Word ik toch mama?

Ik lees net in je andere blogs dat je een spier en zenuwaandoening hebt. En ook dat je 3000+ hebt opgespaard. Zit vind het heel erg triest dat je in deze situatie zit en dat je in het leven niet mag doen waar jouw behoeftes liggen. Daarbij wil ik je echt blijven adviseren om.goed jezelf te laten informeren wat de behoeftes zijn van een kind. En hoe staan jouw ouders hierin??

Ik lees je verhaal en schrik hier eigenlijk een beetje van. Heel erg eigenlijk. Ik zou het heel erg verstandig vinden eerst 2 tot 3 jaar medicatie vrij een gelukkig bestaan weet op te bouwen. Mocht je de behoefte na 2 jaar nog steeds hebben kun je altijd stappen ondernemen. Vergeet niet een kind opvoeden doe je puur uit je emotie. Het is heel erg zwaar, daarbij ben je extra gevoelig voor een post partum depressie, daar moet je ook gezien jouw geschiedenis ook weer uitkomen. Want de zorg voor jezelf en een pasgeborende gaat gewoon door. En ik zeg niet kies niet voor een kind, maar maak eerst een veilige basis voor een kind. Een depressive moeder is dat dus niet, en zeker niet als je op 21 tabletten zit. Jij bent de moeder, jij moet onafhankelijk zijn van andere en de zorg voor je kind zelf aankunnen. Ga je eens verdiepen wat een kind van een moeder nodig heeft. Wat jouw verplichtingen zijn qua zorg en de kennis over hechtingen en een veilig thuis. Kun jij dit alleen allemaal bieden zonder afhankelijk te zijn van medicatie en andere?

Knap mens!! Wat moedig dat je ondanks je depressie durft te kijken naar de toekomst. En wat verstandig dat je eerst heel goed aan het onderzoeken bent wat de mogelijkheden zijn, dat je zelf aanvoelt dat het de tijd nog niet is terwijl een arts al wil gaan afbouwen met medicatie. Dat je je niet blind laat leiden door je kinderwens want ohhhh zijn sommige moeders hier vergeten hoe je die kunt voelen branden van je tenen tot je kruin. En in plaats van er roekeloos in te gaan, zwanger te zijn raken en daarna pas te bekijken hoe het zal gaan, trap je op de rem, vraag je advies aan allerlei mensen in je leven, en probeer je te bekijken wat mogelijk is voor jou en een eventueel kindje. Dat getuigt van wijsheid en verantwoordelijkheid, nu al, terwijl er (nog) geen kindje is.

Natuurlijk moet je onderzoeken of het mogelijk is!! Al is het maar zodat je alle opties hebt bekeken voordat je je wens laat varen, voor acceptatie, zodat je altijd kan zeggen ik heb deze keuze willens en wetens gemaakt.

Er is al heel veel gezegd en ondanks de veroordelende en negatieve reacties hier schuilt in veel daarvan wel echt een grote kern van waarheid, hoe verdrietig ook, dat het krijgen van kinderen ontzettend zwaar is, lichamelijk en geestelijk. Alle factoren die je benoemt zullen het echt heel lastig maken. Voor een ouder zonder fysieke of psychische problemen die alleenstaand is, zelfs ook in een relatie, kan het al heel pittig zijn. Niet alleen nu maar de rest van jouw leven en het leven van je kindje.

Misschien ben je vanwege je depressie of iets anders op zoek naar een doel of naar onvoorwaardelijke liefde. Een kindje gaat je dat niet geven. Niets is zo egocentrisch als een baby, peuter, puber. Die slokken in periodes heel jouw eigen autonome leven op. Die hebben het nodig dat de hele wereld om hen draait, voordat ze ooit op zichzelf kunnen gaan staan. Als ik jou verhaal hoor dan is dat voor jou in elk geval nu niet mogelijk om dat te bieden. Vanwege jouw situatie heb jij het nodig dat heel veel om jou draait. Daar kan jij niets aan doen! Dat is gewoon de situatie. Maar een kindje kan jou dat niet geven. Die heeft alles van jou nodig. Ik weet zeker dat het geen kwestie is van willen, maar van kunnen.

Er zijn meerdere manieren om je leven invulling te geven, mocht je tot de conclusie komen dat het er voor jou (nu) niet inzit.

Ik wens je veel kracht en wijsheid toe 🍀

Ik wil je laten weten dat ik je heel moedig vind en je ook recht hebt op geluk.

Dankjewel voor je eerlijkheid hier, trek je niks aan van negatieve reacties.

