Kibbelen of ruzie maken waar kids bij zijn?

Ik denk dat het echt helemaal ligt aan hóe er ruzie wordt gemaakt of een meningsverschil wordt besproken. Mijn ouders hadden nooit ruzie, waarbij ze naar elkaar schreeuwden, of scholden of elkaar doodzwegen.. maar meningsverschillen waren er wel. Maar die blijven altijd netjes, er was wel een boosheid en irritatie, maar dat werd altijd op een volwassen manier 'uitgevochten' Waarbij wij als kinderen zowel de discussie, als het goedmaken zagen. En ondertussen hielden ze van elkaar dus dat was ook duidelijk zichtbaar.

Mijn man komt uit een heel ander milieu, waarbij er wel gescholden werd, geschreeuwd werd. Dat is mijns inziens nooit de manier om je verschil van mening of inzicht kenbaar te maken. Mijn man zelf is niet zo trouwens, maar hij was dan weer een meester in het vermijden van de confrontatie. Hij gaf nog liever mij of een ander zijn zin, en zelf iets doen wat hem 100% tegen stond, dan zelf zeggen dat hij er anders over dacht uit angst voor ruzie en escalatie.

Gelukkig heb ik hem kunnen leren dat een meningsverschil er niet toe leidt dat je meteen uit elkaar gaat, maar dat twee verschillende meningen echt wel naast elkaar kunnen bestaan, maar dat het dan de kunst is om de mening van de ander net zo zwaar te wegen als je eigen mening, en dat je, naast dat je zelf argumenten aandraagt om de ander op andere gedachten te brengen, ook zelf moet luisteren naar de argumenten van de tegenpartij. En dat je, daarna hopelijk tot een compromis kunt komen en dus ook beiden leert water bij de wijn te doen. En mocht het toch tot enige boosheid leiden, dat je het daarna ook weer goed maakt. Kinderen leren van hetgeen ze zien. En ze voelen haarfijn aan of het tussen pa en ma goed zit, of dat er wat in de lucht hangt. Beter ben je eerlijk.

Dingen die over de kinderen gaan en waar wij van mening over verschillen, bespreken we niet waar de kinderen bij zijn. Dit om te voorkomen dat de ene ouder tegen de ander wordt uitgespeeld. Wij willen wel dat de kinderen weten dat wij één front zijn. Niet perse tegen hun, maar dat we wel alles in overleg doen en dat we dus geen grote beslissingen nemen buiten de andere ouder om.

Precies hetzelfde!

Onze kids kunnen zeker wat hebben ook merk ik.

Ze leren hierdoor dat je jezelf kunt zijn, dat je niet overal mee eens hoeft te zijn en dit ook mag aangeven op een goede manier.

Ruzie, mopperen, soms schelden (whoops), boze gebaren... Ja hoor. Dat gebeurt hier wel eens (kinderen proberen we er buiten te houden). We zijn al 24 jaar samen, weten alles van elkaar, zijn bloedeerlijk en de kinderen zien dat ook. Maarrr, wij kunnen niet zonder elkaar. Beste vrienden door dik en dun. Echte maatjes. Dat zien de kinderen ook.

Mijn ouders hadden nooit ruzie. Zwegen elkaar dood. Vreselijk. Hadden ze maar eens echte ruzie om de boel te luchten. Ze zijn uiteindelijk ook uit elkaar gegaan. De een letterlijk doodgegaan van verdriet. Ik kies liever mijn relatie, open en eerlijk. Natuurlijk hoef je geen ruzie te maken. Maar tsja, dat hoort soms bij ons haha. Twee sterke karakters en weten elkaar altijd weer te vinden. Voor mij onvoorwaardelijke liefde en dit zien de kinderen ook.

Flink discussiëren doen we zeker waar kids bij zijn (nooit over de kids overigens) en ze leren daarmee in mijn ogen ook dat je het niet met elkaar eens kan zijn maar toch je weg moet vinden samen.

