Mijn schoonzus is nu bijna 1,5 jaar officieel gescheiden, maar ze zijn 2,5 jaar terug al uit elkaar gegaan. Natuurlijk nooit leuk voor alle betrokken partijen. Zeker niet voor hun zoontje. Maar ik merk dat ik het laatste halfjaar mij er steeds meer aan erger dat ze sinds de scheiding mijn man (in mijn ogen) claimt. Voor alle dingen die ze anders aan haar man zou vragen, vraagt ze nu haar broer. En in het begin had ik daar alle begrip voor, want een scheiding is natuurlijk niet gemakkelijk. En we hebben toen ons best gedaan om haar erdoor heen te helpen, want ze is niet zo sterk met haar hoofd zeg maar. In het verleden ook bekend geweest met depressies, dus we wilden natuurlijk voorkomen dat ze weer in dat gat zou vallen. Dat dreigde namelijk weer te gebeuren, maar het is gelukt om dat te voorkomen. Nu had ik gehoopt dat ze langzaamaan meer op eigen benen zou gaan staan. Echter leunt ze nog ontzettend op mijn man. Ze is ook nog niet aan het werk of op zoek naar werk, want daar is ze naar eigen zeggen nog niet aan toe. Voor elk wissewasje vraagt ze of mijn man (of ik als het om ict-dingen gaat) haar kan helpen. Ik zie ook dat hij er weinig zin in heeft, maar hij kan moeilijk nee tegen haar zeggen. Het is toch zijn kleine zusje hè? En het is heel lief om te zien dat hij zo verantwoordelijk en zorgzaam is met zijn familie. De keerzijde is echter dat hij de klusjes hier uitstelt, zich daar vervolgens aan ergert en uiteindelijk mij erop aanspreekt waarom ik die klusjes niet oppak, want ik kan toch ook wel zien dat hij het heel druk heeft en er geen tijd voor heeft?! Ik ben dan wel thuisblijfmoeder, maar ik kom ook tijd tekort. Ik doe het hele huishouden, zorg voor de kinderen die om 14.00 uur ook weer thuis zijn. En de oudste is verre van gemakkelijk. Hij zuigt alle energie van me op, waardoor ik 's avonds uitgeteld ben. Daarnaast heb ik nog mijn eigen bedrijfje aan huis waar ik de laatste tijd ook meer klanten heb aangenomen om meer inkomen te genereren. Mijn man ziet deze oorzaak en gevolgen niet. Nu weet ik wel dat jullie zullen zeggen dat ik met mijn man hierover moet praten, maar dat heb ik al gedaan. Ik zeg niet dat zijn zus de oorzaak is, maar het helpt in ieder geval niet mee. Zo gaat ze ook vaak mee met uitjes die we in eerste instantie als gezin hadden gepland, maar nadat ze heeft gehoord waar we naar toe gaan lijkt het haar ook wel leuk en vraagt ze of ze mee mag. Nu ben ik verder gelukkig weinig bekend met scheidingen. In onze families of vriendenkring komt het zeer weinig voor namelijk. Dus ik weet ook niet goed wat de impact van een scheiding is. Maar ik vraag me inmiddels wel af hoe lang het duurt voordat iemand meestal alles weer zelf kan. Of de wil heeft om het zelf te kunnen. Ik vind het in ieder geval steeds lastiger om me begripvol op te stellen. Tot dusver doe ik dat wel, maar mijn oprechtheid daarin is er steeds minder. Tips? Of herkenbaar? Of vind je dat ik me aanstel?
