Gelijkgestemden
In een familie, een maatschappij en een wereld vol kinderen bekruipt me wel eens het gevoel dat we de enigen zijn voor wie het lot iets anders in petto had. Natuurlijk lees ik over ongewenste kinderloosheid en vind ik herkenning bij vrienden op deze site.
In mijn directe omgeving is er toevallig he-le-maal niemand bij het niet lukt en ook aan vruchtbaarheidsbehandelingen doen.
We hebben één stel vrienden dat al anderhalf jaar ernstige pogingen onderneemt om zwanger te raken. Anderhalf jaar is lang, ik eh… spreek uit ervaring zullen we maar zeggen. Een eerste afspraak in het ziekenhuis stond gepland. “Wat heel naar voor ze”zei ik. “Ik hoop voor hen dat ze niet hetzelfde te wachten staat als wij”
Maar ergens achterin mijn hersenpan, in de diepe krochten waar mijn gemene gedachten liggen opgeslagen, in de donkere hoekjes van mijn brein waar ik mijn scheldwoorden en egocentrische ideeën bewaar, doken hele andere woorden op. “Eindelijk iemand bij wie het ook niet lukt. En ik ken ze nog ook!” Dat ontsproot uit het zwarte deel van mijn gedachtengoed. ‘’Dan zijn we gelukkig niet meer de enige’’ dacht ik gemeen.
Is dat eigenlijk gemeen? Is het niet logisch dat ik, dat wij, steun zoeken bij gelijkgestemden en dat iedereen die overloopt toch minder gelijkgestemd is? Gun ik hen geen kind? Natuurlijk wel, maar dat wil niet zeggen dat ik mijn eigen emoties daaromtrent moet uitschakelen. Vreugde en verdriet kunnen naast elkaar bestaan. Blij zijn voor de één, verdriet hebben voor jezelf kan tegelijk plaatsvinden. Blij zijn zonder je eigen verdriet te erkennen, is gemeen. Naar jezelf toe maar ook naar de ander. Niemand heeft er wat aan als je niet oprecht bent, als het opgekropte verdriet zorgt voor een verminderd contact of stille verwijten.
Ik mag gaan testen of bovenstaand idee ook werkelijk werkt. Gisteren kreeg ik het berichtje. De boodschap laat zich in het licht van dit verhaal niet moeilijk raden. Het ziekenhuis is afgebeld, ze is zwanger. Ben ik blij? Voor hun wel. Voor mij geeft het eens te meer aan dat het bij ons nog steeds niet is gelukt en dat doet pijn.
Het geeft nog een keer het gevoel dat we echt de enige zijn wie een kindje niet gegund is.
Gelukkig kan ik me sterken in het idee dat dat laatste niet waar is. We zijn niet de enige. Het feit dat ik veel steun krijg op geschreven blogs. Daarom wil ik het hier ook een keer noemen, niemand is de enige. Misschien wel in je directe omgeving maar niet in een groter geheel. Uiteindelijk maken we allemaal deel uit van een groter geheel. Er zijn mensen die precies weten wat je door maakt en misschien wat je nog door zult maken, dat sterkt, dat geeft energie. Ook al ken je deze mensen niet persoonlijk, ze zijn er wel.
Daarom een dikke knuffel en een steun in de rug voor iedereen die dat nodig heeft.
Je bent niet de enige…
reacties (0)