Verdoofd
Al een poos keek ik tegen deze dag op. Ik wist dat de dag aan zou breken, dat ik de hele dag zou denken aan dat ene mooie wat zij vandaag zou ontvangen. Een wonder, wat zij zelf niet zo zal ervaren. Iets wat me nog zenuwachtiger maakte voor vandaag. En zojuist dan dat telefoontje gehad. Een gesprek van twee en halve minuut wat me voor de verdere dag een dubbel gevoel zal geven. Een pijnlijk gevoel, maar ook blijdschap… Alleen helaas voor de ander.
‘’Wow, gefeliciteerd, zo geweldig!’’ roep ik uit bij het opnemen van dat voor mij emotionele telefoontje. Mijn zus belt dat ze zojuist via een keizersnede haar dochter is geboren. Na twee zonen heeft ze nu een meisje, iets wat ze graag wilde. Ze vertelde me onlangs nog dat dit haar laatste zwangerschap zou zijn, meer kinderen wilde ze niet.
En terwijl ze me belt om het bijzondere nieu
ws te vertellen, hoor ik de kleine hard huilen aan de andere kant van de lijn.
Ze vertelt me dat de keizersnede voorspoedig is verlopen. Dat haar man zo trots is als een pauw op zijn kleine meid. Dat ze nog wel in de couveuse ligt vanwege haar lage temperatuur. Dat onze moeder het uitgilde van vreugde bij de geboorte van haar 25ste kleinkind.
Als ik de telefoon ophang, breek ik. Hoe oprecht blij ik ook voor haar ben, en hoe van harte ik het haar gun, was ik het graag geweest van wie de ouders gilde van geluk.
Ik slik mijn tranen in en blij even roerloos op de bank zitten. De stilte huis brengt een zwaar gevoel in me naar boven. Het verdriet slaat naar binnen, mijn borst doet er pijn van.
De rest van de dag loop ik verdoofd rond.
reacties (0)