Bericht van mod voor zichtbaarheid boven aan vraag: Ik wil iedereen dringend verzoeken op een normale wijze te reageren (geld ook voor topic-starter)
Depressie en moederschap/zwangerschap is een thema dat ook op babybytes besproken mag worden. Maar als de discussie uit de hand gaat lopen worden reacties al dan niet de vraag verwijderd. Het is aan de leden om op een beschaafde, normale en inhoudelijke manier hier op te antwoorden. Een mening is toegestaan, maar wel op een correcte wijze.
Hallo iedereen
ik ben nu zo'n 16 weken zwanger van een kindje dat ik eigenlijk niet wil. Mijn vriend wilde heel erg graag een kindje van ons beiden. Ik absoluut niet omdat ik echt geen kinderwens had. Omdat ik mijn vriend doodgraag zie, ben ik mezelf onbewust (?) beginnen brainwashen. Na een jaar mezelf proberen te overtuigen heb ik toegezegd op het maken van een kindje. Meteen na de eerste keer onveilige seks had ik spijt. Een kind krijgen vond ik nog steeds even verschrikkelijk als ervoor, stiekem zelfs nog verschrikkelijker. We besloten er de rem op te zetten. Helaas ben ik erg vruchtbaar en heb ik een angststoornis waardoor ik geen MAP durfde te halen. Het ergste wat me kan overkomen was gebeurd: een paar weken later bleek ik zwanger.
Ik huilde dagen aan een stuk en wilde deze nachtmerrie zo snel mogelijk voorbij hebben. Alleen, die verdomde angststoornis weer. Ik durfde niet naar een abortuscentrum. Ik haatte mezelf op dat moment zo erg. Weken heb ik geprobeerd alle moed samen te rapen en toch te gaan, tevergeefs.
Uiteindelijk probeerde ik me bij mijn lot neer te leggen. Weken gingen voorbij, ik huilde tranen met tuiten en kreeg meer en meer haat tegenover hetgene wat ik mezelf heb aangedaan om een ander gelukkig te maken. Mijn vriend vond het na een tijd stilaan tijd om het aan te kondigen aan familie en vrienden, ik heb me er altijd van proberen af te zonderen. Ik ben nu eenmaal niet blij dus heb geen behoefte om er een heuglijk moment van te maken. Mijn familie en vrienden weten nog van niets. Ik kan en wil het niet vertellen. Ik wou dat het niet echt was.
Elke dag hoop ik op een miskraam. Elke keer als we naar de gynaecoloog gaan hoop ik dat het hartje gestopt is. Ik hoopte op een zwaar gehandicapt kind zodat we misschien een tweede kans kregen om abortus te ondergaan. Mijn twee beste vriendinnen hebben het afgelopen half jaar meerdere miskramen te verduren gehad en dit maakt me zo jaloers. Zij willen het, ik niet. Waarom kan het niet omgekeerd zijn? Omdat ik dit erg wreed van mezelf vind heb ik het idee dat ik bij niemand terecht kan hiermee. Zelfs dit hier neerschrijven is een drempel. Weinig vrouwen zullen me hierin begrijpen.
Elke dag krijg ik meer het gevoel dat de enige uitweg zelfmoord is. Heel mijn hoofd schreeuwt de hele dag door dat ik dit niet wil. Ik voel geen liefde tegenover dit kind, ik heb geen zin om deze zwangerschap openbaar te maken, ik wil me niet klaarstomen voor de komst van de baby, heb geen behoefte om spulletjes te kopen. En ik voel me er rot over. Iets wat prachtig zou moeten zijn: een kindje van mijn grote liefde en ikzelf, ervaar ik als een nachtmerrie. En het is allemaal in de eerste plaats mijn eigen domme schuld.
Abortus kan niet meer, adoptie is geen optie omdat mijn vriend enorm uitkijkt naar dit kind. Er achteraf mijn handen van aftrekken is ook niet mogelijk want ik heb plichten tegenover het kind en dat wil ook zeggen dat ik mijn vriend zou moeten verlaten. De enige uitweg is voor mij echt zelfmoord, ook al is dit ook geen topoplossing. Maar wat moet ik dan? Mijn vriend weet wel van mijn gevoel maar beseft niet dat dit zo diep zit. Ik probeerde het hem al zoveel keer aan zijn verstand te brengen maar hij kan het oprecht niet begrijpen. Hij denkt dat het een pak minder is dan ik het breng. Als ik huil en zeg dat ik doodongelukkig ben is zijn reactie vaak ongeloof omdat hij oprecht niet snapt wat een doodongelukkig gevoel is en hoe een baby dat kan veroorzaken.
Ik heb een psychologe die ik al een tijdje ontwijk. ik schaam me te erg om wat ik echt denk over deze baby. Ik ben bang voor haar meldingsplicht en welke problemen ik mezelf op de hals kan halen door dit kenbaar te maken aan een professional.
Onthoud dat niemand jou kan helpen.. alleen jijzelf. Advies is altijd welkom maar van teveel advies word je ook soms gek want iedereen heeft een eigen mening zoals je ziet. Wens je veel sterkte! En ik geloof in je dat je eruit komt meis
Ik vind het knap dat je je gevoel durft te verwoorden. Het lijkt me ook voor jou nog behoorlijk heftig om dit terug te lezen. eerlijk gezegd schrik ik er nog al van. en ik denk ook echt dat je er met iemand over moet praten. Als je ej psycholoog ontwijkt word het misschien tijd om naar een andere op zoek te gaan. Het is namelijk heel belangrijk dat je een psycholoog hebt die je vertrouwd en waar je een band mee op kan bouwen. Het klopt dat een psycholoog meldingsplicht heeft als er een dreigende situatie voor het kind ontstaat. Maar je kan jezelf afvragen of zo'n melding in jou'n geval nou zo erg is? Een kind afpakken doen ze echt niet zo snel. ze willen jou juist hulp bieden bij de verzorging en opvoeding van jou'n kind en met je meekijken of alles nog goed gaat. Misschien vind je die hulp op het moment juist wel heel prettig.
Voor nu is het belangrijk dat je de feiten onder ogen komt. Ja je bent zwanger. vertel het aan familie en vrienden en vertel ze ook voorzichtig aan dat je dit eigenlijk allemaal wel heel spannend en moeilijk vind. Misschien zijn ze wel bereid om jou te helpen met de voorbereidingen voor de baby en willen ze af en toe een keertje op je kindje passen.
Zelfmoord is in ieder geval niet de oplossing. het lijkt nu misschien de enige weg, maar er is echt ligt aan het einde van de donkere tunnel. en vergeet niet dat er heel veel mensen zijn die onwijs veel van jou houden. en die helemaal niet zonder je kunnen. Het leven is te mooi en waardevol om er mee te stoppen. Je zal echt weer gelukkig gaan worden en een hoop mooie momenten gaan beleven.
Alsje weet dat je een psychose hebt en je bent je er bewust van dan ga je niet hier zo'n soort bericht plaatsen maar ga je toch hulp zoeken? Begrijp me niet verkeerd maar wij kunnen jou niet helpen. Jij moet professionele hulp hebben om beter te worden. Iedereen hier geeft hele goed bedoelde adviezen maar eigenlijk heb je daar niks aan. Ga hulp zoeken meid! Voor jou en je baby!!
Ik heb geen psychose? Verder heb ik ook hulp maar na anderhalf jaar zie ik niet echt veel verandering in mijn gedachten en gedrag, ook al zegt zij van wel. Ik verwacht hier alleen om mijn ei kwijt te kunnen. Het is fijn om eventuele lotgenoten te ontdekken en niet enkel bij de psycholoog te kunnen (en mogen) praten.
Wat een verhaal, jeetje. En dat bedoel ik niet op een negatieve manier! Kan me niet indenken hoe moeilijk dit voor je moet zijn.. Ik ga je niet vertellen wat je moet doen of adviezen geven. Ik lees veel negatieve reacties en wat een kracht moet je hebben om daar zo vol met uitleg op te reageren. Ik neem me pet voor je af dat je dit hebt gedeeld! Ik wil je veel sterkte wensen, want er zijn al zoveel mooie woorden met je gedeeld waar ik het mee eens ben! Ik hoop voor jou dat je eruit gaat komen met wat je wilt gaan doen! :)
Die negatieve berichten doen me dan ook letterlijk niks. Ik kan me niet identificeren met de mensen die deze negatieve reacties plaatsen, dus dan kan ik dat ook helemaal niet persoonlijk opnemen. En dan te zeggen dat ik iemand ben die enorm kan wakker liggen van wat een ander denkt over mij :P
Wat een verhaal... dat je de moed hebt om dit te vertellen, is heel sterk. Misschien, nu je hier de eerste stap hebt gezet, Kan je de lijn doortrekken? Dat je stevige reacties krijgt, was wel te denken. Die zul je nog hebben, dat zul je je moeten realiseren. Maar er mee blijven rondlopen in de hoop dat je gevoel zal draaien en je dit kindje graag zult zien, is onmogelijk... Hoe voelde je bij je eerste zwangerschap? Had je geen leuke momenten? Of nu je kindje wat groter is, geen leuke momenten? Als je negatief denkt, kan er ook niets positief uitkomen. Hoe moeilijk het ook is, probeer die cirkel te doorbreken. Alvast veel moed en een dikke knuffel! !
Nee, ik besef dat dit niet iets is wat over zal waaien en dat verwacht ik uiteraard ook niet. Maar het is zo vermoeiend om na anderhalf jaar hulp nog steeds niet veel beterschap te zien en ook gewoon er nog erger aan toe te zijn dan ervoor. Misschien krijg ik niet de juiste hulp? Dat denk ik al heel erg lang in ieder geval.
Mijn eerste zwangerschap vond ik ook niet leuk maar deze is een pak erger omdat na de eerste, er geen dag voorbij ging waarbij ik niet nog sterker overtuigd was om dit niet nog een keer te willen doorstaan. Elke dag die voorbij was, was een dag dat nooit meer terug zou komen, een dag dichter bij een groter kind en weer meer vrijheid. In het begin vond ik het moederschap dan ook extreem vreselijk. Ik durfde de deur niet uit want ik wilde niet dat mensen zouden denken dat het kind van mij was. Ik wilde dat mensen dachten dat ik met mijn neefje op stap was. Zo hard schaamde ik me.
Het idee dat ik dit nooit meer opnieuw wilde en ook overtuigd was dat ik me nooit meer hiertoe zou laten overtuigen, werkte ook rustgevend. Ik kon mijn donkere gedachten beter loslaten en aanvaarde mijn kindje elke dag meer en meer. Dat heeft op zich niet echt lang geduurd. Onze band is ondertussen echt heel hecht en ik ben graag zijn mama. Al word ik niet graag bekeken als mama. Ik wil in de eerste plaats gewoon mezelf zijn en niet constant met die titel te hoeven rondlopen. Het feit dat hij erg makkelijk was als baby en nu groot genoeg is om kleine opdrachtjes te begrijpen en ook uit te voeren heeft me ook altijd geholpen. Ik had geen huilbaby, nooit ziek, altijd netjes geslapen en gegeten, kon snel zitten en lopen, luistert (dankzij onze opvoeding) heel erg goed. Tja, dat zorgt ook voor minder stress.
