IVF; De punctie, bevruchting & de terugplaatsing.

Vorige week woensdag werd ik laat in de middag nog gebeld met de mededeling dat het vrij druk was qua het aantal puncties in het IVF centrum en dat ze het bij mij wel aandurfden om NOG 1 dagje door te gaan met de deca en de gonal. Zucht, oke dan doen we dat ook gewoon maar dacht ik. Ze vertelde er wel met zekerheid bij dat de punctie op zaterdag zou plaatsvinden en dat ik donderdag nog gebeld zou worden met meer informatie over de punctie.

Op donderdag werd ik inderdaad gebeld met de mededeling dat ik die avond om 23.30 de Ovitrelle moest prikken en dat de punctie zaterdagochtend om 11.30 zou plaatsvinden. Wel moesten we ons om 10.45 al melden omdat manlief zijn kunstje nog even mocht doen. Ik moest verder een lang shirt meenemen, iets warms voor aan mijn voeten, vooral licht ontbijten en we moesten allebei onze legitimatie plus verzekeringsbewijzen niet vergeten. Op het moment dat ze dat hele lijstje aan het opnoemen was bedacht ik me dat ik ongeveer diezelfde info had meegekregen voor de operatie in april. Dit vertelde mij ook meteen dat ik niet te licht over de punctie moest denken.

Natuurlijk had ik mezelf al wel ingelezen e.d, maar had ook met mezelf afgesproken om het allemaal maar over me heen te laten komen. Die stress van elke dag nog een dagje doorgaan met de medicatie had er ook al best wel ingehakt.

De broer van manlief heeft ons zaterdagochtend opgehaald met de auto en is met ons meegegaan, omdat ik op de terugweg half afwezig zou zijn. Ook daar heb ik eerst nog vrij lichtjes over nagedacht, maar daar kom ik helemaal op terug hoor!!

Bij aankomst was het manlief zijn beurt en mocht ik plaatsnemen in de wachtkamer. Uiteraard waren we veel te vroeg, maar we werden ook wel wat eerder uit de wachtkamer gehaald. Het is best wel bijzonder dat na een jaar van vele bezoeken de mensen daar je ook gaan herkennen en hun dingen gaan opvallen. De vrouw die de punctie zou uitvoeren vroeg zelfs waar ik mijn bril gelaten had.. Hihi. Nou, die zat mooi in mijn tas.. Van de zenuwen gleed dat ding telkens bijna van mijn neus! Ze waren met zijn 2en en alles werd dubbel gecontroleerd en wat waren ze lief (ook al zonder medicatie!).

Ik kreeg een dormicum en mocht in een wachtzaaltje plaatsnemen op een bed, er lagen ook een paar andere dames naast.. Je kon alles horen, alleen gordijntjes om af te schermen. We hoorden een paar dames flink brabbelen en manlief en ik gingen helemaal stuk en ik grapte nog; Nou, als ik zometeen ook maar niet zo ga doen. Toen ik plaats had genomen in het bed kreeg ik een injectie in mijn bil met pethidine; dit is om de pijn te onderdrukken.

We bleven maar grapjes maken en manlief vroeg steeds of ik al iets voelde, telkens zei ik nee. Totdat ik voor mijn gevoel ineens in slow motion ging en dacht nou als ik nu wat ga zeggen krijgt ie de slappe lach haha. Ik werd de kamer ingereden voor de punctie en mocht overstappen op de stoel voor de punctie en alle zenuwen waren gewoon weg!

Het boeide me allemaal niks meer, ik wilde gewoon dat ze eruit gehaald werden. Ik heb alles meegekregen en gevoeld, maar door de medicatie was ik zo onverschillig dat het me echt niets uit maakte. Het aanprikken van de follikels was wel echt naar, maar op het moment dat ik dacht hou nu maar op was het ook alweer klaar. Tijdens het aanprikken vond ik ze allebei zo lief en heb ik wel 3 keer gevraagd of ik dan vandaag ook zou horen hoeveel eicellen ze zouden oogsten. Zowel manlief als de 2 dames moesten smakelijk om me lachen en ik snapte er niks van. Ik vroeg toch gewoon alleen maar of ik dat zou horen, maarja had het dus al 2 keer eerder gevraagd haha. Het zal de medicatie wel zijn geweest :) 

Resultaat; 11 follikels aangeprikt (waarvan waarschijnlijk 2/3 cysten) en daar zijn 6 eicellen uitgehaald.

