En dan mag je door voor IVF
Soms… soms sta ik voor de spiegel en maak ik een ‘zwangere buik’. Flink diep inademen, adem inhouden en de buik zover mogelijk uit laten zetten. Gewoon om even te zien hoe ik er dan uit zou zien. Erg tevreden ben ik dan met het resultaat en leg mijn handen op mijn dan bolle buik. Maar dan snak ik weer naar adem en blaas mijn ‘lucht-buik’ weer plat.
Soms geef ik mij er aan over om te dagdromen over hoe het geweest zou zijn.
Ik denk dan terug aan de eerste keer dat we het deden voor een kindje. Ik stelde mij voor hoe het zaadje de weg naar het klaarliggende eitje vonden en deze zou bevruchten. Vervolgens zou het bevruchte eitje zijn reis beginnen naar mijn baarmoeder en zich daar heerlijk innestelen. Dat idee heb ik heel wat maanden volgehouden, toen het wachten en ongeduld het overnamen.
Ik denk terug aan de afgelopen 2,5 jaren. Eigenlijk denk ik er liever niet aan terug en wil vooruit denken. Dat zou de juiste houding moeten zijn. Doorgaan, hoop houden en erop vertrouwen dat de nieuwe stap echt wel zal lukken. Ervan genieten dat we nu zoveel vrijheid hebben, dat ik wel twee keer per dag ongestoord in de douche kan staan, ver op vakantie kunnen. Of lekker veel shoppen en ‘zwangere buiken’ van mezelf voor de spiegel bekijken.
Al een aardig tijdje ben ik lid van deze site. Zovelen die mijn verdriet kennen. De wanhoop, onzekerheid, frustraties en teleurstellingen. Zovelen met hun eigen verhaal, hun eigen proces en verdriet. Het elkaar steunen, adviezen en inspreken van moed. Het fijne delen aan mensen die weten waar ik het over heb. Die mij het gevoel geven niet alleen te zijn.
Maar toch moet ik zelf de beslissingen nemen. Waar ligt de grens? De grens waarvan ik nooit gedacht had deze ooit te bereiken en te passeren.
Het romantische plaatje van het klaarliggende eitje gaat plaatsmaken voor een eitje in een bakje in een microscoop, zaadjes in een potje die door een andere hand bij elkaar gebracht gaan worden. En dan is er toch nog de natuur die zijn werk nu echt moet gaan doen. En die het vooral moet gaan afmaken. Natuurlijk is het ontzettend fijn dat deze mogelijk bestaat. Maar ook dit biedt geen zekerheid. En wederom spelen er zoveel emoties en stress mee.
Ik vind het geen gemakkelijke keuze om tot deze beslissing te komen. Het bellen met de poli van het ziekenhuis te Gent, wetende dat dat de eerste stap is van onze IVF-traject. Straks het meekrijgen van allerlei recepten, vrij gaan regelen op het werk en leven tussen hoop, verwachting en teleurstelling. IUI zullen we vanaf vandaag achter ons laten en een andere reis is begonnen.
Over vijf weken heb ik een intake gesprek en dan zullen we duidelijkheid krijgen over ons traject en zullen we weten wanneer we ongeveer kunnen beginnen.
Hopende dat ik op een dag voor de spiegel sta en mijn eigen echt zwangere buik uit zal steken.
reacties (0)