Ik ben half 30 en toen ik klein was was het geloof ik echt een norm dat je als ouders geen ruzie maakte waar je kinderen bij waren. Dat deden ze denk ik met de beste bedoelingen. Maar ik herken heel veel wat hieronder geschreven is. Kinderen kunnen denk ik beter wél zien dat ouders een meningsverschil heb, mits het niet lang duurt en het geen scheldpartij wordt natuurlijk. En dat ze het weer oplossen samen. Dat is wat je ze mee wilt geven, toch? Onenigheid kan gebeuren, goedmaken hoort erbij.

Ik zou wel in gedachten houden dat je gevoelige kinderen en minder gevoelige kinderen hebt. Voor de gevoelige kinderen is vaak een stemverheffing al moeilijk om te horen.

Kibbelen, mopperen en discussiëren vind ik ook leerzaam met kinderen erbij, zolang het niet echt emotioneel wordt, je je taalgebruik respectvol houdt, niet schreeuwt. En het hangt ook wel van het onderwerp af, ik ga niet over iets opvoedkundigs of iets van de taakverdeling mbt de kinderen zelf discussiëren waar ze bij zijn. Soms kom ik in de verleiding maar mijn man is daar vrij scherp op, wat ik ook terecht vind. Vind het wel gezonds als kinderen leren dat dat erbij hoort en ook leren hoe je het weer goed maakt en bijlegt. Mijn man komt uit een familie waar dat allemaal niet echt gebeurde, en die heeft het echt moeten leren. Dus ik weet hoe nuttig het is om het wel te kunnen ;)

Denk dat t een beetje afhangt van de manier waarop. Elkaar de tent uitvechten waar de kinderen bij zijn is niet oke.

Maar kinderen leren dat volwassenen soms ook ruzie hebben, dat het prima is om een eigen mening te hebben, zolang je respectvol naar elkaar bent en het ook weer goed maakt lijkt me juist erg goed!

Denk dat t een beetje afhangt van de manier waarop. Elkaar de tent uitvechten waar de kinderen bij zijn is niet oke.

Maar kinderen leren dat volwassenen soms ook ruzie hebben, dat het prima is om een eigen mening te hebben, zolang je respectvol naar elkaar bent en het ook weer goed maakt lijkt me juist erg goed!

Gebeurt hier ook hoor! Niks om je voor te schamen.

Niet ieder stel heeft een wisselwerking waarbij beide personen de rust zelve blijven 🤪.

We zijn het wel eens oneens, over kleine dingen als hoe laat gaan we weg of dat ze van papa na het eten nog buiten mogen spelen terwijl ik al eerder nee had gezegd en hij dat niet wist. En dat 'bediscussieren' we wel waar de kinderen bij zijn, vind dat alleen maar goed. Ze mogen best zien dat wij het niet altijd eens zijn, en ook hoe we dat oplossen.

Echte irritaties zijn er zelden, maar zoiets bespreken we zonder de kinderen er bij.

Ik denk dat het ondertussen al 3j geleden is sinds we de laatste ruzie hadden (en dat gebeurde sowieso zelden). Ik vond dat ik gelijk had, manlief dacht er anders over en heeft toen ook geroepen. De kindjes waren op hun kamer, maar hebben er ongetwijfeld iets van gehoord. Ik heb hun daarna rustig gezegd dat mama's en papa's ook wel eens ruzie maken net zoals hun en dat dat oké is zolang je het weer goedmaakt.

Als we nu iets willen bespreken wachten we tot de oudste 2 op school zijn, of we gaan naar buiten. En als we het niet eens zijn met mekaar kunnen we dit op een rustige manier uitpraten, daar is mijn man enorm in gegroeid en veranderd de laatste jaren. Onze kinderen weten dat wij ook niet altijd eens zijn met mekaar, en dat we dit uitpraten zonder te hoeven roepen of iets dergelijks. En we geven ze ook mee dat het oké is om eens ruzie te maken, of discussie te hebben of dergelijks. Maar dat je niet boos mag blijven. Hopelijk krijgen ze zo toch mee dat niet alles altijd rozengeur en maneschijn moet zijn.

