De laatste IUI zit erop!

Gisteren moest ik voor de eerste follikelmeting voor de laatste IUI en ik was best wel een beetje gespannen, ik hoefde er pas om 09.20 te zijn en ik kwam netjes om 09.10 aan in het IVF centrum. Het duurde en duurde maar en ik zag ineens iedereen voor mij naar binnen gaan en rond 09.40 had ik zoiets dat ik het maar eventjes moest gaan vragen. Ik vroeg het en ze zei dat mijn tijd klopte en zij ook geen idee had, maar ik was toen ineens wel aan de beurt.

Je blijft je maar gek maken soms, je geest kan met de raarste verhalen aankomen.. Moet ik misschien bij een bepaalde dokter? Is het weer niet goed? Zal het weer geannuleerd worden en nog meer van die ongein..

Bij binnenkomst vroeg de lieve mevrouw hoe het met me ging en of ik de afspraak bij het afdelingshoofd al had gehad. Ik vond het lief dat ze het vroeg, maar ze was gewoon goed geinformeerd en dat is ook fijn om te weten en nog steeds best lief, hihi. Ik vertelde dat het goed ging en we beiden na het gesprek de hoop hadden gevonden om zo positief mogelijk deze laatste IUI te gaan benutten. We hebben beiden niet iets van dat we na deze poging nog een keer IUI moeten gaan doen. Theoretisch gezien zal dit de 5e poging worden, maar in de praktijk zijn we nu 7 rondes gestart en is dit voor ons de 7e poging. Het is ook fijn om te weten, dat wanneer dit niet lukt dit hoofdstuk stopt en we een nieuw hoofdstuk zullen openslaan in dit zware boek.

De echo ging erg goed en we waren beiden positief verrast, op links een kleintje van 12 mm en op rechts een hele mooie van 16,3 mm plus het baarmoederslijmvlies was ‘prachtig 3 lagig en 10 mm’.

Uhm ? Rechts, doe je weer mee? In alle natuurlijke pogingen was je dominant, in de gestimuleerde pogingen zat je vol cysten en nu in de laatste natuurlijke poging doe je weer mee? Heel bijzonder.

Het zag er dus helemaal goed uit, ze adviseerde om de volgende dag nog eens terug te komen omdat een follikel van minimaal 17,5 mm ideaal was.

Nou, daar was ik het dus niet mee eens. Ik vroeg aan haar of ze het even wou terugkijken in mijn dossier, want mij stond bij dat in de geannuleerde poging op de ene dag 2 mooie follikels zaten van ongeveer dezelfde grootte en dat 1 ervan de volgende dag weg was en poging werd geannuleerd. Ze keek mee en zei inderdaad dat dat klopte en dat ik sowieso in geen enkele poging grotere follikels dan 18 mm had gehad.

Ja, we kunnen even bloed gaan prikken of ik geef je ovulatietestjes mee naar huis voor in de middag en in de avond of we doen nu even een ovulatietestje..

Tja en nu? Wat gaan we doen?  In de afgelopen jaren heb ik meer medische kennis opgedaan dan dat ik voor mogelijk heb gehouden en dat vind ik super interessant, maar ik heb vooral geleerd om mijn mond open te doen wanneer iets recht tegen mijn gevoel in gaat en dit zo vriendelijk mogelijk te vertellen en bovenal in gesprek te blijven met de specialisten want zij zijn naast arts ook gewoon maar mens.

We besloten om nu maar een ovulatietest en als die positief is hoefde ik ook geen bloed te prikken..

Met een buisje en een cupje moest ik heel erg mijn best doen, want bij een IUI heb je een volle blaas en bij een follikelmeting niet.. Met veel moeite lukte het om het een beetje te vullen en ik hoopte dat het maar genoeg was.. (Thuis heb je ook maar een paar druppels nodig dacht ik nog, haha)

Ik moest nog eventjes 10 minuten in de wachtkamer wachten en toen ik werd geroepen zei ze;

‘Nou, hij is positief hoor.. Er is zeker een ovulatie in aantocht’

HUH? Ik slaakte een gelukskreetje en ik denk dat er een aantal dames in de wachtkamer dachten dat  het een ander positief was maar nee hoor. Ik was superblij met mijn positieve ovulatietest in het IVF centrum.

