Bericht van mod voor zichtbaarheid boven aan vraag: Ik wil iedereen dringend verzoeken op een normale wijze te reageren (geld ook voor topic-starter)
Depressie en moederschap/zwangerschap is een thema dat ook op babybytes besproken mag worden. Maar als de discussie uit de hand gaat lopen worden reacties al dan niet de vraag verwijderd. Het is aan de leden om op een beschaafde, normale en inhoudelijke manier hier op te antwoorden. Een mening is toegestaan, maar wel op een correcte wijze.
Hallo iedereen
ik ben nu zo'n 16 weken zwanger van een kindje dat ik eigenlijk niet wil. Mijn vriend wilde heel erg graag een kindje van ons beiden. Ik absoluut niet omdat ik echt geen kinderwens had. Omdat ik mijn vriend doodgraag zie, ben ik mezelf onbewust (?) beginnen brainwashen. Na een jaar mezelf proberen te overtuigen heb ik toegezegd op het maken van een kindje. Meteen na de eerste keer onveilige seks had ik spijt. Een kind krijgen vond ik nog steeds even verschrikkelijk als ervoor, stiekem zelfs nog verschrikkelijker. We besloten er de rem op te zetten. Helaas ben ik erg vruchtbaar en heb ik een angststoornis waardoor ik geen MAP durfde te halen. Het ergste wat me kan overkomen was gebeurd: een paar weken later bleek ik zwanger.
Ik huilde dagen aan een stuk en wilde deze nachtmerrie zo snel mogelijk voorbij hebben. Alleen, die verdomde angststoornis weer. Ik durfde niet naar een abortuscentrum. Ik haatte mezelf op dat moment zo erg. Weken heb ik geprobeerd alle moed samen te rapen en toch te gaan, tevergeefs.
Uiteindelijk probeerde ik me bij mijn lot neer te leggen. Weken gingen voorbij, ik huilde tranen met tuiten en kreeg meer en meer haat tegenover hetgene wat ik mezelf heb aangedaan om een ander gelukkig te maken. Mijn vriend vond het na een tijd stilaan tijd om het aan te kondigen aan familie en vrienden, ik heb me er altijd van proberen af te zonderen. Ik ben nu eenmaal niet blij dus heb geen behoefte om er een heuglijk moment van te maken. Mijn familie en vrienden weten nog van niets. Ik kan en wil het niet vertellen. Ik wou dat het niet echt was.
Elke dag hoop ik op een miskraam. Elke keer als we naar de gynaecoloog gaan hoop ik dat het hartje gestopt is. Ik hoopte op een zwaar gehandicapt kind zodat we misschien een tweede kans kregen om abortus te ondergaan. Mijn twee beste vriendinnen hebben het afgelopen half jaar meerdere miskramen te verduren gehad en dit maakt me zo jaloers. Zij willen het, ik niet. Waarom kan het niet omgekeerd zijn? Omdat ik dit erg wreed van mezelf vind heb ik het idee dat ik bij niemand terecht kan hiermee. Zelfs dit hier neerschrijven is een drempel. Weinig vrouwen zullen me hierin begrijpen.
Elke dag krijg ik meer het gevoel dat de enige uitweg zelfmoord is. Heel mijn hoofd schreeuwt de hele dag door dat ik dit niet wil. Ik voel geen liefde tegenover dit kind, ik heb geen zin om deze zwangerschap openbaar te maken, ik wil me niet klaarstomen voor de komst van de baby, heb geen behoefte om spulletjes te kopen. En ik voel me er rot over. Iets wat prachtig zou moeten zijn: een kindje van mijn grote liefde en ikzelf, ervaar ik als een nachtmerrie. En het is allemaal in de eerste plaats mijn eigen domme schuld.
Abortus kan niet meer, adoptie is geen optie omdat mijn vriend enorm uitkijkt naar dit kind. Er achteraf mijn handen van aftrekken is ook niet mogelijk want ik heb plichten tegenover het kind en dat wil ook zeggen dat ik mijn vriend zou moeten verlaten. De enige uitweg is voor mij echt zelfmoord, ook al is dit ook geen topoplossing. Maar wat moet ik dan? Mijn vriend weet wel van mijn gevoel maar beseft niet dat dit zo diep zit. Ik probeerde het hem al zoveel keer aan zijn verstand te brengen maar hij kan het oprecht niet begrijpen. Hij denkt dat het een pak minder is dan ik het breng. Als ik huil en zeg dat ik doodongelukkig ben is zijn reactie vaak ongeloof omdat hij oprecht niet snapt wat een doodongelukkig gevoel is en hoe een baby dat kan veroorzaken.
Ik heb een psychologe die ik al een tijdje ontwijk. ik schaam me te erg om wat ik echt denk over deze baby. Ik ben bang voor haar meldingsplicht en welke problemen ik mezelf op de hals kan halen door dit kenbaar te maken aan een professional.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (125) Verversen