IVF

Het is voorbij, het heeft niet zo mogen zijn.

Het IUI boek is hierbij gesloten en moeten we concluderen dat onze liefste wens ons via deze manier niet heeft kunnen bereiken. Waar ik twee weken geleden met een onverklaarbaar goed gevoel vertrok bij het IVF centrum, werd dat steeds minder. We hadden zo´n goed gevoel, maar misschien was het geen goed gevoel maar mijn mechanisme om iets wat eng is in je hoofd gewoon nog even uit te schakelen. Ik heb vaak gedacht dat dit gewoon DE poging moest zijn, want IVF… Pff, ik vind het toch wel heel spannend allemaal.

Ben ik er wel klaar voor? Hebben we dit goed overdacht? Onderschatten we het niet? Hebben we met IUI al een beetje een idee? Ik ben na de operatie 8 kilo aangekomen die er maar niet af lijken te gaan? Komt dat door de hormonen? Door stress? Ga ik dan straks niet nog veel meer opzwellen? Waar is de leuke ik gebleven? Ben ik nog wel leuk genoeg?  Wat als ik manlief niet kan geven waar we al zolang op hopen?

In 2012 ben ik dertig kilo afgevallen, ik bleef een jaar stabiel en vanaf eind 2013 vloog het er mondjesmaat weer bij op.. Ik wil niet meer in kilo’s denken, maar ik voel me niet meer zo goed als toen ik me voelde toen ik stabiel was. Ik voel me weer zo’n kamerolifant die niet blij is met haarzelf en dan gaat alles ook niet zoals we hopen.

Het leven is gemeen en ik heb er heel erg veel moeite mee dat ik mijn weg niet kan bespreken met mijn moeder, want haar moet ik al mijn halve leven missen. Ik merk dat ik een moederfiguur heel hard kan gebruiken, maar ik weet ook dat ik zo’n grote muur heb opgebouwd dat ik dat soort vrouwen niet eens toe zal laten. Hoe contradict wil je het hebben? Ik heb gelukkig heel wat lieve mensen om me heen die zo goed als kwaad dat het soms gaat heel erg met ons meeleven. Na elke poging werd het circeltje steeds kleiner en met 2 lieve schoonzussen en 2 vriendinnen die er altijd zijn vind ik het wel prima om mee te delen. Elke keer die teleurstelling ervaren is vervelend, maar het dan ook moeten delen met hen die zo meeleven is ook heel erg pijnlijk. Voor hun is het inmiddels net zo zwaar. Het is niet eerlijk, maar we moeten proberen hoop te houden en de moed en kracht te vinden om door te gaan. We rouwen elke poging om iets wat we nog niet hebben gehad of gekend, maar het voelt echt als rouwen.

Ontkennen; Wat nou als het toch gelukt is? Dit kan toch niet, het zag er zo goed uit.

Woede; Waarom? Het is zo gemeen en oneerlijk!

Onderhandelen; Hoe gaan we het anders aanpakken, er zullen ook andere manieren zijn.

Depressie; Het dringt door en je kan niet meer praten, je sluit je af en wilt alleen zijn.

Acceptatie; Na alles te hebben gevoeld, het slechte nieuws accepteren en de boel weer oppakken om opnieuw te beginnen.

Ik weet dat ik een sterke vrouw ben geworden door al het leed wat ik heb moeten doorstaan en zelfs manlief zegt; ‘Cin, jij kan alles aan.. Kijk naar al die onderzoeken zonder verdoving, al die keren die echo’s voor vreemde (uiteindelijk niet echt meer) mensen, die behandelingen en dan steeds die teleurstelling. Alleen word ik er gek van dat je jezelf zo aan het kwellen bent. Het heeft niet zo mogen zijn, blijf sterk en weet dat jij voor mij alles bent, ook als het niet gaat lukken. Dan gaan we met zijn tweeen heel oud en gelukkig worden.’

Een greep uit het gesprek dat we gisteren huilend hebben gevoerd nadat de menstruatie doorgezet had. Hij werd eerst heel erg boos, omdat ik mezelf zo aan het kwellen ben. Zo boos zelfs, dat ik even weg moest om daarna thuis te komen en te zeggen dat dat het beste was wat ik even kon doen. Uit de situatie stappen en afkoelen, anders hadden we vast allemaal dingen geschreeuwd wat we niet meenden. Hierna dus het fijne gesprek waar ik snikkend tegen hem aan stond en zei dat ik het zo gemeen van het leven vond en ik er niets van begreep. Dat ik bang ben dat hij weg gaat als ik hem niet kan geven wat hij zo graag wil.  Ik heb geluk met iemand als hij, hij kan me juist in die emotionele dippen er zo weer uit trekken dat ik me weer beter voel en niet de misere in stap. We doen dit samen en misschien is een rustmaand geen slecht idee.

Ik zit nu denk ik in de onderhandelfase, heb vanmorgen het ziekenhuis gebeld om te vragen hoe nu de vervolgstappen zijn. Is er een wachtlijst, hoe zit het met de intake en concreet hoe nu verder?

Vanmiddag word ik gebeld met de verdere stappen..

Het gaat beginnen… Het is echt..

IVF.

Nooit gedacht, wel gevreesd, dat we uiteindelijk bij dit station zouden aankomen. Ik voel me vol met allerlei vragen en gedachten die ik niet goed uit kan spreken omdat ik de juiste woorden er niet voor kan vinden.

Dus ben ik nu voor de rest gewoon maar even stil en wacht ik het telefoontje vanmiddag af.

Liefje, na een hels jaar met allerlei onderzoeken, 5 iui pogingen, 1 gecancelde poging en 1 niet gestartte poging concluderen we dat je ons op deze manier niet zult vinden. Daarom gaan papa en mama nu de achtbaan van IVF in en hopelijk zul je ons dan wel vinden, mama vind achtbanen wel een beetje eng dus hopelijk is het geen hele enge enge achtbaan.

We geven niet op! We houden hoop, houden moed en zullen alle krachten sparen tot het moment dat jij ons laat weten dat je er bent. <3.