Beslissing genomen, start BAM-traject

meske zoek hulp.. In 2011 schreef je zelfs al dat je het al goed overwogen hebt om BAM te worden.. Hopelijk ga je eerst aan jezelf werken want ik lees enkel in je verhalen ik ik ik en hulp krijgen en nog eens ik..

Ik wist als kind al dat ik later moeder wilde zijn. Toen ik in mijn adolescentie jaren worstelde met een angststoornis en depressie, begon ik te twijfelen of met mijn mentale staat het wel verstandig was om kinderen te nemen, en stortte dat me bijna nog dieper in een depressie; mijn kinderwens die mogelijk niet vervuld zou worden?!

Ik heb ik me hier toen ingeschreven, en mezelf voorgehouden dat ik toen toch geen kinderen kon krijgen vanwege leeftijd + geen partner, en nam mezelf voor dat als ik met 30-35 jaar kinderloos zou zijn, ik BAM zou worden. En ik hield me daaraan vast; ik was toen misschien mogelijk niet geschikt als moeder, maar ik had nog meer dan 10 jaar om aan mezelf te werken. Ik las hier ook zoveel mogelijk om mezelf alvast voor te bereiden op een kind. Soort van. Het hielp in ieder geval.

Ik ben 30 jaar, en in de loop van de afgelopen jaren besef ik me dat ik niet meer 'ten koste van alles' een kind wil. Ik ben gastouder al een paar jaar, daarvoor au pair, en had de afgelopen bijna 2 jaar 2 eenoudergezinnen... De struggles die zij hadden qua opvang vinden, dat vrienden/familie de hoeveelheid hulp die ze nodig hadden niet meer trokken en dit aangaven bij de ouders, en hoe de kinderen er onder waren dat hun ouders gescheiden/out of the picture waren... Heeft me genezen van BAM zijn. Ik besefte me dat een goed netwerk essentieel is, maar moeilijk te bewerkstelligen, en dat ik misschien niet meer depressief ben, maar ik ben lang niet emotioneel/psychisch sterk genoeg denk ik om 100% van de tijd 100% aan een kind te kunnen geven. En vooral met situaties zoals de afgelopen 2 jaar. Hoe vaak ze me niet last minute voor allerlei dingen vroegen. En dan werkten ze beiden niet 5 dagen in de week, met merendeel schoolgaande kids.

Ik werk in de kinderopvang, dus kom zo aan mijn 'baby fix' haha; kinderen helpen opgroeien, maar ze aan het eind van de dag weer met hun ouders mee kunnen geven, 's avonds voor mezelf en lekker uitslapen in het weekend. Mocht ik nog wel een partner vinden, zie ik dan wel weer. Maar een BAM besef ik nu zal ik niet trekken; en daar heb ik nu ook vrede mee.

Mocht een partner ook niet in de toekomst op mijn pad komen, wil ik mogelijk nog pleegouder worden, of me op een andere manier inzetten dan kinderopvang voor kinderen. Misschien kan je daarvoor kijken?

Lichamelijk heb ik overigens geen klachten. Het is echt het mentale vlak waar ik denk dat ik het niet zal trekken. Ik kan me nu voor 110% geven voor andermans kinderen, en daarna helemaal voor mezelf na werk.

En nog even dit, je zit toch niet al in een traject? Waarom gaat die gynaecoloog meteen kijken hoeveel eieren je hebt? Sorry maar ik geloof er geen biet van, steeds minder. Ik hoop echt met heel mijn hart (hoe ziek dat ook is) dat je een beperkt bent. Ookal heeft die man je op de wereld gezet, volgens mij duiken ze niet meteen in de eivoorraad. Maar ik heb er geen ervaring mee.

Borderline

Ik heb alle 27 reacties gelezen en ik sluit me er volledig bij aan.

Jij hebt psychische en fysieke problemen en hoopt dat die wonderbaarlijk verdwijnen als je een kindje krijgt. Daarbij heb je geen eigen woning, je krijgt een uitkering en hebt geloof ik weinig financiële middelen om überhaupt een kind groot te brengen.

Een kind krijgen is zo'n gigantische verantwoordelijkheid. Niet voor een uurtje, inclusief het kopen van een cadeautje maar 24 uur per dag. Je probeert het voor jezelf goed te praten, door toezeggen dat je een leuke meter bent. Dat zegt helemaal niets.

Bij wat jij omschrijft met al die hulp die JIJ nodig hebt, is er helemaal geen plek voor een kind. Je verwacht van iedereen dat ze jou wel willen helpen. Dat zal misschien een keer een uurtje zijn, maar een kind heeft jou constant nodig.

