Ik mis je!
~~Lieve kleine, onzichtbare schat,
Ik voel na vier maanden afwezigheid de enorme drang je te schrijven. Vraag me niet waarom, maar het moet. Het zal misschien de tijd van het jaar zijn, of door al die zwangere vrouwen om me heen, zeg het maar…
De laatste maanden spook je ontzettend door mijn hoofd, iedere dag en iedere nacht.
Alsof je er bent. Alsof. Want je bent er niet, en helaas nog nooit geweest.
Ik had je graag Thirza genoemd, of Julia of Rachel, daar ben ik nog steeds niet uit. Het had er natuurlijk ook aan gelegen of je een prinsje of prinsesje was geworden natuurlijk. Ik dacht trouwens altijd een prinsesje, en dan kreeg je later een broertje.
Wil je alsjeblieft geloven dat ik je liefdevol bij me had gedragen. Negen maanden lang. Eric zou gek worden van mijn buien en nesteldrang, denk ik. Ik vermoed ook dat niet een gemakkelijke zwangere zou zijn, maar wel een stralende. Zo één die de hele dag gesprekken met haar buik zou voeren en gelukzalig over haar buik zou aaien.
Ik zou ook op zwangerschaps-yoga gaan. En ineens heel gezond gaan doen.
Jouw leven zou voor alles gaan. Ik zou mijn neus optrekken bij een wijntje en rokers zover mogelijk verbannen. Maar ja, dat hoeft allemaal niet.
Mijn ziel is getroffen door de harde, keiharde werkelijkheid. De kans dat we op jou komst kunnen reken is zo klein, zo nihil. Zelfs met hulp van de medici. Dat moment heeft de grond onder mijn voeten doen wegzakken. En dat kan echt, want ik voel het nog.
Ik voel nog steeds de stoel van de gynaecoloog onder me wegzakken. Alsof ik me ineens onder water bevond. Mijn hele toekomst is in duigen gevallen. Hoe kan dit toch zo ineens waarheid zijn geworden?
Zal ik je dan nooit in mijn buik voelen bewegen? Ik kan het gewoon niet geloven.
Mensen zeggen dat ik afscheid van je moet nemen. Voordat ik de kans heb gekregen je bij me te dragen, je te leren kennen, van je te genieten, met je te spelen, wordt er geadviseerd dat ik je moet laten gaan.
Maar ik kan het niet lieve schat. Ik kan dit niet. En ik wil het niet. Je zit zó in mijn hoofd en hart.
Je kleine knuistjes houden me te stevig vast….
reacties (0)