Wij maken soms wel eens ruzie zoals ieder ander maar wij scheiden al snel onze wegen als we zien dat we er niet uitkomen op dat moment.

Meestal kibbelen we een beetje en maken opmerkingen die lichtkwetsends zouden zijn maar dan wel als grapje..

Ik probeer wel vaak als ik merk dat ik me niet goed voel na een gesprek na te gaan waarom ik me zo voel ipv het gelijk te bespreken.

Maar we maken het ook meteen weer goed na het kibbelen.

Vroeger wachten mijn ouders vaak tot ik in bed lag en sliep, het liep dan vaak alsnog uit de hand en dat is echt een vreselijk gevoel wat ik eraan overgehouden heb..

Ik vind ruzie heel goed maar niet schreeuwend, stemverheffend, scheldend, slaand, dan is de ruzie te hoog opgelopen.

Wij hebben eigenlijk nooit echt ruzie. Ik denk een of twee keer per jaar.

Kibbelen en discussiëren kunnen wij heel goed haha. En die discussies voeren we inderdaad gewoon ook waar de kinderen bij zijn, maar we verheffen daarbij nooit ons stem. Als ik merk dat ik te geïrriteerd raak of ik merk dat ik toch boos word stoppen we de discussie wel omdat ik geen ruzie wil maken waar de kinderen bij zijn.

Dan praten we ‘s avonds wel weer verder en 9 van de 10 keer is de grootste lading er dan ook af en slaat het helemaal nergens op achteraf (meestal een hormonen ding van mijn kant😛)

Ik denk juist dat kinderen van een goede discussie/goedlopende kibbel partij leren dat ze dicht bij zichzelf mogen blijven en dat het gezond is om niet naar de maatstaven van een ander te leven!

Dus zo mee eens

Ik sluit me aan bij Msn.
De écht grote issues of serieuze onderwerpen bewaren we voor een moment zonder kinderen. Verder kibbelen wij gewoon waar de kinderen bij zijn. Dat betekent ook dat de kinderen zien/horen dat er niks mis is met een meningsverschil, dat je excuses maakt als je fout zat en dat je het weer bijlegt. Dat lijkt me een nuttig aspect van de opvoeding.

Het belangrijkste is dat de kinderen zo wel leren hoe ze "ruzies" moeten oplossen. Zolang jullie ook maar laten zien dat jullie van elkaar houden.

Mijn ouders hadden altijd ruzie en ruzieden vooral als ze dachten dat wij er niet bij waren avonds als wij in bed moesten liggen. Ondertussen zaten wij bovenaan de trap maar te luisteren of alles goed ging. Ik heb ook nooit gezien dat ze van elkaar hielden. Ik had daardoor geen flauw idee hoe een normale relatie eruit moest zien en hoe houden van eruit zag. Ik denk zolang jullie dat wel laten zien is er niks aan de hand.

Helemaal eens met jou, het mag er zijn, hoort bij t leven. Er is naar mijn mening geen enkel stel die het ALTIJD met elkaar eens is. En je hoéft het ook niet altijd met elkaar eens te zijn dan kan je alsnog enorm veel van elkaar houden.

Mijn man komt ook uit een gezin waarbij discussies werden verborgen.

In het begin was hij het dus áltijd met mij eens, voorkomen van “discussies” achteraf. Hij had nooit geleerd dat dat best mag, het als koppel niet met elkaar eens zijn.

Dus zolang het netjes is en voor de kinderen zichtbaar dat papa en mama echt wel van elkaar houden.. zie ik t probleem niet 😌

Oh ik heb best wel discussies met mijn man waar de kinderen bij zijn. Dat hoort erbij. We schreeuwen en schelden niet. Mocht er 1 zijn stem willen verheffen, dan zegt de ander dat en stopt het. Mijn moeder deed wel onaardig tegen mijn vader (en nog steeds) en merk dat ik dit als kind normaal ging vinden, waardoor ik ook zo tegen mijn vader ging praten. Voor mij dus een aandachtspunt om niet zo met mijn man te praten.