Jaren geleden hier heel lang lid geweest, maar uiteindelijk verwaterde het. Nu zit ik met iets waarover ik met niemand kan praten in mijn omgeving dus kom ik bij jullie 🙈
Begin dit jaar was ik zwanger. Mijn partner en ik waren in de 7e hemel! Zo gelukkig. Maar helaas ben ik bevallen van een stilgeboren kindje. De wereld is onder onze voeten weggeslagen.
Inmiddels zijn we weer een beetje opgekrabbeld. Ondanks we dit verdriet natuurlijk de rest van ons leven met ons mee zullen dragen.
Nu kriebelt het bij mij al wel weer even. Ik zou alsnog graag een kindje met mijn partner willen. Ondanks ons kindje is geboren, is de wens natuurlijk niet weg. Want ik sta met lege armen.
Nu dacht ik dat het bij m’n partner ook wel weer kriebelde. Al wist ik dat hij het ook nog wel lastig vind. Maar zo nam hij mij mee naar een babywinkel. Daar genoten we wel weer van. En begint het fantaseren ook wel weer.
Toen ik wilde overleggen of ik misschien toch maar weer met de pil zou stoppen, bleek dat hij echt nog niet zo ver is en misschien niet eens meer zo ver komt.
Die kwam wel even hard aan en ik merk dat ik het maar moeilijk naast me neer kan leggen. Ik ben eind 30 dus heb ook niet eeuwig meer de tijd.
Snap heus dat ik hem de tijd moet gunnen. We hebben tenslotte iets heel erg ingrijpends meegemaakt. Maar hij gaf mij wel wat mixed signals.
Ik weet even niet zo goed hoe ik hier het beste mee om kan gaan. Ik wíl hem z’n tijd gunnen, maar daarnaast wil ik ook mijn (onze) wens niet aan de kant schuiven 🙈
Kan ook angst zijn om dit weer mee te maken van je man. En dat is echt niet raar. Maar geen zwangerschap is gelijk en het is niet zo dat dit nog eens gebeurt. Ik wilde ook graag nog een keer zwanger zijn nadat 1 kindje van onze tweeling was overleden. Mijn man durfde niet, bang voor herhaling. Heeft half jaar geduurd voordat we toch samen opnieuw probeerden zwanger te worden. Dat we er samen klaar voor waren. Ik begrijp jou ontzettend goed! Maar je man ook wel. Ik vind het heel erg verdrietig dat jullie kindje stil geboren is. Zo gewenst en weer moeten laten gaan. Dikke knuffel voor jullie en heel veel liefs. Blijf praten over je kinderwens, dat is het allerbeste wat je kunt doen. Sterkte samen hoor!
Het enige dat je kunt doen is in gesprek blijven zodat je van elkaar weet hoe je er in zit. Laat elkaars gevoel er zijn, neem elkaar serieus. En meer dan hopen dat je naar elkaar groeit qua gevoel, kun je niet doen.
Wat lastig als je niet op dezelfde lijn ligt. Ook wel niet zo mooi van hem om je dan mee te nemen naar een babywinkel, vind ik. Dan weet hij toch dat het iets zou doen bij jou. Hopelijk komen jullie eruit samen.
Toen onze Dochter stil geboren werd. Wilde mijn man ook niet meer. Ik wist het nog niet maar de babykamer kleedjes kinderwagen mocht nog niet weg.Maar toch bleek ik niet veel later al weer zwanger. Ja griezelig angst zoveel emoties dat weer zou gebeuren. Maar de angst van mijn man was nog groter mij verliezen dat was er namelijk ook bijna aan de hand. Dat was zijn reden zijn angst. Gelukkig is het goed gegaan en mijn man was natuurlijk ook gewoon blij. Misschien goed met je man gaan praten wat er speelt.Vaak gaat het altijd om te vrouw maar de man heeft ook verdriet heeft ook angst en dat word soms vergeten.
Dat is een heel reëele angst. De enige oplossing is tijd. Een nieuwe zwangerschap is spannend, heel spannend. Daar moet je echt samen klaar voor zijn. Maak samen een plan (bijv. wanneer knoop doorhakken) en laat het dan rusten.
Blijven praten is het enige wat je kan doen, beide je wensen op tafel leggen. Een eind streep bespreken wanneer er knopen door gehakt moeten worden. Bespreek wat de gevolgen zijn en blijf respectvol transparant.
Geef hem tijd en ruimte, maar geef hem ook een 'deadline' En daarmee bedoel ik niet dat je hem afgemeten nog 6 weken gunt, maar dat je hem zegt, Ik begrijp je gevoel en ik begrijp ook dat jij nog niet zo ver bent, maar ik vind het ook fijn als je ook je best doet om mij te begrijpen, dat ik niet eeuwig op jou kan wachten en dat ik nog wél een wens heb. En dat ik het ook fijn vind als ik bij jou gehoor vind en je mijn wens niet zomaar van tafel veegt alsof het niets voorstelt.
Ik geef je tijd en ruimte, maar wil wel graag dat je die tijd goed benut om rustig na te denken en dat we wel binnen nu en een half jaar een keuze hierin maken, waarbij we goed naar elkaars wensen/angsten luisteren om het wel/niet te doen.
Je kunt hem ook nog vertellen dat je er aardig van in de war raakt als je samen naar een babywinkel gaat, want waarom doet hij dat dan?
Ik heb het ook zo aangepakt met mijn partner toen we voor onze tweede gingen. Ik heb heel lang gewacht, wel een paar jaar.. maar op een gegeven moment heb ik ook gezegd, nu heb ik lang genoeg gewacht, nu ga je een beslissing nemen en anders doe ik het. Want tegen dat ja/nee getwijfel, daar kan ik niet langer tegen. En daar is in mijn ogen niets mis mee. Mijn man begreep toen ook wel dat we het samen moesten doen en erkende ook dat ik inderdaad recht had op antwoorden en dat ik ook genoeg geduld had gehad om te weten waar ik aan toe was. In ons geval was het natuurlijk wel een andere situatie, maar ik vind, dat beide partners recht hebben om te weten waar ze aan toe zijn. Je kunt een ander niet dwingen, maar je hebt wel recht op antwoorden, waarom wel/niet en dat je bereid bent naar elkaar te luisteren. Dan nog kan het anders uitvallen, maar kun je het ook beter verwerken mocht het antwoord toch anders zijn dan jij had gehoopt.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (14) Verversen