Een ritje in de achtbaan

Op een geplande familiereünie sta ik even de praten met een neef die ik al een aantal jaren niet meer gezien heb. Nadat het gesprek zijn afronding nadert en ik aanstalten maak me om te draaien, zie ik vanuit mijn ooghoek mijn pasgetrouwde nichtje binnenlopen. Ze ziet mij ook en zwaait naar me. We lopen naar elkaar toe en vragen aan hoe het gaat.


Vrijwel direct vertelt ze me, met een brede glimlach, zwanger te zijn. Voor haar een blijde opmerking, een nieuwtje dat ze het liefst van de daken zou schreeuwen, een geweldig mooi iets.   
Aan mij zie je aan de buitenkant niet veel, maar van binnen start er een rit in de ‘The Speed of Sound', een van de snelste achtbanen van Walibi. Vorig jaar ben ik als ‘stoerste tante’ samen met mijn neefje van 11 in die achtbaan geweest. Ik kan je vertellen dat ik erin zat met dichtgeknepen ogen, gebalde vuisten en voorovergebogen om het vervelende gevoel in mijn buik proberen tegen te houden.
Zo’n gevoel dus.


Mijn nichtje merkt niets en zegt tegen mij: ‘Jij hebt nog steeds alle tijd van de wereld om allerlei leuke dingen te doen. En als je kinderen wilt, verandert dat echt hoor. Dan kom je nergens meer aan toe.’’ Steeds alles zeggend met dezelfde open glimlach.
Ik kijk haar aan en zeg niets. De achtbaan kruipt langzaam weer omhoog, om vervolgens keihard achteruit hetzelfde rondje te doen. Mijn nichtje loopt verder en de achtbaan komt langzaam weer tot stilstand. We stappen uit. Ik behoorlijk bibberig en misselijk. Mijn neefje cool, zoals hij ook is. Hij zegt: ‘Je hebt niet gegild hé, maar zat er de hele tijd met je ogen dicht.’


Ik kijk om me heen en voel me plotseling  heel alleen in de grote menigte mensen. Ik zie alleen nog maar vaders en moeders met kinderen, wandelwagens. Mensen met dezelfde leeftijd als ik. Ze zijn gezellig een dagje naar de reunie gekomen, samen met hun opa en oma. Ik kijk rond en vang de blik op van een klein meisje. Ze lacht naar me en komt kijken. ‘Dat is Rianne’, zegt haar moeder. ‘Zij kent jou opa en oma heel goed’ Het meisje knikt even, loopt weg, maar draait zich weer even om en schenk me een lieve glimlach.


Mijn beschermende schild vertoont scheuren en barsten. Ik ben geraakt en het kost me moeite om me opnieuw te wapenen. Na een ritje in de achtbaan voelt de glimlach van het meisje als een pijnscheut in mijn middenrif. De pijn van het verlies van een zoon of dochter die er tot nu toe nooit gekomen is. De zoon of dochter waarvoor ik stiekem al een naam had bedacht, die ik kon ruiken en voelen.
 “Je zult toch moeten leren om met dat soort opmerkingen om te leren gaan,” werd me laatst verzekerd. Leren incasseren dus? Proberen me sterk te houden bij het zien van een zwangere buik, een vader die met z’n peuter boodschappen doet, een Zwitsal reclamespotje, verhaaltjes en foto’s op Facebook of een lachend meisje op een familiereünie? Voor mezelf en mijn omgeving hoop ik dat het gaat werken.


Maar ik vrees dat de rit in ‘The Speed of Sound’ nooit een ritje in de ‘Monorail’ zal worden.

192 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • Juffrouw Piertje

    Oh meid je verdriet is zo herkenbaar. Ooit voelde ik het ook. Geef niet op en laat je schild maar barsten. Het verdriet en de pijn mogen er zijn. Ik gun je zo een wonder.

  • Pluisje19

    Tranen in mijn ogen.... Ik leef met je mee

  • Sprinter2011

    Lieve vedertje, wat herken ik dat gevoel dat je omschrijft dat je je plots heel alleen voelt in de grote menigte, die menigte mensen die wel een kindje hebben en dan ook nog opmerkingen moeten horen als: je zult toch moeten leren om met dat soort opmerkingen om te leren gaan....argh, mijn haren gaan al overeind staan als ik het hoor. Meis, niemand kan jou vertellen hoe je je dient te voelen of wat je wel of niet moet aankunnen en dat weet jij zelf ook maar oh wat kunnen deze opmerkingen pijn doen en het verdriet nog groter maken dan het al is. Alles is confronterend als je zo graag een kindje wil, overal om je heen word je er dagelijks verschillende keren mee geconfronteerd, of je nu wil of niet. Iemand die dit niet meemaakt weet niet wat het is. Ik zou willen dat ik ook op de reünie was en je een dikke troostknuffel had kunnen geven zodat je je even wat minder eenzaam en buitengesloten had gevoeld. Veel liefs en

  • knuffeltje88

    super mooi omschreven

  • Toinette

    Dikke knuffel meid.

