Toegeven

Al dagen prikken er tranen in mijn ogen. Ze zijn er, komen op en af en toe laat ik er één of twee toe om ze weer vervolgens weer weg te drukken. Ik voel een brok in mijn keel opkomen en moet goed mijn best doen om het weg te krijgen. Ik zeg lachend tegen mijn vriendinnen dat ik wat emotioneel ben. ‘’Komt wel weer goed hoor, het moet er gewoon even uit’’.
Maar stiekem laat ik ze niet toe.. Ik wil het niet beseffen, ik wil het niet weten en vooral wil ik het niet voelen. Want dat doet veel te veel pijn.
Maar sinds vannacht kan ik ze niet meer bedwingen. Hoe ik ook probeer mijn best te doen het tegen te werken, het baat niet. Een doffe pijn vanuit mijn binnenste werkt zich naar buiten. Een knoop in mijn maagstreek, vergelijkbaar met een vuistslag.
Verdriet. Intens verdriet om mijn onvervulde kinderwens. Mijn droom. Mijn beeld. Mama worden.

Maar ik mag ze niet voelen. Stemmetjes in mijn hoofd verwijten mijn keuzes en doen me geloven dat ik hiervoor kies. ‘’je kan toch starten met ICSI? Dit doe je echt jezelf aan hoor…’’
Ze doen me pijn en tot mijn ergernis kan ik er ook geen antwoord op vinden.

Tranen vloeien al bijna de hele morgen. Onrust in mijn lichaam. Ik heb de neiging om weg te gaan, voorjaars inkopen doen bij de Intratuin, lekker druk zijn en vooral mensen opzoeken. Weg van mijn huis. Weg daar waar mijn kindje hoort rond te kruipen. Weg, weg, weg!

Maar vandaag moet ik toegeven aan mijn pijn. Het verdriet is even niet meer te stoppen, de hoop is even helemaal weggevaagd. Het moet eruit, het verlamd me en het maakt me ongelukkig. In plaats van de genieten van mijn hondjes, het voorjaarszonnetje, laat ik toe dat ik een diep gemis voel om wat ik zo ontzettend mis; een wonder van mij en mijn man samen.
Ik wil een positieve zwangerschapstest hebben, me kotsmisselijk voelen om te weten dat er een kindje in mij groeit, shoppen voor het babyuitzet, spanning voelen voor een eerste echo en nog zo veel meer.

Uiteindelijk stap ik eind de morgen op mijn fiets. Zonder plan met een flesje water en muziek in mijn oren. Het bos in, langs het water. Tranen stromen over mijn wangen. Ik laat het toe. Ik laat het gevoel toe dat van binnenuit naar buiten moet. Pijn. Ik wil moeder worden, maar het lukt niet. Ik voel zoveel twijfels en angst, en kiezen lukt me niet. Ik zeg het allemaal hardop tegen mezelf. En ik voel wat ik voel. Pijn zoals niemand het me had kunnen vertellen.

Ik fiets en ik voel. Ik denk en ik denk even helemaal niet. Ik voel en huil. Ik geef het allemaal toe.
Ik ben zo ontzettend verdrietig dat het moederschap zo lang op zich laat wachten. Het doet zo’n pijn bolle buiken te zien, verhalen te horen van anderen, hun zien lachen. Ik vecht echt niet meer en laat mijn masker vallen.

Ik voel intense verdriet dat het er pijn van doet.
Heel veel pijn…

186 x gelezen, 0

In Overig

04/02/2015

reacties (0)

Reens40 09/02/2015

ik heb je blog gelezen met tranen in mijn ogen...huil maar schat...dat heb je gewoon ff nodig
Sprinter2011 06/02/2015

Ook al is deze pijn zo groot en beleef je het zo intens; ergens is het goed dat het eruit komt. Hopelijk heeft het je opgelucht en meid wat gun ik het jou dat je over een poosje niet alleen met een flesje water en je fiets weg gaat maar met een flesje water en een kinderzitje, samen fietsen en genieten van de natuur met jouw mooie wonder. Ik hoop dat je gauw weer de kracht vindt om er weer in te gaan geloven. Veel sterkte. Dikke knuffel voor jou
missa 05/02/2015