Na even bij te zijn gekomen terug op de zaal mocht ik wanneer ik me goed genoeg voelde, gewoon naar huis. Al met al zijn we daar denk ik van 10.30 tot 13.00 geweest, dus dat is best wel een poosje geweest ook. Van de medicatie was ik nog erg suf en heel erg moe! Moe moe moe, dat is hoe mijn zaterdag er voor de rest van de dag uitgezien heeft. Ben denk ik wel 4 keer opnieuw in slaap gevallen en heb alle rust genomen die mijn lijf wilde.

Ik moest vrijwel meteen na de punctie met de Utrogestan beginnen en ik wist na het inbrengen van de eerste twee bolletjes dat ik dat niet zo fijn zou vinden. Maar wat moet moet!

Op zondag ook lekker bijgekomen en in de avond rustig een boodschapje gedaan, het is fijn dat ik vrij had van werk want je kan na de punctie gewoon een dag of 2 vrij weinig. Misschien verschilt dat ook wel per persoon, ik heb gelukkig niet veel last van echte pijn gehad. Meer een vervelend beurs gevoel, maar dat nam ook al snel weer af.

Toen werd het maandag 7 december..

Ik mocht in de ochtend om 09.30 bellen om te vragen of er bevruchting had plaatsgevonden en wanneer dan de eventuele terugplaatsing zou zijn.

‘Goedemorgen mevrouw, we gaan nog geen terugplaatsing met u afspreken op dit moment. Er heeft wel bevruchting plaatsgevonden maar de celdeling vordert niet snel genoeg. Belt u ons morgen om 09.30 nog eens om te kijken hoe het er dan voorstaat. Houdt u er wel rekening mee dat wanneer dit niet goed is gegaan de poging afgebroken wordt. Sterkte vandaag.’

WAT?! Dit kan toch niet ? Hoezo? Het is toch bevrucht? Zijn mijn eitjes dan niet goed genoeg? Als het mis gaat, wat dan verder? Het heeft geen zin meer, zie je nou wel.

Niks, maar dan ook niks is gegaan zoals het moest gaan en dan dit nieuws.

Toen het nieuws ingedaald was zei ik tegen mezelf; Maar cin, er is iets bevrucht! Dus het kan wel.. Geef de hoop nog niet op, ook al is het er maar eentje, 1 is genoeg!

Van links naar rechts, van boven naar beneden… Wat een stomme achtbaan. Met dit scenario hadden we ook geen rekening gehouden en wat was manlief boos zeg! Die was woest.. Op wat precies geen idee, maar hij was er echt niet blij mee.

Gisteravond heel erg op tijd gaan slapen, zodat het sneller vanmorgen zou worden.. Nou, vroeg naar bed is vroeg wakker en van de spanning zat ik vanmorgen om 05.45 beneden.. Nou, dan duurt 09.30 nog heel lang hoor, haha !

Het werd heel langzaam uiteindelijk half 10 en toen ik stotterend vertelde wie ik was, mijn geboortedatum opnoemde en me al vasthield voor slecht nieuws zei de mevrouw aan de andere kant van de lijn; Nou, het is goed gegaan hoor! We gaan voor vanmiddag een terugplaatsing afspreken..!

Ik begon van alle zenuwen te huilen en zei dat ook tegen haar en ze zei dat het voor ons niet makkelijk geweest moest zijn de afgelopen 24 uur. Huilend heb ik manlief wakker gemaakt met de kreet; Het is gelukt! We mogen vanmiddag komen voor de terugplaatsing! Hij was er ook helemaal ondersteboven van.

Ik vind het zo fijn dat we het er over kunnen hebben samen, soms ook kunnen zeggen tegen elkaar dat het nu wel genoeg is en zo fijn dat we de hoop niet opgeven als alles tegen lijkt te zitten.. 1 sprankje hoop is genoeg.

We mochten om 14.30 komen om ons vechtertje op te gaan halen.

