Aftellen!

We zijn begonnen met aftellen.. Nouja, dat doen we al een hele poos maar heb het gevoel dat mijn lijf echt denk dat ik hoogzwanger ben met mijn 32 weken.

Normaal naar het toilet gaan gaat niet meer, ik moet me aan alles vasthouden wat ik onderweg tegenkom. (En ik moet toch echt bijna continue, haha) Het afwassen gaat tegenwoordig in etappes, omdat te lang staan niet meer mogelijk is. De trap loop ik maximaal 1 keer per dag, omdat mijn bekken heel erg pijn doet. Slapen lukt niet meer in bed en op de bank is ook geen pretje, dus dat is elke dag een nieuwe keuze. Naar buiten gaan is tegenwoordig wat scharrelen in de tuin, lange afstanden weggaan lukt niet meer. Manlief doet alles wat ie kan en hij mist mij, net als dat ik mezelf mis.  Bovenop al deze dingen vergeten we voor het gemak nog even het maagzuur, de misselijkheid, het spugen, het vocht vasthouden, de harde buiken, de hoge bloeddruk en de extreme pijn in mijn bekken.

Ik heb continue het gevoel alsof mijn schaambot gebroken is en in gruzelementen in mijn lijf ligt en bij elke stap die ik zet moet ik even wachten tot de pijnscheut weer wegtrekt.

We hebben er zolang over gedaan om zwanger te worden en nu het eenmaal zover is, is het zo’n ontzettend zware zwangerschap.. Daar balen we allebei echt wel van, voor de komende jaren zijn we echt genezen. Dat dit geen referentie is naar een eventuele volgende zwangerschap weten we wel, maar we gaan de komende jaren eerst maar eens genieten van onze dame.

Gelukkig is het gegeven dat onze dame het zo goed doet heel erg fijn en kunnen we niet meer wachten tot ze er straks is.

Inmiddels heb ik vorige week weer een dag in het ziekenhuis doorgebracht, omdat ik de verloskundige had gebeld dat ik ontzettend last had van continue harde buiken en menstruatiepijn. Je zou denken dat je dat na 8 maanden wel een beetje vergeten bent, maar het voelde echt alsof het er elk moment aan zou komen haha. Na kort onderzoek en weer een te hoge bloeddruk en het vocht vasthouden heeft ze me toch weer ingestuurd naar het ziekenhuis.

Daar moest ik bloed prikken, urine inleveren, aan de ctg en de bloeddruk werd opnieuw bepaald.

Op de ctg waren nu ook mijn harde buiken duidelijk zichtbaar en dat ze echt continue aanwezig waren, de verpleegkundige grapte nog dat het leek alsof ik aan het bevallen was. Ik vond de grap niet zo grappig, maar er werd eindelijk erkend dat het nu ook echt meetbaar op de apparatuur was in tegenstelling tot de vorige keer.  Het bloed zag er gelukkig goed uit, maar in de urine werd wel een spoortje eiwit gevonden weer. Ze wilden de urine nogmaals bekijken en dit keer gingen ze het dan rechtstreeks uit de blaas halen met een katheter :O:O Wat een pijn deed dat!! Geen idee of de verpleegkundige het niet goed deed, maar wauw heb daar even wat afgejankt. Uiteindelijk bleek dat ook goed en hebben ze nog een inwendige echo gedaan om te kijken naar mijn baarmoedermond. Die was al wel wat verstreken, maar zat nog mooi dicht. Ik geloof dat ze zich zorgen maken bij 2 cm? Bij mij was ie 2,4 cm, dus ben echt met rust naar huis gestuurd en bij elke verergering van klachten moest ik meteen weer bellen.

Zoveel klachten en wanneer moet je bellen? Inmiddels ben ik al aan een heleboel klachten gewend en ga ik er al vanuit dat dat er gewoon bij hoort. Ze hebben me wel op het hart gedrukt dat we bij deze termijn bij elke twijfel echt moeten bellen in het belang voor mijzelf en van onze dame i.v.m. zoveel klachten dat hoort bij zwangerschapsvergiftiging en dat we dat dus echt goed in de gaten moeten houden.