Deze zwangerschap is jammer genoeg nog erger voor mijn hoofd. Bij mijn eerste zoontje had ik er ondanks mijn gedachten toch nog een beetje zin in. Bij deze is de zin echt nul. Ik wil er niet over praten, bekijk met tegenzin het schermpje bij de gynaecoloog, erger me mateloos als ze enthousiast dingen begint aan te wijzen, ik heb geen behoefte aan dingen kopen of van onder het stof te halen, geen zin in een naam bedenken en ik blijf mezelf maar moddervet in plaats van zwanger vinden. Verder ben ik extreem bang dat ik nooit meer een perfect kind zal hebben zoals mijn oudste en dit kind dus het omgekeerde zal zijn. Ik ben ook al meerdere keren mentaal ingestort toen ik moest babysitten op een klein kindje. Ik vond elke seconde vreselijk en vond het pluskind er gewoon teveel aan. Dat alles maakt dat ik echt bang ben voor dit tweede kind. Ik hoop dat mijn angst onterecht is.
Zo uitgeschreven klinkt ik echt extreem tja, gevaarlijk? Maar er zijn uiteraard nuances en het is allemaal niet constant zo zwart-wit. Ik voel me oprecht slecht als ik dit teruglees... Wie denkt nu zo?
Het is niet jouw keuze dat dit jouw gevoelens en gedachten zijn. En het moederschap is niet voor iedereen even makkelijk of vanzelfsprekend. Moet je je daar slecht over voelen? Nee, dat is hoe je bent, net zoals je jezelf geen verwijten kunt en hoeft te maken over je haarkleur, lichaamslengte of een voorkeur voor zoet of hartig.
Tegelijkertijd is er tot op zekere hoogte heel wat te veranderen aan de manier waarop je met je karaktereigenschappen omgaat. Bij je oudste kind heb je daar ook stappen in gemaakt. Als ik kijk naar je Posts dan heb je echt de kracht om nu ook je denken om te zetten.
Ik begrijp dat je nu zelf het gevoel hebt dat je niet verder komt. Is het het waard om daarover verder te spreken met je therapeut? Misschien heeft zij nog behandelalternatieven, of anders de huisarts.
Wat zit jij in een vreselijke emotionele achtbaan.. Je geeft aan een psychose te hebben. Zoek aub hulp. Ja er komt heel veel op je hals dan maar ze kunnen je zo ontzettend goed helpen. Misschien ga je zelfs met hun hulp je gevoel naar de baby kunnen veranderen..
Het feit dat je je schuldig voel en wreed naar de baby toe zegt genoeg. Jij hebt gevoel je hebt het alleen ontzettend slecht nu.. Als je nu zelfmoord zou plegen ben jij van je gevoel af maar zoveel mensen om jou heen worden belast met verdriet. Zij verliezen niet alleen hun vrouw, kind, schoonkind nicht enz enz maar ook hun kindje, kleinkindje enz.
Ik hoop oprecht dat de liefde voor jou man je hier doorheen kan halen. Je hulp kunt zoeken. Je kunt het beter voor zijn en hulp hebben dan strakjes nog meer ellende als je kindje er is..
Ik wil jou ontzettend veel sterkte toewensen. Dit is heel zwaar!!!
Gelukkig loop ik al een hele tijd bij haar dus ik durf op zich best veel te vertellen alleen als ik me écht heel erg schaam klap ik dicht. Ik ben zwanger sinds september en heb elke afspraak tot nu nog niets durven zeggen. Ze denkt namelijk dat ik me op zich goed in mijn vel voel en sterk ben geworden.
Ook ben ik erg bang voor haar meldingsplicht. Dat zei ze me heel in het begin eens. Dat als ze echt vreest voor mijn veiligheid of voor die van mijn kindje, ze dat moét melden. Op zich begrijpelijk maar dat zorgt er dus voor dat mijn angst om te vertellen enorm is.
In eerste instantie reageerde ik ook boos hier. Dat gevoel blijft nog steeds een beetje hangen als ik je topic lees. Maar dan ga ik jouw reacties lezen onder andere reacties en voel ik tegenstrijdige gevoelens. Aan de ene kant, respect dat je je verhaal wat meer hebt gedaan en ook uitleg hebt gegeven. Daarvan krijg ik meer een gevoel dat ik het ook wel weer begrijp. Aan de andere kant kun je zo goed voor jezelf opkomen en duidelijk je gevoelens verwoorden dat ik me afvraag wat ik hiermee moet voor mijn gevoel. Ik heb het bericht een paar dagen geleden gelezen en het blijft een beetje bij me malen.
Uiteraard is mijn verhaal niet puur wat ik in de openingspost schreef. Er zit zoveel meer achter en er is nog zoveel meer wat ik vast nog niet heb neergeschreven. Het blijft hier natuurlijk een forum en het is niet mijn biografie. Het is moeilijk om te selecteren wat ik vertel om het overzichtelijk te houden.
Ik had negatieve berichten verwacht maar eigenlijk ook een pak meer vragen om me beter te kunnen begrijpen. Ik vind het zeer fijn om te lezen dat er minstens 1 iemand de moeite heeft gedaan om toch te blijven volgen en beseft dat blinde woede ook weer niet nodig was geweest. Want uiteindelijk vraag ik geen woede-uitbarstingen, aandacht/medelijden en het enige advies, namelijk hulp, lijkt me ook niet meer dan logisch. Ik wil gewoon wat begrip, mijn ei kwijt kunnen en hier en daar iemand hebben om ervaringen mee uit te wisselen. Volgens mij zoekt iedereen dat hier zo'n beetje. Jammer dat veel mensen -en dat begrijp ik ergens ook- dit de plaats niet voor me vinden.
Ps: Héél tof om te horen dat je me dingen duidelijk vindt verwoorden. Dat is één van mijn (vind ik zelf) sterktes en helpt me erg hard in mijn proces om beter te worden. Ik besef heel erg wat er speelt in mijn hoofd, kan alles ook perfect benoemen en in kaart brengen. Daar heeft mijn psycholoog ook veel aan want daar winnen we beiden tijd mee. Alleen het omdraaien is nog best pittig lastig.
Ik denk dat jouw eerste bericht hier gewoon heel pittig over komt voor veel vrouwen. Daarbij komt dat veel vrouwen ook zwanger zijn, net een een kindje verloren misschien of ooit een kinderwens hebben. Daarom is jouw bericht heel moeilijk te begrijpen en hard om te lezen. Vandaar ook de eerste boze reactie. Ik wilde inderdaad graag meer weten wat er speelt en je hoeft geen biografie neer te planten maar d.m.v. andere reacties komt wel steeds meer naar boven dat het bij mij een beetje lijkt alsof je hormonen het van je overnemen. Ergens moet er onbewust toch iets zijn geweest waardoor je toch de 'keuze' gemaalt hebt om zwanger te worden. Want als je met heel je hart echt geen kindje meer zou willen zou je nu niet zwanger meer zijn geweest. Ik weet zeker dat als je nu al een goede moeder voor je zoontje bent dat dat voor dit kindje ook gaat lukken! Heb vertrouwen in jezelf en je vriend. Dingen als zelfmoord moet je niet denken en al helemaal niet doen. Maar daar denk ik ook van dat het wel goed komt. Heel veel sterkte, en ga aub wel echt naar de psycholoog. Sta er open voor!
Wat heb jij het momenteel ontzettend moeilijk. Helpen kan ik je niet, maar ik wil je wel op het hart drukken, zoek hulp! Voor zowel jezelf als voor het kindje wat je bij je draagt. Als je nu uit het leven zult stappen sleep je jullie kindje daarin mee, het lijkt een oplossing voor je, maar ook het kindje zal overlijden en je laat je partner met dubbel groot verdriet achter. Doe dat alsjeblieft niet meiske! Net als wat anderen aangeven, mail of print dit uit en zorg dat je hulpverlener dit krijgt, maar ook dat je partner nog eens kan lezen wat jij voelt. Hopelijk dringt het dan meer tot hem door. En als jij je beter begrepen voelt ga je je hopelijk ook al iets beter en minder rot voelen. Heel veel sterkte, en er niet tussenuit piepen hé!
Ga je het dit weekend nog volhouden? Kan je vriend a.s. dinsdag gelijk bellen naar je psycholoog? Print desnoods dit verhaal uit, en geef het aan je psycholoog. Dan hoef je niets te zeggen, maar kan er wel een plan van aanpak gemaakt worden.
Verder herken ik je gevoel wel, gelukkig voor mij in iets minder extreme mate, bij dochter's zwangerschap dit gevoel ook heel erg gehad.
Ik heb het nog niet met hem kunnen bespreken omdat we dit weekend niet echt een kans hadden maar ik ga het vanavond doen. Sowieso is hij morgen vrij en hij vindt al heel lang dat ik weer meer naar de psycholoog moet. Hij weet ook van mijn angsten dus ik gok dat hij met veel plezier zal bellen.
Uitprinten heb ik al veel gehoord als advies en ik denk dat ik dat wel zal doen. Kan dan alsnog beslissen of ik het afgeef of niet.
Is bij jou dat gevoel vanzelf weggegaan of ook door hulp?
Is het gesprek nog gelukt? Wat lief dat hij je zo steunt! Heel fijn.
Ik heb aan de bel getrokken. Even een wake up call gekregen van de huisarts. "Wat wil je? Moet ik een melding bij jeugdzorg plaatsen. Als jij je kind kwijt wilt kan ik je daar wel bij helpen!" Heb mijn dochter opgepakt, een dikke f*ck you geuit en ben naar huis gegaan. Ze is van mij! Ik wist niet dat ik dat diep van binnen zo voelde.
Daarna weer verdiept in de ERS training die ik ooit gehad heb en een half jaar later voelde ik toch echt wel de binding en liefde.
Soms ook een serieus zware terugval. Maar gelukkig herkent man dat en helpt me er weer bovenop.
Ik heb hulp en het is kerst/oudejaarsperiode. Mijn psychologe kon me moeilijk ontvangen bij haar aan de feesttafel en bovendien valt het nog af te wachten of ze tijd voor me kan vrij maken. Ze heeft ook twee kindjes die nu ook twee weken kerstvakantie hebben. Ik ben er zelfs vrij zeker van dat ze minstens 1 week vrij neemt hierdoor. Sowieso krijg ik voorrang als ze hoort hoe het er met me aan toe gaat.
Mijn vaste psycholoog kent ook heel mijn geschiedenis, ik heb er een klik mee en ik opteer momenteel niet om in deze mentale staat maar naar een vreemde te gaan gewoon om maar hulp te hebben. Die zou toch maar van begin af aan beginnen.
Ik ben niet zieker dan ik denk. Ik weet perfect hoe erg het met me gesteld is en alleen oplossen was sowieso nooit een optie.
