Ei, waar ben je?
Vervuld met nieuwsgierigheid en lichte spanning meld ik me vanmiddag bij de receptie van een ander ziekenhuis. De dienstdoende gynaecoloog wordt opgepiept en ik mag alvast lopen naar de afdeling. Het is stil om me heen en alle lichten staan uit. Van drukte die het ziekenhuis door de weeks kent, is niets te merken.
In neem plaats en wacht af. ‘’Mijn ei is vast gegroeid en mogelijk kan de arts een indicatie geven wanneer mijn ei springt’’.
Na vijftien minuten komt een vrouwelijke gynaecoloog de afdeling oplopen en zegt dat ik binnen mag komen. Weer hetzelfde ritueel; ontkleden en liggen in de stoel.
Ik focus me op het scherm. Mijn baarmoederslijmvlies is gegroeid naar 14 mm dikte. En na wat wroeten worden ook mijn eierstokken zichtbaar. Aan de rechterkant zitten er hele kleine follikels, niets noemenswaardig. De linkerkant… Ook kleine follikels.
Huh, kleintjes? ‘’Hoe is het met de grote follikel?’’ vraag ik enigszins ongerust.
‘’Een grote?’’, reageert de gynaecoloog beduusd. ‘’Ik zie niet meer dan 4 follikels onder de 10 mm.’’
‘’Dan kan niet’’, reageer ik met een hardere stem. ‘’Er zat vier dagen geleden er nog een van 7 mm.’’
‘’Het spijt me’’, zegt de arts terwijl ze het apparaat nog wat kanten opduwt. ‘’Ik kan er echt niet meer van maken.’’
Als ik me aankleed vraagt de arts of ik mogelijk zwanger kan zijn. ‘’Zwanger?? Huh? ‘’Uhh, nee dat kan niet… Twee weken geleden ongesteld geweest en volgens mij nog geen eisprong gehad. De vraag of ik pijnlijke borsten heb maken me in de war. Ja, die voelen zeker gespannen aan.
En nu zit ik met een heleboel vragen. Waar is mijn eitje gebleven? Mijn lichaam leek het zo goed doen! Waar doelde de gynaecoloog op? Is er een mogelijkheid tot zwangerschap? Een eisprong zit er voorlopig niet in met alleen maar kleine follikels. Of heb ik hem deze maand al gehad, maar dan in een heel vroeg stadium?
Er zit niet anders op dan maar gewoon weer wachten… Wachten…. Ik doe niet anders in deze medische molen. Maar helaas kan ik momenteel niet veel anders…
reacties (0)