Hallo mede ouders! Ik ben van nature vrij beschermend naar mijn kinderen en in mijn land van herkomst zijn slaapfeestjes minder vanzelfsprekend dan voor mijn gevoel hier in Nederland. Ik vind het lastig mijn kinderen voor een nacht toe te vertrouwen aan anderen en al helemaal aan het idee dat er ook nog andere mensen in dat huis aanwezig kunnen zijn die ik niet ken. Maar ik heb het idee dat dit in de Nederlandse cultuur ‘not done’ is om uit te spreken of je kinderen hiertegen (uit angst voor een mogelijk trauma) te willen beschermen: alsnog men hier te nuchter voor is? Graag wil ik eens van jullie horen wat jullie ervaring hiermee is. Mijn insteek; geen slaapfeestjes tot ze volwassen zijn.
Toen ik klein was waren er geregeld slaapfeestjes als een van mijn vriendinnetjes jarig was. Dat was toen normaal, net zoals discozwemmen als kinderfeestje. Nu mijn oudste zoon die leeftijd heeft (waarop ik al wel slaapfeestjes had) merk ik wel dat ze nu niet meer gehouden worden. Ik weet dus ook niet of ik mijn zoon er dan wel heen zou laten gaan omdat het op de een of andere reden niet meer zo gebruikelijk is ofzo. Of het wordt meer gedaan als de kinderen nog ouder zijn misschien..
Maar trauma's? Nee hoezo? Waaraan moeten ze dat overhouden? Tenzij je er een halloween slaapfeestje van maakt ofzo haha? Als er kinderen waren met heimwee bleven die gewoon tot in de avond en werden ze opgehaald door hun ouders. (Waaronder ik soms wel es haha) maar daar werd nooit vervelend over gedaan.
Je bent toch altijd vrij om je kind in de avond op te halen? Mijn dochter had laatst een slaapfeestje van vrijdag op zaterdag en op zondag zou ze meedoen met het NK. Dat vond ik niet zo'n handige combinatie omdat ze ook erg gehecht is aan haar slaap. Dus in overleg met de moeder van de jarige haar op een logisch tijdstip opgehaald. Ze heeft daardoor eigenlijk alleen het slapen en het ontbijt gemist. Natuurlijk vond ze het jammer toen ik haar ophaalde, maar smorgens was ze erg blij dat ze gewoon heerlijk geslapen had. Het is echt aan jezelf om hier wel of niet aan mee te doen, maar het betekent niet direct dat je kind helemaal niet naar het feestje kan.
Mag ik vragen waarom? Bedoel het niet veroordelend, maar vraag het me af. Heb je geen broer/zus of is er een reden dat dat niet mag? Tot welke leeftijd is dit?
Volg je eigen gevoel hierin. Hier is onze zoon dit jaar op kamp geweest 2 nachten met scouting en is 5,5 jaar. Met 10 kids in een tent. Hij vond het geweldig.
Hartstikke leuk juist! Bij een kinderfeestje overdag ken je de ouders toch ook niet altijd even goed? Wat ik zelf veel enger vind, is het rijgedrag van sommige ouders tijdens een kinderfeest. Twee kids in 1 gordel, driften, foto maken van de achterbank: ik heb het allemaal al gehoord van mijn kids.
En dat terwijl wij vroeger met zn 6en op de achterbank werden gepropt zonder gordel hahaha. Of kinderen in de kattenbak en dan achteruit kijken naar de auto die achter je reed hahaha.
Ik vond slaapfeestjes vroeger super leuk. Ik zal het mijn kinderen ook niet ontnemen. Is hartstikke gezellig, lekker kletsen, vaak film(s) kijken en laat naar bed.
Ik ben misschien te nuchter maar zodra mijn kind wil logeren bij een vriendje dan gaat hij logeren bij een vriendje. Seksueel misbruik houd je mijn inziens niet tegen door ze niet uit logeren te laten gaan. Het kan op school gebeuren, op sportclubjes, tijdens het buitenspelen🤷🏻♀️ en zelfs binnen de familie kan het gebeuren. Mijn zesjarige is dan ook al meerdere keren een weekend bij een vriendje wezen logeren. Ik probeer mijn kind mee te geven dat niemand het recht heeft aan je te zitten als je dat niet wilt. En dat we geen geheimen voor elkaar hebben. Ook leren we ze dat niet alle mensen het beste met ze voor hebben, dus je kan niet zomaar met iemand mee gaan enzo. Zo hoop ik ze het vertrouwen te geven met ons te praten als er vervelende gebeurtenissen zijn geweest.