Ik heb heel lang twijfels gehad om te reageren.. wat ik vooral lees is dat jou aan is gepraat om een (gezin te nemen) maar jij heb ook een zoon waar van jou toen de tijd ook al wist dat jij geen kinderen wou jou eigen woorden! Het is fijn dat jij een fijne vriend en fijn huis hebt ( maar een gezin niet wilt) blijf het even benadrukken omdat het mij verbaast waarom jij dan nu wel weer zwanger bent en eindelijk dus al 3 jaar geleden ook al wist dat jij dit niet wilde? Kan het ook verkeerd hebben.. een depressie is het verschrikkelijk ik preek uit ervaring van heel dichtbij en wat het kan doen met die persoon en de mensen er omheen .. om zeggen ga hulp zoeken is makkelijker gezegd dan gedaan ( geloof mij) maar wat ik wel vindt is dat jij wellicht iets kan regelen met jou vriend ook al is het iets op papier ( kindje kan hier ook niets aan doen) keuze is ook heel erg moeilijk terwijl jij het allemaal anders wilt! Wil jou heel veel wijsheid en sterkte wensen met wat jij door moet maken..
Heel eerlijk: ik WIL diep vanbinnen een gezin. Ik wil blij zijn met mijn huis, vriend en job. In theorie heb ik de loterij gewonnen, in de praktijk voel ik me extreem verstikt. Ook door het hebben van een relatie, ook door een eigen huis en ook door mijn vaste job.
Ik ben zwanger geworden de eerste keer doordat het een ongelukje was en ik toen al last had van verlammende angsten waardoor ik op een zondag geen MAP durfde halen, in elkaar werd getimmerd door mijn ex als ik nog maar over abortus begon (waar ik ook al een verlangende angst voor had, niet voor de abortus zelf maar wel voor wat mensen zouden denken ginds), vervolgens werd opgesloten in mijn eigen huis zonder telefoon en laptop toen hij zou gaan werken omdat hij bang was dat ik abortus achter zijn rug om zou gaan plegen en toen het te laat was voor abortus, was hij met de noorderzon vertrokken (waar ik alleen maar blij mee kon zijn). Ik bespaar de verdere details. Verder vond ik het ook mijn eigen schuld en besloot ik mijn verantwoordelijkheid te nemen. Ik had bovendien ook een gigantisch probleem met voor mijn eigen wil op te komen. Nog steeds eigenlijk, alleen iets minder gigantisch.
Vervolgens heb ik alles geprobeerd om mijn zoon te aanvaarden, al vanaf de zwangerschap. Dat is dan ook gelukt. Moeizamer dan bij anderen, dat wel. Maar een paar maanden na de geboorte was hij helemaal aanvaardt. Enkele donkere dagen uitgesloten (maar dat lijkt me vrij normaal?)
Toen mijn huidige vriend en ik iets begonnen, was mijn zoon nog heel jong (2 maanden max). Hij heeft amper wat gemist. Ik kwam toen enorm fier op voor mijn wil: ik wil géén kinderen meer. Hij gaf aan dat hij er wel graag nog wilde. Er werd dan ook af en toe over gepraat met als gevolg dat mijn mening weer begon te wankelen. Deze relatie zit wél goed, een gezin wilde ik diep vanbinnen wel en het leek me ook een heel fijn idee om een kind van ons samen te krijgen. Dat was wat ik diep vanbinnen voelde. Mijn hoofd protesteerde. Maar omdat we in een maatschappij leven waarbij we met de paplepel de bullshit: volg je hart krijgen ingelepeld, bleef ik twijfelen. Want je mening verandert, je gevoel niet. Ik kreeg toen weer meer last van irrationele angsten. Er is uiteraard zoveel meer aan vooraf gegaan. Er zijn lijstjes gemaakt, er zijn gesprekken met de psycholoog geweest, gesprekken met mijn vriend etc. Een jaar lang heb ik geprobeerd om mijn hoofd te overtuigen van mijn hart. Op een gegeven moment dacht ik echt dat dit een goede volgende stap was en het voelde heel even juist. Heel even. Namelijk 1x overtuigde onveilige seks met als doel zwanger raken op termijn. Meer was niet nodig om in te zien dat mijn hoofd he-le-maal nog niet mee was.
Met kinderen blijkt het dus net hetzelfde te zijn als met alle andere zekerheden die ik heb in mijn leven: ze verstikken me. Ik heb een uitweg nodig van elke mogelijke situatie, al heel erg lang. Als werk me te hoog zit en me verstikt moet ik een paar dagen weg kunnen. Als het hebben van mijn relatie me even verstikt, wil ik de mogelijkheid hebben om een weekendje weg te gaan. Desnoods een weekje alleen uitblazen op vakantie. Als de verantwoordelijkheden van een huishouden me even te hoog zitten wil ik de deur kunnen dichtslaan en even een uurtje gaan sporten. Zelfde met kinderen: Ik MOET uitzicht hebben op vrijheid. Ik MOET af en toe dingen op de planning hebben staan om uit te blazen, ik MOET af en toe kunnen zeggen tegen mijn vriend: hier, neem het over, ik schep een luchtje. Ik MOET de mogelijkheid hebben (enkel de mogelijkheid is al voldoende) om te kunnen zeggen "Ik ben een weekje weg". En ik heb die mogelijkheden op zich wel. Ben ook niet vies van verantwoordelijkheden. Maar alles samen werkt extreem verstikkend voor mij want het één houdt het ander tegen. Daar ben ik niet raar in denk ik? Maar daar dan nog eens door mijn verleden gecreëerde angststoornis, drang om controle op bepaalde vlakken, perfectionisme, het makkelijk in een depressie vallen, bij. Tja, dat werkt niet mee.
Waarom dan toch voor die tweede gegaan ondanks al deze problemen? Tja, ik zie hier zoveel passeren over vrouwen zonder inkomen, partner, huis, stabiele mindset etc en die worden ook aangemoedigd om vol voor hun kind te gaan onder het motto van "alles komt wel goed". Verder ben ik ervan overtuigd dat alles wat ik heb ook echt is wat ik diep vanbinnen wil en eens mijn hoofd opgeruimd is, ik er ook ten volle van kan genieten.
Sorry voor de lap tekst, was niet helemaal de bedoeling :P
Ik denk dat je dit nu echt niet wilt maar volgens mij kan je wel liefde vinden/krijgen/hebben voor het kindje vanaf het er echt is, meestal gaat dit vanzelf. Het zou je helpen mocht je met mensen kunnen praten die dit ook hebben mee gemaakt.
Is het in dit geval geen optie om de zwangerschap uit te zitten, op papier vast te laten leggen dat alleen je vriend de voogd wordt, jouw rechten vervallen en je dus uit elkaar gaat en hij het kind opvoedt? Het kind is er nu eenmaal en heeft ook recht op leven, met of zonder jou.
Meid kop op. Mail deze tekst door naar je psycholoog en er zal al veel teweeg komen!!! Een baby krijgen is angstig maar hoe jij je voelt maakt mij ook angstig. PRAAT hierover. Mail dit door en de eerste stap is gezet!!! Je bent niet alleen
Zo duidelijk de mensen eruit te pikken die totaal geen weet hebben van psychische klachten...
Meid, het is vreselijk dat je je zo voelt en dat je zelfmoord als enige uitweg eigenlijk ziet... Weet je, er zijn echt mensen die hier doorheen kunnen prikken... Je gevoel van angst en dit kindje niet willen, staan uiteindelijk achter elkaar en ik ben ervan overtuigd dat als je hulp krijgt voor je primaire probleem (volgens mij angst), dan kan jij het aan om dit kindje op de wereld te zetten en dan kan jij open gaan staan om van je kindje te gaan houden...
Je wordt nu overwelmd door je angsten en als er iets vreselijk is, is het leven met angsten!
Ga naar je psycholoog meid en gooi dit open op tafel! Ja, het is megaheftig, maar je psycholoog kan jou hierin bijstaan en helpen.
Heel veel sterkte! Jij bent het waard om te vechten tegen deze heftige situatie!
Meid ga hulp zoeken hiervoor hoef je je echt niet te schamen! Het is al een stap om dit hier te plaatsen, en diep in je hart wil je ook geholpen worden. Over die gevoelens hoef je je niet te schamen, die zijn aanwezig en jij kan er niks aan doen dan hulp zoeken. Te praten met een deskundige die hierin is gespecialiseerd.. er is een uitkomst geloof daar in, maar aub niet aan zelfmoord denken, dat is geen oplossing. Jij kan het, zwanger zijn is ook niet makkelijk en mannen doen er soms heel makkelijk over. Denk aan jezelf, ook dat kleintje in je buik is een deel van jezelf (ook al besef je dit nu niet). Denk niet aan anderen, denk aan jezelf. Je hebt professioneel hulp nodig en neem hiervoor actie. Je kan het geloof me.. niet opgeven!
Wat een domme reacties hier zeg. Weten jullie wat jullie zeggen als er op het nieuws voorbij komt dat er dode babys in koffers zijn gevonden. Of iemand zijn kind in een tas bij het vuil gooit of ander naars... had niemand iets door? Hadden ze maar met iemand gepraat. Juist. Maar je ziet. Kan niet. Je word afgebrand.
Voor jou beste vragenstelster.. Gooi je schaamte tegenover jou hulpverlening over boord. Wat heb je te verliezen. Niks hoor. Deze mensen zijn echt heel veel gewend. Schrikken echt niet van jou verhaal. Je kunt gewoon openlijk over jou gevoel tegenover je ongeboren kindje praten. En vrouw... het is niet alleen andere he. Het is ook jij. Jij leeft ook nog. En jij bent minstens zo belangrijk.
Wat vreselijk voor je dat je zo een rotjeugd hebt gehad. Het is dan ook niet onlogisch dat je mede daardoor zulke gevoelens hebt gecreeerd. Dit is voor een weldenkend mens niet raar om in te komen hoor.. ik weet zeker dat jij hiermee terecht kunt bij een psych. Die gaat niet kijken naar hoe onredelijk jij bent en hoe gek en hoe een niksnut van een moeder... Niks van dat. Ze gaan met jou helemaal terug naar de basis van jou gevoel waarom jij niet vast wilt zitten en uitwegen wilt behouden.
Ik herken hier en daar hapjes uit jou verhalen. Niet kwa het niet willen hebben van kindjes. Want wij zijn al 4 jaar onveilig bezig zonder resultaat :-/
Maar ik zelf heb een angststoornis. Heel veel is TE veel voor me. Maar ik ben sterker dan me angst! Ik ben de baas! De bevalling van me zoontje was traumatiserend. Ik kon de eerste 24uur helemaal niks van hem vinden. Bizar. En ik schaamde me voor mijn gevoel. Gelukkig werd ik daarna overspoeld door liefde. Maar ik kan me wel inleven in hoe "anders" jij je voelt. Er word zoveel van je verwacht als je een kindje krijgt. Dat je op een roze wolk leeft is er 1van. Ik zou je gevoel niet alleen tegenover een psychiater uitspreken. Maar ook zeker tegen over je verloskundige. Ook zij hoort dit dan echt niet voor het eerst. En zij is degene die jou zwangerschap begeleid en kan er dan rekening mee houden. Allemaal dingen om het JOU aangenamer te maken. En laatst but not least... Je vriend. Please praat met hem. Hij is je partner. Je zegt zelf dat je van hem weet dat hij jou echt niet laat zitten. Lieg hem niet voor maar deel. Neem hem mee naar een gesprek bij de psychiater. Dit mag altijd.
