Ik gun iedereen met een kinderwens een lieve mooie baby. Jou daarbij ook. Alleen vind ik dat je het krijgen van een kind wel romantiseert. Zwanger zijn is een aanslag op je lijf en dat zal zeker niet in jou voordeel zijn. Herstellen van een zwangerschap en bevalling is soms ook pittig en zeker in combinatie wanneer je alleen zorg draagt voor je baby. En het is niet alleen baby tijd.. babies ontwikkelen zich, gaan kruipen en staan en komen je hele kamer door. Hoe denk je dat te gaan doen? Je hebt hulp en ondersteuning van anderen gezien je situatie. Maar je kunt er niet klakkeloos vanuit gaan dat anderen ook mee helpen met het verzorgen van je kind. Ik heb 3 kinderen en kan heus hulp krijgen van mijn ouders en schoonouders, maar dat is niet vanzelfsprekend. Het is lief dat ze willen helpen en als het niet kan moet ik mijzelf zien te redden. Hoe denk jij het op te lossen als je ouders niet kunnen bijspringen? Ik begrijp dat je hulpbehoevend bent en dat is vanzelf niet leuk. Maar wil je dat je kind aan doen, dat is mijn grootste vraag. Ik zou dat niet willen. Je beperkt je kind ook denk ik. Nogmaals, ik gun iedereen een mooie lieve baby, maar soms moet je een keuze maken met je verstand en niet met je hart.
Ik wil alleen even zeggen dat je nooit van hulp van anderen op aan kan. Ze kunnen wel zo mooi ja hebben gezegd, maar wie zegt dat ze geen nee durfden te zeggen? Of dat ze op momenten van nood kunnen, niet aant werken zijn/vakantie/zelf bezig zijn. Ieder heeft zijn eigen drukke leven.
Misschien een logischere volgende stap voor je ipv een kind; ga op zoek naar een relatie. Leer iemand kennen. En start daarmee een gezin. Dan heb je tenminste iemand die je altijd kan helpen
Snap dat t oneerlijk voelt en jij ook graag een kind wilt maar blijf realistisch. Succes 🙏🏻
"Door mijn ziekte blijft zwanger worden heel erg moeilijk maar ik wil toch alle mogelijkheden bekijken... 'Your Only Limit Is You...." En waarom respecteer je die grens dan niet en doe je alsof niets jou kan tegenhouden?
Waarom reageert iedereen zo?
Ik heb nog nooit een blog van haar gelezen en er staan er zoveel op, dat ik ze ook niet allemaal ga lezen!🙈
Ze heeft een hele rits aan beperkingen die ook nog eens erger worden en onvoorspelbaar zijn. Waardoor voor zichzelf zorgen al lastig is en ze veel hulp nodig heeft. Ze is bijvoorbeeld voor vervoer afhankelijk van anderen, gebruikt stevige medicijnen, soms een rolstoel, woont niet helemaal zelfstandig, heeft thuiszorg, kan niet werken, moet een aantal dagen per maand het ziekenhuis in voor medicatie en zo nog wel meer. Ook nog flinke psychische uitdagingen gehad. Het speelt al jaren, kan zijn dat dit lijstje niet meer helemaal klopt hoor, maar voor je beeld. Ze wil BAM moeder worden, maar kan de zorg voor een kind niet alleen aan. Ze wil dat opvangen met vrienden waarvan ze aangeeft dat die willen helpen. Haar ouders staan er niet achter, ze heeft geen goede band met familie. Ze geeft aan dat er een psycholoog is die het allemaal wel mogelijk acht. Pas geleden is ze bij een kliniek afgewezen voor het traject. Ze is zelf ontzettend optimistisch, maar niet realistisch. Heel naar allemaal, want de wens is zo groot en de realiteit heel hard.