Persoonlijk vind ik het logeren een mooie manier om met andere culturen ook in aanraking te komen. Mijn zoontje heeft bij gezinnen gelogeerd waar de ouders Afrikaans zijn en waar de ouders Surinaams en Antilliaans zijn. Dus ze hebben ander eten, ander bedritueel, ander ritme, een vader die hem een keer streng toespreekt🤭 Hij is tot nu toe altijd heel blij en enthousiast thuis gekomen en is zelf ook altijd heel enthousiast over de verschillen. Sommige dingen zijn fijn, sommige dingen vind hij thuis fijner, eten bv.
Als jij daar anders over denkt en het voor jou niet goed voelt is dat jouw goed recht. Ik vind dat wat een andere ouder er van vind er dan niet zoveel toe doen. Iedereen voed zijn kinderen op op de manier zoals het voor diegene goed voelt en natuurlijk ook wat er bij je kind past. Mijn jongste is bijna 4 en die logeert nog niet eens bij opa en oma. Daar is hij het kind niet voor.
Probeer voor jezelf helder te hebben waarom je het eng of spannend vind. Vraag jezelf af of die angst reëel is. En kijk naar je kind, probeer daar ook het vertrouwen in te vinden. Kan jouw kind het aan? Als je dat helder hebt dan hoef je een ander niets uit te leggen en maakt het niet uit wat een ander er van denkt. Maar wanneer deze angst voor komt uit iets wat jezelf is overkomen of iemand in de nabije omgeving dan zou ik adviseren eens met iemand te gaan praten. Je eigen angst op je kind projecteren moet je niet willen.
Vanaf een jaar of 9 prima toch? Als je het zelf niet fijn vindt, kan je dat gewoon bespreken denk ik. Uitleggen dat het niet persoonlijk is bedoelt, maar dat je dat lastig vindt in verband met je eigen cultuur. Hoe staat je eigen kind er in? En wat bedoel je met een mogelijk trauma? Ben je bang dat je kind een trauma op loopt als ze 1 nacht niet thuis is? Of ben je bang dat je kind misbruikt wordt in die nacht?
Als je de andere ouders niet kent, zou ik het minder snel doen. Als je de ouders wel oppervlakkig kent van het schoolplein, dan zie ik het probleem niet. Ik vind het nogal beschermend eigenlijk.
Wat jongens en meiden betreft: ik snap best dat je vanuit geloofs standpunt dat moeilijk vindt. (Ik weet niet of je gelovig bent?) Dat zou je kunnen uitleggen aan de ouders en vragen of jongens en meiden apart slapen. Al vind ik dat zelf minder belangrijk op de basisschool;)
Een van mijn buurmeisjes is laatst 10 geworden en ze mocht een slaapfeestje houden. 6 meiden in de tuin en ieder in een eigen tentje (alles gehuurd met leuk thema). Ze vonden het geweldig! Ik vind vanaf 10 jaar ook wel een mooi leeftijd denk ik. Voor mezelf zou ik het belangrijk vinden dat ik de ouders een beetje ken.
Geen slaapfeestjes tot ze volwassen zijn vind ik wel wat heftig, maar ieder zijn eigen keuze. Is het een idee om eerst uitgebreid kennis te maken met de ouders? Hoe doe je het als je kind op kamp gaat met school bijvoorbeeld? Voelt dat voor jou anders, omdat er dan een leerkracht bij is?
Ik vond het als jong kind nooit zo leuk omdat ik makkelijk heimwee had, maar ik snap eerlijk gezegd niet zo waar je bang voor bent. Wat voor trauma (heftig woord, overigens) zou er per se bij een slaapfeestje ontstaan dat bij een gewoon feestje overdag of ‘s avonds niet kan ontstaan? Aanrandingen etc gebeuren net zo hard overdag en bovendien liggen bij slaapfeestjes meestal alle meisjes op een rij in de woonkamer, ik zie niet zo goed hoe dat risicovol is. Als je kind het leuk vindt, de groep is oké en de ouders zijn oké, gewoon doen. Ik vind dit wel een “schadelijk-overbeschermend” standpunt eerlijk gezegd. Zonde om je kind op te voeden met idee dat overal enge beren op de weg zijn en dat ze dan dit soort sociale dingen missen.
(Zoals hieronder gesteld het huis controleren op goede hygiëne vind ik echt vreselijk kriebelig moederig. Je (2+) kind krijgt, tenzij er een ernstige allergie speelt of we het hebben over een drugspand of zo, echt niks van een nachtje beetje stof of rommel hoor…)
Ik herken het niet. Hier is het een beetje de ‘gewoonte’ om een slaapfeestje te organiseren in groep 8 voor hun verjaardag. Mijn meiden hebben er dus alletwee al meerdere gehad en zelf ook gegeven (recent mijn dochter die vorige maand 12 werd). Héérlijk en wat een lol hadden ze!