Er is inderdaad een soort disbalans gekomen. Toevallig kwam ik deze week erachter dat een moeder in de klas van mijn zoontje vroeger een goede vriendin van haar was, maar doordat elk toen een vriend kreeg en ergens anders gingen wonen is het contact verwaterd. Ze vroeg hoe het met mijn schoonzus ging en het leek haar wel leuk om weer contact met haar te hebben. Dus ik mijn schoonzus haar telefoonnummer doorgeappt. Geen idee of ze er ook wat mee gaat doen. Ik hoop van wel, maar tot dusver heeft ze steeds gezegd dat ze genoeg aan zichzelf had en nog geen zin had aan nieuwe contacten. Misschien dat een oud contact weer wat anders is. Ook werk ziet ze nog niet zitten. Ze is nog steeds te druk in haar hoofd. Ik zal het er nog een keer met mijn man over hebben en vragen of hij het ook een goed idee vind dat er toch bij haar wat extra hulp komt. Dat we niet steeds haar de hand boven het hoofd houden. Het is fijn dat er geen nieuwe depressie op is komen zetten, maar als het nog steeds zo druk in haar hoofd is terwijl de scheiding nu afgerond is en alles loopt dat het wellicht beter voor haar is om ook eens met een professional te praten. Ik denk dat mijn man inmiddels ook wel realiseert dat het kennelijk met ons alleen niet gaat lukken na zo 'n tijd om haar onrust weg te nemen. Stilstand is geen vooruitgang. Bedankt voor het luisterend oor en de spiegel die jullie mij voor hebben gehouden.
Als je man het echt niet zou willen dan zou hij het vast niet doen. Of je man moet geen 'Nee' durven zeggen dat kan ook... Jij geeft aan dat jij de klusjes zelf niet kan omdat je het druk hebt met huishouden, snap ik. Maar je man heeft het druk dus met ook klussen.. wanneer je man het niet leuk vind moet hij zich afvragen waarom hij wel gaat? 1 ding. Als we van het ergste uitgaan, en ke man gewoon geen nee kan zeggen. Dan zul je dus de situatie moeten accepteren zoals het is want je veranderd het dan niet... en om wat voor klusjes bij jullie thuis gaat het?
Betreft je schoonzus.. Helaas kun je haar emoties niet voelen.. Jij kan niet zeggen wanneer ze het weer alleen kan.. Je hebt eigenlijk een oordeel over je schoonzus klaar liggen, enkel omdat je vind dat ze je man claimt.. Terwijl je man dit dus zelf toestaat.. En of hij het nou wil of niet.. Je schoonzus kan hier niets aan doen.. Zij vraagt, en hij doet.. Dat is niet haar fout.
Iedereen heeft over iedereen wel een soort van oordeel, maar een oordeel is nog geen veroordeling. Ik zeg ook niet dat zij echt schuld heeft, maar hoe het op dit moment gaat is niet hoe we het graag zien. In feite zijn we allemaal 'schuldig' en toch treft niemand echt blaam. Het moet alleen anders dan het nu gaat.
Als je anderen zo veel helpt dat je gezin er aan onder door gaat dan gaat er iets niet goed. Simpel zat. Ongeacht hoe het bij de andere gaat. Uiteindelijk moet eerst je eigen gezin draaien pas daarna kan je optimaal anderen helpen. Ik denk ook dat je echt eerst aan je eigen gezin moet gaan werken voor je echt weer andere kunt helpen. Je wilt niet uiteindelijk zelf ook in een scheiding eindigen omdat je onderdoor gaat aan je eigen hulp geven. Mijn ervaring is ook dat het langzaam gaat. Samen gaat steeds slechter en toen raakte we elkaar compleet kwijt. Hadden we maar meer aan ons gedacht. Ik ben ook gescheiden 2,5 jaar terug toen ik hoog zwanger was. Ja hulp van anderen is fijn. Maar ik doe nu ook echt wel dingen zelf. Dingen die ik werkelijk niet kan, daarvoor vraag ik hulp. Verder kan je overwegen om je man dit allemaal te laten lezen. Plus de reacties van iedereen.
Wat je zegt klopt wel. Ik zeg niet dat ons gezin er aan onderdoor gaat. Zo erg is het nou ook weer niet. Maar ik wil inderdaad voorkomen dat wat jij zegt.
Dat las ik er idd ook niet uit. Alleen wel dat er gen balans meer is. Verder mag je ook best een keer met je schoonzus om tafel gaan zitten en zeggen dat ze extreem veel aan jullie hangt en dat het te veel word voor jullie. dat je nog wel heel graag helpt maar wel bijv een kwart of de helft minder als wat je nu doet. Of dat je allee tijd mist met je gezin tijdens leuke dingen doen.