Ik hoop alsnog dat je geen toestemming krijgt van die kliniek. Serieus meid, wáárom gebruik jij je verstand niet? Een kind geeft je geen energie. Dat is al zó vaak gezegd! Waarom neem je dat niet aan van alle moeders hieronder? Jij hebt is het dagelijks leven al de helft minder energie, en dan heb je nog niet eens een kind. Je kunt niet eens voor jezelf zorgen, hebt anderen nodig om überhaupt ergens te komen... dus het lukt je niet om zelfstandig te zijn. Waar denk jij dan de energie vandaan te halen, als je 's nachts 3 keer je bed uit moet om te voeden en te verschonen? Als je kind ziek is? Als jij ziek bent? Ga je serieus van anderen verwachten dat zij dan maar jouw kind moeten opvangen, omdat jij het op dat moment niet kunt? Ik had gepast hoor als vriendin zijnde. Zeker als iedereen op voorhand al rode vlaggen ziet, maar jij met je hoofd in de wolken, het denkt beter te weten en te kunnen inschatten hoe het leven er met een kind uit ziet. Dit mag je je ouders niet aan doen, en je vrienden ook niet, en het eventuele kind niet. Je ouders geven het nu al aan, zij willen hun vrijheid behouden. Daar dien je rekening me te houden.
Ergens hoop ik zo dat dit een verhaal is van een fantast, maar if real... gebruik je verstand in plaats van je gevoel en ontwaak uit die surrealistische droom van je. Zoek een hobby, maar zet geen kind op de wereld. Ik hoop dat de kliniek hier niet in mee gaat, en een gesprek met je ouders en vrienden eist, zodat zij ook weten hoe die er over denken en wellicht jou uit je droom kunnen helpen.
Niet iedereen ziet 'rode vlaggen' zoals jij zegt. Tot nu toe komen de 'rode vlaggen' enkel van mensen die me niet kennen. En dat is belangrijk gegeven voor mij. Mensen die mij kennen (professioneel en vrienden) steunen me wel omdat zij wel weten hoe ik echt in het dagelijkse leven ben en wat ik kan. En ik hou absoluut rekening met mijn ouders en hun vrijheid want ik wens enkel in uiterste nood (zoals andere gezonde ouders ook doen) op hen te rekenen en zelfs in die situaties heb ik andere oplossingen als eerste optie.
De belangrijkste rode vlag komt toch echt van de kliniek. Je bent niet voor niks afgewezen…
Hoe zou jij reageren als vrienden het je sterk zouden ontraden?
De toon waarop jij over je ouders schrijft, dat je eigenlijk niks met ze hebt, maar ze wel gebruikt voor van alles (een ritje naar de fertiliteitskliniek is geen uiterste nood!), maakt dat je erg onbetrouwbaar en manipulatief overkomt. Rn respectloos. Je gebruikt mensen. Je spant ze voor je karretje. Daar heb je zelf over geschreven. Dan is het niet gek dat wij dat zo zien, toch?!
Je hebt helemaal geen oplossingen: er is veel wat jij niet kunt. De vraag is meer: wat kun je wél zelf? Je werkt al 14 jaar niet, doet niet zelf je boodschappen, kunt de deur niet uit zonder hulp, kunt geregeld niet voor jezelf zorgen maar denkt wel 24 uur voor een kind te kunnen zorgen of daar mensen voor in te schakelen... Je evenwicht is zeer wankel, schreef je: zolang anderen je niet pushen, gaat het wel... Een kind gaat jou 24 uur per dag pushen... Het is geen geboortekaartjesverzameling die stil in een hoekje ligt... Je leeft in een fantasiewereld.... en je schrijft een fantasiewereld... Daardoor kom je geestelijk erg zwak over... Maar blijkbaar wil je dat graag, want anders zou je deze blogs niet telkens weer plaatsen...
Kan niet anders dan dat je dit allemaal verzint.
Als je zo bekwaam was geweest dan had je wel goedkeuring gekregen van de fertiliteitskliniek.
Ook ik had een romantisch beeld van een gelukkig gezin van 2 kinderen, met mijn man en ik in het autisme spectrum.
Van die roze wolk ben ik nu wel afgedonderd, 1 kind, maar zeker 2 kinderen in verschillende leeftijden is hard werken, vooral nu dat iedereen hier ziek en zwak en verkouden is, met volle neuzen en al. Oudste die weer minstens 2x per nacht wakker wordt om getroost te moeten worden en onze jongste die in de nacht 2x gevoed en verschoond moet worden.
Zonder kinderen dacht ik ook, dat kan ik wel, dat doe ik wel even, maar daar ben ik zo van terug gekomen.
Ik ben blij dat ik ze heb hoor, en zou ze nu voor geen goud willen missen, maar soms even wel. Al is t even om weer een volle nacht slaap te kunnen pakken.