- Kan jij je kind 24 uur lang alle liefde, ondersteuning etc bieden?

- hoe diep beland jij in een depressie als je een huilbaby krijgt, een tweeling of een kind met lichamelijke of geestelijke afwijking?

Kan je daar überhaupt voor zorgen?

- Kan je 2 jaar of meer met super weinig slaap? (want hey, er zijn genoeg kindjes die jaren slecht slapen)

- kan je je kind optillen de komende 6 jaar

- kan het bed 3x verschonen per nacht en je kind 3x onder de douche zetten bij buikgriep?

- Kan je speciale voeding, luiers en andere levensmiddelen kopen?

En de belangrijkste:

KAN JIJ JOUW BELANG ONDERGESCHIKT MAKEN AAN JOUW KIND?

sorry, maar ik geloof dat jij dit niet kan. Je enorme lap tekst gaat alleen over jou jou jou (en je vorige blogs ook). Jij moet jou kind gelukkig maken, jij moet voor jou kind zorgen, jij moet jou kind opvrolijken. En zeker niet andersom.

Ik hoop eerlijk gezegd dat je fake bent en dat je nu heeeeeeel veel aandacht krijgt i.p.v. dat je zo omgaat met het leven ven een kindje.

Ik krijg al een knoop in mijn maag als ik eraan denk hoe dit voor het kindje zal zijn. Je leunt op een baby voor jouw eigen geluk. Het krijgen van een kind is geen rozengeur en maneschijn. Het is al zwaar voor een gezond persoon laat staan voor iemand met zulke zware medische als psychische klachten zoals jij beschrijft. Daarnaast kan je niet rekenen op alleen professionele hulp en vrienden om het voor elkaar te krijgen. De grootste verantwoordelikheid ligt nog altijd bij jou en je moet je eigen belangen ondergeschikt maken aan die van je kind. Kan je dat? Of zadel je je kind van jongs af aan al op met een enorme lading waardoor je kind uiteindelijk voor jou zal moeten zorgen?

Mijn moeder is psychisch en fysiek ingestort toen ik ongeveer 17 was waardoor de moeder/dochter rol volledig werd omgedraaid. Ik moest voor haar zorgen, huishouden regelen, met haar naar de dokter gaan en ik was radeloos over hoe ik om moest gaan met haar psychische klachten, want de juiste professionele hulp is niet makkelijk te vinden. Ik wens niemand dat gevoel van onmacht en radeloosheid toe. Het heeft mijn relatie met haar verstoord en mij een trauma gegeven waar ik nog steeds niet helemaal overheen ben.

Daarnaast was mijn moeder een single mom (geen vader in beeld, geen contact met familie en voedde mij alleen op) en was ik haar enige kind. Alles kwam dus al van jongs af aan op mijn schouders terecht en ik kan je zeggen dat het erg zwaar was. Als kind besef je het al snel wanneer jij en je moeder op elkaar aangewezen zijn. Kinderen merken en voelen alles aan. Dit brengt veel angsten met zich mee, want wat gebeurt er met je kind als jij ernstig ziek wordt, niet in staat bent om voor je kind te zorgen (zowel fysiek als mentaal) of in het ergste geval je komt te overlijden? Een kind krijgt alles mee en denkt over zulke dingen na. Neem het maar van mij aan dat dit traumatisch kan zijn voor een kind, dat was het voor mij wel namelijk.

Een kind gaat ook vergelijken met andere kinderen: kan je leuke (actieve) dingen gaan doen met je kind? Kan je kind meedoen aan een sport? Kan je kind vriendjes en vriendinetjes uitnodigen?

Uit eigen ervaring en vanuit het perspectief van een kind raad ik je daarom af om (in elk geval op dit moment) dit traject in te gaan. Je romantiseert het, maar de werkelijkheid is dat een kind er niet bij gebaat is om in zo een situatie op te groeien.

Ik wil niet gemeen zijn of jou kwetsen. Het is belangrijk om alles mee te nemen in de overweging en ik weet hoe het is voor een kind om op te groeien in een situatie waarin kind en ouder volledig op elkaar aangewezen zijn (incl. medsiche zorgen) en ik weet wat erbij komt kijken wanneer je een ouder bent.

Met alles wat je hier hebt verteld over je medische aandoeningen, kan ik me simpelweg niet voorstellen dat jouw psycholoog groen licht geeft om alleenstaande moeder te worden. Mijn conclusie is dan ook dat jij of hier de boel aandikt en het in werkelijkheid wel meevalt. Of dat jij hier de antwoorden en conclusies van je artsen mooier neerzet dan ze in werkelijkheid tegen jou gezegd zijn. Of je hebt (een) ontzettend slecht(e) arts(en).