Veel sterkte voor jou. Enne. Je bent het waard he. En je kindjes ook. Knuffel!
Wat moet jij je verschrikkelijk voelen! En in tegenstelling tot veel anderen ben ik blij dat je het taboe doorbreekt. Ook ik ben nu 12 weken zwnger van de tweede en vraag me vaak af waarom ik aan die 2e begonnen ben. Ergens diep van binnen wil ik het gelukkig heel graag, maar met mijn man gaat het psychisch niet goed. Hij heeft afgelopen week geprobeerd zelfmoord te plegen. Ik weet dus ook van de andere kant hoe dat is! Doe het niet! Hij durfde ook geen hulp te zoeken uit schaamte, maar nu heeft hij hulp wat direct meer rust brengt. In elk geval vanuit mijn situatie heb ik dus soms ook wel eens gewenst dat er spontaan een einde aan kwam. En ook ik ben op zoek geweest naar een juiste plek om het hierover te hebben. Helaas kon ook ik die niet vinden. Erg knap dat je het op deze manier bespreekbaar maakt! Natuurlijk houden we rekening met de mensen bij wie het niet lukt of waar het misgaat, maar het gevoel dat je niet blij bent mag er op de een of andere manier niet zijn. Alleen dat al gaf mij weer een schuldgevoel en schaamte. En vind ik vooral heel frustrerend dat er de andere kant op lang niet altijd respect is. Denk aan jezelf en ga terug naar je psych. Ze gaat je echt niet weigeren. En ze is er om je te helpen! Zelfmoord is in elk geval geen oplossing! Hou vol en zet door!❤
Laat je vriend een afspraak maken met de psy en jou daar heen brengen. Laat hem lezen hoe je je voelt . Angsten en depressie zijn voor niet lot genoten onbegrijpbaar . Laat desnoods je partner die afspraak maken en dat hij niet zegt wanneer het is. Hij zegt het je 10 minuten van te voren en brengt je erheen. Dan kan je ke ook niet opfokken dat je te angstig bent om te gaan enzo. Komt allemaal goed maar je moet wel even langs de psy. Die zijn ervoor. Vooral als je een klik hebt met deze persoon
Sorry hoor heb niet verder gelezen ik vind dit heel erg ga aub hulp zoeken voordat je straks bevalt en nog zo erg voelt en het kindje wat aandoet. Ik heb echt niks te zeggen tegen je. Hoop alleen dat je dit kind niks aandoet sta het liever af aan je vriend en ga ook meteen je steriliseren pff
Poeh wat een verhaal! Ik voel met je mee dat je er zo onder gebukt gaat dat dit kindje onderweg is. Je hebt zeker hulp nodig om met deze zwangerschap en de komst van een baby om te kunnen gaan. Je hebt al een kind waar je dus wel gevoel voor hebt ontwikkeld, dit laat mij denken dat dit ook voor het tweede kind zou kunnen. Maar kan me voorstellen dat het onder invloed van hormonen nu allemaal erg donker lijkt en je niet meer ziet hoe dit goed moet gaan komen. Ik wil je sterkte wensen en hoop dat je de hulp kunt krijgen en durft te vragen die je nodig hebt.
Kan me overigens wel voorstellen dat de manier waarop jij bepaalde punten in je verhaal omschrijft hier mensen tegen het hoofd stoot. En ik denk dat jij dat zelf ook wel kunt begrijpen. Je hebt geen blad voor de mond genomen en benoemt bepaalde factoren nogal 'ruw', wat mensen die in die bewuste situatie zitten of hebben gezeten pijn doet, juist omdat het voor hen zo onvoorstelbaar is dat iemand zo kan voelen als jij je voelt. Deze kindjes waren voor hen juist zo gewenst, wat dan voor jou misschien net zo onbegrijpelijk voelt.
En uiteindelijk is het niet nodig dit zo cru te noemen, de gevoelens die je hebt komen duidelijk naar voren uit je verhaal, ook zonder deze toevoeging. De wanhoop die je voelt in deze situatie is voor elke lezer voelbaar, maar je jaagt mensen misschien onnodig tegen je in het harnas door het op deze manier de brengen.
Het is nu helaas achteraf praten, maar had je dit dilemma niet beter voordat je toegaf aan je vriend met je psycholoog kunnen bepraten? Om te kijken hoe er vooraf al aan dit probleem gewerkt kon worden, zodat je je niet over hoefde te laten halen door je vriend, maar door eerst hulp te krijgen zelf zou kunnen kiezen nogmaals een zwangerschap te ondergaan, ondanks dat dit geen makkelijk weg voor je zou worden.
Oh vrouw... wat zit jij in een vreselijke situatie. Er is niks erger dan elke dag zo te vechten in welke omstandigheden dan ook. Ik zou willen zeggen draag het kind uit en breng het bij mij en ik zal het liefdevol opvoeden maar dat is de oplossing niet. Zoek Hulp. Zet je over je angst geen je kan het@@@ je bent niet gek. Iemand gaat en kan jou helpen.
Sorry hoor!! Maar zo ver ik weet dat het niet haar schuld is dat jullie miskramen hebben gehad, dat jullie al jaren aan het wachten is op een wondertjes. Hoezo linken jullie dat met haar verhaal?? Niet iedereen zit op een roze wolk als diegene zwanger is of een kind heeft gekregen.
Lieve meid... Ik denk dat jouw stoornis en hormonen ee grote rol speelt hoe jij je nu voelt. Een kind is iets prachtigs, zo onschuldig. Een kind breng veel geluk met zich mee. Als je dit kind houdt en je hem of haar eindeljjk in je armen hebt ga je je pas besseffen hoe stom dit gedachtengoed wel niet was.
Ik wil mijn verhaal niet vergelijken met die van jou want zo erg was het niet. Maar door die hormonen en erge hgc dacht ik alles over dit kind, wenste ook op miskraam. Ik voel me soms zo stom dat ik dat dacht. Hou verschrikkelijk veel vn mijn dochter nu. Vee vreugde heeft ze meegebracht.
Denk heel goed over je problemen en ga alsjeblieft met iemand praten hierover. Denk aan je kind als je zelfmoord pleegt heeft zij of hij geen moeder meer.
Weet je.. ik had zelf altijd een hele grote wens om zwanger te worden maar het wou in 3 jaar tijd niet lukken.. ik kreeg een nieuwe vriend en ineens ZWANGER! Binnen een maand! Ik was geschrokken bang en blij tegelijk.. ik dacht ik kan dit wel want mn kinderwens is zo groot maar toen ineens na een aantal weken sloeg me de twijfel toe.. wil ik dit wel kan ik dit wel hou ik wel van het kindje? Iedereen zij tegen mij als het kindje geboren is hou je ervan dat is bij elke moeder hetzelfde.. nou nee ik was alleen maar met hem in ziekenhuis ivm zijn ziekte.. toen hij daar eindelijk weg was mijn ex en ik uit elkaar en weer bij mijn ouders wonende sloeg ik om.. ik was moe stond niet voor hem op liet het allemaal maar gaan vond alles best deed hem een luier en en fles dat was het.. voor een deel zal het een depressie zijn geweest voor een deel oververmoeid.. maar dit heeft echt bijna een jaar geduurd! Gelukkig hielpen mijn ouders me dus is hij nooit wat te kort gekomen maar ik zocht hulp kreeg hulp en alles veranderde ineens ik hou zielsveel voor hem blijf hele nachten voor hem wakker doe alles voor hem wat in mijn macht ligt en misschien nog wel meer!! Zoveel spijt van mijn gedrag en voel me enorm schuldig over hoe ik me heb gedragen maar mijn hulpverlening zegt ook als je nu zo door gaat ondervind je kindje daar geen schade van. Je moet echt proberen dit te overwinnen want het is een gevecht dat weet ik uit ervaring. Mijn zoontje is nu 22 maand en ik mag me gelukkig prijzen want ben nu 15 weken zwanger van mn 2e wondertje en weet zeker dat me dit nooit maar dan ook nooit meer zal gebeuren! Als ik het kan kan jij het ook
Oke lieve meid... Ga alsjeblief alsjeblieft alsjeblieft naar je psychologe! Die is er voor je, de weet welke wegen je moet begaan om hier doorheen te komen... Die angststoornis is inderdaad een vreselijk blok, en een kindje op komst gaat je misschien inderdaad nog rare sprongen laten maken als je geen hulp krijgt. Je vriend weet dus niet helemaal hoe jij je voelt... Weet wel dat jij het waard bent om jezelf uit te spreken, en jij bent het waard om hulp te krijgen, en jij bent het waard om hier doorheen te komen. Je schaamt je... En ik denk dat ik wel kan begrijpen, maar dat betekend niet dat je geen rechten meer hebt... Als er ooit een moment in je leven was om moedig te zijn, is dit het moment... Onderneem actie. Hoe zwaar ook. Maar ga niet op je handen zitten wachten tot er iets mis gaat... Jij hebt hulp nodig en dat krijg je alleen bij een professional.
Ik heb niet alle reacties gelezen, maar ik wil je laten weten dat ik je niet veroordeel.
Het is echt super kloten dat je last hebt van die heftige angst. Dat maakt alles nog moeilijker om te uiten en om hulp te zoeken of om maar iets te doen tegen de situatie. Ik snap dat je denkt dat zelfmoord het enige is wat je nog kan doen, omdat het lijkt dat je alle andere wegen niet aan zal kunnen.
Ik wil je meegeven.. Probeer alles per dag te bekijken.
ik heb zelf PTSS en ben er bijna overheen, door verschillende therapieen. Ik geloof dat ook jij dat kan.
Met zelfmoord ga je niks oplossen, dan ben je er namelijk niet meer.
Voor jou is ook geluk weggelegt, en je hoeft niet voor altijd de slaaf van angst te zijn.
Het is echt heel goed dat je je verhaal neer hebt geschreven. Dat is al stap 1.
Ik snap dat je niet met hulpverlening wilt praten. Maar je zou wel kunnen proberen om met je vriend te gaan praten.
Vertel hem nogmaals: Ik zie het niet zitten om een kind te krijgen.
Ga jezelf na: wat is het dat je geen kind wil. Kun je de verantwoordelijkheid niet aan? Of waar zie je tegenop. Wie weet kun je er samen uit komen door bijvoorbeeld af te spreken dat jij bepaalde verantwoordelijkheden niet wil.
Omdat het kindje in je buik zit, kan je het gevoel krijgen dat het allemaal van jou gaat afhangen, maar dat is niet zo. Want jouw vriend is er ook nog! Ik geloof dat hij van jou houd, en dat hij met jou samen er het beste van wil maken.
