Stilstand
Ik ben de tijd kwijt… De laatste tijd lijken de maanden en zelf jaren me gewoon in te halen. Dat slaat natuurlijk nergens op, want de tijd gaat nog net zo snel als een paar jaren geleden, maar toch…
Een aantal tante-zeggertjes zitten ondertussen op de hogere school terwijl ik in de waan was dat ze nog naar groep 8 moesten. Mijn oudste nichtje heeft onlangs haar rijbewijs gehaald. Jongere kinderen schat ik meestal jonger dan ze zijn en de eerst zogenaamde ‘kleine’ kinderen drinken hun biertjes aan dezelfde bar als waar ik met mijn vrienden aan zat op zaterdagavond. De meeste medestudenten die tegelijk met mij hun HBO diploma hebben gehaald hebben hun eerste kindje al… Of de tweede is onderweg.
Dat klinkt alsof ik onlangs tachtig geworden ben, maar na een beetje nadenken geloof ik dat ik de schuld toch aan het medische traject kan schuiven. Ik heb soms het gevoel dat de tijd gestopt is toen ik maand na maand onbeloond werd met een negatieve zwangerschapstest.
Hiermee bedoel ik eigenlijk te zeggen dat waar iedereen stappen vooruit maakt, ik in mijn opzicht stappen achteruit zet. De werelden lijken tegen elkaar in te draaien. Je ziet mij stilstaan, hetzelfde leven leiden, terwijl de wereld naast mij me inhaalt en vooruit gaat. Het contrast is soms groot. Vrienden die op bezoek komen met hun kroost, gebruik maken van het lego speelgoed wat van manlief is geweest. En ik, nog steeds hetzelfde als bijna drie jaren geleden. Stilstand vanuit onze kant.
Als ik terug kijk zijn er absoluut ook een heleboel mooie momenten geweest. Het waren niet alleen maar negatieve jaren. Alleen de grote momenten die ik mij herinner waren vaak wél gebaseerd op een hoop heftige emoties; het medische traject ingaan om onze diepe wens te verwezenlijken.
Vandaag de laatste IUI ondergaan en wederom bleek dat mijn man zeer weinig levend zaadcellen had. De weg naar IVF is dus helemaal open gezet…
Ondertussen bevalt mijn zus bijna, zijn er twee collega’s zwanger, zie ik vele zwangerschapsmeldingen op mijn facebook pagina verschijnen…
Voel je het contrast…?
Daarom heb ik het gevoel stil te staan, of misschien stappen achteruit gezet heb en de rest door gestoomd is.
De maanden en jaren gaan voorbij. Voor mijn gevoel niet. Of nouja voor mijn gevoel…
De pijnlijke feiten liegen er helaas niet om.
reacties (0)