Ik ben, net zoals de meesten hier, heel hard hierin. Jij wilt een kind om jou gelukkig te maken. Dat gaat een kind niet lukken. Dat kan een kind niet. Die verantwoordelijkheid mag jij een kind niet opdragen. Het is egoïsme in zijn puurste vorm zonder rekening te houden met je kind. En het lijkt me dat jij jouw kind op nummer 1 wilt zetten. Dat kan jij niet. Jij zet jezelf op nummer 1. Wat logisch is, want anders leef je niet meer. Er past in jouw leven geen eigen kind. In ieder geval niet in het leven dat jij hier beschrijft.

Je gaat hier ook echt geen medestanders vinden. Je gaat geen lovende reacties krijgen. Ik vind het pure kindermishandeling zoals jij bedenkt dat je een kind op de wereld kan zetten. Dit kind gaat voor altijd voor zijn moeder moeten zorgen. Dit kind gaat geen kindertijd kunnen hebben. Ik vind je erg kinderlijk kijken naar het krijgen van een kind. Je kijkt hier niet als volwassen vrouw naar.

Ik ben zo blij dat onderstaande reacties er zijn. Ik heb al eerder gezegd doe het niet, een kind is er niet om jouw toekomst in te vullen, maar andersom. Ik hoop ook stiekem dat je profiel niet echt is. Dit kan en moet je niet willen.

Och meis begin er niet aan. Ik heb zelf een hartafwijking en mijn lichaam heeft de laatste zwangerschap maar net getrokken en dan was er geen sprake van een hartaanval. Mijn cardioloog heeft een nieuwe zwangerschap niet per se afgeraden maar raad het zeker niet aan. Ik ben daarnaast wel geestelijk stabiel en heb een partner. Jij mist die twee dingen. Een kindje kan echt wel pittig zijn en als je dan zelf geestelijk niet stabiel ben dan is het niet de vraag of het goed gaat maar dan is het de vraag wanneer het mis gaat.

Mijn wijze vader zei altijd: begin NOOIT aan een kind, als je denkt en wilt dat het jou gelukkig maakt.

Begin aan een kind als je weet dat jij je eigen geluk ondergeschikt aan je kind kunt maken en er in alle opzichten voor kunt zorgen ( lichamelijk, emotioneel, financieel). Ook, wanneer het kind niet gezond is of afwijkt van de norm. Ook wanneer het een tweeling blijkt.

Een kind op de wereld zetten met een opdracht, namelijk de moeder perspectief bieden en gelukkig maken, is wat mij betreft echt niet ok. Zeker niet wanneer daarbij ook nog eens de wens een generatie wordt opgeschoven: van kinderwens naar vaderwens.

Een kind op de wereld zetten is geen rozengeur en maneschijn.Het vraagt veel op lichamelijke en geestelijke vlaktes.En als jij op deze beide niet stabiel bent en daarnaast alles alleen moet doen,weet ik niet of dit een goed idee is..

Ik hou niet van kritiek geven en zwijg meestal gewoon, maar dit raakt me echt. Ik denk dat je het zo enorm onderschat en dat je kindje daar de dupe van gaat worden.

Alles alleen doen is al heel lastig voor een (excusez moi) gezonde moeder, laat staan voor jou..

Ik stel serieus een reborn pop voor, en ga daar al eens een aantal weken alles mee doen wat een baby nodig zou hebben. Dan zie je het wat realistischer mss.

1. Je slikt 21/22 tabletten per dag en pijnpleisters.

2. Je hebt een spier/zenuw aandoening, onbekend welke..

3. Je zit in een rolstoel, vaak nog afspraken in ziekenhuis.

4. Je woont afgelegen en komt weinig buiten.

5. Je band met je ouders/broers/zussen is niet echt goed..

6. Je bent psychisch niet stabiel.

7. Je hebt een hartaanval gehad.

Hoe wil je dit straks allemaal doen met een kindje? Alleen, zonder partner, zonder 100% back up? Hoe ga je je kindje verzorgen/helpen/opvoeden als jijzelf in de knoop zit met je lichaam/depressie etc. Hoe denk je dat dit straks voor je kindje is als jij niet 100% zelf voor je kindje kan zorgen, maar uiteindelijk dat jouw kindje voor jou moet zorgen? Jouw lichamelijke en geestelijke gezondheid is niet optimaal. Zo jong een hartaanval krijgen is al heel wat..