Als het waar is, dan weten je ouders zich geen raad met de situatie. Dat blijkt uit alles. En terecht. Je bent niet te stoppen.
Ik heb mijn twijfels over de echtheid van dit verhaal (en eerdere blogs).
Het is een mega verantwoordelijke taak en het lijkt me zwaar om die beperkt en alleen te moeten doen. Een schattige baby wordt ook groot, puber en verder. Wat kun je (tot die tijd) en dan bieden? Wees realistich.
We hebben een netwerk van vrienden en familie, maar er komt niemand 's nachts helpen of als je ziek bent je troep opruimen.
Ik vind het wel bijzonder als een psycholoog en kliniek je plan ondersteumen.
Weten je ouders wat je van hen verwacht qua bijspringen? Willen ze dit ook zelf? Je kunt het hen niet opleggen toch?
Kunnen /willen zij daarnaast wel een emotionele band opbouwen met hun kleinkind, aangezien dit bij jullie niet goed gegaan is (mag ik dat zo stellen?)
Houd er rekening mee dat het voor een kind belangrijk is vaste verzorgers te hebben die ook emotioneel beschikbaar (willen) zijn.
De basis voor een veilige hechting.
Eigenlijk wilde ik niet meer reageren, maar een jong kind geeft plezier, maar zeker geen energie. Het kost veel energie. Wij kruipen net weer uit de overleef stand en zijn blij dat we het samen gered hebben.
Ik vind het jammer voor jou dat je lichaam je ongewenst kinderloos heeft gemaakt.
Maar je bent irrealistisch. Een kind geeft weinig energie terug, het sloopt je. Je gaat over je eigen grenzen heen, omdat het moet. Dat is geen energie, maar standje overleven. En ja je hebt mooie momenten en hoe ouder ze worden hoe gemakkelijker het schijnt te gaan enzv. Het is voldoenend maar al slopend voor een gezond persoon…
Hoe erg ik het ook vind voor jou, je moet hier een streep onder trekken. In belang van je kind die er nooit mag komen. Hoe hard dat ook klinkt. Je wilt je kind narennen, optillen na het vallen, ondersteboven hangen (de onze vindt dit de max 🙊) en dit alles kan je niet. Toch niet op een manier dat een kind een ouder nodig heeft. Je wilt toch dat je kind gelukkig wordt? In jouw situatie zou je het op de wereld zetten met jouw rugzakje ballast op zijn of haar schouders. En dat bovenop maar 1 ouder hebben… wat in deze situatie hem of haar echt geen eerlijke kans in het leven geeft. Dit wens je toch niemand toe? Dit zou zelfs je eigen wensen hopen en dromen niet mogen overstijgen.
En je netwerk? Die is onbestaande eens je kind er is. Doe dit jouw ouders, jezelf maar bovenal je kind niet aan.
Als je zoveel te geven hebt en wilt geven, dan zou ik een ander doel zoeken. Eentje waar je wél in kan slagen, geen miljoen stappen achter staat dan de rest, iets wat kans op slagen en succes kent. En ik ben overtuigd dat ergens zoiets is voor jou. Maar het is, hoe hartbrekend voor jou, niet een kind.
Het blijft een ziekelijke situatie, helaas....
Misschien kun je vrijwilligerswerk gaan doen ergens, om in iedergeval te merken wat jouw lijf aankan... Een kind is nl een fulltime baan.
Ik vraag me vooral af wat ze wil bereiken met haar blogs hier. Ze zit dr eigen alleen maar de hemel in te praten hoe goed ze het wel niet gaat doen.
Ik zal maar niet zeggen wat ik echt denk.
En ik dacht: eigenlijk ben ik soms stik benieuwd hoe alle mensen in het echt zijn😂 of misschien wil ik dat niet weten haha.
Maar al met al mag ik stiekem hopen dat er gewoon niets van waar is.
Ik denk dat deze blogs van haar aaien maar duidelijk maken hoe onrealistisch het is wat ze wil. Blijkbaar wilt ze vanuit hier erkenning dat ze het goed doet. Ik denk dat er nog zoveel meer aan de hand is dan waar wij weet van hebben. En wat ze al verteld heeft is al zorgelijk om dan alleenstaand moeder te worden.
