Vrienden van mij doen crisis-pleegzorg. 1 van de kindjes is al meerdere keren bij ze geweest, en wordt nu definitief uit huis geplaatst. Omdat zij alleen crisis-plaatsingen willen, wordt er dus een ander huis gezocht waar dit kindje kan blijven. Vanaf het begin hebben dat kindje en ik een enorme klik. De pleegmoeder geeft zelf ook aan dat ze het bijzonder vindt hoe ze op mij (en verder mijn hele gezin) reageert.
Mijn man en ik hebben het er weleens over pleegzorg gehad. We vinden het heel mooi dat mensen dit doen, maar gaan onszelf niet actief aanmelden hiervoor. Mocht het spontaan op ons pad komen, staan we er wel voor open. Wij zijn bijv ook voogd van een meisje van een alleenstaande moeder, die komt bij ons wonen als haar moeder wat overkomt. Ik heb het nog niet met hem over gehad om daadwerkelijk stappen te zetten hierin. Mijn pubermeiden willen iedereen adopteren die de schattig vinden 😁. Al vind ik dat mijn oudste ook echt op natuurlijke wijze goed inspringt op het gedrag wat voorkomt uit haar onveilige hechting.
Nou ja, nu komt t: ik voel eigenlijk heel sterk dat dit pleegkindje bij ons gezin 'hoort'. Alles in mij roept ook dat ik het eigenlijk niet kan verkroppen dat dit kindje straks wéér in een onbekend gezin komt, ons gezin kent ze al. Daarnaast heb ik professionele ervaring met hechtingsproblematiek dus zie ik ons stabiele gezin als een veilige plek.
Hebben ouders hier ervaring met pleegzorg? Hoe ervaren jullie en jullie gezin dat?
Wat mooi dat je dit overweegt. Ik ben zelf pleegzus en heb het als ontzettend waardevol ervaren om twee pleegbroertjes te hebben (tweeling). Ze werden helemaal opgenomen in het gezin en zijn nooit meer weggegaan. Omdat ze nog geen jaar waren toen ze kwamen, hadden we niet echt te maken met gedragsstoornissen ofzo, maar op latere leeftijd is wel preverbaal trauma bij ze gediagnosticeerd. Daardoor vielen veel puzzelstukjes op hun plek en daar hebben de jongens ook therapie voor gehad. In ons gezin was het druk, maar gezellig en liefdevol. Mijn advies zou dus zijn: volg je hart!
Mijn beste vriendin en haar man zullen vanaf komend weekend full-time een pleegkindje opvangen. Beetje dezelfde situatie als jij beschrijft. Het kindje (1j sinds januari) werd uit huis geplaatst korte tijd na de geboorte, korte opvang. Daarna terug naar huis maar dat werkte echt niet en dus terug naar dat pleeggezin. Waar ze nu dus weg moet. Omdat het kindje bij mijn beste vriendin in de opvang zit (ze is onthaalmoeder) en ze een super goeie klik heeft met hun dochtertje (mijn metekindje) begonnen ze ineens pleegzorg wel te overwegen waar dat nooit echt een optie is geweest vroeger. Ze kregen het niet over hun hart om te weten dat een kindje van 1 jaar oud naar een tehuis of instelling zou moeten. Toen is het eigenlijk heel snel gegaan. Ik denk anderhalve maand tijd tussen het eerste gesprek en ondertussen is ze al enkele keren blijven overnachten. Dit is wel in België dus ik weet niet of dat gelijk is aan Nederland. Ikzelf ben ook bezig met de aanmelding bij pleegzorg als mogelijke pleegouder, nog geen eigen ervaring dus.
