Uhm.. denk de periode dat ik hoofzwanger was, dakloos met mn andere 2 kindjes en man. Bevallen en apart van man moeten leven in iemands zn huis van wie haar kinderen mijn kinderen opzettelijk pijn deed. Kon en mocht niks doen want dat was mijn enige onderkomen. Het moeten voordoen alsof alles goedgaat naar je ouders, terwijl je kinderen hele dag huilen en zeggen dat ze papa missen..
Door mijn geloof, en mijn man en gelukkig een huis op een wonderlijke manier gekregen zijn we nu redelijk oke.. tel je zegeningen want op een dag kan alles weg zijn..
Hey, ik denk dat de zwaarste periode uit mijn leven was eerder dit jaar, verlies van ons kindje na 16 weken zwangerschap. Het was al een vreselijk moeilijke weg geweest om zwanger te raken, mijn man bleek sterk verminderd vruchtbaar, er was een hoop druk vanuit de omgeving, vernederingen en de huisarts geloofde niet dat t ons ooit zou lukken, vreselijk. Mijn man raakte somber en in zichzelf gekeerd, ik voelde me er alleen voor staan. Ik was wel strijdbaar; ik zal ervoor zorgen dat we onze vruchtbaarheid verbeteren. We zijn toen nog gezonder gaan leven en heb ik hele studie gemaakt van vruchtbaarheid verbeteren, allerlei boeken gekocht en internet afgestruind... mijn man wilde de adviezen wel toepassen, want we willen zo graag. Ik raakte eindelijk zwanger en toen het verlies. Het moeilijkste vond ik nog het isolement waar je in komt. Een hoop mensen begrijpen niet hoe erg zoiets is en hoe hard zoiets aan komt. De meest botte opmerkingen gehad van schoonzussen, en een vriendin die wel gezond zwanger is die duidelijk kenbaar maakte dat ze niet op mijn verdriet zat te wachten! Heel pijnlijk! Ben danig in mensen teleurgesteld en al vaak... Dit bovenop een moeilijke jeugd met narcistische vader en pestervaringen... Ik ben een tijdje depressie geweest, mij man kon mij ook nauwelijks steunen omdat hij ook vol zat en niet handig is met emoties, soms bot doet maar t niet kwaad bedoelt. Ben in therapie gegaan en heb met EMDR een aantal trauma's kunnen opruimen, al blijven sommige dingen erg pijnlijk. Gelukkig is mijn man ook in therapie gegaan en bereid om voor onze relatie te vechten, want ik was even bang dat ik de enige was die wilde vechten, ik heb al zoveel geïnvesteerd en hij pakt dingen zo traag op soms... Maar dingen gaan wel steeds wat beter tussen ons en ik heb weer hoop dat we er samen uit komen. Het was een loodzware weg moet ik zeggen. Maar ik ben weer zwanger nu bijna 8 weken en hoop erg dat het ons nu gegeven is een kindje te mogen ontvangen! Xxx
Het verlies van ons eerste kindje onze dochter Noa na een perfecte zwangerschap van 39 wk.
Wij zijn er boven op gekomen, door te blijven praten & hulp te zoeken om er over te kunnen praten. Ik zelf nog veel gesproken met lotgenoten ❤️
Na 2,5 maand waren we opnieuw zwanger en met de komst van onze eerste regenboog had het leven weer een doel & zijn we onbewust weer intens gelukkig geworden.
Geluk en verdriet leven voor ons samen. Je bent veranderd je bent niet meer wie je was, maar nu 5 jaar later en 6 kindjes totaal rijker kan ik alleen maar zeggen, dat wat er ook gebeurd het leven gelukkig is gemaakt om weer door te kunnen gaan.
Oei zoveel dingen gebeurd vanaf dat ik een jaar of 14 was tot nu .. het gekke is dat ik nooit weet hoe ik het weer red er weer bovenop kom en dan weer door kan gaan .. ik weet wel dat je er van groeit .. ik ben gelukkig met mijn man en kindje en nog heb ik zulke slechte rot/momenten dat ik af en toe denk aan hoe het zou zijn om niks meer te voelen en niet meer altijd bang hoef te zijn voor een depressie die op de loer ligt etc .. Er zijn vele goeie dagen maar momenteel helaas niet .. en zo gaat het met ups en downs .. be strong and go on ..
Toen in april 2016 van de een op andere dag kanker bij me werd ontdekt, ik was toen 22 jaar, en toen in augustus dat zelfde jaar mijn vader plotseling overleed.
De kanker is nu ''slapend''? Is een vorm die altijd terug kan komen, de vraag is óf en wanneer. Van uitgaande van niet natuurlijk.. Hoe ik er boven op ben gekomen.. Huilen, vloeken, schreeuwen? Mentaal heeft het nu nog zijn sporen. Het verlies hierdoor van mijn vader heb ik ook nog altijd niet écht een plekje kunnen geven.
Toen ik jarenlang mishandeld werd door mijn vader. Toen ik toen ik 9 jaar was een maand ben ontvoerd. Toen ik mijn zus verloor door een auto ongeluk toen ik 14 was en zij 16.
Ben er bovenop gekomen door EMDR therapie bij een psycholoog
Ben erg onder de indruk van je ervaringen, wat heftig en verdrietig zeg. Maar ik heb diep respect en bewondering voor hoe je ermee bent omgegaan! Had zelf ook een erg moeilijke jeugd en gepest enzo, maar niet zo heftig als bij jou. Wens je veel goeds en liefde toe! Xxx
De periode dat ons zoontje stierf vlak na zijn geboorte en na een complexe zwangerschap, en de nieuwe zwangerschap na hem + tijd daarna toen onze dochter met 6 darmafsluitingen geboren werd, en drie maanden opgenomen lag vanaf haar geboorte om te herstellen van twee grote operaties. Dit speelde zich af van eind 2014- begin 2017. We maken allemaal moeilijke momenten mee. Maar als het echt over een periode gaat, dan wel dit. Rouw om een eigen kind, en het aanzien van een eigen intens lijdend kind is niet snel te overtreffen door iets anders.
We genieten van extra van het feit dat we nu in rustiger vaarwater zitten en twee mooie (inmiddels) gezonde dochters hebben.
