De andere wereld
De andere wereld is moeilijk te omschrijven. Waarin ik mij eerder altijd goed in kon leven en waar ik graag in mee kletste - ook al hoorde het niet bij mij - voelt nu totaal vreemd en niet passend. De andere wereld, ofwel de wereld van anderen. De wereld van de mensen om mij heen.
Mijn inlevingsvermogen is ruim, iets wat bij mij past en waar ik ook regelmatig voldoening uit haal. De laatste tijd is dat inleven moeilijk. Het raakt mij op een vreselijke manier. Het geeft verdriet en raakt mij recht in het hart.
Hoe opvallend is het dat als je zelf iets heel graag wenst, iets dat zo ver weg is en ongrijpbaar wordt het altijd en overal aanwezig moet zijn. Meer en meer probeer je soms je leven op te pakken of beter gezegd bij elkaar te rapen. Je probeert je diepste verlangen naar de achtergrond te drukken hoe moeilijk dat ook is. De wereld houdt helaas geen rekening met het gevoel van een ander. Bewust of onbewust: het onderwerp kind is altijd en overal om mij heen.
Logisch is het ook dat trotse papa’s en mama’s geen enkele zin zonder het onderwerp kind kunnen uitkramen. Het is immers waar hun leven om draait. Logisch of juist droevig? Droevig in de zin dat je daarmee onbewust mensen zoals mij kwetst? Mij hoor je ook niet constant praten over alle ellende terwijl dit ongevraagd de hoofdlijn van ons leven is geworden. Logisch of droevig. Ik ben er nog niet uit wat ik er van vind.
Ik probeer me te verplaatsen in de ander, de ander wiens wens wel in vervulling is gegaan. Verplaatsen – inleven is immers iets wat mij goed past. Vroeger wel, nu lukt het mij niet meer zo goed. Ik kan mij namelijk geen voorstelling maken van iets wat waarschijnlijk nog lang op zich zal laten wachten. Ik kan mij niet voorstellen dat mijn man en ik naar twee streepjes staren. Samen glimlachen, samen huilen van geluk. Ik kan mij niet voorstellen dat wij spannende eerste drie maanden hebben en uitkijken naar controles, echo’s of ziekenhuisbezoekjes.
Ik kan mij niet voorstellen dat er leven in mij zal groeien. Dat er leven geboren wordt. Blije-trotse opa’s-oma’s-tantes. Of dat wij samen stuntelig en onwennig de eerste levensmaanden doorlopen. Nee, ik kan mij niet inleven in het boeken van vakanties gericht op kinderen. Winkelen voor jezelf en ondertussen neuzen in kinderkleding
Mijn inlevingsvermogen is niet meer zo ruim. Noem het zelfbescherming, noem het misschien maar realistisch. Ik ben vanwege alles een groot deel van mijzelf verloren. Ik ben zoekende.
Ik noem het daarom de andere wereld.
reacties (0)