Ik heb geen ervaring in pleegzorg op die manier . Maar mijn bonuskinderen zijn bij ons komen wonen toen hun vader en ik nog maar kort samen waren. De kinderen kenden mij nog maar net en ik hun & en de zorg voor de kinderen kwam volledig op mij aangezien moeder niet capabel was en m'n vriend erg veel moest werken om het vergrootte gezin te onderhouden. We zijn nu 3 jaar verder en deze kinderen voelen als m'n eigen kinderen . Ik doe zoveel voor en met ze . Alles wat een moeder doet voor en met haar eigen kinderen doe ik voor voor en met hun . De kinderen zeggen zelfs dat mocht ik ooit weggaan bij hun papa ( wat absoluut niet aan de orde is ) dat ze dan met mij mee willen . Als ik er niet was geweest dan had m'n vriend ontslag moeten nemen van z'n werk of de kinderen hadden ook naar pleegzorg gemoeten omdat ze niet meer bij moeder kunnen wonen. Op papier zijn ze niet geadopteerd door mij.maar in m'n hart absoluut wel❤️❤️❤️
Ik moet er wel bij vertellen dat het soms ook heel moeilijk is . Deze kinderen hebben zo ontzettend veel bagage en veel meegemaakt dat ze beiden afwijkend gedrag vertonen ( waar ze inmiddels hulp voor krijgen), maar wat soms echt wel een effect heeft op het hele gezin . Erg veel liegen. ( grote leugens ) vooral fysiek gedrag, sociaal niet mee kunnen komen, dat soort dingen. Wat dat betreft is het soms vermoeiend en lastig om daarin te schipperen en om ermee om te gaan voor iedereen in het gezin, maar met de juiste hulp kom je er
Wij hebben een jaar informele weekendpleegzorg gedaan en pas een tijdje een vriend van onze oudste opgevangen vanwege problemen thuis. Ik herken wat je zegt over het gevoel. Het was voor ons zó vanzelfsprekend dat ons huis een welkome en veilige plek was voor deze kinderen. Tegelijkertijd had het een behoorlijke impact. En dit waren dan jongens waar relatief weinig mee aan de hand was. Het is gewoon nogal wat om je huis en je leven te moeten delen. Onze kinderen vonden het gezellig maar ook best lastig om te ervaren dat deze jongens het moeilijk hadden. En wij vroegen ons af of we het wel goed aanpakten. Vrienden van ons zijn nu bezig met een traject voor weekendpleegzorg. En ik zie dat er echt wel aandacht is vanuit de pleegzorgorganisatie voor zulk soort dingen. Ik zou je dus vooral ook goed laten voorlichten. Je professionele ervaring met hechtingsproblematiek is fijn, alleen met een pleegkind valt alle professionele afstand weg.
Geen ervaring, maar heel mooi dat je/jullie dit willen doen. Ik heb altijd veel respect voor mensen die dit kunnen, ik zou het zelf niet kunnen. Wat een vreselijke dingen heeft het kind ook al mee moeten maken zeg😢. Succes met jullie keuze!
Hechtingsproblematiek kan juist wanneer een kind een volwassene wordt veel problemen geven. Als pleegouders kan het daardoor zijn dat je bij zo’n onthechte jonge vrouw ook nog heel hard nodig bent, waar een jonge vrouw die wel veilig gehecht is uitvliegt en een eigen leven opbouwt. Goed om je te realiseren, allicht.
Tegelijkertijd is dat jullie je aanbieden als pleeggezin, voor dit kindje enorm positief. Voor nu en ook in de kansen die ze krijgt in het ontwikkelen van een eigen stabiele persoonlijkheidsstructuur.
Voor haar dus geweldig als jullie het doen kunnen. Voor jezelf goed om je af te vragen of je het in je hebt om haar onvoorwaardelijk te blijven steunen. Ook als blijkt dat ze toch zo beschadigd is dat ze een “lastige” puber/volwassene wordt. Want zelfs als jullie het fantastisch doen, en dit zeker heel positief bijdraagt aan hoe dit kindje zich ontwikkelt, kan de schade niet altijd meer worden ingehaald.
(Geen persoonlijke ervaring, wel vanuit het werk + een grote zwak voor “moeilijke mensen”)
Mooi dat je dat gevoel hebt... Maar wees er wel van bewust dat het kindje al best wat meegemaakt heeft en dat ook best kan (gaan) uitten in gedrag wat jullie gezinsleven behoorlijk kan gaan beïnvloeden. Helemaal als ze zich op een gegeven moment veilig gaat voelen bij jullie. Je pubermeiden vinden haar nu misschien schattig.. maar de grote vraag is of ze ook schattig blijft. Een rol als pleegouder is heel wat anders dan de rol als vrienden van huidige pleegouders.. Hoe gaat het kindje op jullie reageren in die andere rol.... Succes met jullie overweging/keuze... zorg dat jullie er allemaal achter staan, als 1 van het gezin niet wil zal ik er niet aan beginnen. Je kan professionele ervaring met hechtingsproblemariek, maar als het in je gezin komt en je raakt er emotioneel bij betrokken is dat toch heel anders dan op professioneel vlak.. (hier eEn zoon met ASS, altijd met mensenet ASS gewerkt maar binnen je gezin is toch echt heel anders gezien je emotionele betrokkenheid)
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (8) Verversen