We waren natuurlijk veel te vroeg aanwezig in het IVF centrum, maar liever veel te vroeg dan 5 minuten te laat! Manlief had na 20 minuten wachten het alweer gehad en ik zei dat ie niet moest zeuren. Ik ben de afgelopen maanden zovaak alleen geweest, dat ie nu gewoon maar even moest wachten haha.

Ik heb hem nog nooit zo zenuwachtig meegemaakt denk ik..

Toen we EINDELIJK naar binnen mochten was daar mijn favoriete arts weer! Ben altijd blij en gerust als ik haar zie.. Ze heeft ook al zoveel echo’s gemaakt en zoveel iui pogingen bij ons gedaan, dat ik bijna met dr op de koffie kan ;)

Ik mocht me ontkleden en alvast plaats gaan nemen in de stoel, ook werd gezegd dat we onze telefoon gereed moesten houden omdat we foto’s mochten maken van het embryo en de analist zou op het beeld filmen hoe de embryo opgezogen werd in de catheter.. Nou, helemaal spannend natuurlijk.

De arts kwam terug met de volgende informatie;

Doordat het zaad genoeg was voor IVF, is er alleen maar IVF toegepast.

Van de 6 eicellen was er maar 1 bevrucht.

De bevruchte eicel was gisteren pas door 2en gedeeld.

Vanochtend toen ik belde was ie 6 cellig en van vanmorgen naar vanmiddag is ie 7 cellig geworden.

Al met al was dit een hele positieve ontwikkeling en ondanks de langzame start was de arts erg blij voor ons dat we in ieder geval een terugplaatsing hadden. Ze vertelde dat een embryo van 7 cellen een heel goede kans maakt om te blijven plakken en dat het goed is geweest om de ontwikkeling af te wachten. Met deze ontwikkeling verdubbelde onze kansen en had ze heel goede hoop.

Tussen neus en lippen door vertelde ze dat mocht dit mislukken er een evaluatie ingepland zou worden en dat wanneer we met een nieuwe poging gaan starten het meteen ICSI gaat worden. Ook hartstikke logisch als er maar 1 bevruchting uit 6 eicellen komt, vanmiddag maakte het me niks uit want we hadden er in elk geval 1. 

Mocht het dus niet goed gaan, begint het hele circus dus weer opnieuw, maar dat zijn zorgen voor later.

Huppakee, eendenbek erin en een echo op de buik om de juiste locatie te bepalen. Voor mij was dit de eerste uitwendige echo en dat was best een klein beetje pijnlijk! Naja, ik keek vooral naar het scherm met onze enige topper erop! Manlief maakte er foto’s van en toen werd het beeld door de analist veranderd en kwam de ‘stofzuiger’ in beeld en floep ons wonder zat in de katheter! Dit heeft manlief ook gefilmd en ik heb het al zovaak bekeken!

De katheter werd gebracht en er werd nog even gecontroleerd of mijn naam echt wel klopte, haha.

Ditmaal heb ik niets gevoeld! Geen nare prikkelingen, geen vervelende katheter die er niet doorheen gaat.. Het was alsof er niets gebeurde.

Op het beeld kon ik zien dat ons wonder, onze vechter werd teruggeplaatst in mijn baarmoeder en ook daar kregen we een afdrukje van!

Ik mocht nog heel even blijven liggen en we mochten daarna gaan, het wachten was begonnen!

Op 21 december mag ik komen om bloed te prikken en dan zullen we weten of onze enige vechter het naar zijn of haar zin heeft in mijn buik!

Dames, ik wil een ieder van jullie bedanken die zo met me meegeleefd hebben de afgelopen weken en bedanken voor alle lieve berichtjes! Het duimen heeft geholpen, we hebben ons wonder gezien en hopelijk blijft ons wonder bij ons! xx

-Liefje, zo dichtbij als nu zijn we nog nooit bij je geweest. Mama en papa hopen dat je het fijn in mama’s buik hebt en de komende 9 maanden bij ons mag blijven. We hebben al een foto van je, zelfs de allereerste echo-foto hebben we meegekregen. Je bent prachtig, je bent een wonder, je bent van ons samen. Blijf je alsjeblieft? X.-