Mijn eerste vraag is, hoe is je zelfbeeld? Je hebt tijdens je opvoeding geen liefde gehad van degene die het meest van je had moeten houden. Kun jij jezelf accepteren hoe je bent? Houd je van jezelf? Is alles wat je bent, wil worden, je eigen keuze geweest? Of leef je steeds voor anderen en laat je je dingen aanpraten die anderen goed voor jou achten? In hoeverre is jouw leven echt door jou gestuurd, en in hoeverre ben je af gegaan op wat anderen vinden/vonden?
Ik lees namelijk tegenstrijdigheden, enerzijds wil je graag dat je een goede moeder wordt voor dit kindje, want naar eigen zeggen ben je dat al voor je andere kind. Je zegt dat je het anti-moederschap is aangepraat in je jeugd, maar het moederschap ook door jouw vriend. Zoek eens uit wat JIJ dan wil. Anderzijds hoop je op een miskraam, wil je een abortus en denk je zelfs aan zelfmoord. Is het dan angst dat je tegenhoud? En je daarom uitvluchten zoekt om maar geen kind te willen krijgen, of wil je het kindje zelf echt niet? Hoewel ik lees dat je toch ook graag een goede moeder wil zijn. Kortom, veel om over te praten met je psych, en om over na te denken, maar bovenal, praat ook met je vriend. Schrijf het op, laat hem deze blog lezen.. Je doet het niet expres, maar je moet er wel mee aan de slag want de situatie is nu eenmaal zo en je moet er wat mee. Succes en sterkte. (je hoeft trouwens niet op al mijn vragen antwoord te geven hoor) Ik heb ze er neer gezet om eens rustig over te denken.
Omdat je dit schrijft denk ik dat t een soort laatste schreeuw om hulp is! Als je echt niet meer wil schrijf je dit ook niet meer.. Lees de reacties goed (degene die hulp voorstellen) en ga dat doen!! Je komt er doorheen..
Ik denk dat het meeste al is gezegd, maar toch wil ik nog wat toevoegen. Het is goed dat je dit verhaal hebt gedeeld, ook al is het pijnlijk voor veel vrouwen die dolgraag dat kindje in hun eigen buik zouden dragen. Het leven is oneerlijk, de een wil graag kinderen en dat lukt niet en de andere overkomt het en wil het niet. Dat is alleen altijd al zo geweest, en dat moeten de dames hier ook hebben geweten, alleen nu komt het met jouw verhaal even heel dicht bij. Maar vrouwen als jij hebben altijd al bestaan.
Je hebt erg duistere gevoelens, veel angst, trauma's en paniek. Je loopt al bij een psycholoog zeg je, maar niemand begrijpt echt hoe je je voelt. Heb je al eens gedacht aan alternatieve therapie? Sta je open voor iets anders dan mainstream psycholoog/psychiater? Ik zou je DOLGRAAG willen helpen hiermee! Ik kan je helpen je trauma's te verwerken, je angsten los te laten en je weer in balans te laten komen. Stuur me ten alle tijde een berichtje als je dat zou willen!
Je schrijft dat het geen optie is om je vriend dit kindje te laten opvoeden, omdat je dan bij hem weg zou moeten en dit hem zo erg zou kwetsen.. Maar, je loopt wel door met de gedachte over zelfmoord. Hoe denk je dat hij zich voelt als jij dit doet? En nog belangrijker, hoe denk je dat je twee kindjes zich zullen voelen als ze er achter komen dat hun mama het zo erg vond om nog een kindje te krijgen dat ze niet meer wou leven? Ieder kindje verdiend liefde, het is jouw verantwoordelijkheid nu om er voor te gaan zorgen dat je (tweede) kindje dit (ook) gaat krijgen, ongeacht of dat van jou en je partner, alleen je partner of iemand anders is. Zelfmoord in plaats van de voogdij en opvoeding aan iemand anders (of aan jezelf wanneer je hier stabiel genoeg voor zou zijn) te laten, is enkelt voor jezelf een makkelijke uitweg, daar zullen de achterblijvers veel meer last van ondervinden dan 1 van de andere opties die je echt wel hebt. Je hebt een behandelaar, zoek die op. Ik snap niet zo heel goed hoezo je dit gevoel wel op een babyforum plaatst en niet aan je behandelaar verteld, misschien juist wel degene die je verder kan helpen. Ik hoop voor jou, en vooral voor je kids, voor wie jij op dit moment verantwoordelijkheid draagt, dat je ergens daadkracht vandaan haalt om dit op welke manier dan ook op te lossen.
Och lieverd, uit eigen ervaring weet ik hoe diep de gevoelens van onmacht moeten zijn om aan zelfmoord te denken. Die gevoelens zijn er ook, en dat mag je ook benoemen, al is dat erg lastig. Dus diep respect voor jou dat je dit zo kunt opschrijven. Daarin zie ik toch ook een hoop kracht en durf. Bel je psycholoog of de huisarts. Je hoeft dit niet alleen te dragen. Veel sterkte.
Het is wat als er onbekende moeders zo over jouw leven oordelen en vertellen hoe jij je moet voelen op dit forum. Zwanger zijn is echt niet voor iedereen hetzelfde en ook niet altijd leuk. Ik zal je niet naar een psycholoog verwijzen, want dat gaat mij als buitenstaander helemaal niets aan. Ik hoop dat je hier een beetje boven op komt. De eerste stap heb je gezet door er over te praten. Blijf er over praten, ook op andere forums en misschien vind je een persoon die hetzelfde erover denkt of hetzelfde heeft meegemaakt als jij. Ga met je partner in gesprek en trek geen conclusies, laat elkaar uitpraten en vertel je hoe je je voelt. Heel veel succes en sterkte deze komende tijd. *knuffel*
Mijn eerste gedachtes die ik krijg als ik dit is wat moet jij het momenteel verschrikkelijk zwaar hebben. Echt heel erg verschrikkelijk zwaar zeker als je zelfmoord als enige optie ziet. Dit betekend ook gelijk dat je echt al heel veel weg gezakt bent. Je hebt momenteel echt heel hard hulp nodig. Hulp van een professional. De eerste stap heb je al gezet. Namelijk je verhaal hier delen. Je hart luchten omdat je het zo hard nodig hebt. Dit is echt veeeeel te zwaar om alleen te dragen. Ik denk helaas dat je vriend je gevoel niet gaat begrijpen. Pas als je namelijk net zo ver gezakt bent kun je het een beetje begrijpen. Ik weet dat het zwaar is ik weet dat het ontiegelijk moeilijk is maar bel naar je huisarts en leg je problemen voor. Vraag gelijk om een dubbele afspraak want dat zal wel nodig zijn. Mijn problemen waren minder heftig en vond het zelf erg prettig dat ik echt meer tijd had. Zelf heb ik het bellen naar de ha een paar weken uitgesteld want ik vond het zo eng!! Maar wat ben ik blij dat ik toch de stap had gezet. Jij moet die stap ook zetten. Voor jezelf. Verder mochten je zelfmoord gedachten te erg worden kun je altijd contact opnemen met 113online.nl hier kun je 24 uur per dag terecht en na toe bellen. Zoek hulp echt!! Die schaamte, misschien heel bot maar zet je er over heen. Je maakt het alleen maar erger. Ik hielt na de geboorte van me dochter ook niet van me kind en durfde er niets van te zeggen, ook door schaamte. Maar nu is ze 4 jaar en ben ik nog niet helemaal genezen. Inmiddels heb ik wel hulp. Je hebt hier niet om gevraagd. Niet om deze gevoelens. Maar je kan er wel voor kiezen om hulp te vragen om er mee om te leren gaan. Die hulp verdien je gewoon! Het leven hoeft niet zo zwaar en moeilijk te zijn en dat hoef je al helemaal niet alleen te dragen.
Sommige reacties , echt vreselijk.. kan er niet bij! Meis wat ik vooral lees in je stukje is heel veel verdriet, wanhoop, angst .. Ik kan alleen maar respect hebben voor het feit dat je dit zo onder ogen durft te komen! Ik kan het alleen maar eens zijn met een andere reactie en dat is dat het leven ook zeer zeker donkere kanten kent. Ga anders eens naar je huisarts, wie weet dat die je verder kan helpen. Echt je bent heus niet de enige die zulke gevoelens heeft. Heel veel sterkte!
Ach meisje toch..... ik herken een heel klein deel van jou verhaal. Ikzelf heb episodes gehad dat ik mijn kindje niet meer wilde. Absoluut niet vergelijkbaar met wat jij ervaart. Ik heb nu een postnatale depressie waar ik voor behandelt moet worden. Mijn gedachtes zijn heel donker en gaan vooral over zelfmoord. Ik heb hulp gezocht omdat ik het niet alleen kon oplossen. Alsjeblieft zoek ook hulp. Erover praten met iemand helpt al enorm. Ga naar je psycholoog of de huisarts of vertel alles aan je vriend, dit moet jij niet alleen dragen. Ik wens je heel veel kracht toe en zelfmoord is niet de oplossing. Veel liefs
Hoe oud is je kindje nu? Ik hoop dat je de moed hebt om hier ook uit te komen :) Ik heb een psychologe maar vind het erg moeilijk om een nieuwe afspraak te plannen. Ik ben nu al 2 maanden niet kunnen gaan door tja, pech. Ongeluk op de baan waardoor ik er pas kon geraken als de afspraak al halfweg was, file, een keer vergeten. En ik durfde door mijn angsten nooit te bellen om dat te melden. Nu durf ik vervolgens niet te bellen omdat ik bang ben dat ze zegt dat ik er niet meer terecht kan. Die angst verlamd me zo enorm dus ik hoop dat mijn vriend dit voor mij wilt doen...
Erover praten zou kunnen helpen maar ik voel me bij mijn partner en vrienden extreem onbegrepen. Ze hebben wel begrip en zijn voorzichtig met me maar kunnen gewoon écht niet snappen hoe extreem dit allemaal voelt omdat ze zelf een kinderwens en verder geen problemen hebben. En online, tja, je kan zelf lezen wat mensen van dit soort problematiek vinden... Dus ik hoop enorm op reacties zoals dit. Dat zou me zo hard vooruit kunnen helpen denk ik.
Zij zullen je echt niet weigeren als je verteld wat er aan de hand is. Ik heb zelf ook over die drempel heen moeten stappen maar ben heel blij dat ik dat wel gedaan heb. Het heeft geholpen. Ik ben nog niet beter maar de donkere gedachtes worden minder. Probeer de stap te zetten, liever vandaag dan morgen.... Mocht je met iemand willen praten mag je me altijd pb berichten. Veel liefs
Oh meid,wat een strijd! Ik kan je wel vertellen hoe mooi het is om een kindje te hebben en alle voordelen maar dat neemt je gevoel natuurlijk niet weg.
Er is een organisatie: www.erishulp.nl. Deze kunnen je helpen met een ongewenste zwangerschap.
Ik hoop zo dat je je beter gaat voelen en dat jullie samen een gezin kunnen zijn. Veel sterkte!
