Zwanger zijn is voor mij ; Het mooiste & zwaarste ooit.

De titel van deze blog geeft in een notendop weer hoe ik mijn zwangerschap ervaar.

Het is zoooo mooi en tegelijkertijd ook zoooo zwaar!

Bij de laatste update schreef ik hoe ontzettend blij ik was met de mijlpaal van 24 weken en aanstaande zaterdag ben ik alweer 30 weken. Bizar hoe snel de tijd gaat en het blijft gek dat we in weken denken, in plaats van dagen en maanden haha. Voorheen had ik geen idee hoelang geleden het was dat het Sinterklaas was en nu weet ik het tot op de dag precies!

Ons Sinterklaaswonder, ons mooiste bezit, onze prinses, ons prachtige meisje. Ze is nu al zoveel voor ons en dan is ze nog niet eens geboren <3

Ik kan niet wachten op het moment dat ik haar eindelijk kan zien, horen, voelen en ruiken. Ik denk dat mijn zintuigen niet weten wat ze overkomt en ik overladen wordt met een explosie van geluk, iets wat we nog niet eerder ervaren hebben. In woorden is niet uit te drukken hoe ontzettend belangrijk ze nu al voor ons is, helemaal straks als ze er is. We zijn super super zenuwachtig, maar kunnen ook echt niet meer wachten !  De liefde die ik nu al voel is zo intens, hoe zal dat straks zijn?!

Met ruim 25 weken voelde ik me ineens helemaal niet lekker en na een belletje met de verloskundige moest ik toch even langskomen, want alle symptomen wezen op een eventuele zwangerschapsvergiftiging.. Na kort onderzoek daar en een afspraak voor een groei echo op zak werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis en binnen no time lag ik aan de ctg, werd er bloed afgenomen, urine onderzocht, een extra echo gemaakt en bloeddrukbepalingen uitgevoerd.

Mijn bloeddruk schommelde van 110/80 naar 160/80 en alles daar tussenin, dat verklaarde wel waarom ik mij niet lekker voelde. In mijn urine werd een spoortje eiwitten gevonden, maar gelukkig niet zorgwekkend. Het bloed bleek ook goed en op de echo zagen we een dansen meisje die ons gerust stelde en liet zien dat ze het prima naar haar zin had daarbinnen.  De ctg was ook prachtig, dus met het devies RUST naar huis gestuurd. Gelukkig voelde ik me na een paar dagen alweer wat beter met die rust.

We hadden ook nog een 3d echo ingepland, omdat we wel heel erg nieuwsgierig waren. Had uiteindelijk ergens een praktijk gevonden die niet de hoofdprijs vroeg, we moesten er alleen wel een eindje voor reizen.  Naja, waren we er ook een dagje uit haha. Toen de echo gemaakt werd, was meteen al duidelijk dat 3d niet voor ons was weggelegd! Madame lag met d’r koppie in de placenta en had het veel te gezellig met de navelstreng. Een klein beetje een domper dus, maar de lieve mevrouw heeft de echo in 2d afgemaakt en we mochten wat minder betalen voor de teleurstelling. We hebben een heleeee kleine glimp van haar mogen zien en voor de rest blijft het een mooie verrassing!

Met 27 weken had ik best een drukke planning; Zowel de suikertest als de groei echo stond op de planning!

De suikertest was verschrikkelijk! Bah bah bah… Nuchter komen om bloed te prikken, om daarna een smerig drankje te drinken, daarna 2 uur niets te mogen doen en daarna nog een keer bloed moeten prikken.  De rest van die dag heb ik me zo belabberd gevoeld, na heel veel water drinken werd dat gelukkig wel wat minder. Die overdosis glucose kan niet goed zijn hoor, pff duurde 2 dagen voordat ik me weer een beetje normaal voelde.  De uitslag; Nuchter: 5.1 en Niet nuchter: 5.3 ! Wat fijn, geen zwangerschapsdiabetes!! Dat konden we er ook niet bij gebruiken hoor hahaha.

