Aan mijn afwezig, lief kindje

Lief mensje, mijn lieve afwezig kleintje,

Nog even en we wachten alweer 4 jaren op jou.
Ik heb totaal niet gedacht dat je ons geduld zo op de proef zou stellen. Vanaf de start wist ik wel dat het een hele poos zou kunnen duren voordat we je zouden ontmoeten, maar dat het om jaren ging had ik me van te voren niet bedacht. Maar het is wel zo, het gaat inmiddels om jaren. En lief mensje, dat is lang.
Want hoe meer de jaren zich ophopen, hoe groter het verlangen naar jou wordt.

Wat zie ik naar je uit, liefje. Ik fantaseer er zo op los om te weten dat je er eindelijk aan komt. Ook al ben je dan nog maar een klein hoopje. Je zal dan al het allermooiste zijn wat er bestaat. Want vanaf dat moment zal jij mij mama, en mijn lieve man papa maken.

Het aparte is ook, dat hoe langer het duurt, hoe eng en spannend ik het ook ga vinden. Mama worden is zo’n reusachtige verantwoordelijkheid. Een kindje is een kostbaar pakketje en dat krijg je, als onvolmaakt mens vol beschadigingen en vertroebelde inzichten, dan in je armen gedrukt om een leven lang het beste van jezelf te geven en het beste uit hem of haar te halen. Poeh.

Maar ik zie naar je uit! Zo intens dat het er pijn van kan doen. Ik wil je zo graag binnen in mij voelen, maar nog meer jou ontmoeten. Huid op huid. Ik wil je overladen met kusjes, uren naar je kijken, ik wil je ruiken.

Ik wil alvast dat je weet dat we elkaar ook zullen tegen komen, lief kleintje. Dingen die ik graag anders zou zien bij mezelf. Ik hoop dat mijn eigen wondere wereld me niet teveel gevangen zal houden om jouw wereld te blijven zien.
Het spijt me voor elk moment dat ik met boosheid en ongeduld op je zal reageren, waar jij juist troost en liefde nodig hebt. Het spijt me waar ik je verkeerd zal begrijpen of je behoeftes niet scherp zal zien. Waar ik onvoldoende in jou zal geloven en je kracht onderschat. Het spijt me, echt, waar ik onbedoeld mijn nog onopgemerkte beschadigingen op jouw jonge schouders zal laden.

Ik bid dat ik de kracht zal vinden om je steeds opnieuw los te laten in vertrouwen. Dat ik scherp zal blijven zien dat liefde veel vaker betekent dat ik de ander ruimte bied om te falen en op eigen kracht en manieren dingen te leren, dan dat ik elke teleurstelling probeer te voorkomen met het neerzetten van verstikkende hekjes van eigen ideeën.
Ik bid dat ik niet in de eerste plaats een vriendin voor je zal zijn, maar juist een moeder, die, ook als dat strijd of commentaar oplevert, grenzen durft te stellen en nee kan zeggen. Gezonde grenzen  zullen jou veiligheid bieden, ook al zal je dat vaak pas later zien.

Ik bid dat mijn 'ja' vaak genoeg zal klinken om jou te laten ontdekken wat je allemaal in je mars hebt en je op te laten groeien tot een vreugdevolle volwassene die gezond in het leven staat, werkelijk wetend wie hij of zij is.

Ik bid, lief kostbaar kind, dat ik de moed zal vinden om in een verre toekomst, maar ook straks al, te erkennen waar ik vreselijk heb gefaald; waar ik je pijn gedaan heb, zodat jij je gehoord zal voelen, je frustratie ontlading zal vinden en tussen ons wordt opgeruimd wat in de weg is komen te staan.

Ik beloof je, mijn kleine mensje, dat ik voor je zal vechten en alles zal doen wat in mijn mogelijkheden ligt om al het mooie in jou zichtbaar te laten worden. Dat ik je elke dag zal opdragen aan de God die mij jou gaf.

Ik weet niet hoe je straks ter wereld zal komen. Of je een puntgaaf poppetje zal zijn dat door iedereen prachtig gevonden wordt, of dat er iets bijzonders met je zal zijn waarmee mensen zich niet zo goed raad weten.
Maar voor ons zal jij het mooiste kindje op de wereld zijn; het liefste wat we hebben; het beste van onszelf, en óók jíj zal waardevolle lessen over het leven leren. Zelf, maar misschien meer nog aan ons en anderen, op je eigen, unieke manier.

Jij mag bestaan, lief mensje

We wachten op jou! Hoe lang het ook nog duren zal...