Ik zie heel eerlijk gezegd alleen maar rode vlaggen.. Dat iedereen (alle disciplines) het “goed keurt”, snap ik heel eerlijk gezegd niet. Maar zullen ze vast een reden voor hebben, misschien durven ze je geen nee te verkopen.

Bekijk het eens vanuit het perspectief van het kindje ipv alleen vanuit je eigen kant. Ik vind hoe je situatie nu op het moment is, het mega zielig voor het kindje. Ik zou eerst alles stabiel hebben, kijken hoe het gaat zonder alle medicatie en pijnstillers. Een eigen woning, lichamelijk en geestelijk stabiel zijn.

Maar wie ben ik? 😉

Ik krijg net als de vorige keer het gevoel dat je het erg romantiseert en niet realistisch bekijkt. Je wil dit zo graag dat je voor alles een uitweg vindt, maar de zaken écht afwegen, dat lees ik nu weer niet. Ook kijk je nog steeds niet echt verder dan zwanger raken en de eerste babytijd, terwijl dit gaat over minstens 18 jaar. De oplossingen voelen daardoor wankel.

Dat vrienden willen helpen is heel mooi, maar ga er echt vanuit dat er in de praktijk veel minder van terecht komt. Je kunt daar niet je hele plan op bouwen, ze zijn je niets verschuldigd en in de praktijk zal echt een deel van de belofte of gorde wil niet ingelost worden. Dat gaat niet eens bewust, maar iedereen heeft een eigen leven, eigen werk, een eigen gezin. Als jij op een bepaald moment hulp nodig hebt, dan heb je grote kans dat iedereen druk is. Een keertje oppassen kan vast prima, maar direct komen als de baby in bad moet omdat alles onder gespuugd is of als jij midden op de dag teveel pijn hebt of omvalt van de slaap, wordt al een stuk lastiger. Als je kind ziek is en alles onder spuugt, of als jij ziekt bent, gaat er dan iemand vrij nemen om de hele dag bij jullie te zijn? En elke maand een paar dagen oppassen als jij voor je medische dingen weg moet is ook nogal wat, niet iets dat je zomaar jaren doet. En je kindje elke keer bij een ander brengen is voor je kind weer niet fijn. En we hebben het over jarenlang, misschien verhuist er wel iemand, krijgt zelf een kind, etc.

Kijk, bijna niemand doet het helemaal zonder hulp, maar je moet er wel klaar voor zijn het (bijna) zonder hulp te kunnen doen. Je familie draagt al niet echt bij, er is geen partner die de boel kan opvangen. Afhankelijk zijn van vrienden is gewoon riskant.
Dat ze er allemaal zo achter staan, voelt ook weinig realistisch vanuit hun kant. Van vrienden zou je een kritische noot verwachten. Dat doet vermoeden dat hun hulpaanbod ook niet echt doordacht is.
Intrekken bij je vriend en zijn vrouw lijkt misschien een lief aanbod, maar is totaal niet realistisch. Je zit in een rolstoel, kan dat wel in hun huis? En je moet nu nog jaren op een sociale huurwoning wachten. Dan ga je jarenlang samenwonen daar, zit je er straks nog met een kind van 6, wil je dat, willen zij dat en is daar ruimte voor? Je verpleging komt ook mee. En zij moeten je dan overal bij helpen, want daar komt het toch op neer als je in 1 huis zit, zijn ze daar oké mee, en willen ze met een newborn in huis hun nachtrust opgeven? Wat als zij zelf in die jaren een kind krijgen? Lijkt me toch niet dat hij dat beeld had bij zijn aanbod.

Ik begrijp dat je psych het over perspectief heeft, en ook dat je daar aan vastklampt. Misschien dat je mentaal ook best een kind aan kunt, maar fysiek en praktisch is het zó'n ander verhaal, ik begrijp niet dat jullie het niet over meer realistische stappen hebben. Van dit naar een kind voelt echt als van 0 naar 100 in 3 seconden.

Misschien is het je enthousiasme waarin je je blog schrijft waardoor je alleen positieve dingen opschrijft, misschien zit er veel meer achter en krijgen we hier alleen het zonnige beeld. Maar op basis van wat je schrijft zegt mijn gevoel: neem alsjeblieft meer tijd, maak een realistisch plan en wees, hoe moeilijk het ook is, kritisch en eerlijk: is dit een goed plan, voor jou en voor het kindje?

