Station IVF bereikt

We wisten het wel, we wisten het de hele tijd. Maar in die hele tijd hadden we ook hoop, misschien nu wel iets meer dan de laatste keren.

Afgelopen zaterdag verwachtte ik mijn menstruatie en die kwam niet, ook niet in de avond. Zondagochtend was het er nog niet, toen werd het ineens heel spannend. Zondagmiddag spotte ik iets na het plassen.. Shit zou het dan toch? Ik gaf aan dat ik dacht dat het zou komen en de hele avond door werd het steeds een beetje meer. Voor het naar bed gaan zei ik dat als ik me in de ochtend nog steeds zo zou voelen met de gevoelige borsten e.d ik wel naar het IVF centrum zou gaan, want we hadden eindelijk de dag van het bloedprikken gehaald! Bijna dan..

Gisterochtend om 6 uur op, omdat ik dan om 7 uur de trein moest hebben maar dat was niet nodig.

De hel was losgebroken.

IUI 6 OOK MISLUKT!

……………………………………………………………………………………

Boos, angst, verdriet, ongeloof & leegte.

Die leegte voelde ik dusdanig dat ik totaal afgevlakt was in mijn emoties, ik wist niet wat ik moest voelen? Wat moet je voelen? Ik had dit nota bena de vorige cyclus ook al gevoeld allemaal.

Dat was ook het moment dat we voelden dat we door moesten voor IVF en na het bellen toch eigenlijk weer niet. Nog 1 keer iui, toch de zesde poging. Na het accepteren daarvan waren we daar helemaal oke mee en voelde het na afloop heel goed.

Soms zou ik willen dat ik mijn intuitie wat meer vertrouw dan de hoop die ik steeds opbouw.. Maar ik verwijt het mezelf niet, dit keer werd ik op de 16e dag ongesteld. Het duurde nu het langste van allemaal en dat gaf nog een schepje hoop bovenop het sprankje hoop dat we hadden.

Ik weet ook dat wanneer ik mijn intuitie meer ga vertrouwen ik niet met een goed gevoel de IVF in ga en dat is iets wat ik absoluut wil voorkomen. Mijn intuitie zegt dat er iets mis is met mijn eicellen, dat we al een jaar naar lege follikels aan het kijken zijn. Dat mijn lichaam het allemaal wel begrijpt, maar dat er geen goede eicellen zijn. Of zijn ze moeilijk doordringbaar? Stoten ze de zaadcellen af?

Ik ben bang.

Bang voor alle hormonen die komen gaan, bang voor nare bijwerkingen, bang voor het onnatuurlijke, bang dat we elke keer de grenzen goed praten, bang dat het onze relatie geen goed doet, bang voor overstimulatie, bang voor nog meer aankomen, bang voor de vragen die daarvan gaan komen, bang voor de punctie, bang voor de weken die daarna volgen en bang dat als het niet lukt ik dat als een miskraam zou ervaren.. Ik ben gewoon echt bang voor IVF.

Toen ik eindelijk kon bellen naar het IVF centrum kon ik een afspraak maken voor de intake voor IVF, dan hebben we die maar gehad en kunnen we vanuit daar gaan besluiten wanneer we gaan starten. Ik geloof dat een gemiddelde IVF poging 2 cyclussen duurt? Als ik dat dan zo bekijk zou de IVF pas in december gaan plaatsvinden, daar hebben we vrede mee.

Op 1 oktober hebben we de intake.

Tot dan ga ik een afspraak maken bij de huisarts, want dit groeit me allemaal boven mijn hoofd en ik heb hier hulp bij nodig.

Manllief zei gisteren;

‘Cin, ik kan niet zo verdrietig als jij zijn omdat ik niet kan huilen om iets wat ik nog niet heb of ken. Ik ben veel verdrietiger om het feit dat ik de leuke jou aan het kwijt raken ben. Is het leven voor jou voorbij als het uiteindelijk blijkt dat het niet gaat lukken? Voor mij niet, ik heb liever jou voor altijd dan dat ik je hierom kwijt raak.’

De gevolgen van ‘infertility’.. Het doet pijn en tegelijkertijd voel ik helemaal niks.

Ik ga ook weer proberen om te gaan hardlopen, want dat mis ik echt en ik weet dat ik daar voldoening uit kan halen.. Ik heb alleen zo weinig energie en daarom moet ik opnieuw bloed gaan prikken omdat de uitslagen afwijkend waren in juli en ik een maand later opnieuw moest. Door alles kwam dat er steeds niet van en ga ik dat nu snel doen.

Het is een strijd tussen het hoofd en het hart..

Ik WEET dat ik het los moet laten en er minder mee bezig moet zijn maar ik VOEL dat het zo belangrijk voor mij is dat ik niet wil opgeven.

In mezelf ben ik nu aan het bekijken wat het is waarom ik zo sterk die moedergevoelens heb, wat het in mij is dat ik zo graag moeder zou willen zijn. Is deze nare tijd straks alles waard of krijg ik er spijt van? Moeten we het nu laten voor wat het is en het loslaten voor een poos?  En die gedachtes zijn er allemaal, omdat het nu de realiteit is.. Al die vragen moeten beantwoord worden en daarom ga ik naar de huisarts, dat voelt niet als zwakte maar als de sterke ik die toegeeft dat ik het nu op dit moment niet kan dragen en dit moet bespreken met iemand buiten de situatie om.

Manlief zei gisteren dat het leek of ik bijna depressief was en hoe erg mijn hoofd ook zegt dat dat niet zo is, mijn gevoel fluistert dat dat misschien niet eens zo’n hele gekke gedachte is.

Dus ik ga ingrijpen en het heft in eigen handen nemen voordat het te laat is, dit mag ons niet breken.. Dat is het laatste wat ik wil.