Enne... geen zelfmoord plegen meid. Hoe diep de put ook is... er is een uitweg (de bodem vd put heb ik zelf ook gezien)
Ja een enorme strijd is het wel. Ik WIL met heel mijn hart vreugdevolle gedachten hebben en genieten van mijn zwangerschap. Ik heb het gevoel dat ik de ervaring voor mijn vriend ook compleet verpest. Maar het lukt me gewoon niet om het positieve te zien. Ik voel me gewoon enorm verstikt op dit moment en voel me amper begrepen. Wat op zich ook weer goed is, want dat wil zeggen dat deze vreselijke gedachten niet door andermans hoofd gaan.
Je doet het niet met opzet. Uit alles blijkt dat je van je vriend houdt. Hersenen zijn soms rare dingen en dan niet te spreken over hormonen. Zou met iemand gaan praten. Ik ben ervan overtuigd dat er in elke zwangere vrouw een moeder schuilt maar dat er soms eerst dingen moeten worden opgeruimd.
Praten, praten, praten! Respect dat je het al zo goed op een rijtje hebt en kan verwoorden, dat is stap 1 in herstel. Wat hieronder eens staat "dit kindje wil jou wel" kan je misschien helpen! Jij bent niet gek of raar, je moet gewoon even hard aan het werk. Een zwangerschap is niet voor niks 40 weken. Gebruik die tijd. Het komt wel goed!
Jeetje wat heftig voor je! Het is inderdaad oneerlijk.. waarom jij wel, terwijl je het niet wilt.. en aan ander niet, terwijl ze zo'n grote wens hebben.. ik denk dat het verstandig is om dit met je psychologe te bespreken.. hoe lastig ook! Desnoods laat je haar lezen wat je hier hebt geschreven. Ik denk dat zij jou de hulp kan geven die je nu nodig hebt. Wens je heel veel sterkte toe!
Ik wil iedereen dringend verzoeken op een normale wijze te reageren (geld ook voor topic-starter)
Depressie en moederschap/zwangerschap is een thema dat ook op babybytes besproken mag worden. Maar als de discussie uit de hand gaat lopen worden reacties al dan niet de vraag verwijderd.
Woow. Wat een onwijs heftig verhaal! Aan de ene kant snap ik je verhaal, en het feit dat je het kwijt wil. Maar zoals je hieronder kunt lezen, is niemand echt meelevend. Dit door het feit dat er ook dames tussenzitten die al geruime tijd bezig zijn met zwanger worden. Ik vind dat ik hier geen mening over mag hebben, ik ken immers je hele verhaal niet. Ik ken jou angstprobleem niet, en hoe diep en erg deze is. Als ik jou was, zou ik dit bericht echt doorsturen naar een psycholoog, angst of niet. Dit kan zo echt niet! Zowel voor jou, je relatie en de ongeboren baby! En laat dit bericht aan je vriend zien! Misschien dat hij dan snapt hoe erg je er mee zit. Ik walg echt van sommige reacties hier. Mij is altijd gezegd, als je niks fatsoenlijks kan zeggen, hou dan je smoel! Nou sommige dames hier zijn echt cru. Echt wreed dames! Dacht dat dit een site was om elkaar te steunen. Zij verbreekt nu de taboe rond ongewenst zwanger zijn. Dat ze hiermee gevoelens omhoog roept bij sommige snap ik echt, maar die reacties slaan helemaal nergens op! Meid, als je een keer wil praten (volledig prive en anoniem) stuur me een berichtje!
Dit is geen angst stornis probleem.. jij hebt heel wat grotere problemen.. dat je niet zwanger wou worden kan.. maar zo extreem je zelfmoord wilt ondat je een nieuw leventje draagt nee dat is werkelijk waar alles behalve normaal... jou hele kijk actie. En reactie is apsurd.. eerste 3 maanden ik zwanger was van mijn zoon heb ik gehuild getwijfelt aan abortus.. ik wou geen 2e kind niet in een huiselijk geweld situatie waar ik niet iit kwam. Maar het gebeurde ik kon hem niet wrg halen want het was mijn kind en het broertje of zusje van mijn andere kind.. ik heb gevochten alles te fixen er uit te komen en het is niet op de juiste manier gelukt want hun zijn later in een pleeggezin gekomen maar ik ben weg bij hun vader en alles gebeurd nog steeds zo veel mogelijk in hun belang. En we zijn weer bezig een traject naar huis.. na 1.5 jaar van hun missen...
Een kindje krijgen en opkunnen en mogen voeden is niet van zelf sprekend dit is iets moois en speciaals.. en plz ga bij je vriend weg en geef hem t kind.. jij gaar naast je zelf zo ook hem en het kindjr slopen 2 mensen het niet verdienen jij ze sloopt..
En zoek hulp.. wat dat jou ook kost je hebt hulp nodig en niet zo beetje ook
Uiteraard is er wel iets meer dan dat. Het komt vooral voort uit mijn opvoeding. Ik ben zeer zwaar mentaal mishandeld door mijn moeder en dit sleep ik nog voor een groot stuk mee. Gelukkig gaat het wel beter dan pakweg 5 jaar geleden.
Goh, of ik me makkelijk kon hechten. Ik weet het eigenlijk niet. Het heeft even geduurd voordat ik wilde afspreken in de vorm van daten omdat ik me niet zomaar ergens in wilde storten (ook al veel verkeerde relaties gehad). Vervolgens duurde het weer even voordat ik over wilde gaan op een relatie, ook al was het dat op zich al. Ik vond het fijn om er de controle over te hebben en alles op mijn tempo kon.
Door al die nare ervaringen heb ik me voor de eerste keer laten leiden door mijn hoofd en niet door mijn hart. Al de keren dat ik het omgekeerd deed eindigden in een vreselijke relatie omdat de jongen in kwestie vreselijk was maar ik was stapelverliefd. Nu wilde ik het anders en leerde ik hem goed kennen en maakte een weloverwogen keuze. Hij bleek goed bij me te passen, we hadden veel lol en de gevoelens kwamen geleidelijker aan in plaats van meteen compleet. Ik heb altijd wel een soort verlatingsangst gehad maar bij mijn vriend voel ik dit niet omdat ik wéét dat hij niet weggaat. Bij anderen was er altijd die angst. Dit zorgt voor veel rust in mijn hoofd.
Ergens merk ik dat gevoel dat jij had ook wel: bang om niet van je kindje te houden en dat ze dat zullen beseffen. Bij mijn oudste zoontje is dit onnodig gebleken want ik zie hem dood dood graag. Hij is top en ik ben een geweldige moeder tegenover hem. Maar dit is ook pas geleidelijk aan gekomen. Met zijn zwangerschap was ik ook niet heel blij en ik weet nog dat ik jankte van verdriet toen hij geboren werd. Iedereen vond me zo aandoenlijk omdat ze dachten dat het van vreugde was.
Nu is hij heel bijna 2 en is hij helemaal aanvaard. Misschien daarom dat een nieuwe situatie me zoveel afschrikt? Bang dat ik dit geen tweede keer meer kan. Geen idee. Maar ik ben wel banger dan voorheen omdat ik merk dat mijn gedachten op gebied van kinderen verergerd zijn en ik ben zelfs niet meer in staat om te babysitten op mijn neefje of nichtje. Drie keer heb ik gemerkt dat ik het niet aankon. Dat ik bij elk huiltje van hen meteen gek werd, dat ik hun aanwezigheid teveel vond en ze zo snel mogelijk weer weg wilde. Dit heb ik nooit eerder gehad en maakt me angstig naar mijn eigen tweede kind toe.
Jouw verhaal is natuurlijk helemaal anders dan die van mij maar het maakt me wel geruster dat ik nog niet meteen een perfecte moeder moet zijn. Dat als ik nog een jaar nodig heb om deze situatue te aanvaarden, dit gewoon kan zonder band met hem (het wordt weer een jongen) te verliezen.
Meisje mijn reacties zijn niet om je af te valen deels begrijp ik je best wel.. Ook ik een heftig verleden ben zelf in pleeggezi opgegroeit.. relatie met huiselijk geweld 4 jaar lang. Angst weg te gaan angst het verkeerd te doen. Angst mijn kids niet het juiste te bieden.. Maar angst is dr slechtste raadgever heb ik wel geleerd. Leef.
Je houd van 1e kindje en ja het was in het begin moeilijk en dat mag.. maar kijk hoe je over hem praat.. en ja een 2e verandert een hoop het word drukker en zwaarder. Maar een 2e kindje is net zo mooi als je eerste.. net zo speciaal en net zo uniek..
Twijfel niet zo aan je zelf.. kies met je hart en volg die.. en denk over de keuzes je maakt. Je 1e kindje heb je je mee gered en geloof me van je 2e ga je ook houden... het is JOU kindje.. jullie kindje.. Je houd ziels veel can je vriend en kind.. het is een kind van julie samen dus uit liefde verwekt.. je angst is vervelend maar je komt er wel.. Hulp zoeken is moeilijk en hulp accepteren is moeilijk maar geloof me t beste je kan doen. Zet je zelf over die enorm hoge berg heen... stapje voor stapje dan kom je er wel.. praat met je vriend jullie zullen het samen moeten doen.. niemand kan alles alleen.. niemand kan dat..
Maar je bent wel zelf de gene die stapjes moet zetten.. Ik heb op de harde manier geleerd.. blijf van mn lijf huis. Huiselijk geweld. Kindjes al 1.5 jaar in een pleeggezin mijn zoon was pas 17 maanden oud. Nu is mijn ventje 3 en nu kunnen we pas werken aan een thuis platsing omdat ik geleerd heb anders keuzes te maken omdat ik weg bleef bij men ex en ondat ik een geweldige man vond die mijn steun is mijn rot.. hij is er altijd en vecht net zo hard zo niet nog harder dan ik... ik vecht voor men kids.. hij voor mij en voor mijn kids..
Omdat de kinderen mijn kinderen.. en eigenlijk elk kind het waard is om voor te vechten..
En een zwangerschap leek mij altijd van zelf sprekend raakte zwanger door de pil en zonder te willen. Maar nu mijn vriend en ik het samen willen 2 miskramen vroeg en onze noa met 11 weken verloren.. voor ons is het niet meer vanzelf sprekend hoe graag we ook willen.. de keren ik niet wou kreeg ik ze en nu ik het echt wil verlies ik alleen maar meer..
Ja maar dit gebeuren is niet angststornus.. hier speelt heel veel meer..
Waar in ik me afvraag was het makkelijk je aan je vriend te hechten? Hem toe te laten etc?..
Ik heb hechtings problematiek en verlatings angst.. ik vond het dood eng een kindje te krijgen was heel bang ik niet van ze zou houden en ik was heel bang dat te gaan besefen als ze dr waren want ja wat dan.. dan faal ik als moeder... en de eerste dagen wou ik mijn dochter niet niet vast houden en erriteerde me als ze huilde.. maar ik moest want ex deed niks... en toen ik besloot ik haar een kans moest geven en mijn angst te falen en niet van haar te houden aan de kant te seten besefte ik me hoe prachtig zij was.. en hoe trots ik eigenlijk was ik haar gedragen had en op de wereld gezet had.. en mijn band met mijn dochter is enorm goed ondanks alles er verder gebeurd is en alle dalen waar we door moesten en het 1.5 jaar van elkaar gescheiden zijn.. de band ik met haar heb kan heeel erg veel hebben. Maar ik heb zelf bewust keuzes moeten maken om dit te krijgen want het ging niet van zelf
Ik wilde mijn eerste kindje in de eerste plaats ook niet nee. Daar heb ik het ook lang moeilijk mee gehad maar uiteindelijk wel kunnen aanvaarden. Uiteraard zijn er momenten dat ik wou dat ik gewoon geen moeder was maar volgens mij is dat niet zo abnormaal. Die gaan ook snel weer over. Ik ben trouwens een zeer goede moeder voor hem, moesten mensen daar aan twijfelen.