Zo machteloos om eigenlijk niets voor je te kunnen doen of betekenen wat je pijn weg zou kunnen nemen ... geloof me, ik zou t zo doen. Tegelijkertijd voel en herken ik je pijn zo ontzettend goed, en zelfs in je diepste dal weet je het nog steeds zo spot on, eerlijk en open te verwoorden. Ook daar is een grote kracht voor nodig meis, het getuigt van zoveel bewustzijn en gevoel ... En als er iets niet fout is, is het durven voelen en het laten zijn. Het is zo hard nodig, niet altijd, want soms wil je er ook gewoon staan en eis je volledige focus en sterkte. Maar even heel diep gaan, is ... hoe raar ook ... wsl ook echt ergens goed voor. Een uitlaatklep, een mogelijkheid om die overlopende emmer weer wat te kunnen legen, en weer wat ruimte te maken voor hernieuwde kracht, en ook ver/bolwerking. Ik geef je een intens dikke knuffel ... ik voel echt wat je voelt. Lieve kus, en wens je alle sterkte
Libra77 05/02/2015

Ach lieve meid. Wat een pijn, wat een verdriet. Zo vreselijk heftig. Zo graag iets willen. Niet eerlijk. Ik wens je heel veel sterkte. Weet niet goed wat ik moet zeggen. De juiste woorden zijn er niet.
Pluisje19 05/02/2015

Oh meid, ik zit hier te brullen achter mijn computer. Ik leef intens met je mee. Wat gun ik het jou om een mooi wondertje te mogen krijgen! De wereld is soms zo oneerlijk! Laat je tranen stromen en zet je masker maar af. Dit is ook wie jij bent. Dit is wat verlangen, verdriet, pijn en de slopende onzekerheid met een mens doet! Het geeft niets. Laat het gaan..
lina83 05/02/2015

Je MAG verdrietig zijn. Zoals iedereen zegt, laat die gevoelens echt toe en huil om je grote verdriet. Je gevoel (hart) en je gedachtes (hoofd) zijn even in strijd. Luister naar je hart, want dat ben jij echte 'jij'. Veel sterkte meid.
surroKIWIbaby 04/02/2015

dikke knuf meis, hopelijk lucht het schrijven van deze blog en het laten rollen van je tranen een beetje op, oneerlijker dan dit kan het bijna niet
rossi86 04/02/2015
chocolademonster 04/02/2015
Vogelmeisje 04/02/2015

ik zit met tranen in mijn ogen. O wat gun ik je je kindje zo!! Zo herkenbaar dat intense verdriet en het is zo moeilijk ermee om te gaan. Begrijp ik ook goed uit je verhaal dat je nog niet weet of je voor icsi gaat? Of heb je al besloten om het niet te doen? Hoop. hoop doet leven. Ik hoop dat je je hoop weer terug kan vinden
danika 04/02/2015

Een masker blijven opzetten... soms is het even nodig, maar als je dat alleen maar doet dan gaat het ergens overlopen of je wordt steeds somberder.... het doet ontzettend veel pijn, zoveel dat het niet uit te leggen is aan iemand die het niet heeft meegemaakt of nu doormaakt.... ik had soms het gevoel dat ik niet alleen kon blijven huilen maar het ook wilde uitgillen of dingen kapot smijten, zoveel onmacht... je bent supersterk, ontladen is echt nodig
saralee 04/02/2015

Wat verdrietig en wat een onmacht... Het woord 'sterkte' schiet zoveel tekort.
juffrouw piertje 04/02/2015

Je hoeft het ook niet weg te stoppen. Wegstoppen zal het nog groter maken. Laat het stromen, laat het gaan en maak je hoofd leeg. Weet dat alleen jij de keuze maakt. Welke weg te bewandelen! Niemand die daarover mag oordelen.
keesjes76 04/02/2015

Waarom wegstoppen? Voel het verdriet, ga er doorheen, het is de beste manier om het een plek te geven. Jullie hebben een beslissing genomen voor jullie zelf, begrijp ik? Dat zal niet makkelijke geweest zijn.... Sterkte.
-Vinc 04/02/2015

---------------->
knuffeltje88 04/02/2015