Kort proberen te omschrijven; 12 jaar samen geweest met mijn ex. Laatste jaren lichamelijk en geestelijke mishandeling. Hij ging 9 maanden lang vreemd en hierdoor werd ik nog meer geslagen em gemanipuleerd. Uiteindelijk heb ik alle moed bij elkaar geraapt om hem het huis uit te zetten (we woonden bij mijn ouders). Hij was heeeel erg gokverslaafd, ik moest elke maand mijn geld afgeven, hij chatte en appte met andere meiden, hij kleineerde me, geestelijk heeft hij me gek gemaakt, maakte al mijn spullen kapot. Laatste jaar was het jaar dat hij vreemd ging, toen ben ik zoveel geslagen geworden, ik had uiteindelijk 600 foto’s van alle blauwe plekken op de laptop gezet. Dit heb ik uiteindelijk kunnen gebruiken bij de advocaat (hij had onder dwang mij een aantal leningen laten afsluiten).
Hoe ben ik hieruit gekomen? Ik leerde een half jaar later mijn grote liefde kennen! Nog nooit gevoeld wat liefde was, wat een relatie betekende! Alles afbetaald in een jaar tijd, op de studieschuld na, we hebben beiden een goed inkomen, een koophuis, een zoontje en super lieve vrienden en familie 😍
Ik heb veel heftige periodes meegemaakt, kort gezegd, kanker op mn 4e jaar, anorexia in groep 7-8, depressief rond me 15e jaar, mijn zus epileptische aanvallen (hersenontstekingen), me vader 2x hartaanvallen, me moeder een burn out, 2 jaar langdurig ziek schildklier, schoonvader 2x zelfdoding probeerde toen ik hoog zwanger was. Maar toch het heftigste was mijn miskraam met 9 weken. Ik kon daar zeer moeilijk afscheid van nemen.
Mijn zwaarste periode ervaar ik nu denk ik. Ik heb gister de afscheidsdienst van mijn vader gehad en ben morgen 33 weken zwanger. Zijn vrouw en hij gingen 3 maanden geleden uit elkaar omdat ze vreemd ging. Hij had een hersentumor. Gelukkig kon hij bij mijn familie wonen, in een zomerhuisje, 1 straat van mijn huis af. Ik heb hem met hulp van de familie tot laatste moment zelf verzorgd, hij mocht maar 58 jaar worden. Met mijn moeder heb ik niet zo'n close contact omdat ze geestelijke problemen heeft. Daar sta ik dan.. 27 jaar en hoogzwanger van mijn 3e kindje. Maar ik heb wel het vertrouwen dat ook deze fase weer beter zal worden.
Mijn zwaarste periode was als tiener vanaf een jaar of 13. Was heel alleen, eenzaam, zat niet lekker in mijn vel. Op school liep het wel, maar achter mijn rug om veel geroddel over mij, geen echte vrienden, dus ook hier was ik veel alleen en eenzaam. Thuis was mijn moeder niet goed. Had heel veel pijn, kon niks. Met geluk zagen we haar ene uurtje per dag omdat ze door de pijn helemaal niks kon. Stiefvader... tjah laten we het erop houden dat ik en mijn broertje niet wisten hoe snel we boven moesten komen als hij thuis kwam van werk en met eten aten we altijd in stilte. Niet echt ene plek om op dat moment te kunnen vertellen hoe ik mij voelde en ik wilde mijn moeder daar al helemaal niet mee lastig vallen. Die was al zo ziek door de pijn en ik was bang dat dat zij ook zou overlijden (vader overleden aan kanker toen ik 8 was). Omgeving kon ik ook niet echt op terugvallen. weinig contacten met familie, wel ene oma, maar om die nou lastig te vallen met dit soort dingen, deed ik ook niet. Daar kwam ik om fe voel te ontvluchten, dus daar wilde ik niet aan alles denken. Tussendoor ook nog een aanvarong met ene kennis van de familie die zijn handen niet thuis kon houden waardoor ik me nog verder terugtrok. Ik was ik vooral eenzaam en alleen en met regelmaat mezelf aangetroffen bij het spoor waar we vlakbij woonden. Hoopte iedere avond dat ik kon gaan slapen en dat alles voorbij was.
Pas toen ik 16 was door de opleiding verpleegkunde erachter gekomen dat het helemaal niet zo normaal was wat ik voelde en dat ik depressief was. Ben meer naar mensen toegegaan, meer naar klasgenoten toegetrokken(met wie ik gelukkig beter kon vinden dan op de middelbare school) en ook thuis wat vaker bij de familie en het gezin gezeten zodat ik toch wat meer onder de mensen was en mezelf niet meer zoveel op sloot. We wisten wat mijn moeder had en die was sinds dat jaar eindelijk goed ingesteld op medicijnen waardoor ook zij weer deel was van het gezin. Ging wandelen, kon op een dag uren wandelen. Ben gaan werken met ouderen zodat ik er sowieso uit zou moeten en altijd wat aanspraak had. Uiteindelijk er uit het diepste zal gekomen. Maar ben me pas echt beter gaan voelen toen ik met 21 bij ggz terecht kwam voor de dagbehandeling in groepstherapie met andere jongeren. Ik kreeg officieel de diagnose depressie en kreeg hulp. Pas sindsdien gaat het echt beter en kan ik zeggen dat ik echt erover heen ben. Nog altijd weet ik grote stukken van mijn middelbare schooltijd niet meer te herinneren, maar dat heb ik losgelaten en geaccepteerd. De situatie was niet anders. Ik ben er veel sterker uirgekomen met veel ervaring en kennis over mezelf die anderen pas jaren later zullen krijgen of misschien zelfs we nooit. Maar ik ben ben er goed uitgekomen uiteindelijk en data ging het om
Gister erachter gekomen dat hij mij en zijn familie en mijn familie voor de gek heeft gehouden en naast mij al die tijd een vriendin had. Je gaat je afvragen op welke momenten die heeft kunnen plaatsvinden. Ben tenslotte ook nog morgen jarig.
Hij wou me van de pil afhebben en samen besloten wij voor een kindje te gaan nu mag ik het alsnog zelf doen. Ja hij wilt bijdrage maar liever had ik deze situatie terug gekeerd. Waarom mij zwanger maken terwijl je weet dat je een dubbel leven hebt?