Mijn vriend heeft door dat ik hulp nodig heb en die spoort me ook aan om weer vaker naar de psycholoog te gaan. Alleen kan hij net zoals dit quasi complete forum niet snappen hoe ik me echt voel.
De meeste vrouwen die hier zitten zijn toegewijde moeders, moeders van vlindertjes, moeders zonder ooit een kind gehad te hebben. Jouw verhaal hoort hier niet thuis, er zullen andere sites zijn waar je meer aansluiting zult vinden. Dat gezegd hebbende, je denkt alleen maar aan je vriend, dit kan niet want mijn vriend, sus kan niet want mijn vriend.. Als het ongeboren kindje en jouw toekomst perspectief met dit kindje in jouw leven zo'n kommer en kwel is dan zou je absoluut wél moeten kiezen voor adoptie, helemaal als het na de geboorte nog steeds zo zou blijken. Het kind zou anders de rest van zijn leven zich door jou ongewenst voelen. Praat met iemand inderdaad, en ik hoop en bid dat je dan de juiste keus maakt, de juiste keus voor JOU en niet voor je vriend. Succes.
Heel mooi dat dit forum vol zit met blije mama's etc maar rond niet graag ouder zijn hangt nu eenmaal een groot taboe. Ik weiger om mijn mond te houden en te doen alsof het abnormaal is als je niet op een roze wolk zit. Ik ben er zeker van dat ik niet de enige ben met deze gevoelens, al dan niet in mindere mate. Kinderen hebben is nu eenmaal geen walk in the park en negatieve gedachten en gevoelens heeft iedereen wel meer dan eens.
Zelf heb ik al een kind en ben ook een meer dan toegewijde moeder. Ik vind mezelf oprecht een betere moeder dan sommige andere mensen die ik rondom me zie. Dus ik ben in ieder geval wel in staat om mijn eigen kind lief te hebben.
Ik denk niet alleen aan mijn vriend. Het ding is, 'kies wél voor adoptie' is zo makkelijk gezegd. Tja, maar zo simpel is het juridisch nu eenmaal niet. Mijn vriend heeft hier ook een keuze in. Als hij nee zegt is het nee. Hij kan dingen aanvechten en toch dit kind houden. Uiteindelijk kan hij dan alsnog eisen dat ik mijn verantwoordelijkheid moet opnemen (en terecht!). Dus nee, ik maak geen beslissingen enkel in functie van mijn partner.
Awww meissie! Kon ik daar maar zijn om je te knuffelen! Als je er niet klaar voor bent moet je het niet doen. Ik ben meestal tegen abortus maar wat jij mee maakt is erg. Je moet je ook nergens voor schamen want het is jou lichaam niemand mag bepalen over jou. Vertel het beste aan je moeder, die gaat je echt helpen! Doe dit zo snel mogelijk nu het nog kan dan ben je er van af. Word wakker vandaag en niet denken aan zelfmoord je hebt nog een kind die je nodig heeft! Neem actie ik weet dat je een sterke vrouw bent, je kunt het echt!!!! Vertel het eerst je moeder daarna tegen je psycholoog, die zullen je echt helpen. Je hoeft je nergens voor te schamen echt waar!
Met mijn moeder heb ik geen contact meer sinds kort. Het is namelijk door haar dat ik een angststoornis ontwikkeld heb. Ook ben ik er ergens zeker van dat ze me die anti kinderen hebben houding heeft aangeleerd. Heel mijn leven moet ik al horen dat ik zeker niet aan kinderen moet beginnen, dat het een domme keuze zou zijn etc. Toen ik zwanger was van mijn eerste moest ik aanhoren dat 1 meer dan genoeg is en ik zeker niet meer mocht maken. Ze maakte weddenschappen met me voor veel geld zodat ik niet meer kinderen zou krijgen, pushte voor een spiraal of sterilisatie. Volgens mij ben ik enorm gebrainwasht...
Sowieso ga ik weer contact opnemen met mijn psychologe. Alleen houdt mijn verdomde angststoornis me weer tegen. Ik ben al 3x niet kunnen gaan omdat ik me zo schaamde en daardoor ben ik bang dat ik niet meer mag komen van haar. Verder ben ik echt bang om daar ook niet begrepen te worden. Misschien dat ik mijn vriend vanavond even laat bellen. Ik wil echt van dit gevoel af wat ik nu voel. Ik ben helemaal geen verschrikkelijk mens maar mijn gedachten laten me wel zo voelen.
Heel veel respect voor het schrijven van je verhaal. Dit is de eerste stap naar hulp! Ik zou, zoals hier onder ook al een x gezegd is het stuk doorsturen naar je psycholoog want het is natuurlijk duidelijk dat je wel wat hulp kunt gebruiken voor dat dit kindje wordt geboren. In de tussentijd kun je misschien proberen om tegen elke negatieve gedachte een positieve te plaatsen. Heel veel sterkte!
Ik probeer elke dag enorm om het negatieve in iets positiefs om te draaien maar het is zo verdomd moeilijk. Alles wat me aan een baby doet denken doet me huiveren. Hoe hard ik me ook probeer op te trekken aan bepaalde voorbeelden voor mij (een moeder met 2 kindjes die haar leven als moeder maar ook als individu in balans heeft). Ik probeer me aan te praten dat het allemaal zo zwaar en verstikkend niet hoeft te zijn maar pff. Zo lastig omdat mijn hoofd beter weet.
Met hulp ga ik zeker ook weer verder. Ondanks wat mensen hier blijkbaar denken ben ik dus geen onmens en wil ik dit kind aanvaarden. Mijn vriend en kinderen verdienen dat. Ikzelf ook. Maar dat is dus moeilijk.
Je wilt je vriend niet achterlaten met jullie kind, dus wil je zelfmoord plegen.. niet echt de oplossing he.. heb het gevoel dat je meer zoekt naar een excuus voor er een eind aan te maken, dat er zich veel meer afspeelt. Je woont in belgie en hebt nog een zoontje, bel vandaag naar het caw, laagdrempelig en zij kunnen je verder verwijzen. Ga ook terug naar je psycholoog. Je bent daar niet voor niks in behandeling (en was het waarschijnlijk ook al voor je zwangerschap). Nog een laatstz tip, verwijder deze blog. Je weet niet hoeveel mensen je raakt met deze woorden
Ik zit al anderhalf jaar bij het CAW en ja, ik ga weer terug naar mijn psycholoog. Er speelt zich op zich niets zwaars af in mijn leven. Op zich heb ik geen klagen. Heb een leuke baan, een leuk huis, een fijne vriend en een topkindje. Alleen is het hebben van een gezin niet echt een droom voor ieder persoon op aarde. Daarom verwijder ik dit absoluut niet. Door dit soort reacties (niet alleen door jou) zorgen ervoor dat mensen zoals ik hun mond maar blijven houden en er onbegrip blijft bestaan. Ik doe daar niet aan mee. Ik heb ook recht om gehoord te worden en ik hoop dat er meer mensen zullen volgen.
Bovendien raken jullie woorden ook heel veel mensen. Gelukkig mij niet en daarom voel ik me niet genoodzaakt mijn gevoelens voor mezelf te houden.
Wat erg voor dat kindje. Ocharme. Niet gewild door je eigen moeder is het ergste wat je kan overkomen!!! Zoek idd hulp en als je het echt niet wilt bereid je dan maar voor op de breuk met je vriend. Hij zal het kindje boven jou verkiezen. En eerst en vooral? Ik hoor nergens in je verhaal waarom je het niet wilt? Bang voor onbekende, verantwoordelijkheid, trauma in het verleden??
ik negeer even je eerste stukje want dat is gewoon onnodig.
Je vraag vind ik dan weer wel interessant. Het is natuurlijk erg moeilijk om proberen samen te vatten hoe alles nu precies zit. Maar ik denk dat de grootste oorzaak mijn eigen opvoeding is. Ik ben mentaal zwaar mishandeld door mijn moeder waardoor ik een zware angststoornis heb, vaak in een depressie beland en eigenlijk ook geen stabiele familie heb. Ook ben ik erg gebrainwasht mbt het hebben van kinderen. Ik heb het al ergens gereageerd maar mijn moeder heeft me mijn anti-kinderwens enorm aangepraat. Trauma is zeker aanwezig.
Ik heb al een zoontje dus ik weet wat het is en neem ook mijn verantwoordelijkheid. Verder heb ik mezelf door mijn verleden aangeleerd dat ik steeds een uitweg moet kunnen zien en die ook moet kunnen nemen. Door mezelf 'vast' te zetten met kinderen voel ik me enorm verstikt. Diep vanbinnen weet ik dat ik verlang naar een gezin en naar het leven wat ik nu in principe heb. Alleen is het in de praktijk erg moeilijk voor mij om hiermee om te gaan. Ik heb dit overigens ook met een eigen huis, een relatie, een vaste job. Eigenlijk alles wat me stabiliteit biedt maar er wel voor zorgt dat ik niet zomaar kan 'vluchten'.
Ik weet niet of ik hiermee alles gezegd heb en of dit duidelijk genoeg is voor je? In ieder geval is dit hoe ik me voel en ik zou dan ook willen vragen dat als je dit niet kan begrijpen, je gewoon niet reageert hierop. Verschil tussen mensen is er nu eenmaal en dat is ook niet erg.
Zulke berichten horen hier niet thuis. Ik ben afgelopen half jaar 2x ons kindje verloren en jij wenst het gewoon ! Wat denk je hoe dat voelt als je dat dan leest. Sorry hoor maar ik. Vind jou echt meer als gestoord !!!
Nou, ik wens iedereen die het zeer graag wilt een kindje toe hoor. Ik snap dat dit niet fijn is om te horen allemaal maar je hebt wel bewust op een titel geklikt die al meteen de inhoud ervan beschrijft dus wat verwachtte je te lezen?
Mail deze blog vandaag nog naar je behandelaar. Neem verantwoordelijkheid, op een dag zul je toch iets moeten, doe het nu. Of app/bel Siriz. Er zitten duizenden vrouwen in dezelfde situatie als jij. Je bent niet de enige, maar je moet wel iets. Je hebt nu een stap gezet, zet een volgende! Je mag me ook pb-en.
En haal je blog hier zsm weg, als er meer dames dit lezen kun je wel eens heeeeeel nare reacties krijgen.