Totaal geen problemen mee, ook niet met kampen etc. Mijn oudste 3 gaan komende week op kamp; vinden ze geweldig en ze kijken er al weer een jaar naar uit. Ik heb er zelf ook hele leuke herinneringen aan, dus dat zal meespelen en dat wil ik hen niet onthouden.
Bij mij hangt het van een aantal zaken af, of ik akkoord ga. O.a de leeftijd van de kinderen, of mijn kind het andere kind goed kent/en of ik een fijn gevoel heb bij dat kind en de ouders (een bff is anders dan een nog pril contact).
Daarnaast zou ik een dochter niet laten slapen op een feestje, waar ook jongens zijn van haar leeftijd of ouder. Daar ben ik streng in. Dat past niet in ons geloof.
Ik zou gewoon langsgaan voor een kopje koffie en eens kijken met wat voor mensen je te maken hebt. En ik zou willen weten wie er aanwezig zullen zijn. Dat lijkt me heel normaal. Je laat je kinderen niet zomaar ergens slapen. Blijf je er geen lekker gevoel bij hebben, dan is het gewoon NEE, dat mag ook. Het zijn jouw kinderen, jij beslist dus.
Logeren deden ze van baby af aan bij mijn ouders. Op wat oudere leeftijd bij andere familie. Bij vriendinnetjes denk vanaf een jaar of 7/8. Zodra de vraag kwam. Een slaapfeestje heeft mijn oudste nu 1x gehad, toen was ze 8/9 denk ik.
Waar ben je precies bang voor? Dat een van de ouders of het andere kind ze op een nare manier betast? Dat is namelijk volgens mij de angst die ik hieronder lees. Anders dan de standaard ‘problemen’ die je met logeer partijtjes tegen kan komen zoals heimwee, niet kunnen slapen, het eten niet lekker vinden, last van gesnurk of kleine ruzietjes.. maar daar krijg je echt geen trauma van. Als jij je niet fijn voelt bij het gezin waar er gelogeerd zal worden, moet je het niet doen. Ga anders eerst eens kennis maken zodat je weet wie er wonen, wie ze zijn, vertrouwen opbouwen. Of begin met een logeer partijtje bij jullie thuis om eens te ervaren hoe dat gaat. Want ook ik heb er echt leuke herinneringen aan en het maakte mij als kind ook sterker en onafhankelijker van mijn ouders. Geen nare ervaringen mbt betasting, even ervan uit gaande dat dat je angst is.
Mocht daar echt je angst liggen, is het misschien goed om eens te onderzoeken waar die angst vandaan komt. Eigen ervaringen? Wil je die angst doorgeven aan je kinderen? Het is je goed recht je eigen keuzes te maken in waar je je kinderen wel en niet laat slapen, los van welke meningen er ook zijn, maar ik gun je meer vertrouwen in de medemens.
Zelf vond ik slaapfeestjes hartstikke leuk vanaf de leeftijd van ca. 12 of 13 jaar. Ik heb geen zorgen gehad ten tijde van die feestjes/logeerpartijtjes elders, maar nu ik zelf kinderen heb zou ik dat misschien wel hebben. Kinderen zijn (meestal) zorgeloos.
Als jij er als ouder geen goed gevoel bij hebt, dan staat jou dat vrij om dit kenbaar te maken. Wat de reden dan ook is. Geen goed gevoel bij = (nog) niet doen. Komt tijd komt raad.
Slaapfeestjes vinden kinderen vaak geweldig. Heerlijk keten met je vrienden/vrindinnen tot diep in de nacht, herinneringen voor het leven! Ik vind het nogal wat om meteen aan een mogelijk trauma te denken. Wil je dan ook de meerdaagse schookampen en studiereizen ontnemen vanwege jouw angst?
Slaapfeestje? Is dat iets anders dan logeren, 1 kind logeert bij 1 ander? Hoe dan ook: als jij iets niet wilt ben je geheel vrij dat niet te willen. En wellicht als je iets uitspreekt blijken meerderen er zo over te denken Mijn persoonlijke ervaring: mijn dochter (net 4) logeert wel eens bij een vriendinnetje, en dat vriendinnetje is hier ook wel komen logeren. Heb daar niks op tegen. Alleen maar gezellig. En heb daar zelf ook toffe herinneringen van van vroeger
Naar wie zou je dan iets willen uitspreken? En wie zou je wèl vertrouwen? Waar komt jouw wantrouwen vandaan? Hoe oud is jouw kind waar je je zorgen over maakt?
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (37) Verversen