Mensen die gaan scheiden, maken ook de rouwfasen door (rouwcurve). De een is hier sneller doorheen dan de ander.. sommige mensen doen hier jaren over. Probleem is alleen dat ze (logisch) naasten nodig heeft en wie weet nog wel iets meer.. In ieder geval kunnen jullie niet helemaal bieden wat ze op lange termijn nodig heeft. Je eigen gezin raakt op een gegeven moment zelf ook uit balans.
Zijn er meer mensen die kunnen ondersteunen en /of hoe ziet zij dit zelf?
Ik denk trouwens niet dat het gaat om de praktische dingen waar ze steeds hulp om vraagt, maar om eenzaamheid (of iets anders).. Wellicht zoekt ze steeds onbewust bevestiging dat ze niet alleen is oid.
Maar goed, ik ken haar natuurlijk niet.. dus ik weet niet of dat klopt. En iemands gedrag begrijpen maakt het er niet perse makkelijker op voor jezelf natuurlijk.
Uiteindelijk denk ik ook dat het vooral om de aandacht gaat. Dat ze zich alleen voelt. Op dit moment zijn er weinig mensen die haar verder kunnen ondersteunen. Als mijn schoonmoeder thuis is (ongeveer de helft van het jaar), dan is zij er nog. Maar verder heeft ze geen familie waar contact mee is en haar oude vriendengroep was eigenlijk de vriendengroep van haar ex. Ze vind het zelf allemaal wel prima zoals het nu is. Ze zegt steeds dat ze nog niet toe is aan werk of andere sociale contacten. Ze heeft genoeg aan zichzelf zegt ze, maar ondertussen zoekt ze wel steeds contact met ons (of haar moeder)
Ten eerste zou ik stoppen om haar te vertellen waar je heen gaat, of anders gewoon nee te zeggen als ze vraagt of ze mee kan. Je kunt dan gewoon zeggen dat dit even een gezinsuitje is. Daar moet ze maar tegen kunnen. Verder vind ik dat jullie haar veel te veel beschermen. Dat je alert bent omdat ze in het verleden al wat heeft mee gemaakt qua psychische gezondheid, is logisch. Maar jullie hoeven niet alles uit je handen te laten vallen als zij belt. Ga eens met je man praten en zeg hem ook dat hij ook heus wel eens een keer nee kan zeggen, je schoonzus is namelijk niet zielig. En ik zou het ook gewoon eens met haar zelf over hebben. Van joh, we denken dat het ook wel weer eens goed is om stappen te gaan maken richting werk. We snappen dat een scheiding moeilijk is, maar je moet ook door met je leven. Maar vooral ook zelf niet meer op stel en sprong naar haar toe gaan en ook niet meer overal mee naar toe nemen. Maak haar ook gewoon duidelijk dat jullie ook gewoon een eigen gezinsleven hebben, en dat zij dat ook vooral moet doen met haar eigen kind. En kom je er niet uit, dan inderdaad maatschappelijk werk inschakelen. Maar vooral, geef zelf ook duidelijk je grenzen aan en 'nee' is inderdaad ook een antwoord.
Dit. . . Besef dat je haar ook niet helpt als ze afhankelijk blijft want dat kan niet voor de rest van haar leven. Hoe langer ze afhankelijk is hoe moeilijker om weer alles op te pakken en op eigen benen te staan.
Precies! Grenzen gaan stellen. Hoe naar een scheiding ook is, ze zal ook zelf weer op eigen benen moeten gaan staan. Als familie kun je natuurlijk altijd klaar staan, is bij ons ook zo dat we een beroep op elkaar kunnen doen. Maar niet constant of ten koste van jezelf of eigen gezin uiteindelijk.
Als de balans zoek is, dan moet je samen regelen dat die balans terug komt. Dus toch weer praten samen.