Hoe dan ook, iedereen drukt me op het hart dat ondanks zijn keuze het ook mijn kind is. Dus wil de baby graag verwelkomen hopelijk gaat alles goed want het is een behoorlijk stressende situatie tijdens deze prille zwangerschap.
Gelukkig zijn wij vrouwen sterk en komen we er bovenop❤️
Dit is overigens niet mn zwaarste periode maar voor nu wel een hele moeilijke periode.
Zeker, ik moet het langzamer had een plekje gaan geven. En mij mentaal voorbereiden op het alleen zijn en doen. Ik heb het vandaag rustig gehouden en nog veel gehuild (het moet er allemaal nog steeds uit). Ook de kutste verjaardag ooit maar zondag komen veel vriendinnen van me dus kijk daar naar uit🥰
De zwaarste periode van mijn leven is begonnen op 6 februari 2017 toen we te horen kregen dat onze dochter van toen 4 dagen oud hartproblemen had. Sindsdien zijn we er achter gekomen dat ze een ernstige mentale beperking heeft (zeldzaam syndroom waarvan de hartproblemen los staan) Wanneer deze zware periode eindigt? Waarschijnlijk het moment dat ik sterf. Verder is het hoofd boven water houden en genieten van de kleine dingen
Veel gepest op de basisschool en de middelbare school. Hierdoor met een omweg met mijn middelbare school diploma gehad. Met 18 jaar depressief en een sociaal angst stoornis, een TS gedaan. Met therapie weer bovenop gekomen. 11 jaar lang gewerkt op een werkplek die niet goed voor mij was en een opleiding die ik niet gehaald , een burn-out aan overgehouden. Weer therapie gevolgd. Veel sterker uit gekomen. Medisch molen in om zwanger te worden. 2 maanden voor intake isci traject zwanger. Daar kwam ik pas achter nadat mijn moeder onverwachts overleden was. Zij is overleden na 5 dagen hartbewaking. Zij had 2 hartinfarcten gehad. Heel blij met mijn zoontje, maar ook een heel groot gemis.
Ik denk dat mijn zwaarste periode nog moet komen. Ik heb geen fijne basisschooltijd gehad vanwege pesten en uitsluiten. In mijn studietijd ben ik depressief geweest en ik heb een angststoornis met ptss-kenmerken. Op mijn 17de ben ik erg ziek geweest van de ziekte van Pfeiffer. Ik voel me sindsdien altijd moe. En een aansteller, hoe kon ik als jonge meid zo moe zijn? De diagnose MS op mijn 24ste kwam in die zin als een opluchting. Inmiddels ben ik 15 jaar ziek, en begin nu toch echt in te leveren. Lang staan en lopen gaat niet meer, mijn balans is ruk en ik heb continu ergens een overbelasting. En waar ik aan mijn depressie en angststoornis kon werken met een psycholoog /psychiater, moet ik me nu in zekere zin overgeven aan een lichaam dat steeds minder kan. Ik denk dat dat nog wel een pittige kluif gaat worden als ik straks steeds meer afhankelijk wordt van hulp en hulpmiddelen. Tegelijkertijd: geen zorgen tot die tijd...
Wat ben jij een sterke vrouw zeg! Je bent al 15 jaar ziek en dan nog zeg je dat jouw moeilijke periode nog moet gaan komen. Het zal inderdaad ook wennen zijn als je steeds meer afhankelijker word van hulp en of hulpmiddelen. Maar weet je leef met de dag elke dag dat jij iets zelf doet of kan al zijn het de kleinste dingen, dit doe je ontzettend goed. Sterkte want dat zit in je!
Bijna mijn hele jeugd was een moeilijke tijd. Tot ongeveer mijn 8e ging het nog wel, maar ik voelde altijd al dat het bij ons anders was. Mijn vader kreeg rond mijn 3e een beroerte en heeft daardoor een straatfobie gekregen. Hij kon er dus nooit zijn voor ons buitens huis. Mijn moeder had (vermoed ik) zware depressies en lag vaak dagen in bed. Ik moest als klein kind van 5/6 jaar al alleen naar school fietsen. Als er iets was, was er niemand om me te komen halen. Niemand die naar een ouderavond kwam oid. Ik kende niet anders. Er was altijd ruzie thuis, mijn moeder heeft psychische problemen en kan moeilijk met het leven omgaan. Broers onderling ook altijd ruzie. Ook met geweld er bij. Ook ik werd toen ik ouder werd geslagen door 1 van mijn broers als iets hem niet aan stond. Uiteindelijk hen ik de politie moeten bellen. Iedereen moest voor hem op de tenen lopen. Hij bepaalde de hele sfeer. Durfde nooit iemand mee naar huis te nemen hierdoor. Heb me altijd anders gevoeld en geschaamd voor mijn ouders. Gingen nooit op vakantie en het huis was een zooi. Heb nooit meer een echt goede band opgebouwd met iemand uit mn gezin, tot op de dag van vandaag. Op mijn 20e gaan samenwonen. Geen makkelijke relatie, nooit geweest. Altijd heel veel ruzie en ook jaloezie. Hij was nachten weg, met verkeerde dingen bezig. Geld opgokken. Juist doordat ik nergens heen kon ben ik hier zo lang in blijven hangen. Nu begin ik echt te merken dat alles me heeft opgebroken en begin het nu pas een beetje te verwerken sinds ik zwanger ben. Ook dit is 1 van de moeilijkste periodes, omdat ik er gewoon niet blij mee kan zijn.
Wat heftig allemaal voor je wat je hebt mee moeten maken. Het zal zwaar voor je zijn geweest. Maar besef het heeft jou sterker gemaakt dan jij zelf in ziet.
Je bent nu zwanger en er gaat allemaal angsten door je heen. Wat volkomen begrijpelijk is. Door het verleden weet jij in ieder geval hoe jij het niet wilt, en hoeveel liefde jij aan jouw kind kan geven. Dat kleine onschuldige mensje in jouw buik heeft haar/zijn sterke mama nodig. Jouw rugtas is zwaar door het verleden, maar de liefde van het kind die jij zal ervaren zal het voor je minderen. Bedenk hoe jij het hebt ervaart als kind dat jij dit nooit zo wilt doen bij jouw eigen kind. Maar dat je in plaats van hem/haar alleen laat fietsen maar samen gaat fietsen naar school. De mama waar hij/zij op kan vertrouwen!