Aanvulling. Ik heb je blogs nog eens rustig terug gelezen. Ik lees een nog altijd onbekende spier- en zenuwaandoening die steeds maar erger wordt, 20+ pillen per dag en 3 dagen per maand in het ziekenhuis voor ketamine infuus en dan nog dagelijks pijn, rolstoel, traplift, steunkousen, verpleegkundige, huishoudhulp, poetshulp, jarenlange depressie incl. 3 opnames, traumaverwerking bij psycholoog, hartaanval, normaal al geen steun van familie maar familie staat ook niet achter keuze voor een kind, eenzaam, weinig bezoek, geen partner, geen geld om eigen huis te huren... Hier valt echt geen plan tegenop te maken, hier valt niet tegenop knokken met liefde. Het is keihard. Maar een kind heeft meer nodig dan liefde, goede wil en plannen om op vrienden te leunen. En jij hebt als moeder ook meer nodig dan dat.

Ik wens je veel succes toe. 🍀

Oh ik vind het lastig om te reageren.. ik snap je wens echt heel goed. Ik dacht al sinds klein kind om kinderen te krijgen, dat was mijn droom!

Ik heb gelukkig geen medische en licht psychische klachten, maar zelfs die licht psychische klachten merk ik achteraf nu bij mijn kinderen. Het was echt niet gezond om te leven naar de toekomst, om mama te worden.

Ik heb gemerkt sinds ik aan mezelf ben gaan werken dat de meeste mensen die claimen vrienden te zijn, ook allemaal mooi weer speelden. Ik en ook jij dus redeneren uit onze positieve realiteit, maar de negatieve laten we even achterwege.

Ik denk nog steeds dat het beter is om eerst aan jezelf te werken, om gelukkig te zijn ook zonder deze wens. Dan pas als er die rust is, aan een kind te denken.

Het boek "the power of showing up" is een boek over opvoeding, waarin ook jij aan bod komt. Wat voor hechting heb jij gehad, misschien zie je dan ook waar het mis is gegaan in je jeugd.

Succes verder.. snap dat het erg veel pijn doet om al deze reacties te lezen terwijl je zo graag wilt.

Het blijft jammer dat er niet aan een kind gevraagd kan worden of het onder deze omstandigheden geboren wil worden, om een vrouw hoop te geven, maar niet van moeder te kunnen krijgen wat het nodig heeft. Kun je zelf een kindje optillen en verzorgen? Tot 4 jaar? Nachten wakker zijn met een ziek kind of een jaar niet meer dan 3 uur per nacht slapen, omdat je kind blijft huilen?

In jouw verhaal sta jij nog steeds centraal. En dat maakt mij bezorgd. Alle personen met wie jij hebt gesproken, hebben geredeneerd vanuit jouw perspectief, niet vanuit: wat is een gezonde situatie voor een kind.

Als de private markt niet lukt, hoe lukt het dan om BAM te worden? Die rietjes enzo kosten ook veel geld hoor. Maar nog niks vergeleken met een kind. Ale heel cru door de bocht hoor.. maar wij bv hadden echt pech. 3 flesjes omeprazole per maans (33 euro per fles). 1 doosje voeding van 400gr kostte nog voor we goedkeuring hadden 43 euro. Dus hele eind uit eigen zak moeten betalen. Elke 2 dagen was een pot erdoor. Begin maar te rekenen 🙈🙈. We hadden nu echt wel dikke vette pech met een huilbaby met kma en reflux. Maar kan je een worstcase scenario aan gezien je medische en psychologische, maar ook financiele situatie?

Je zal ze ongetwijfeld zelf al over nagedacht hebben en een plan hebben. Als alles goed uitgedokterd is door alle partijen komt het vast wel goed hoor! Hopelijk lukt het afbouwen van de medicatie probleemloos. Zou wel fijn zijn als je bv na de zwangerschap evt minder medicatie zou moeten slikken omdat je merkt dat het gaat met minder. Want 21 pillen. Wos. Ocharme je maag! Ocharme jij 🙈

Sowieso heeeeel veel succes! Hopelijk mag alles voorspoedig verlopen!

Ik wens je heel veel succes

Laat ik voorop stellen dat ik noch jou, noch je medische geschiedenis ken. Maar wat ik me wel afvraag, als je dagelijks 21 pillen slikt en pijnpleisters neemt, hoe zien ze het voor zich dit te stoppen dan? Ik neem aan dat je die allemaal niet voor je lol slikt, en medisch noodzakelijk zijn? Heeft de neuroloog een inschatting gemaakt hoe lang dat afbouwen/stoppen gaat duren? Lijkt me fijn een soort van termijn in je hoofd te hebben ☺️