Spreek bijvoorbeeld af dat je man en jij even overleggen voor hij naar zijn zus vertrekt, hij hoeft natuurlijk niet elke keer direct die kant op als er iets is. Het kan vast ook wel eens wachten tot morgen. Even afwegen: wat staat er thuis nog op de rol, en wat moet er eerst? Schakel ook eens een ander in, vraag bijvoorbeeld een andere broer, vader of vriend om te helpen. Schoonzus hoeft niet met elk uitje mee, kies er af en toe een uit die je als gezin onderneemt. En laat je schoonzus dit ook gewoon weten. Ik kom je morgen helpen, vandaag lukt niet want ik ben thuis nodig. We gaan dit keer weer een keer met ons gezin op pad. Etc. Op eigen benen leren staan lukt alleen alsnje dat ook moet doen. Jouw man kan niet het grootste deel van de rol van haar ex oppakken, hij heeft al een gezin om voor te zorgen. Zij moet ook bijdragen aan de balans. Hulp vragen mag natuurlijk, je bent familie en helpt elkaar graag. Maar familie overvragen en bij de ander frustratie en gedoe veroorzaken is natuurlijk niet de bedoeling. Dat wil ze vast ook niet, maar als jullie niet laten weten dat het teveel is, kun je ook niet verwachten dat ze dat weet.
Ik zou met je man afspreken dat het prima is als hij zijn zus gaat helpen, maar wel pas als de dingen thuis gedaan zijn (tenzij er bij zijn zus echt iets niet kan wachten natuurlijk).
Ik snap dat het heel moeilijk is, maar 'nee' is ook een antwoord. Jullie hoeven je schoonzus niet altijd mee te nemen en anders gewoon niet meer zeggen waar jullie naartoe gaan 😉
Ze heeft geen kinderen, denk ik? Ik denk dat zij moet leren op eigen benen te staan. Vertel haar niet waar je naartoe gaat en durf een keer nee te zeggen. Ze moet vrienden gaan proberen te maken om haar leven mee te vullen, en niet meeliften met jullie gezin. En qua klusjes bij haar: schuif ze vooruit en kies zo nu en dan tijd om alles in een keer te doen. En als je denkt dat ze het best zelf zou kunnen- ze heeft immers zelf handen- zeg dat dan op een vriendelijke manier:"joh, dat kun je zelf proberen". Ga zelf grenzen aangeven: nodig haar zelf uit wanneer het jullie uitkomt en zeg nee, wanneer het je niet uitkomt. Misschien kun je met je man het gesprek nog eens op een andere manier voeren:"wij helpen haar niet echt door haar afhankelijk van ons te laten zijn. Hoe kunnen we haar stimuleren om zelfstandiger te worden, zodat ze meer zelfvertrouwen krijgt?"
Natuurlijk moet hij zijn zusje kunnen helpen... Maar probeer samen hier een soort plan voor te maken om balans te vinden.
Ik vind zeker niet dat je je aanstelt. Ik wil ook met mijn eigen gezin regelmatig family time hebben. Even alleen en niet met een ander erbij, ook al is het je (schoon)zus. Misschien toch niet alle plannen vertellen en dit met je man bespreken. Niet alleen haar behoeftes zijn belangrijk, ook jouw behoeftes mogen er zijn. En ik vind dat je man hier best rekening mee mag houden. Voor iedereen is het anders hoe lang het duurt voordat ze over een breuk heen zijn/komen. Maar ik vind best dat je ze schoonzus echt wel wat meer zelf kan oppakken. Zo lang je man en jij alles blijven doen en ondersteunen hoeft ze zelf niets te doen, er is geen noodzaak. Het klinkt een beetje alsof ze een goede zet nodig heeft van kom op ga zelf eens aan de slag. Loopt ze bij een psycholoog? Zo nee zou ik dat eens aankaarten want jullie kunnen haar hierin denk ik niet goed genoeg in begeleiden, wat logisch is en niet van jullie verwacht kan worden. Een schouder om op uit te huilen en af en toe wat hulp mag na anderhalf jaar toch wel genoeg zijn. Ze moet zelf weer de wereld in, eigen vriendinnen maken waarmee ze op stap kan en werk zoeken. Dan krijgt ze waarschijnlijk ook meer zelfvertrouwen om andere zaken ook op te pakken.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (29) Verversen