Follikelmeting 1 voor IUI 1

Als ik de afdeling gynaecologie oploop zie ik de dat de hele wachtkamer leeg is. Ik meld me bij de balie en neem plaats. Op de klok zie ik dat ik precies op tijd ben, het zou dus niet lang duren voordat ik naar binnen word geroepen.
Mijn oog valt op een aantal boekjes. De titels zijn heel sprekend; kinderen, ouders van nu. Nog wat boekjes met allemaal blije en vrolijke kindjes op de voorgrond. Even irriteert het mij. ‘’Dit is zo niet de realiteit,’’ zeg ik tegen mezelf.
Dan komt er een wat ouder stel de wachtkamer binnen gelopen. Ik zie hoe de ogen van de vrouw mijn buik zoeken, waarschijnlijk om te spotten of er een bolletje op zit.  Ook dat irriteert me.

Ik word naar binnen geroepen. Ik geef de desbetreffende arts een hand en hij zegt dat ik direct plaats mag nemen op de stoel voor een inwendige echo. Het wordt steeds makkelijker merk ik, broek uit doen en benen in de beugels neerleggen.
Mijn blaas is goed zichtbaar en ook mijn slijmvlies laat zich netjes zien. 10 mm dik, erg netjes volgens de arts.
Mijn eierstokken laten zich wat moeilijker vinden. Als de rechterkant in beeld komt is er helaas niets op te vinden. Bij de linkerkant is dat gelukkig anders. 1 eitje van 7 mm grootte en nog wat kleine eitjes is het enige wat zichtbaar is. Even voel ik me teleurgesteld. Ik had toch echt gedacht dat het eitje groter zou zijn en er deze week nog een IUI gepland kon worden. Het eitje moet dus nog aardig groeien. De gynaecoloog zegt dat er elke dag zo’n 2 mm bij een eitje bijgroeit, dus hij zegt dat ik pas zondag weer terug hoeft te komen.

Voordat ik het merk loop ik alweer door de schuifdeuren het ziekenhuis uit. Ik merk dat mijn gedachten negatief zijn en ik mopper op mezelf. Totdat ik denk aan zoveel vrouwen die helemaal geen natuurlijk eisprong hebben en ik eigenlijk heel gezegend bent. Ik mopper hier, terwijl mijn lichaam heel netjes doet wat zou moeten. Deze gedachte doet ook mijn stemming omslaan.
‘’Groei maar goed eitjes, ik moet gewoon simpelweg geduld leren hebben.’’

Zondag mag ik dus terug komen om opnieuw mijn eitjes te bewonderen. Ik voel me stiekem trots worden op mijn lichaam. Zwanger worden is zoiets teers, zo mooi. Wat een lichaam allemaal kan… Ik word er even stil van.

Natuurlijk had ik liever een baby gezien op het scherm, maar wie weet is dat eitje van 7 mm wel het begin…