Je kan het en dit ga je echt ook zelf inzien !! Omarm het liefde in jouw dat in jou groeit tot een mens die jou nodig zal hebben
Ik ben nogal gepest op de lagere en middelbare school, en daar heb ik wel wat aan overgehouden destijds, wantrouwen, onzekerheid, het patroon van altijd aardig willen zijn, helpen. Afijn op een gegeven moment heb ik dat wel overwonnen, denk maar in jaren, ben ook nog een tijdje depressief geweest, maar ook daar weer uitgekomen, op mijn eigen manier. Begin dit jaar ben ik ernstig ziek geworden en ik kon niks meer, had geen conditie meer, moest eten vanwege de medicijnen maar het smaakte niet, pech met antibioticakuur waar ik niet tegen bleek te kunnen, andere gekregen, nadat dat afgelopen was, kreeg ik last van kortademigheid (is vrij normaal na een longontsteking) en heb ik 2 maanden last gehad van haaruitval. Tijdens ziekzijn voelde ik me onder druk gezet door het wijkbedrijf waar ik werkervaring op deed, terwijl ik daar eigenlijk de energie niet voor had, maar goed, met hulp van iemand gesprek gehad begin mei en ik ben daar weg gelukkig. Natuurlijk is mijn leven niet alleen maar zwaar, ik heb ook zeker hoogtepunten, zoals mijn fotoshoot in de natuur, dat voelde echt als een bevrijding, en het voordragen van een gedicht in een vol, klein kerkje, toen was de cirkel rond. Van verlegen, gepest kind naar dit dus. Wat ik er van heb geleerd is dat een mens meer aan kan dan de geest kan bedenken, ik geniet van de kleine dingen, en als ik ineens verdrietig word of boos, zeg ik tegen mezelf ok ik ben boos, dat mag, en dan gaat het vanzelf minder worden, daar hoef ik niks voor te doen. Ik heb me er ook bewust van dat dit niet voor iedereen opgaat, maar ik ben wie ik ben, en dit werkt voor mij.
Mijn leven zijn allemaal aaneensluitingen van moeilijke periodes. Maar de ergste waren mijn kindertijd tot 23 jaar. Vanaf dan was het minder heftig maar ben ik nog altijd niet gelukkig.
De periode na de bevalling van mijn eerste zoon. Ik had een traumatische bevalling gehad en had een zware baby blues tijd. Mijn man was zijn baan kwijtgeraakt en ons huwelijk is net niet stuk gelopen. We zijn er bovenop gekomen door veel te praten met elkaar. Andere zware periode toen we erachter kwamen dat mijn vader alcoholverslaafd en depressief was/is. Hij werd verbaal agressief, verschillende keren van de trap gevallen, auto vaak tegen het hek aangereden,rare opmerkingen maken in het openbaar,huilbuien, enz enz... Hij is nu in therapie, maar die spanning blijft altijd..
Toen ik 20 jaar was werd mijn vader ziek: hij had longkanker. Niet lang daarna werd mijn moeder ziek: borstkanker. Er volgende een zware tijd met heel veel ziekenhuisbezoeken, chemo’s en bestralingen. Mijn moeder werd schoon verklaard maar toen de kanker terug bleek te zijn was dat voor mijn vader de druppel. Hij had zich sterk gehouden maar nu stortte hij in. Kort erna overleed hij. Mijn moeder overleed twee jaar erna. Voor mijn 25ste was ik ineens wees.
De tweede periode die voor mij het heftigst was is de zwangerschap, spoedkeizersnede en vroeggeboorte van mijn dochter, gevolgd door twee maanden op de neonatologie. Uiteindelijk wilde ze toen nog steeds niet drinken en kwam met een maagsonde thuis voor nog 1,5 maand. Ze is nu bijna drie en pas nu beginnen we te merken dat ze echt over alles heen aan het groeien is.
Uit deze periodes heb ik gemerkt dat je op het moment zelf bizar veel meer aan kan dan dat je zou denken. Je komt in een overlevingsmodus. Wel is het heel belangrijk daarna de tijd te nemen voor verwerking. Of je hier nu hulp bij nodig hebt of niet. Ik heb voor na de bevalling en ziekenhuisperiode van mijn dochter emdr-therapie gehad. Deze heeft de scherpe randjes er wat vanaf gehaald. De dood van mijn ouders heb ik het nog steeds erg moeilijk mee maar het is wel weer leefbaar geworden. De pijn wordt niet minder maar het slijt en went iets.
Klinkt heel raar maar er zijn meerdere periodes geweest. Ik heb veel meegemaakt, onveilige jeugd, moeder aan de alcohol, seksuele mishandeling etc. Alleen de laatste jaren ben ik een affaire begonnen met een collega, uiteindelijk ben ik gescheiden van mijn toenmalige man. Dat was mijn eigen keuze omdat ik door die affaire inzag dat mijn huwelijk niet meer goed ging komen ook al hebben we gevochten. Door die affaire heb ik meteen kiezen voor abortus, het bleek de grootste narcist te zijn die ik ken. En narcistisch relaties maken je kapot. Mijn huidige partner ben ik net voor de abortus tegen gekomen, hij weet ook alles. Alleen hij moest nog een half jaar de gevangenis in, ook al wist ik het van te voren en was het een keuze, makkelijk was het niet. Hij had in Zweden een ongeluk gehad en zonder de exacte toedracht te weten is hij daar veroordeeld omdatt er ook een ander slachtoffer bij betrokken was. Oja en mijn ouders zijn dit jaar gescheiden en mij vader zit nu sinds ruim 2 maanden in Thailand omdat hij hier toch niets heeft...
Niet iedereen zal deze opmerking begrijpen: ik had het allemaal niet willen missen want ik ben door alles nu zoals ik nu ben.
Door pijn groei je als persoon. Tuurlijk heb ik zo vaak momenten waarop ik denk 'waarom ik!'. Maar ik kan het.
