De Rit

De wind wappert mijn haren alle kanten op. Mijn oren suizen. Kriebels beheersen mijn buik. Ik voel de spanning letterlijk door mijn lijf gieren. Langzaam word ik omhoog geduwd. Geen idee wat er gaat komen. Enerzijds ben ik vol goede moed en portie lef ingestapt en nu zal ik er aan moeten geloven ook.
Als ik mijn blik over de reling van het karretje werp, zie ik de grond onder me steeds verder verdwijnen. De mensen die net nog naast me stonden, zijn nu nog slechts kleine kleurige stipjes. Mijn handen worden wit vanwege het knijpen in de metalen stang voor mij. Ze worden klam. Een moment van volledige stilte volgt. Ik knijp even mijn ogen dicht en laat het moment ook even het moment zijn. Mijn haren hangen even slap langs mijn gezicht, en er suist geen wind meer langs mijn oren. Ik houd mijn adem in.  Seconden tikken weg.
En dan….dan word ik met een enorme kracht vooruit geduwd. Het diepe in. Mijn buik voelt aan alsof hij uit elkaar spat. Ik daal af en heb geen controle meer over mijn lichaam. Mijn mond wijd open, mijn ogen dichtgeknepen, mijn armen en benen als verstijfd. Wachtend op wat er komen gaat. De afdaling was heftig, maar kort.
Ik merk dat ik weer naar adem kan happen. De weg lijkt naar boven lijkt weer gevonden te zijn. Ik zie de wereld vanuit een perspectief dat ik alles aan kan. Een heerlijk gevoel. Alsof niemand of niets me kan raken. Alleen ik en mijn veilige fijne gevoel.
Helaas kan ik maar heel even van dat rustige gevoel genieten. Een weg vol met obstakels, hindernissen en uitdagingen volgt. Ze proberen me het aan alle kanten moeilijk te maken. Ik voel de weerstand, de enorme spanning in mijn lijf, maar ik vecht. Ik pak de hindernissen met alle kracht die ik in me heb. Als ik de energie en moed even weg voel zakken, herpak ik me. Ik heb een doel. Ik ben niet voor niets in deze achtbaan gestapt. Ik wil ervoor gaan. Ik zal de wereld laten zien dat ik het kan. De weg is grillig, maar ik voel dat mijn lijf er tegen kan. Ik hobbel door.
Totdat er een enorm gevaarte in mijn blikveld verschijnt. Dit is geen hobbel meer; dit is een berg. Binnen luttele seconden is mijn zelfvertrouwen totaal verdwenen. Een berg beklimmen? Heb ik daar de power voor? Ik ben bang dat ik geen keus heb. Ik ben ingestapt. Ik moet door. Ik sluit mijn ogen en voel dat de tranen over mijn wangen beginnen te stromen. Vechtend tegen de zoute druppels, voel ik de weerstand van de berg, maar ik ga vooruit. Langzaam aan word ik omhoog geduwd.
Als ik even later mijn ogen weer open, ben ik boven. Wauw, ik heb het gered! Een onoverwinnelijk gevoel volgt. Dat euforische moment houd ik bij me voor de rest van de rit. Hoe lang hij ook nog gaat duren. De achtbaan waar ik vier jaar geleden ben ingestapt, is namelijk nog niet afgelopen. Ik ben er nog niet. De hobbels en obstakels volgen elkaar op, afgewisseld door intense kriebels. Na iedere bocht is het weer een verrassing wat er gaat volgen. Er is geen vaste structuur, geen omkaderd plan.  De enige zekerheid die ik heb, is dat er een keer een eindstation is. Dat de rit daar stopt.

En ik kan alleen maar intens hopen dat daar dan een kindje op me staat te wachten.