  • danika

    Ik ben als ik een blog van je lees telkens even terug in de tijd.... de wisselende hoop en wanhoop, de confronterende mededelingen van het goede nieuws die je even volledig lamslaan waarbij je al je kracht en energie moet aanwenden om niet ter plekke te gaan gillen, de volslagen kant nog wal rakende domme opmerkingen van mensen die echt geen enkel idee hebben waar ze het over hebben... telkens weer confronterend maar ook wel weer goed me te realiseren hoe het was... niet dat je dat ooit vergeet... al die pijnlijke momenten blijven als littekens op je ziel staan, al worden ze minder duidelijk zichtbaar... ik blijf voor je hopen en er vertrouwen in hebben dat het goed komt bij jullie, zoals er ook mensen zijn die dat bij mij zijn blijven doen... maar ik realiseer me hoe moeilijk dit soort evenementen zijn en hoe sterk alles is ingericht op zwangerschap en kinderen, dat laat je je ontzettend buitengesloten en eenzaam voelen...

  • -Vinc

    Tranen in mijn ogen! Wat kun jij schrijven zeg... 2015 MOET ons jaar worden. Wij bidden voor jullie!!

  • mamavanlizzylouise

    Kippenvel wat een mooie blog zeg nou mooi sorry ik bedoel pppfff je verwoord het zo mooi ik herken je gevoelens erin! Ik duim En duim En duim echt voor jullie Sommige mensen hebben gewoon geen besef en al helemAl niet met hun uitspraken ! Je bent een super sterke Vrouw

  • mama.lief

    Lees je blog met tranen in mn ogen. Weet ff niet wat zeggen.

  • saralee

    Ben er stil van. Je verdriet is zo goed in te denken... Maar wat zijn veel mensen ook kortzichtig. Denken zij niet verder? Of is dat te simpel gedacht? Woorden kunnen je in je ziel snijden. Ik denk aan je, duim voor je, bid voor je!

  • keesjes76

    Het goedbedoelde advies doet mij bijna hardop vloeken. Wat zou ik graag die persoon bij de oren willen grijpen en schreeuwen: 'Begrijp je het dan niet? Zie je dan niet hoe deze vrouw, deze sterke, dappere, bijzondere vrouw aan het vechten is?'. Ik wil je zo veel meer steunen dan alleen maar een paar woorden op deze pagina. De stille en wapenloze strijd is vreselijk. Ik wens je een Monorail, tegen beter weten in....

  • rossi86

    Oh wat herkenbaar dit, al ziet het er voor mij inmiddels ook anders uit. Voor die goed bedoelde opmerkingen zou je mensen af en toe toch echt de nek willen omdraaien. Dit nieuws blijft pijn doen zolang het niet jouw nieuws is, zeker na zo'n lange tijd

  • Vogelmeisje

    'dat vraagt een enorm hoop geduld' , bedoel ik in de 3e regel van onder en moed. en positiviteit, en ballen om jezelf elke keer weer uit dat rotgevoel te trekken.

  • Vogelmeisje

    je schrijft zo pakkend, ik ga er helemaal in mee en zal nooit vergeten hoe het voelt om in deze achtbaan te zitten. Lees je blog met tranen in min ogen.. ik gun het je zo meid, die ene positieve test, die dikke buik en ja ook al die nare kwaaltjes die erbij horen als het zover is. Je hebt al zo'n weg afgelegd, wanneer is het nu toch eens jouw beurt. Ben ook benieuwd of je voor icsi gaat. Maar vooralsnog is het gewoon ontzettend pijnlijk om te beseffen waar jij staat, en waar anderen staan. Je zou er spontaan jaloers van worden ook al ben je niet jaloers aangelegd, gewoon van, waarom jij wel, en ik niet. Bij het lezen van de 'goede tip' die je laatst ontvangen hebt krijg ik spontaan buikpijn. En boos, wat zou ik diegene eens willen vertellen hoe het zit als je in de medische molen zit. Of gewoon, als zwanger worden niet vanzelf gaat. Toen ik in de molen zat was ik niet zo assertief en kon ik dat ook niet.. meegezogen door alles wat er speelde, en de emoties. Er gebeurt met zo'n opmerking zoveel in jezelf, dat rationeel reageren bijna onmogelijk wordt. Pas als je er niet inzit, en er een stap vandaan kan doen (wat pas gebeurt nadat het wonder is geschied) dan pas kan je iemand zn oren wassen met zo'n opmerking. Ik vind je beresterk, echt waar. En ik vind dat je het ontzettend knap doet, in dit soort alledaagse situaties waarin je plots geconfronteerd wordt en je maar met die emoties moet handelen, terwijl je er niet klaar voor bent. Je doet het toch maar weer! Ook al is dat door niks te zeggen, of door juist wel wat te zeggen, of door te huilen, je moet er maar wat mee op zulke momenten . En dat maakt je sterk, ijzersterk. Dat vraagt een enorm hoop , en respect. Wat mensen niet weten als ze het zelf niet mee maken (en gelukkig voor hen dat spontaan zwanger worden wel lukt, dat ook). Wat zou ik je graag even een knuffel willen geven meid! Je bent een toppertje!