Ik denk dat die andere dames meer inzitten met mijn post dan ik met de hunne eerlijk gezegd. Mijn titel beschrijft al zeer duidelijk waar dit om gaat. Als dit eventueel pijnlijke dingen zou kunnen oproepen, dan is het beter om dit topic te negeren. Ik post dit niet voor mijn eigen plezier en ook niet om anderen te kwetsen. Weghalen slaat echt nergens op. Ik ben zoals je zelf al zegt niet de enige en ik wil dat deze vrouwen ook ergens terecht kunnen. Ondanks psycholoog heb ik ook een plekje nodig om dit van me af te schrijven. Daar heb ik recht op lijkt me.
Verder neem ik ook mijn verantwoordelijkheid maar gedachten veranderen gaat niet op een paar maanden helaas. Als dat kon waren deze gedachten al zéér lang weg.
Je hebt inderdaad een recht op vrijheids van meningsuiting. Maar je hebt geen recht om dat per se op dit forum te doen. Voorlopig blijft de blog/vraag staan, maar provocatie wordt niet getolereerd.
Zoek a.u.b heel snel hulp .. Krijg de koude rillingen als ik dit lees. Als je het echt niet aan kunt geef het dan voor adoptie vrij. Jammer dan voor je vriend, je moet er zelf mee kunnen leven. En ja ik kan je ook niet goed begrijpen ben al bijna een jaar bezig om zwanger te worden en dan lees je zoiets 😓
Ik ben geen jaar bezig met zwanger worden. Ik heb mezelf een jaar aangepraat dat dit de juiste stap zou zijn. Na een jaar toch toegegeven en 1x 'geprobeerd' en dat was meteen raak.
Adoptie is zeker niet eenzijdig mogelijk. Mijn vriend heeft evenveel recht op dit kind dus als hij er tegen is heeft hij nog de juridische bescherming (wat niet meer dan terecht is). Verder ben ik geen onmens en probeer ik dit kind te aanvaarden dmv hulp. Zelfmoord en adoptie zijn zeker niet de keuzes die ik diep vanbinnen zou willen maken. Lijkt me ook logisch.
Als ik jou was zou ik een afspraak maken bij een psychiater. Ik hoop werkelijk waar voor jouw en jouw kindje én je ongeboren kind dat hij/zij jou zal kunnen begeleiden naar de bevalling en tot het maken van een juiste (!) keuze. Ik hoop dat je beseft dat je hulp nodig hebt.
Ik besef dat zeker en daar ben ik dan ook mee bezig. Het probleem is vooral dat er geen enkele hulpverlener en medicijn is die mijn hoofd binnen de korte tijd die me nog rest (Keizersnede is 26 mei) compleet kan veranderen. Mijn grootste wens is om dit te kunnen aanvaarden namelijk.
Snap ik. Ik kan mij jouw gevoelens ook niet voorstellen, dus ik kan er ook niet over oordelen en dat zal ik ook zeker niet doen. Daarom is dat het enige wat ik je kan aanraden. Ik hoop dat je met de juiste hulp verder komt. Sterkte!
Tja daar had je dan eerder over moeten denken toen je sex met hem had dat je echt niet zwanger wil worden, En als ik dit lees maak mij boo's en verdrietig en echt zielig dat straks baby'tje word geboren en jij ben er niet blij mee , en zo baby verdient liefde .en er zijn mensen die zijn wel jaren bezig en jij roep dit zo maar ff ik vind dat echt erg. Ik ben pas bevallen 6 weken trug ik zou mijn dochtertje voor geen goud willen missen. Zo iets echt zo kostbaar. En als jou was zou ik maar hulp gaan zoeken, en ik hoop dat je over een tijdje anders praat .
Goh. Ik denk dat als je een jaar tegen jezelf zegt dat dit een goede volgende stap is, dat je dan op een gegeven moment ook echt gelooft dat dit zo is. Als je vriend dan vervolgens klaarkomt in je en je met je voetjes de grond op word gezet en opeens beseft dat dit alles in je hoofd gewoon bullshit was, tja, heb je het dat verkeerd aangepakt om te beginnen? Nee.
Het spijt me oprecht dat dit je boos en verdrietig maakt en ik begrijp zeker hoe vele mensen zich hierbij voelen maar weet aub dat niet iedereen zo staat tegenover kinderen. Ik roep dit trouwens niet 'zomaar effe'. Voor mij is dit ook moeilijk allemaal. Denk je dat ik fier ben op deze gedachten? Denk je dat ik een kind niet wil kunnen zien als iets kostbaars? Als dat het geval was waren alle afbrandingen hier terecht. Maar nu zijn ze gebaseerd op niets. Ja, op dingen die ze zich niet kunnen voorstellen.
Ja het lijk mij ook voor je zelf niet makkelijk maar praat er echt goed met je vriend over en zoek ook hulp, maar wat wil je dan weg halen of houden ? Je kan toch tot 24 weken abortus doen ? Ik kan mij echt niet voorstellen om zo iets in je buik heb verschrikkelijk is , maar ik ken jou gevoelens niet daarom heel moeilijk om voor mij begrijpen dat je dit zo erg vind. En abortus dat vergeef je denk ik je zelf ook nooit, maar wat wil je nu eigelijk gaan doen ? Ik hoop dat je hier uit komt dat je als nog gellukig met je kindje kan worden.
Ik zie op je profiel dat je nog een zoontje heb van 23 maanden... Wat moet hij als jij er niet meer zou zijn? Ik vind dat hij, je vriend en je ongeboren kind recht hebben op een kans en dat je z.s m. een afspraak moet maken met je behandelaar. Daarnaast...Je durft best nog wel wat... Hier uiten dat je hoopt op een miskraam of een gehandicapt kind vind ik daarvan getuigen. Op een forum waar heel veel meiden een kinderwens hebben, een miskraam hebben gehad of een zwangerschap moesten afbreken ivm zware handicaps... Heel erg misplaatst hier! Meid meid...Ik zou dit stuk uit je blog verwijderen en/of een andere site zoeken waar lotgenoten zitten die ook met zulke psychische problemen te maken hebben. En waar je dit soort dingen kwijt kunt. Het zal een schreeuw om hulp en aandacht zijn, maar ik denk niet dat je veel begrip en positieve respons krijgt. En nogmaals ga naar je behandelaar. Je hormonen maken het op dit moment wellicht erger. Voor je er een eind aan maakt zoek hulp je kan het niet zo maar opgeven vanwege je angststoornis.
Ik merk in je post dat je heel veel dingen niet kan begrijpen en ook verkeerd hebt geïnterpreteerd. Dat is niet erg maar dit onbegrip is minstens even pijnlijk als wat mijn verhaal is voor al die dames die je net beschreef. Als jij een plekje kan vinden voor me waar lotgenoten zitten mag je die me altijd doorsturen. Ik kan het niet vinden namelijk, mede doordat door jullie het taboe blijft bestaan en er vervolgens niemand over durft praten.
Verder, voor de zoveelste keer: er staat duidelijk in de titel over wat dit gaat. Is hier bewust op klikken jezelf dan niet bewust willen kwetsen? Ik snap dat het allemaal plezierig is om anoniem over internet lekker gemene dingen te gaan roepen naar mensen en situaties die jullie niet kennen. Maar dat is dus meer misplaatst dan wat ik hier schreef. Ik heb even groot verdriet als alle mensen met miskramen ed. Een verdriet wat de meesten niet snappen maar daarom is het dus niet minder.
Bovendien heb ik enorm veel respect voor mensen die zo graag een kindje willen en hier altijd pech mee hebben, ook al is dit voor mij dan weer een pijnlijk punt. Omgekeerd lijkt die empathie dus niet zo aanwezig te zijn. Beetje jammer.
Gemene dingen zeggen???? Natuurlijk mag je je gevoel uiten en zeggen dat je er niet blij mee bent, maar om die voorbeelden te noemen over miskramen en gehandicapte kinderen vind ik zout in de wonden van anderen strooien. Ik heb zelf 4 miskramen gehad en voel me in deze persoonlijk niet gekwetst, omdat ik wel begrijp dat je psychisch gigantisch met jezelf in de knoop ligt. Over niet begrijpen en interpretatie gesproken.... Ik ga hier verder maar niet op in. Wij zijn geen psychologen of psychiaters. Denk toch dat het verstandiger is om daar je hart uit te storten.
Denk dat jij een goede psychiater nodig hebt. Dit kind moet beschermd worden tegen zo'n "moeder" jij verdient duw titel niet. Erg triest voor een kind die beschadigd is voor het leven Door een gestoorde "moeder"
Mijn zoon van 2 heeft nochtans geen klagen. Ik ben namelijk een uitstekende moeder en met mij meer mensen. En ik ben er zeker van dat dit ongeboren kind geen beschadiging zal opgelopen hebben. Maar hee, bedankt voor je nuttige bijdrage. Lekker ventileren zo voor kerst.
wat ik niet begrijp is: je heb veel dingen mee gemaakt dat is juist een motivatie om je kind een beter leven te gunnen. je heb je zelf een leugen aangepraat het kindje heeft zich zelf niet gemaakt ofzo. zoek hulp en dat niet durven is onzin je bent niet de eerste ook niet de lste die zulke dingen voelt.leer van je zelf houden voordat je van iemand anders houden kan. wie weet ga je toch van de baby houden als ze er is (en is niet dom bedoel maar meer een schop onder je kont )
Ik lees deze blog en word efht boos. Heel boos. Ik denk ook echt niet dat deze pagina voor jou geschikt is om dit soort blogs te schrijven. Dat je deze gevoelens hebt is vreselijk. Maar ik adviseer je om heel snel met iemand hierover te praten want dit zijn hele slechte gedachtes.
Ik kan er maar 1 ding over zeggen.. praat met iemand! Neem iemand in vertrouwen.. zodat je je zelf miss wat fijner gaat voelen als je het kwijt kunt.. Er is een kindje onderweg en die zal er hoe dan ook zijn over enige tijd.. misschien krijg je als je met iemand praat toch nog een andere kijk op de situatie.
Wat een verhaal meid. Ik zal niets zeggen over wat je misschien beter wel en niet had kunnen doen, want dat heeft op dit moment geen zin meer en dat soort woorden zullen je nu niets helpen. De situatie is zoals hij is. Maar mijn advies is wel om dit zéker aan je psycholoog te vertellen, zo snel mogelijk. En ook je gevoel nog duidelijker uitspreken naar je vriend. Zelfmoord is niet de oplossing, en al zeker niet de énige oplossing, hoe zeer ik me je wanhoop ook kan inbeelden. Ik wil je echt aanraden zo snel mogelijk hulp te aanvaarden. Dat zou nu echt je volgende stap moeten zijn. Je psycholoog is er om jou te helpen. Veel sterkte.
Je hoeft je niet te schamen voor je gevoel. Dus vertel het je psy. Desnoods print je dit uit en laat je het lezen. Psy horen wel gekkere dingen . Om je gedachten te ordenen heb je die mensen soms nodig. En boos zijn om je angststoornis is een normale reactie maar als je iets fysieks had gehad was je niet boos. Maar ooit ga je je angststoornis accepteren en zodra je dat doet zal het beter gaan.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (125) Verversen