Beslissing genomen, start BAM-traject

De laatste weken heb ik mij bij heel veel mensen geïnformeerd. Vragen gesteld, oplossingen gezocht, (medische) opinies gevraagd, onderzoeken ondergaan, informatie opgevraagd en geluisterd naar wat vrienden vonden van mijn idee om BAM te worden rekening houdend met mijn medische situatie. En dat alles samen heeft tot een beslissing geleid... ik ga ervoor! Super spannend maar ik ben er meer dan klaar voor! Dit is alles behalve een snelle beslissing gezien mijn kinderwens al jaren heel erg aanwezig is. In 2012-2013 was ik zelfs ongeveer een jaar bezig om zwanger te worden samen met mijn ex (toen nog mijn partner uiteraard).

Vorige week maandag ben ik bij de gynaecoloog geweest. Deze was een andere dan ik gewoon was omdat mijn vorige op pensioen is, hij zette mij 33 jaar geleden op de wereld. Maar deze gynaecoloog stelde mij direct op mijn gemak en was onmiddellijk bereid om mij te begeleiden in mijn traject. Hij wou mij ook uitleggen wat het traject inhield maar ik was blijkbaar net iets beter voorbereid want hij sloeg de stappen door elkaar... (hihi) Na een gesprek volgde het fysieke onderzoek en dat bleek allemaal goed. Rechts zag er goed uit (mijn eileider & eierstok zijn verwijderd), baarmoederslijm zag er prima uit voor de tijd van mijn cyclus en links zat er een eitje. Alleen was dat eitje deze maand niet gesprongen en was het behoorlijk groot. Ik dacht eerst dat er geen was maar dat kwam omdat het zodanig groot was dat het tegen de rand van de eierstok zat. 2 Dagen later kreeg ik een erge kramp dus ik vermoed dat het toen wel is gesprongen want 2 dagen daarna kwamen mijn maandstonden erdoor. Na het onderzoek is hij met mij meegegaan naar de balie om een afspraak vast te leggen voor een intakegesprek bij de fertiliteitskliniek: 01/09 is de dag! 

De dag erna ben ik naar UZ Leuven gemoeten voor wederom een opinie van een andere neuroloog. Die zag er net zoals mijn eigen neuroloog geen probleem in dat ik zou zwanger worden. Uiteraard moet al mijn medicatie stopgezet worden maar mits goeie begeleiding is dat geen probleem.

Zaterdag ben ik na mijn opname in het ziekenhuis voor mijn baxter langs gegaan bij mijn beste vriendin en mijn metekindje. Ik heb hier echt zoooo van genoten! We hebben goed kunnen bijpraten en de avond afgesloten met hapjes en de film 'Encanto'. Omdat ik zo trots ben op wat mijn metekindje de laatste maanden heeft gepresteerd (dansoptreden, rol in een musical, goeie punten op school, operatie aan haar oortje waarna ze 6 weken niets actiefs mocht doen...) heb ik haar de K3-pop van Julia, K3-stickerboek en een K3-dagboek cadeau gedaan. Op het einde van de avond schreef ze in haar dagboek "Ik hou van mijn metie en van mijn mama. Het is hier leuk." Wat een heerlijk kind!

Op psychisch vlak had ik vandaag ook weer een gesprek met mijn psychologe en zij staat ook volledig achter mijn beslissing. Zij zei dat ze ziet dat dit vooruitzicht er duidelijk voor zorgt dat ik me veel beter in mijn vel voel. Iets wat al heel wat andere mensen mij hebben weten te zeggen. Ik voel me ook echt beter in mijn vel en kan ook veel beter relativeren sinds ik weer zicht op een toekomst heb. Ik blijf wel bij haar in begeleiding (net zoals de verpleegkundige die aan huis komt) omdat ik het belangrijk vind mijn therapie niet zo maar af te breken nu ik voel dat het goed gaat maar ook omdat ik zo wil vermijden dat ik een postnatale depressie zou krijgen eens ik ben bevallen. Ja ik kijk al een eindje in de toekomst want ik weet nog helemaal niet of ik werkelijk in het traject zal mogen stappen maar ik ben liever op zo veel mogelijk voorbereid. 

Vandaag is mijn kinesiste ook weer voor de eerste keer in meer dan 1,5 jaar langsgekomen. Vooral omdat ik binnen mijn mogelijkheden fysiek zo sterk mogelijk wil zijn om de zwangerschap te dragen (en er na). Ook haar reactie op mijn plan was erg positief. Ze kon wel zien dat ik een tijdje niet veel oefening had gehad maar met 2 sessies per week zou dat wel weer op niveau moeten raken.

Ivm mijn plan om te verhuizen, wel die zal ik nog een tijdje moeten opbergen. De wachtlijst voor een sociale woning is minimum 8 jaar en op de privémarkt kan ik niet huren. Wat is dat allemaal zo ontzettend duur tegenwoordig! De enige reden waardoor ik voorrang zou kunnen krijgen is als ik geen dak boven mijn hoofd zou hebben. Maar mijn ouders zullen me wel niet op straat zetten. Mijn beste vriend stelde voor dat als het echt niet lukte hier dat ik dan maar met mijn meest nodige spulletjes bij hem en zijn vrouw moest intrekken in afwachting van een sociale woning. Ik was echt ontroerd dat zij dat zouden zien zitten maar voorlopig zal ik het proberen hier. Ik wil hen niet te veel tot last zijn. Eens ik zwanger ben en ben bevallen zal ik nog genoeg op hen moeten rekenen. Al staan al mijn vrienden achter mij keuze en willen ze mij allemaal helpen.

Zondag verwacht ik een 12-tal mensen van de backstagecrew (van een festival) waar ik deel van uit maak, waaronder 4 kinderen geboren tijdens corona. Ik kijk er naar uit om nog eens wat mensen en kindjes over de vloer te hebben. Lekker kletsen, herinneringen ophalen en plezier maken. Hopelijk hebben we een beetje goed weer en kunnen we buiten zitten!

X

Ik wil ook nog even de mensen die op mijn vorige blog reageerden bedanken. Ik heb op de meesten geantwoord maar wil even laten weten dat ik al jullie bedenkingen, vragen en tips heb gelezen en heb meegenomen in mijn overweging. De meeste vragen en bedenkingen had ik namelijk zelf ook al voor mezelf gemaakt. Ook bedankt aan de BAM's die ik hier op het forum heb aangesproken en die me hebben geholpen met wat antwoorden op mijn vragen!

Effe aanvullen: Ik merk inderdaad dat mijn blog's best wel positief overkomen maar ik wil ook even zeggen dat ik bij heel veel dingen heb stilgestaan. Om maar aan te tonen dat ik al een 10-tal pagina's heb vol vragen & bedenkingen van mezelf, vrienden, professionele omkamdering, mensen hier op bb... met de antwoorden die ik er al op heb gevonden. Na 22/08 komt mijn begeleidster van CAW uit verlof en met haar zal ik ook nog de overige praktische zaken overlopen. Mijn professionele omkadering en vrienden zijn lang niet 100% positief hoor. Ze hadden hun vragen en bedenkingen maar ze steunen me wel in mijn beslissing nu ze zien dat ik er best wel intensief mee bezig ben en goed geïnformeerd ben.