Wauw wat een verhalen. Brok in me keel. Wst is iedereen openhartig. Vind dit heel fijn om te zien omdat er vaak heel hard en soms njet echt aardig naar andere gereageerd wordt.
Heeeel veel liefde voor al deze dames en voor jou.
Het zwaarste was toch wel dat we onze dochter hebben laten gaan. Bij de 20 weken echo bleek het niet goed met haar te zijn. Uit liefde voor haar en haar niet te laten lijden hebben we de zwangerschap beëindigd.
Overlijden van mijn opa was erg pittig, maar het afgelopen jaar tot op dag van vandaag hakt er ook aardig in. Eerst veel stress door onveilige situaties op het werk, wat na heel proces een arbeidsconflict werd en ik mijn werk daar neer heb moeten leggen door teveel stress toen ik zwanger werd.daarna veel modder smijten en een vies spelletje naar mij waardoor ik daar niet meer kon terug keren en mijn droom (opwerken naar locatie manager) in duigen viel. Wel kunnen starten op leuke nieuwe plek maar diep van binnen doet het me nog steeds pijn. Nu een schat van een dochter, maar moeilijk bevalling met veel bloedverlies waardoor ik de eerste week echt niks kon, 2e week kon ik zelf naar de wc en zo opbouwend. Nu ik wat meer kan merk ik psychisch hoe zwaar het is geweest en hoe moeilijk ik het er mee heb. Daarbij werkt het ook niet mee dat onze lieve schat veel krijst en overstuur is en vaak alleen bij mij rust vind, ik leg de lat voor mezelf te hoog om het zo goed mogelijk te doen maar ik ben ook maar een mens en kan niet in haar behoefte voorzien wat mij weer raakt en ik psychisch weer vast loop. Weet zo niet hoe hier mee om te gaan, er is iets met onze kleine meid, maar wat. . .
Het aller zwaarste is toch echt dat ik onze zoon Jack uit liefde heb laten gaan. De zwangerschap te beeindigen vanwege genetische afwijking. Tot nu toe best veel heftige dingen meegemaakt die je niet in je leven hoort mee te maken maar dit heeft mij echt het aller meeste gedaan.
Meerdere zware periodes gehad in mn leven.. vroeger gepest geweest, mishandeld (Door leeftijdsgenoten) mijn vader overleed toen ik 12 was.. broer zien aftakelen (had zware depressies) op jonge leeftijd moeder geworden moeder die borstzakken kreeg (gelukkig wel genezen) jong uit huis gegaan omdat mn ex daar echt op stond dat ik mee ging.. 4 jaar lang ben ik geestelijk als lichamelijk mishandeld Door mn ex.. raakte ik mn kindjes kwijt ben ik dakloos geworden.. En nu klim ik weer uit de put..
Dat was by far de periode nadat mijn (nu ex-)man uit het niets aankondigde te willen scheiden. Ik was in de veronderstelling een gelukkig huwelijk te hebben. Hij bleek niet gelukkig meer, heeft dat nooit gezegd of laten blijken. De maanden daarna waren verdovend, onwerkelijk, overleven. Nog steeds hoor ik regelmatig dat mensen (zijn ouders, mijn ouders) het niet hadden zien aankomen... vertel mij wat. Ik bleef achter met drie heel jonge kindjes en een man die emotioneel de weg kwijt was en mij van de ene op de andere dag niet meer toeliet. Er kon geen knuffel meer af. Nu, bijna 3 jaar later, is het stof neergedaald. De relatie met mijn ex-man is prima, alles is gesetteld en geregeld, ik red het prima met mijn meiden, ook al zijn ze vrijwel fulltime bij mij. Maar het feit dat iemand die zo intens belangrijk is als je echtgenoot zo enorm het vertrouwen beschaamd, met alle gevolgen van dien.. ik weet niet of ik daar ooit weer helemaal overheen kan komen.
Mijn tienertijd. Zus die lastig was en alle aandacht opeiste. Overlijden van mijn oma op mijn 16e en gelijk de rest van de familie ook niet meer zag.was vaak depri en had huilbuien. Op mijn 21ste in therapie gegaan. Zo kwam ik erachter dat ik veel dingen moest verwerken.soms is het nog steeds lastig. Blijkt dat mijn vader . asperger heeft, dit weten we nu 6 jaar. Hij was ook altijd al anders dan andere vaders. Als kind vond ik dat vreselijk en snapte ik dat niet. Wij spraken ook nooit over problemen enzo. Ik heb nog steeds periodes, dat wanneer mijn man minder tijd voor me heeft ( drukte op het werk en weinig slapen), ik dan het idee heb dat hij me niet meer wil. Dat ik niet belangrijk genoeg ben. Dit is natuurlijk niet zo. Maar zo voelt het wel. Door het aandacht tekort als tiener, denk ik. Ik was namelijk het brave kind. Met mij gaat alles goed, ook al gaat het niet goed. Ik ben nog steeds van mening dat mijn jeugd slechter had kunnen zijn, maar ik kan niet zeggen dat ik gelukklig was. Ook de periode dat het zwanger worden van mijn 2e kind, niet lukte. Pas na 2,5 jaar. Gelukkig kan ik goed met mijn vriendinnen en mijn man praten. Dit helpt heel erg.
Toen in 2018 mijn ex mij en onze kindere verliet voor mijn "beste" vriendin en daar na 1 week al bij introk. Mij achterliet zonder financiele middelen en daardoor overal achterstanden ontstonden en ik maar 900 euro in de maand had. En ik zelfs bij de voedselbank moest aankloppen. Het heeft een paar maabden geduurd het financiele plaatje op orde te krijgen en daarna kroop ik uit dat gat.
Inmiddels zelf een leuke man leren kennen en we hebben sinds juli dit jaar een zoontje, ik ben gelukkiger dan ooit
Maar ik zal nooit vergeten wat ze me hebben aangedaan,en dat ze me.leven zuur hebben gemaakt. En nog steeds doen
Meerdere moeilijke periodes gehad. M'n moeder overleed toen ik 6 was aan de gevolgen van borstkanker en m'n vader werd een alcoholist.Ben op jonge leeftijd misbruikt door een kennis. In m'n puber jaren veel therapie gehad voor depressies en ik automutileerde.Altijd complexe band met m'n vader gehad en hij is vorig jaar april terminaal ziek geworden, asbest kanker. In oktober overleden na een periode van 3 maanden in een hospice. Maar gelukkig gaat het nu wel erg goed met me :-). Ik heb altijd veel therapie en hulp gehad. Ookal 't heeft wat jaren geduurd.