Je gunt iemand heel veel, maar een kindje hun je een ouder dat er voor kan zorgen. Er worden helaas al te veel kinderen in slechte situaties geboren en ik ben blij dat de fertiliteitskliniek hier ethisch niet in mee wilt gaan.
@moedereend: Ze schrijft een fantasie op.... Blijkbaar heeft ze dat nodig om het leven leuk te vinden... Maar meer dan fantasie is het niet. Het klinkt allemaal zeer onvolwassen en egocentrisch...
Een driedubbele fulltime baan zou ik zeggen, 'werktijden" zijn helaas niet van 9 tot 17 en ook niet alleen door de week.. Zelfs vakantie is geen vakantie (tenminste, als je begrijpt wat ik bedoel).
Helemaal mee eens! Een kind geeft je geen energie. Dat zijn sprookjes in haar hoofd... Enig realisme is ver te zoeken bij de blogster...
Terwijl ik hier om 3.30 met m’n baby in een draagdoek rechtop in bed zit . Ik beaam dit 😂
Hahah helemaal hoor! Ik ben al blij als ik op vakantie even10 minuten even in de zon kan liggen (op 2 weken)
Maar zal dit echt zijn...? Dat bestaat toch haast niet 🙈
Er bestaan behoorlijk zieke mensen. Of het nou waar is of niet: ziek is ze echt...
Ik blijf het een bizar verhaal vinden… en kan me wel vinden in de reactie van Chudo o.a.
Die opmerkingen zoals dat een kind verse goede voeding nodig heeft zal niet voor niets zijn. Als jouw eigen moeder dit al zegt. Het Lijkt er namelijk niet op dat je dat voor je zelf kunt klaar maken, laat staan voor een kind.
Ik word elke keer kwader na elke blog van jou 🤮
Vind het knap van je dat je je hart hebt uitgestort maar begrijp je moeder ook heel goed. Ik dacht ook te weten hoe ik het allemaal wil, maar zo gaat het echt niet. Weten kan je niet want het overkomt je meer.
Als je nooit een emotionele band hebt gehad met je ouders vind ik dit echt een hele mooie reactie, of een hele goede stap naar een goede richting.
Ik ben het helemaal met je eens en begrijp mijn ouders ook heel goed. Het is heel zeker een stap in de goeie richting.
Ik denk dat moest je als ouders alles van tevoren weten sommigen er niet eens zouden aan beginnen. Het is erg zwaar maar ook iets heel erg moois. Het vraagt enorm veel energie maar een kind kan je ook energie geven.
"Maar een kind kan je ook energie geven"
Tenenkrommend om te lezen! Kan me er zo boos om maken. Je doet dit echt met de verkeerde intenties.
Een kind kan energie geven? Nou, ze kosten vooral energie 🙈 We hebben absoluut leuke momenten thuis en onze meiden zijn gek op elkaar, maar dat weegt niet altijd op tegen al 10 maanden gebroken nachten bijvoorbeeld
Het vraagt fysieke energie en geeft een mentale energie terug. Dat is niet hetzelfde. Met de beste wil van de wereld kun je nog steeds niets als je lichaam of je mentale staat niet meewerkt.
Niemand weet vooraf precies hoe het is om een kind te hebben, dat hoef jij ook niet. Maar van dat wat je wél weet, weet je dat je het niet aankunt alleen.
Al je oplossingen zijn afhankelijk van vrienden, en als je hun woorden net zo optimistisch opvat als die van je ouders, dan is dat heel erg wankel. Zelfs als ze het wel echt bedoelen, moet het in de praktijk nog maar blijken. Je kunt een kind niet grootbrengen met vrienden die ook een eigen leven leiden. Je hebt serieuze beperkingen, die niet op te lossen zijn met iemand die een elke maand een paar dagen oppast als jij in het ziekenhuis bent of je elke keer ergens naar toe rijdt als dat nodig. Denk je oprecht dat ze altijd kunnen en willen komen als je lichaam het laat afweten of het mentaal toch teveel wordt, als jij of je kindje ziek zijn, de nachten je gesloopt hebben, de pijn je teveel wordt, je een psychische terugval hebt, etc. En het gaat niet alleen om de newborntijd, ook als je kind ouder is vraagt dat van alles van je. Je vraagt hierbij een enorme steun van mensen om je heen, maar die hebben ook een eigen leven, niemand kan dat bieden, niemand is zo geïnvesteerd in jouw leven. En je kunt ook niet 20 mensen om je heen verzamelen om taken te verdelen. De kans dat je veel hulp tekort gaat komen is heel groot en heel reaslistsich. Dat risico wil jij bewust lopen. Je hebt geen partner, dus logisch dat je ouders de bui al zien hangen. Dit gaat op hen terecht komen. Elke ouder heeft wel eens hulp nodig, niemand doet het helemaal alleen. Maar dat is wat steun, een extra handje hier en daar. Geen vrienden die als partner moeten optreden in het grootbrengen van je kind. Je moet als ouder op z'n minst de basis zelf kunnen dragen, en daarvan weet je dat je het niet redt.
