Vakantiefoto
Zojuist teruggekomen van een mooie en ontspannen vakantie vanuit Kreta. Omdat fotografie een hobby is van zowel mijn man als mijzelf, is het eerste wat we doen de vele gemaakte foto’s op de computer zetten en bekijken. Ik zie de dagen die we daar hebben vertoefd langs het scherm gaan; het gezellige dorpje waar we verbleven, het oude Griekse vrouwtje die ons uitnodigde in haar huisje, het drinken van heleboel milkshakes en het zwemmen in helder water. En dan ook nog het duiken. Ik voel me weer gewichtloos zweven tussen allerlei verschillende vissen en beeld me weer in hoe groot de schelp was die we tegenkwamen. Ik scroll verder en zie een spontane foto van mijzelf. Een foto genomen door manlief waarbij ik juist mijn armen strekt en tot mijn middel in het water loop; haren in de wind, een lach en onbezorgd. Ik voel meteen een fijn gevoel opkomen. Kijk mij eens; wat een vrijheid!
Ons tot op heden onvervulde kinderwens brengt in het dagelijkse sleur van het leven veel verdriet. Er heerst een groot gemis, een incompleet gevoel. Ook het beseffen dat IVF ons volgende traject is bracht me eerst wat van me stuk. Door dat alles heen kijken naar de dingen die we wél hebben vind ik dan vaak lastig.
Maar deze vakantiefoto is ineens een eyeopener. Kijk wél eens naar alle goede dingen die we wel hebben ontvangen, denk ik bij mezelf. Ik kan het niet inruilen, dus kom op Vedertje, geniet ervan! Je biezen pakken en voor tien dagen naar een warmer oord vliegen, allerlei activiteiten ondernemen, wat een vrijheid!
Er is ruimte in mijn hart gekomen voor het volgende traject. Noem het moed en het ernaar uit zien. Misschien klinkt het na een vakantie behoorlijk cliché, maar ik wil proberen vaker te gaan kijken naar alles wat ik wel mag ontvangen. Een wat vaker in de spiegel kijken en te lachen, net als op die foto.
Inmiddels heeft mijn man bij de post twee brieven zien liggen. Eén vanuit Gent, een vragenlijst en bevestiging van afspraak op de 17e van oktober. De ander bevat een samenvatting van ons traject in het ziekenhuis van Nederland, die we door moeten geven aan Gent.
Ik omarm ons volgende traject, wat een kans, wat een rijkdom dat wij dit kunnen ondergaan. Nee, het zal niet meevallen, en ja; we zullen vast weer teleurgesteld worden.
Maar tussen alles door wat ik zal gaan ervaren zal ik mijn zegeningen blijven tellen!
-----------------------------------
P.s
Ik krijg van sommige de vraag waarom wij ons IVF traject in Gent zullen gaan doen. Ik woon in Zeeland en het ziekenhuis gaf ons de keuze: Rotterdam of Gent. Na want onderzoeken en het lezen van ervaringen in onze keuze uitgegaan naar Gent.
reacties (0)