Het moment dat mijn tweede dochtertje geboren is.. ik kom handen, voeten, slaap en geduld te kort. Onze oudste laat sindsdien namelijk extreem gedrag zien en onze jongste is mede door de reflux en haar onvriendelijke zus een huilbaby.
Sindsdien breekt het slaaptekort (de jongste komt nog 3x per nacht!) het agressieve gedrag van de oudste (ze bijt duwt en slaat andere kinderen) haar moeizame eetgedrag (ze eet alleen boterham en dat vind ik erg lastig) mij op.
Maar ik sta er niet alleen voor, heb een goede partner waarmee ik op 1 lijn zit, mensen om mij heen die mij begrijpen, een schoonmoeder waar ik de jongste af en toe mag brengen om zelf snachts te kunnen slapen en ik heb ook gewoon heel leuke kinderen (een dondersteen en een lachebekje) waar ik erg veel van houd ondanks het moeilijke gedrag wat ze laten zien...
Ik had serieus nooit verwacht dat het hebben van kinderen de zwaarste periode van mijn leven zou zijn, en vind het soms best verdrietig dat ik voor mijn gevoel zo ondankbaar over kom naar mijn kinderen.. Ik ben niet ondankbaar, ik heb het gewoon niet onder controle voor mijn gevoel, het is me soms gewoon teveel..
Nee je bent zeker niet ondankbaar!! Dat zie ik echt niet terug in je verhaal. Het is de liefde die je voor ze voelt. Dat is zo sterk als mama zijnde.. Je wil zo graag dat ze gelukkig en relaxed zijn en wanneer er momenten zijn dat het niet gaat, voel je je zeker ellendig en wordt alles teveel na meerdere pogingen. Geef het tijd, moet goedkomen. Hoop het beste voor je.
Er waren verschillende momenten. Mijn opname in het NAD. Mijn burn-out, in deze tijd overleed mijn mams en hierna volgde een depressie. Wat ook heftig was, was de periode dat mijn vriend de diagnose caverneus hemangioom kreeg. Ik ben ooit gewurgd, dat heeft zn sporen nagelaten. Bij een onverwachte knuffel voel ik de spanning in mijn lijf. En wat misschien nog wel het ergst is... Mijn oudste dochter is op 2 jarige leeftijd aangerand door een 11 jarige jongen. Ik heb geen idee of zij ooit nog haar zorgeloze en blije zelf zal worden...
Voor mij waren het veel periodes van overleven. Maar er waren altijd periodes dat ik wel kon genieten van het leven. Zoals het voelen van de warme zon of kijken naar het golvende water...
Ik denk dat ik dat nog niet heb meegemaakt eigenlijk. Natuurlijk, het is niet altijd rozegeur en maneschijn maar echt zwaar, zo heb ik het niet ervaren. Velen kijken terug op een fijne schooltijd en bestempelen dat als de mooiste tijd van je leven. Nou, ik niet. Ik vind mijn leven nu echt vele malen leuker dan toen.
Uhm 3 maanden geleden bevallen van mijn dochter heb al 3 zoons van 2,5 en 11 maar uur na mijn thuis bevalling kreeg ik een flinke bloeding wat niet wilde stoppen placemta was mooi heel eruit gekomen dus daar lag het niet aan het bloeden stopte maar niet wat ze ook probeerde na een half uur was ik al 2 liter kwijt voelde me steeds meer weg zakken mijn verloskundige was al weg naar de volgende bevalling kraamzorg en een verloskundige in opleiding was bij mij verloskundige in opleiding belde de verloskundige voor hulp ze kwam binnen 10 min bij mij thuis ze legde een katheter aan maar vertrouwde het niet ambulance werd gebeld ik wou alleen maar slapen maar ze hielden me op allerei manieren wakker met grote spoed naar het ziekenhuis waar chirurgen mij al opwachten ik voelde me zo zwak dat alles vaag langs me heen ging er werd snel een echo gemaakt maar ze konden niks zien door al het bloed ondertussen kwam mijn man aan in het ziekenhuis ik werd gelijk meegenomen naar de ok ik weet niet hoeveel infusen ze al in de amulance hadden aangelegd ze hadden van die plakkers op me lichaam geplakt in de ambulance was al helemaal voor bereid op de ok ook weer infusen en terwijl ze me uitkleden werd ik in slaap gebracht het enigste wat ik maar kon denken was laat me blijven leven ben nog niet klaar hier na 2 uur waren ze klaar met mij eenmaal terug op me kamer kwam het besef ik was bijna dood ik kijk nu heel anders naar het leven dan voor dit gebeurde ik heb er veel over gepraat met me man en de artsen dat heeft me geholpen om het een plek te geven
Oh ja in het ziekenhuis zijn ze er snel bij maar wil nog niet alles zeggen gelukkig ook goed afgelopen met jou moeder een paar weken voor de bevalling werd dit op een of andere manier ook mijn grootste angst masr mijn bevalling verliep zo soepel en snel dat ik er niet meer over nadacht tot het toch gebeurde dacht eigenlijk dat je zoiets kon krijgen omdat de placenta niet volledig eruit zou komen dus was opgelucht dat ie helemaal eruit kwam
Het niet erkend worden door instanties dat ik gestalkt word, bedreigd, gemanipuleerd en mishandeld.. waar ik ptss aan over gehouden heb. Sinds 2017 word het erkend zelfs in de rechtbank. Vanaf dat moment klim ik langzaam maar zeker op. Maar die weg is heel zwaar. Ben onderhand 9 rechtzaken verder en bijna 10 jaar. Vanaf dat begon.
Zelfbeeld, zelfredzaamheid, zelfvertrouwen, vertrouwen in mensen, omgeving (lees paniek op straat). Alles was weg. Van negatief denken moet je weer ombuigen naar positief. Vrije toekomst..