Ik vind eigenlijk de reactie van je ouders wel heel netjes. Een beetje ontwijkend wel, niet erg direct, wat misschien bij een ouder wel wat meer mag. Maar ze proberen je je eigen beslissingen te laten nemen en niet te bemoeien. Ik snap inderdaad wel wat je moeder zegt, natuurlijk weet ze ook wel dat jij weet dat een baby regelmatig moet eten en ‘s nachts niet weg is, maar denk idd dat ze zich afvraagt hoe je het wil gaan doen, en het gesprek op deze manier aangaat.
Tja… ik denk nog steeds dat je een droombeeld hebt. Heel logisch dat je kinderwens hebt, maar ik denk nog altijd dat je beeld veel te romantisch is. Een baby (/peuter/kleuter/…) is écht hard werken. Zoals vorige keer al gezegd: ik was voor ik kinderen had eigenlijk nooit moe en ik mankeer niks, m’n kinderen zijn gezond en relatief braaf, en m’n man en ik zijn echt een team. Toch val ik regelmatig om half 9 op de bank met een zucht van: pffff, nu even he-le-maal niks meer. Laat staan als ik zelf niet helemaal lekker ben. Vorige keer reageerde je op zo’n reactie met een “ik heb een goed netwerk wat kan bijspringen”, maar nu zeg je zelf dat het jouw beslissing is en je de zorg niet op anderen wil afschuiven…
Ik denk niet dat je moeder dacht dat jij niet weet wat een kind moet eten, maar dat ze bedoelt: hoe ga je dat in je eentje allemaal organiseren? Ze probeert voorzichtig duidelijk te krijgen: hoe ga jij dat dan doen. Dat je vader reageert op de vorm en niet de inhoud, dat je moeder na een paar vragen stil blijft, dat soort dingen is gewoon een houding geven als je niet weet hoe te reageren. Het is nogal wat als je dochter zo haar hart uitstort, zeker als ze dat niet gewend zijn en de boodschap nog best een heftige is.
Voor jou heel fijn dat je deze drempel over bent en het gedaan hebt. Je zat er tegen aan te hikken, dus dat zal best een opluchting zijn. Nu zitten je ouders er alleen mee, ik denk dat er nog wel het eea komt de komende tijd en dat dus nog niet van de baan is. Dat ze niet direct ontploffen in negativiteit is zeker heel fijn, maar de zorgen zullen er niet minder om zijn. Denk ook goed na over hun opmerking over hun vrijheid, ook dat kan heel voorzichtig geformuleerd zijn en groter zijn dan ze nu gezegd hebben. Geef ze wat ruimte en probeer niet teveel op de details van wat ze zeggen te letten, maar achterhaal de boodschap er achter. Vraag hoe ze zich voelen, waar ze mee zitten. Daar kom je verder mee.
Aanvulling. Ik zal hier reageren: je schrijft dat je uit de reactie van je ouders opmaakt dat ze je wel steunen omdat ze normaal hele directe en wat ongevoelige mensen zijn en nu niet direct in de weerstand schieten en open lijken te staan voor een gesprek. Maar daar ga je dus de mist in. Je hebt een bom gedropt, ze uiten hun zorgen al en reageren alles behalve enthousiast. En jij maakt daarvan dat ze op wat haken en ogen na het allemaal wel oke vinden. Dat is wel heel optimistisch. Interpreteer het niet, ga niet voor ze invullen wat ze bedoelen maar vraag het ze. Geef ze even de ruimte om dit te laten bezinken en vraag het ze dan nog eens.
reacties (44)