De groei echo was prachtig! Ik denk eerlijk gezegd zelfs dat ik het de mooiste echo tot nu toe vind. Alles was mooi op schema, heb d’r zien knipogen, zien zwaaien en een supermooi plaatje van het profiel mogen zien. Ze loopt helemaal op schema en het enige is dat ze wat lange benen heeft, die ze niet van mij noch van d’r papa heeft! Maar danseressen hebben lange benen nodig he, dus dat klopt dan enigszins weer helemaal met hoe beweeglijk ze is. <3

Ondertussen werd er thuis flink aan de babykamer gewerkt en de tuin moest ook echt aangepakt worden! Het was hier dus open huis met allemaal lieve mensen die ons gingen helpen, het ging supersnel en inmiddels is sinds gisteren zowel de kamer als de tuin helemaal klaar!! Wat ben ik dankbaar dat dat in ieder geval nu helemaal af is!

Afgelopen zondag waren de mannen druk tegels in de tuin aan het leggen en had ik de hele dag een beetje een blegh gevoel en kon ik het niet helemaal verklaren. Ik had continue harde buiken en na het bijhouden ervan, kwamen ze wel in erg grote getalen.. Had er soms wel 6/7 per uur en ze waren ook niet pijnloos, aan het begin van de avond zei ik tegen manlief dat ik haar door die harde buiken ook niet zo goed voelde die dag en dat ik even ging liggen en porren om contact met haar te maken. Manlief eiste dat ik meteen ging bellen en ik mocht weer langskomen. Op de praktijk tijdens het onderzoek kreeg ik weer 2 harde buiken die de verloskundige kon observeren en heeft ze me wederom doorgestuurd voor een ctg in het ziekenhuis. Ik had me de zondagavond wel even anders voorgesteld, maar we zaten dus weer gezellig in die kamer.

De ctg was prima en ook mijn urine was schoon gelukkig, toen de arts-assistente kwam om even een echo te maken kreeg ik weer een harde buik en zei ze dat het idd voelde als voorweeën en ik dit alleen kon minimaliseren door absolute rust. Op de echo zagen we weer een beweeglijk meisje, maar ik voelde dat dus niet! Ze bleek ingedaald en daardoor voelde ik het allemaal dus minder.

Wanneer de harde buiken echt pijn gaan doen en ik ze moet ‘wegpuffen’ moet ik meteen bellen en weer langskomen. Er zal inmiddels wel een notitie bij mijn naam staan, want ze weten alles precies zonder dat ik nog maar iets hoef te zeggen.

Op deze manier is het allemaal wel ineens spannend, want ze moet echt nog minstens tot 36 weken blijven zitten!

Ooh en dat spugen he.. Ik heb genoeg gespuugd voor de komende 10 tot 15 jaar, supervervelend dat dat ook nog steeds niet weg is..!

Rust, rust & rust.. Met die rust gaat het gelukkig wel een stuk beter. Er zijn gelukkig lieve mensen die al hebben aangeboden af en toe een boodschapje te willen doen of even te willen stofzuigen en/of wat andere huishoudelijke taken uit handen te nemen. Dat waardeer ik zo erg, dat zijn momenten dat ik kan huilen! Van die hormonen heb ik gek genoeg eigenlijk helemaal niet zoveel last, ik huil niet om rare dingen en ook heb ik geen behoefte aan gek eten ofzo haha.

En dan manlief, wat een engel! :)

Na zijn gewone werken, doet ie altijd de boodschappen en kookt ie soms. Hij heeft alle meubeltjes geverfd in zijn vrije uurtjes, de wanden in de babykamer gesausd & de hele tuin aangepakt met z’n broer en neefje. Al zijn vrije uren gaan op in deze klussen. Vrije dagen kent ie niet, want ik kan sinds 2 weken ook niet meer alleen naar de winkel, omdat dat te belastend is. Elke dag vertel ik hem hoe trots ik op hem ben en hoe blij ik ben dat ie dat zonder klagen doet, ook al is het soms niet leuk. Dan zegt ie dat ik er ook niks aan kan doen en dat dit allemaal voorbij gaat en het tijdelijk is. Soms voel ik me schuldig, maar dan zegt ie ook dat ik me daar niet druk om moet maken. Ik ben blij, trots & dankbaar dat ie het, ondanks dat het soms echt niet leuk is, doet en draagt zonder te klagen.

Dit was een hele lange update, de volgende keer beloof ik wat eerder te schrijven.

*Liefje, wat laat je mama & papa soms schrikken! Gelukkig doe jij het super goed en zijn we heel erg trots op jou. We kunnen niet meer wachten en zijn heel benieuwd hoe je eruit zal zien. Stiekem hopen we dat je mijn blauwe ogen hebt en de wimpers van papa krijgt. Hoe dan ook, voor ons ben je nu al perfect.  Gewoon, omdat je van ons bent! X.*