Kennismaking met het UZ te Gent

Vandaag is het moment. Hier heb ik weken, zo niet maanden, naar uitgekeken. Ik voel kriebels in mijn buik, wat me in een positieve stemming brengt. Eindelijk, vandaag wordt er zoveel duidelijk.

Het is 1 uur als we door de slagboom het terrein van het UZ oprijden. Ik ben even onder de indruk van de grootte van het hele terrein en neem de omgeving even goed op me op. We volgen de borden naar de parkeergarage en zetten de auto neer. Hand in hand zoeken we samen de borden K1 en K2 op, de locatie die vermeld staat op het toegestuurde uitnodigingsformulier. We lopen een gebouw in, trekken een nummer en nemen plaats.
‘Schat, eindelijk hé’, fluistert mijn man in mijn oor. Ik glimlach terug en schud mijn hoofd op een neer. ‘Ja, eindelijk…’
We worden naar balie 4 geroepen en daar krijgen we de hele financiële procedure van het ziekenhuis uitgelegd. We worden in het systeem gezet, moeten 100 euro voorschot betalen en krijgen allerlei formulieren mee die wij moeten door versturen richting de Nederlandse Zorgverzekeraar.
Na alle formaliteiten kunnen we de weg zoeken naar de vrouwenkliniek. Een klein ommetje via buiten, de deuren van gebouw P4 door en de ons melden bij de balie.
Weer moeten we even plaats nemen. Op de muren hangen 2 borden met allerlei geboortekaartjes erop. Allemaal bewijzen van wat voor mogelijkheden er zijn. Ook na het lange wachten, met bange gevoelens, na vele pogingen. Er gingen vele stellen me al voor, mét resultaat. Ik sta op en bekijk elk kaartje.
Net als ik wil gaan zitten worden we binnen geroepen. Een zeer vriendelijke dame geeft ons een hand en gaat ons voor naar een kamertje. We nemen plaats.
Ze vertelt eerst wie ze is, wat ze doet en legt uit dat we IVF kunnen zien als een nieuwe start. ‘Alle mogelijkheden liggen voor jullie nog open, er zijn nog geen stappen gezet.’ Ze neemt met ons opgestuurde documenten door en bekijk alle resultaten op haar gemak die door die het Ziekenhuis hun hebben gestuurd. Alles wordt besproken, uitgelegd en gecontroleerd. Dit voelt zo goed!

Ons IVF avontuur gaat beginnen op 19 december. Dan kijken we waar ik in mijn cyclus zit, wachten we mijn menstruatie af  en word ik op dag drie verwacht om te leren hormonen toe te dienen via injecties, zodat ik mezelf de andere dagen kan prikken. In tegenstelling tot eerder vermeld, zal het geen IVF in eigen cyclus zijn, maar zullen we mijn eierstokken gestimuleerd worden meerdere follikels te laten groeien.
Verder wordt het sperma van mijn man door hun op de 19e ook nog geanalyseerd en krijgen we de uitslag daarvan op dezelfde dag.
Als alles duidelijk is, alle vragen gesteld en beantwoord zijn, krijg ik nog een inwendige echo. Op dag vijf van mijn cyclus ziet alles er van binnen keurig uit. ‘Precies zoals het hoort’, aldus de arts.
We ontvangen een map met allerlei informatie en formulieren die ondertekend en bij een volgens bezoek meegebracht dienen te worden. Daarna wordt uitgelegd dat we nog moeten bloed prikken. Volgens de Belgische wet mag er pas met behandelingen gestart worden als ze zeker weten dat we geen SOA hebben. En voor mij wordt extra bloed afgenomen, zodat ze zien hoe mijn hormoonhuishouding is en kunnen ze gaan inschatten hoeveel hormonen ik straks ongeveer moet inspuiten. Verder wordt ook de werking van de schildklier gecheckt.
 
Voor we het weten liggen alle afspraken alweer achter de rug. Het was een dagje vol met informatie en uitleg.

Het voelt zo goed om dit wonderlijke pad in te slaan. Het zal heftig worden, dat zeker! Maar nog maar over twee maandjes kunnen we daadwerkelijk starten.
We gaan met goede moed deze nieuwe weg volgen om onze grote wens te verwezenlijken. Een kindje krijgen…!