Lieve medereizigers,
Ruim een jaar heb ik niet geschreven over ons traject. Wel over allerlei loszittende emoties, dagelijkse beslommeringen, lastige momenten en heftige confrontaties. Maar niet over wat wij nu willen en hoe we er voor staan.
We hebben samen behoorlijk veel gedacht en gehuild. Na alle flinke tegenslagen was ik emotioneel aan het opraken. Er waren deuren geopend, de hoop werd voor gehouden, maar steeds weer werd de deur met een smak dichtgegooid. Wij durfde niet meer verder, en daarmee rees ook de vraag: willen we ook verder?
Vele andere opties werden besproken. Adoptie? Pleegzorg? Crisisopvang? Maar steeds stuiten we op allerlei (praktische) bezwaren.
Rond maart werd duidelijk dat we allebei het nog wel ontzettend wenste, maar vonden we de kracht niet om, te starten. En dus stonden we stil. Maand na maand.
Ik werd labiel. Ik droomde steeds vaker over het hebben van een eigen kindje. Ik kreeg flinke huilbuien en zag steeds maar weer dat mijn omgeving slaagde in waar wij steeds faalde.
En sinds een maand lijkt er wat gebeurd. Ik voel me gesterkt en wil dolgraag de medische wereld weer instappen. Ik droom over het proces, waar er weer kansen liggen, waar er weer mogelijkheden liggen. Ook manlief reist mee op mijn flow en samen besluiten we weer te gaan starten.
Vandaag heb ik het UZ Gent gebeld en gevraagd naar mijn dossier. Via een ondergetekende brief van zowel mij als mijn man kunnen we deze binnen twee weken opgestuurd krijgen.
Aan de huisarts heb ik gevraagd opnieuw een verwijzing te versturen naar Groningen. Hij zou het in orde maken.
Een zeer vriendelijke assistente aan de telefoon van het UMCG legde me uit dat er geen wachttijden zijn.
We gaan het doen. ICSI in een gemodificeerde cyclus. Ze hopen mijn natuurlijke eitje te volgen met minimale toediening van een hormoon deze te laten groeien. Een week lang zal ik me iedere dag moeten melden voor een echo. De rest zal hetzelfde zijn als in andere ziekenhuizen.
We krijgen hier in totaal 6 pogingen van. Het resultaat ligt bij bovenstaande gelijk aan 1 gestimuleerde poging. En het zal ook tellen als 1 poging.
Begin januari zal onze slaapkamer geverfd worden. Dan kan het kamertje waar nu alle troep staat van onze verhuizing opgeruimd worden. En dan hopen we rond maart te kunnen starten.
We hebben er zin in!
reacties (0)