Loslaten (2)
De afgelopen periode weer vaak het antwoord ‘loslaten’ gehoord als reactie rondom onze kinderwens. Al eerder heb ik mijn gedachtestroom rondom dit onderwerp op papier gezet, maar ik wil er meer over zeggen. Ik wil opnieuw laten inzien dat de instant-oplossingen als loslaten gewoonweg pijnlijk is om te horen….
-----------------------------------------------------------------------
‘’Vedertje, ik weet dat je bezig met een traject rondom zwanger worden. Toch wil je twee adviezen geven. Ga vitamine slikken. Veel fruit eten, vitamine slikken van davitamon ‘Zwanger worden’ en vooral loslaten. Mijn vrienden deden dat en het lukte meteen.’’
Mag ik je vragen hoever je vrienden gingen voordat ze op dat punt kwamen? Hoelang worstelden ze al? Hoeveel teleurstellingen hadden ze al te verduren gehad, voordat ze konden loslaten? En wás het loslaten? Of was het noodgedwongen opgeven? Was het omdat de hoop doofde, omdat al hun kansen verkeken leken en alles al was geprobeerd? Hadden ze in feite niet gewoon hun hoofd en pootjes laten hangen, gebroken en beurs geslagen door verdriet?
Hoop is sterk. Heel sterk. Je moet diep gaan en lang op een lijdensweg zitten, wil het doven. Daarbij is ‘loslaten’ geen toverformule om zwanger te worden. Net zo min als ‘vaker schieten’, ‘tien minuten blijven liggen’ of ‘vitaminen slikken’.
Bij heel wat mensen gaan de haren overeind staan van dat altijd terugkerende loslaatadvies. Loslaten is niet drukken op een knopje en dan niet meer aan je wens denken.
Als je gelooft dat ‘er niet mee bezig zijn’ te forceren valt, gever van het loslaatadvies, dan denk ik dat je de ervaringen in je eigen leven vergeten bent.
Geloof ik dan niet in loslaten? Jawel, maar op een hele andere manier. Ik geloof in een loslaten waarbij de droom en wens mogen blijven bestaan. Want een verlangen dat zo groot, stop je niet even weg. Als je tegenover een enorme berg staat, dan kun je daar niet om –of overheen kijken. Hij vult je zicht.
Ik heb het al eens eerder gevraagd en bij deze doe ik het nog een keer. Stop alsjeblieft met doen alsof het de schuld is van tot op heden kinderloze stellen dat ze die berg steeds zien. En dat die berg beladen is met dikke buiken, kinderwagens, babykleertjes, speentjes, eerste stapjes en zelfs volle luiers? Verpletter mijn wens, en die van alle andere niet. Het krijgen van kinderen is de gezonde droom van zovele mannen en vrouwen. Het is de droom van een kind dat liefkozend al haar poppen en knuffels de fles geeft en vertelt dat ze later moeder wil worden van wel twintig kinderen. Zo’ diepe wens valt dus niet uit te schakelen. En wat maakt het nog heftiger als vrienden of zussen wel ouders worden…
Stop met mijn berg vernietigen. Stop met relativeren; bagatelliseren. Ik wil geen onbegrip meer.
Laat mijn wens voor een kindje, zoals bij vele, bestaan!
reacties (0)