Gelukkig heb ik overmorgen weer een controle bij de verloskundige en gaan we praten over de bevalling zei ze tijdens de vorige controle. Ik denk ook dat we vanaf dinsdag nog vaker op controle moeten aangezien het al zolang onrustig is! Ik hoop echt dat we deze maand helemaal doorkomen, ik lach me trouwens kapot als ik de volledige 40 weken ga halen! Haha, dat is dan nog 8 weken afzien! Maar vergeleken met de 32 weken die er al op zitten, is dat een eitje haha. ;) 

Ondanks mijn lichamelijke ongemakken, kan ik er soms nog wel een beetje om lachen terwijl het helemaal niet leuk is. Ik laat me er niet onder krijgen en probeer al mijn krachten en energie op te gaan sparen voor het moment ze de wereld wil gaan ontmoeten. Het is zwaar, veel zwaarder dan ik gedacht had maar ik zou het zo weer over doen met de wetenschap dat er aan het einde een prachtig meisje bij ons op de kamer in het wiegje komt te liggen <3.

Op 18 juni hebben we onze babyshower gehad en wat hebben we daar van genoten! Het werd wel ingekort qua tijd, omdat het gewoon een hele aanslag is maar het was erg fijn. Heel erg verwend en heel veel mooie woorden gekregen voor nu en voor later. Ik moest er uiteindelijk een dag of 3 van bijkomen, maar dat was het zeker wel waard. :):) 

Afgelopen donderdag ging manlief even boodschapjes doen en belde hij mij en zei hij dat ik absoluut niet op de bank mocht kijken en dat ie een verrassing voor ons samen, maar eigenlijk voor haar had en dat ik gewoon moest wachten tot ie thuis was. (Oh lieverd, bel dan niet en kom gewoon naar huis dacht ik haha) ;) 

Hij kwam thuis en zei dat voordat ie de boodschappen ging opruimen ik het cadeautje even moest openmaken. Hij gaf me een doosje van de juwelier en ik zei al tegen hem; ‘Is dit wat ik denk dat het is?’ waarop hij zei waarschijnlijk wel.

De lieverd had een armbandje gekocht met naamplaatje en hartjeshanger en de naam van onze prinses erop gegraveerd! Wat was ie trots en hij raakte er niet over uitgepraat. Het armbandje is fantastisch! Hij had zelfs een armbandje uitgezocht met schakeltjes, zodat ze het de komende jaren gewoon kon blijven dragen. <3

Door alle letterlijk en figuurlijke regen, gelukkig ook nog genoeg zonnestraaltjes!

Gisteren werd ik trouwens wakker na een superlevendige droom.. Ik had gedroomd over mijn overleden ouders en hoorde mijn vader een datum roepen. Zijn stem was zo echt, dat ik er gewoon bang van werd. De datum ligt niet heel ver in de toekomst, dus ik hoop niet dat dat iets te betekenen heeft qua bevallen.. Dat zal echt te vroeg zijn.. Ik ben benieuwd wat die dag ons dan wel zal gaan brengen. Levendige dromen horen er schijnbaar wel bij, maar jemig ik was er de hele dag gewoon van ontdaan.

*Liefje, wat maak je het soms spannend en wat ben je een drukke tante. Mama’s buik heeft soms zulke gekke bobbels en houdingen dat ik er een beetje misselijk van wordt. Soms begin je midden in de nacht een dansvoorstelling, terwijl mama hartstikke moe is. Ben je me al een beetje aan het voorbereiden op straks? We hopen dat je nog even binnen blijft en groter groeit, ondanks dat we niet meer op je kunnen wachten moet je echt nog eventjes geduld hebben.. Papa is zo trots, dat mama helemaal opnieuw verliefd word en het ontzettend aandoenlijk is om te zien dat de zenuwen ook bij papa gearriveerd zijn.. Hij kan niet wachten om met je te knuffelen en kroelen. Blijf je deze maand sowieso nog even binnen?!*