, soms wel en soms ook weer van nee het is goed zo, 5 jaar na de jongste knoop doorgehakt dat we spijt zouden krijgen als we niet voor een derde gingen, alleen werdt die derde ook een vierde...

We zijn ontzettend blij en gezegend, begrijp me vooral niet verkeerd maar dit was zo onverwacht! er zitten helemaal geen tweelingen in de familie en het is ontzettend leuk maar ook ontzettend zwaar.

Er zijn ongetwijfeld wat hormonen die meespelen en waarschijnlijk wat rouwen om de babytijd die te snel voorbijgaat.

Grote kans dat je er over een paar maand weer anders over denkt.

Geniet voor nu maar van je rijkdom en geef het tijd😊

Wens was er al vlak na de geboorte van onze tweede, moest al huilen bij het idee dat alles voor de laatste keer was.. Maar we hadden afgesproken twee is genoeg.. Na onze inmiddels middelste eerste verjaardag heb ik het toch besproken en raakte zwanger terwijl mijn man nog wat twijfels had. Mijn wens werd nog sterker.. bizarre eigenlijk. Uiteindelijk hebben we nog ons derde kindje mogen verwelkomen en het is pittig maar zijn zo dankbaar en blij met ons gezin

Hier 2 en dat is primaa

Krijg het benauwd als ik aan een 3de denk 😀

Ik wou van te voren al graag minimaal 3 kids. Man vond 2 genoeg, maar uiteindelijk zag hij hoe belangrijk een 3e voor mij was & stond hij daar ook achter.

Theoretisch lijkt een 4e me geweldig & door de maand heen roep ik dat ook wel eens. Maar als puntje bij paaltje komt, ben ik degene die het niet onveilig wil doen (we hebben het vorig jaar wel een halfjaar geprobeerd). Bij mij staan hoofd en gevoel niet op 1 lijn, ik denk dat dat ook zo zal blijven o.a. Door de thuissituatie, hormonen, maar ook de voordelen die groter wordende kids meebrengen.

1&2e was voor ons geen vraag. 3e wilde we ook, alleen had ooit in mn hoofd dat er tussen 2 en 3 wat meer jaar zal zitten en dan na de 3e nog snel een 4e. Maar omdat ik het ook erg leuk vind dat de kinderen met nichtjes en neefjes kunnen opgroeien kwam de 3e vrij snel (scheelt nu net een paar weken met 2 andere kinderen van mn (schoon)zussen.

Moet zeggen dat wij nooit zo goed erover nadenken. Belangrijkste is dat het kind liefde en verzorging krijgt. En dat krijgen ze. Zolang we ze dat kunnen bieden maakt één meer ook niet uit.

Als een beetje een droom. Iets wat door mijn hoofd blijft spelen, terwijl ik eigenlijk wel weet dat het prima, misschien wel perfect, is zoals het is. Een soort optie die in m’n hoofd zolang ik vruchtbaar ben een beetje rond blijft fladderen denk ik. Ik vind zwanger zijn echt magisch, en een kind echt een cadeautje. Maar toch kost het zoals het nu al is ook echt heel veel energie. En genoeg ruimte hebben, en de kinderen voldoende, (als het moet met ons tweeen allebei tegelijk individuele) aandacht kunnen geven, heel belangrijk.

En in tegenstelling tot jouw man wil mijn man echt geen derde. Anders had ik het ook lastiger gevonden!

Wij gingen vooraf voor 3 of 4. Toen belandden we in de medische molen en dachten we: in elk geval 1, hopelijk 2. We zijn gestopt met 3.

Voor mij voelde de wens voor de eerste hetzelfde als voor de tweede en de derde. Gewoon het gevoel dat er nog eentje bij moest komen, dat het nog niet compleet was. Na de derde was dat gevoel heel duidelijk anders, toen voelde het eigenlijk direct af, tijdens de zwangerschap al helemaal oke mee het idee dat het de laatste keer was. En de wens is ook niet meer gekomen.

Ik had dus wel echt het gevoel: er hoort nog een kindje bij ons gezin. Er was gewoon geen twijfel over. Zolang je twijfelt en de praktische argumenten nog winnen, dan denk ik dat je er niet aan toe bent. Misschien voelt het afsluiten/afronden als een emotionele fase, en is dat wat je nu voelt, ipv de wens voor nog eentje?

Mijn man en ik dachten als jonggetrouwden dat we 2 kindjes zouden krijgen. Inmiddels 7 kids rondlopen 🥰

Je hoeft me zeker niet na te doen. 😅Maar ik hoor wel vaker van koppels dat ze spijt hebben over hun permanente keuze. Wat toen verstandelijke goed bleek, was dat nu niet meer. Je hoeft nu helemaal nog geen keuze te maken. Geef het maar even de tijd en dan ontdek je vanzelf of die wens naar een 3e blijft of niet. Maar veel praktische bezwaren zijn eigenlijk bezwaren van niets. Auto's, slaapkamers,... valt allemaal wat aan te doen. Een kamer delen is echt niet zo erg. Mijn kids willen echt niet anders.

Wacht in iedergeval even tot je tweede ruim een jaar is: het kunnen nu inderdaad de hormonen zijn

Ik droomde van een groot gezin en ik wilde graag 4 kinderen. Onze zoons (tweeling) overleden. We kregen daarna nog een dochter en eerlijk heb ik een tijd gedacht om het bij 1 te laten om voor te zorgen. Het begon op een gegeven moment bij zowel mij als mijn man weer te kriebelen. Zwanger van onze jongste dochter heb ik wel gezegd dat dit de laatste was. Ik krijg het benauwd van het idee om nog een kind te krijgen (mijn man ook trouwens). Dus ja, een wens kan veranderen

Voordat we kinderen hadden riep ik dat ik er wel 4 zou willen. De eerste was echt een drama, qua bevalling, herstel en baby tijd. De 2e kwam er puur op verstand; medisch gezien mocht het en we wilde geen een-kind gezin zijn. De tweede was een heerlijke zwangerschap en gemakkelijke baby. Direct na de bevalling kriebelde het al voor een 3e. Want na 2 jongens, zou misschien een kans op een meisje ook nog erg leuk zijn? Pas toen die wens veranderde in 'we willen graag 'n 3e ongeacht geslacht' wist ik dat ik er klaar voor was ☺️ en deze voelt ook echt als een afsluiter.

Omdat je verstandelijk denkt dat het nu goed is geweest zou ik daar naar luisteren.

Maar je jongste is nog zo jong, jullie hoeven die keuze echt niet nu al te maken. Kijk over een jaar nog eens hoe je er dan in staat.

Wacht even totdat je de totale 9 maanden ontzwangerd bent. Kijk wat je dan denkt. Misschien praten de hormonen nu nog.

Nou niet. Na de tweede was ik echt wel klaar en mijn man ook. Ook dat kan he.