In de middag zou ik nog even gebeld worden over hoe en wat, maar moest er maar vanuit gaan dat de volgende dag de IUI zou plaats vinden. Vol positieve energie ging ik weer naar huis en was echt blij blij.. Alsof mijn vlammetje weer aangewakkerd was, eenmaal thuis begon ik dan ook vol goede moed met het huis poetsen van links naar recht en van onder naar nog niet boven haha. Uiteindelijk ging de telefoon en werd me gezegd dat de IUI inderdaad de volgende dag zou plaatsvinden en dat ik ook de Ovitrelle niet hoefde te zetten.

Vanochtend moesten we om 07.00 in de trein, blegh! Supervroeg weer, we waren netjes om 08.15 daar en manlief mocht zijn kunstje doen, om daarna nog ruim een uur te wachten voor de inseminatie.

We werden binnengeroepen en alles werd weer uiterst zorgvuldig gecontroleerd, waar ik een heel groot voorstander van ben. Het zou maar mis gaan, dat wil je toch niet meemaken?

De opbrengst werd opgehaald en ik mocht me gaan klaarmaken om met de benen in de beugels te gaan hangen. Ze kwam terug en vertelde dat de opbrengst 20 miljoen na opwerking was! 20 miljoen! WOW! Hiervan zwom ook nog eens 71 % perfect, dus dit zijn er wel een heleboel.

In de ochtend onderweg er naartoe zei ik tegen manlief dat ik best wel bang was.. Voor wat vroeg hij? Dus ik zei; ‘Dat deze poging gaat slagen, dat het gaat lukken.’

Bang? Ja bang… Een prima te verklaren emotie die je dus gelukkig ook nog gewoon kunt ervaren in deze onnatuurlijke medische molen.. Bang dat het gaat lukken en bang dat ik er dan nog niet klaar voor ben, terwijl we er zo klaar voor zijn en dit het enige in het leven is wat we zo graag willen en dan wordt ik bang.. Ironisch he ;-)

De eendenbek werd geplaatst en met mijn adem in bleef ik liggen, ik dacht even op mijn tanden bijten en het is voorbij.. Ze was het er niet mee eens en vroeg of het pijn deed, dus ik zei dat het wel ongemakkelijk was.. Ze maakte de eendenbek een beetje minder strak en voelde meteen de druk verlichten, zonder iets te zeggen ging de cathether door de baarmoedermond en ervaarde ik weer eventjes de pijn van de HSG (auw) en kromp ik van onder ineen.. Dat ging ook meteen weer weg en ze bracht het in en hoe gek dit ook klinkt, ik voelde het voor het eerst ‘letterlijk landen in de baarmoeder’.. Anders dan dit kan ik het niet omschrijven.. Ze deed het heel erg langzaam en met de hand van manlief op mijn schouder voelde het goed.. Dit was de pijnlijkste, maar tegelijkertijd ook de fijnste IUI.. Een heerlijke poging van tegenstrijdigheden, maar dit was het dan.. IUI 5.2 is achter de rug, ons IUI avontuur gaat hier sowieso eindigen..!

Zal dit dan lucky number '7' zijn ?

Geen Menopur of Gonal f 
Positieve ovulatietest (dus op tijd!) 
Geen ovitrelle
Follikel van 16,3 mm op rechts
‘prachtig 3 lagig slijmvlies van 10 mm’
IUI op dag 10 (anderen waren op dag 12, 13, 15 & 15)
20 miljoen strijders waarvan 71 % motiel

Zo opgesomd, is dit in theorie de allerbeste poging en meteen ook de laatste.. Last best?

Ik ga dat wachtbankje op en de komende 2 weken heel veel afleiding zoeken, de 27e mag ik (wanneer nog geen menstruatie) terug komen om bloed te prikken.. Ik hoop dat ik die dag ga halen, ik heb er een onverklaarbaar goed gevoel over en hoop zo dat ik straks die deksel niet op mijn neus krijg.

Ons allerliefste kindje, ik voel je zo dichtbij en tegelijkertijd zo ver weg.. Ben je daar in de buurt? Heb je je weg gevonden? Was dit de belangrijkste afspraak van ons leven?  We zullen op je blijven wachten, voor zolang als dat nodig is. X.