Ik heb half jaar terug huilend gezegd. Dat ik het mis... ik krijg nu mijn eigen gevoel terug ipv in de overleef stand. Vind vaak nog dood eng. Tegen hyperventilatie aan toe. Als je zo lang overleefd is gek om te leren leven. Lichamelijk voel ik nu zoveel stres die er nog steeds uit komt.
Mijn man die diagnose kanker kreeg, maar er gelukkig bijna bovenop is. En mijn depressie, maar wow wat een heftige verhalen hier. Dat zet je wel weer even met beide benen op de grond en geniet van ieder mooi moment.🍀
Sterkte!!! Ja, je hebt helemaal gelijk wat een verhalen! Ik merk hoe meer je je richt op jezelf en je gezin hoe groter elke probleem lijkt, maar wanneer je je opent naar anderen toe merk je dat je niet de enige bent en lijkt je probleem opeens zo veel kleiner.. of je voelt begrip en medeleven door iemand die hetzelfde heeft meegemaakt en dat maakt je weer sterker. Wij staan er gelukkig niet altijd alleen voor.
Vroeggeboorte en overlijden van onze dochter met 22 weken. Heb nog nooit zoveel gehuild. Wist niet dat het mij zo zou raken. Het is een soort liefdesverdriet X 300.
Het moment waarop je beseft dat alles in het leven vergankelijk is en dat je van heel gelukkig zijn in één klap op een andere plaats in je leven kunt staan. Dat moment waarop het onbezorgde gelukkige leventje onder je voeten weg valt, zorgde dat ik in een diepe kuil viel. Als je daar uiteindelijk uit weet te klimmen, kom je er veel sterker uit. Maar de val kan héél diep zijn.
Ik moet op het moment een afschuwelijke beslissing maken als moeder. Mijn hart is gebroken. Ik heb heel wat nare dingen mee gemaakt maar dit is verreweg het ergste. Bij de dag leven. Dat is hoe ik dit probeer te overleven. One day at a time.
Toegeven dat mijn (inmiddels ex-)man een manipulatieve, narcistische, zelfingenomen klootzak is die mijn vertrouwen in mezelf (en toekomstige partner) naar de klote had geholpen en dat ik zo stom ben geweest om de hoop te blijven houden dat t beter zou worden. Ik heb mezelf een hele poos verweten dat ik het zo ver heb laten komen. Eind oktober is dat dieptepunt 3 jaar geleden en inmiddels ben ik er heel goed uitgekomen, heb ik een superlieve, geduldige, betrouwbare en liefdevolle partner gevonden. Ik merk nog regelmatig dat die relatie flinke sporen heeft achtergelaten waardoor sommige dingen in mijn huidige relatie best confronterend zijn. Ik moet er op vertrouwen dat mijn huidige partner niet is zoals hij en ik hoop vooral dat hij het geduld en de tijd heeft om mij dit besef te geven. Ik ben inmiddels bijna 35 en heb een paar langere relaties gehad, maar ik ben nog nooit zo mezelf en gelukkig geweest zoals nu!
Moment dat mijn vriend zelfmoord gepleegd heeft voor mijn ogen door van een flat te springen.
Hij wist niet dat ik aan het werk was in de flat er tegen over. Verder doe ik geen details.
Boven op gekomen door veel gesprekken. Emdr therapie en vrijwillig opname voor 4 maanden omdat ik idee had wat ik nu moest doen. Groot leeg gat en schuld gevoel.
We zitten momenteel in een moeilijke periode met onze oudste zoon. Om erachter te komen wat hij precies heeft. Maar eigenlijk hebben we best wel veel zware periodes gehad, helaas. Twee miskramen, heb zelf huidkanker, twee vroeggeboortes, medische molen om zwanger te worden, medische fouten, zieke ouders. Kan zo nog wel ff doorgaan. Maar gewoon schouders eronder en door gaan. Vooruit blijven kijken. En vooral. relativeren. En veel samen praten, lachen en huilen.
Gevoelsmatig zitten wij nu in een hele zware periode. Mijn oudste dochter is afgelopen donderdag met spoed geopereerd. We wachten nu op de uitslagen. Ik hoop zo ontzettend dat het mee valt. Ik moet nu niet te ver vooruit kijken, en hopen dat we vrijdag goed nieuws krijgen.
Poeh, mooie maar zware vraag.. ik praat er niet vaak over maar hier mijn verhaal na een jeugd vol narigheid heb ik op mijn 16de voor mezelf gekozen. Ik ben s ochtend naar school gegaan en ben niet meer naar huis gegaan. Ik heb de politie ingelicht en kon wachten tor er een plek vrij kwam in een opvangcentrum. Hiermee heb ik mezelf een heel moeilijk leven gegeven waar ik tegen van alles ben aangelopen maar heb er zo wel voor gezorgd dat mijn 2 broertjes en zusje wel de mooie jeugd krijgen die ze verdienen. Ik heb op straat geleefd, ik heb honger geleden, ik heb er zelfs heel even aan gedacht dat er geen plekje was voor mij op de wereld, ik heb moeten werken tot ik er letterlijk bij neer viel om rond te kunnen komen, jaren therapie gevolgd om alles een plekje te kunnen geven, maar ik heb altijd mijn rug recht gehouden. Vaak heb ik geld aangeboden gekregen als ik weer contact op nam met mijn ouders, maar heb alles zelf gedaan zonder van iemand ook maar een cent aan te nemen. als ik terug denk aan die tijd voelt het soms wat gek en soms ook verdrietig zeker rond de feestdagen en verjaardagen, maar dan denk ik me wat ik voor mijn broertjes en zusje heb gedaan en dat was het allemaal waard. Nog steeds heb ik emotionele schade door wat er vroeger allemaal is gebeurd. Ik heb echt geleerd dat het leven doorgaat en ben nu gelukkig met mijn man en dochter. Iedereen heeft altijd mij de schuld gegeven en ik snap ook heel goed dat ik veel stres en ellende heb veroorzaakt en mensen dachten dat het alleen lang leven de lol was nu ik niet meer thuis woonde maar dat verhaal zit dus heel anders in elkaar.
