Lieve vriendin

Lieve vriendin,

Nadat ik hier al eerder schreef over al  het zwangerschapsnieuws van al mijn collegae en (schoon) zussen, is er nu een fase aangebroken dat vriendinnen hun blijde nieuws kenbaar maken of gaan bevallen. Met het aanbreken van alle verlofperiodes bekruipt mij het gevoel van onrust weer.
Hoewel ik ontzettend graag wil weten wat je bezig houdt, hoe het met je gaat en of je tegen op ziet tegen wat gaat komen, wordt het me stiekem wel allemaal veel.
Iedere keer als een iemand me verteld zwanger te zijn, voel ik kippenvel mijn hele huid bedekken. Iedere keer als de boodschap mijn oren bereikt, slaat mijn hart een slag over.
Niet om het nieuws van de ander. Niet om de boodschap, de blijdschap of een groeiend kindje. Integendeel. Wel de pijn van het gemis van een eigen kindje van mezelf.
Ik ben het beu om blij te zijn voor de ander, en zelf nog met een lege buik naast alle zwangeren te staan. Na de drie-en-een-halve jaar, vind ik gewoon echt dat ik nu echt aan de beurt ben. Dat wij aan de beurt zijn!

Lieve vriendin, ik hou van je. Ik ken je al vanaf de eerste klas van de middelbare school en heb je gevolgd in het volwassen worden. En nadat je twee jaren geleden je huidige man leerde kennen, was de wens voor jullie beiden al snel aanwezig.
En daar stond je dan vorige week met tranen in je ogen aan mijn deur, met jou blijde nieuws. Ik kreeg ook tranen. Omdat ik blij voor je bent, dat het zo snel mocht lukken. Voor jullie geluk. Maar ook tranen vanwege mijn gemis.

Lieve vriendin, diep van binnen voel ik me na vorige week best eenzaam. Want weet je, ik wil het liefste dat alles blijft zoals het was. Straks gaat iedereen overdag bij elkaar op bezoek. Is er dan nog tijd om met mij af te spreken? En zo ja, stel jezelf nog momenten voor of komt het meeste vanuit mij? Als we afspreken, is het dan nog steeds in onze lievelings eettentje, of verwacht je mij bij jou thuis? Pas ik straks mijn agenda op jou af, omdat ik geen kinderen heb? Willen we allebei moeite doen om elkaar te blijven zien? Hebben we elkaar nog dingen te vertellen nu jij een gezin hebt, andere prioriteiten krijgt, minder gaat werken en tot de kring van moeders gaat behoren?
Nee meid, het hoeft niet te gaan over mijn kinderwens. Over mijn twijfels, mijn gebroken hart om het missen. Maar ik hoop het zo graag dat we kunnen blijven praten, zoals we altijd gedaan hebben.

Ik wil dat je weet dat ik bang ben dat er opmerkingen komen als: ‘Het is drukker dan ik dacht, weet waar je voor kiest’. Ik wil niet gezien gaan worden als onwetend figuur op bepaalde terreinen. Zeker omdat ik niet meemaak wat jullie allemaal wel mogen meemaken.

Dat ik me soms afsluit, of als ik weinig vraag komt omdat het ontzettend pijn doet. En niet omdat ik niet geïnteresseerd ben. Ik hoop oprecht dat je me kunt en wilt blijven betrekken in jou leven en ik jou in het mijne. Dat we gewoon vriendinnen kunnen zijn, in plaats van een vrouw mét en een vrouw zonder kindje.

Ik kan niet wachten tot ik bij je op kraamvisite kan komen en je kleine wonder plat mag knuffelen. Ik zal rekening met je houden, in alles. Ik zal voor je koken als je moe bent, oppassen als je uit wilt gaan, met je winkelen voor kleding voor je kleine spruit, je filmpjes op whats app zien verschijnen als de kleine zijn of haar eerste lachje vertoont.
Maar ik hoop ook, lieve vriendin, dat je met mij mee blijft huilen om mijn gemis. Dat je oprecht wilt blijven willen luisteren als wij gaan starten met onze ICSI behandeling.

Dat de dingen veranderen begrijp ik volledig. Ik hoop alleen dat wij ‘wij’ kunnen blijven en niet ‘jij’ en ‘ik’.
Dat we niet denken in onze tegenstellingen en verschillen, maar genieten van onze vriendschap en daarin blijven investeren.

Ik hou van je!

Liefs van Rianne