Nadat ik op 4 okt 2018 met 26.5 weken ben bevallen van onze meisjes, na 18 dagen afscheid moeten nemen van de oudste😪 geen ruimte en tijd om te rouwen omdat ons andere meisje nog in het ziekenhuis lag te vechten voor haar leventje. En in 2007 mijn vader een partiële dwarslaesie opgelopen, in 2008 mijn beste vriend overleden. Hij kwam uit Afrika en was als vluchteling hier. Mijn beste vriendin leren kennen en relatie mee gekregen..toen hij het land werd uitgezet is zij daar naartoe gegaan om met hem te trouwen. Daarna jaren hier in NL vechten om hem naar hier te halen. Toen dit eindelijk mocht had zij tegen niemand iets gezegd en wou ze ons verrassen door ineens met hem op de stoep te staan. Alleen hebben ze onderweg van het vliegveld naar huis een zwaar auto ongeluk gehad en daar is mijn beste vriend bij Om het leven gekomen. Na jaren vechten mochten ze eindelijk samen gelukkig worden en dan gebeurt er zo iets 😪 Het jaar daarop kreeg mijn moeder te horen dat ze een kwaadaardige hersentumor heeft. Gelukkig is ze er nu nog steeds ❤ Al met al in ruim 10 jaar genoeg ellende gehad maar we blijven doorgaan ❤💪
De midd3lbare schooltijd. Op school geen vrienden. Thuis alleen maar ruzie tussen mijn ouders en mijn broer. Ik voelde me compleet genegeerd in beide werelden. Dat waren 6 hele eenzame jaren waarin zelfdoding meer dan eens door mijn gedachte zwerfde. Hoe kwam ik er bovenop? Ik heb doorgemodderd tot ik mijn diploma had en het roer flink omgegooid toen ik ging studeren. Met veel tijd, moeite en (zelf)reflectie leerde ik weer de waarde van het leven in te zien.
Op mijn 15e zijn er dingen gebeurd tegen mijn wil.. Heb het heel lang weggestopt, ben voor mijn gevoel gevlucht. Tot het op mijn 20e helaas weer gebeurde. Ben toen in elkaar gestort waarna ik online in therapie ben gegaan omdat ik er moeilijk over kon praten. Uiteindelijk na een half jaar intensieve therapie kon ik erover praten en zag ik dat het niet mijn fout was. Nu heeft het een plekje in mijn verleden en heb ik er geen last meer van.
Overigens lees ik hier hele heftige ervaringen. Wil jullie allemaal veel liefde sturen Mag ik jou dezelfde vraag stellen? Ga je op dit moment door een moeilijke periode?
Over je vraag. Ik weet het eigenlijk niet. Ik probeer kalm te blijven, maar als je geliefde aan iets lijdt dan wordt het al lastig. Je wil wat doen maar kan niets. Dat is soms zo lastig. Ik probeer lekker vrolijk door te gaan wanneer hij er is, maar wanneer hij de deur uit is heb je zoveel medelijden. Hij is ook niet iemand die zijn gevoelens met mij deelt. Hij geeft altijd aan dat het goed gaat en dat hij er wel mee door kan. Af en toe klaagt hij en dan breekt mijn hart. Waarschijnlijk zijn dat de momenten dat het echt niet gaat, want ik merk dat hij zijn verdriet niet laat blijken.
Toen ik 10 was en mijn vader een hartinfarct had en zijn schizofrenie heel erg uitbloeide.. (zat er altijd al wel een beetje toen zij hem leerde kennen, maar nooit zo doorgehad al die tijd toen zei mn moeder achteraf.) Hem gekke dingen zien doen. Vanaf mijn 12e zie ik hem niet meer, heel zelden contact via fb een berichtje mer hoe het gaat. Toen die tijd nooit echt iets ermee gedaan, was altijd de nuchterste die erover dacht. En bij mezelf zoiets had van het kan altijd erger.. Tot vorig jaar in mijn opleiding de GGZ kant heel diep ging, toen heb ik er problemen mee gehad. Angst en paniek aanvallen, bang het zelf ooit te krijgen/hebben en mijn zoontje & vriend daarmee dezelfde pijn te doen als wat ik toen heb gehad. Toen erover gepraat met de POH, steun van vriend/familie etc, nu bijna geen last meer van. Op sommige momenten is de angst er nog wel. En laatst er erg last van gehad in begin zwangerschap, met vragen in me hoofd zoals: Wat nou als ik het wel straks krijg, dan zijn er 2 kindjes die ik pijn doe, welke ik dan misschien niet meer zie etc..
De eetstoornis van me zusje, mijn eigen eetstoornis interne opname 6 maanden en depressie ruim 4 jaar, moeder 2x depressief, vader dubbele longembolie en trombose, kinderwens ivf.
Heb in therapie gezeten was heel hard werken, ben trots waar ik nu sta. Nu nog therapie oa voor het fertiliteit traject en wat persoonlijke issues. Geen seconde spijt en zou alles zo over doen maakt je sterker 😘
Het verlies van mijn vader. Het ging allemaal ontzettend snel, voordat ik überhaupt kon verwerken dat hij ongeneeslijk ziek (uitgezaaide longkanker) was, overleed hij al. Hij kreeg op 1 april 2016 de diagnose en 16 april 2016 is hij overleden. Tsja, hoe ik er bovenop gekomen ben? Met veel steun van iedereen om mij heen. Zoiets verwerk je natuurlijk niet volledig, maar ik ben bezig met het een plekje geven. Maar nu met ons huwelijk in het vooruitzicht (over 4 dagen), merk ik wel dat ik het er moeilijk mee heb dat mijn vader er niet bij kan zijn.
Dat is verdrietig ja. Over je huwelijk, ja dan juist mis je je vader natuurlijk. Zou het je kunnen helpen een foto van hem ergens neer te zetten? Ik wens je toch een fijne huwelijksdag, met een lach en een traan.
De eerste 3 maanden met onze dochter, toen de bv ontzettend pijn deed en heel veel moeite koste. Daarna zijn we overgestapt op de fles en ging het beter.
Met 1 ziek kind, opstandige peuter en zwanger van de 3e in de steek gelaten worden door je partner. Ik heb het gered, hoe weet ik niet. Maar de oude zal ik nooit meer worden.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (114) Verversen