Ik snap jou helemaal In jou wens.

Liefs

Ik heb je blogs even gelezen en mijn persoonlijke advies is niet dat je moet wachten. Je moet het gewoon niet doen. Gewoon niet. Wees verstandig en realistisch. Soms moet je even niet kiezen voor jezelf maar voor een ander. In dit geval je ongeboren kind.

Ik lees in andere blog dat je in rolstoel zit en dat je bij je jaarlijkse checkup achteruit blijft gaan . Ze weten niet wat het is. Zou het bv erfelijk kunnen zijn ? Want dan zou je kind kunnen krijgen met hetzelfde en die zou dan ook zoveel fysieke klachten kunnen krijgen.

Heb je veel vrienden met kinderen ? Ik zou dan wat logeer weekendjes / weekjes met een vriendin met baby , vriendin met peuter, vriendin met kleuter , vriendin met tiener inplannen . En dat ze jou dan de verzorging en zoveel mogelijk van de kinderen laten doen. Dan kan je kijken of het fysiek wel überhaupt lukt . Want je zal zonder partner als er geen hulp is ook alles moeten kunnen.

Als psy , neuroloog , huisarts en gynn het zien zitten en je oefen weekendjes zijn ook een succes dan heel veel succes!

Vooral niet doen. Misschien ooit maar zeker nu niet. Begrijp dat je de wens hebt maar wat er al gezegd is hier onder het is geen pak melk wat je koopt. Wat had je verwacht wat mensen gingen zeggen hier? Wees alsjeblieft reeel.

Je zult met gyn, cardioloog etc. vooral het gesprek voeren over zwanger raken en zwanger zijn, maar een kind is zoveel meer dan alleen de zwangerschap en de wens vervullen. Bespreek met je psych veel meer en bedenk heel goed waar je aan begint. De wens is groot, maar denk goed na over de vervulling er van. Romantiseer niets, ter zelfbescherming. Je bent minstens 18 jaar 24/7 verantwoordelijk voor een ander mens. Je moet nadenken over heel veel meer zaken dan medicatie afbouwen en zwanger raken. Kun je een baby fysiek alleen verzorgen, verschonen, verkleden, ronddragen, in bad doen, etc. En niet alleen als baby maar ook groter. Kun je gebroken nachten aan. Hulp is mooi, maar pak 'm beet 80% van de tijd komt het echt op jou neer. En wie pakt die andere 20% op, gasn ze dat 18 jaar lang structureel doen, en wat gaan ze dan precies overnemen en wat blijft er voor jou over, kun je dat aan. Hoe doe je dat met je kind als je elke maand een paar dagen weg bent en als je zelf vrij veel hulp nodig hebt. Hoe ga je je kindje naar school brengen, zwemles, vriendjes te spelen of ergens anders spelen. Hoe regel je het financieel, waar ga je wonen. Hoe ziet jouw toekomst er fysiek en mentaal uit en wat betekent dat voor het leven van een kind als baby, van 6 jaar, van 12, van 18? Met al dit soort vragen wil ik niet zeggen dat je dat allemaal niet kan of het niet goed is, jij moet je eigen situatie beoordelen dat kunnen wij niet. Maar begin bij het begin: eerst een eigen huis en financiën op orde, een stevig netwerk waar je echt afspraken mee hebt en vertrouwen in hebt voor de lange termijn, fysiek zo sterk mogelijk dn mentaal zo stabiel mogelijk worden en dan bekijken of een kindje er bij kan. Zo te horen is dat nog wel een flinke weg te gaan, maar je hebt ook nog tijd.

Jeetje wat een verhaal zeg. Goed dat je dit bespreekbaar maakt met je behandelaren. Wel denk ik dat dit onwijs zwaar zal worden, zowel voor jou maar ook zeker voor je toekomstige kindje. Ik lees dat je zelf zowel fysiek als mentaal niet stabiel bent (en flink veel medicatie slikt/opnames hebt), alleenstaande moeder dan zou worden en amper een steunsysteem hebt.

Ik denk dat vooral de vraag of het eerlijk is naar het kindje voorop moet staan en ik denk dat dat, als er nu voor kiest, helaas niet het geval is. De kans dat er dan instanties betrokken raken, is zeer aanwezig.

Wel zou dit natuurlijk kunnen veranderen komende jaren, door bv je medicatie af te bouwen en zien of je leven stabieler wordt over langere periode. Daar heb je met nu 33 jaar gelukkig nog ruim de tijd voor.

Ik wens je verder veel sterkte en kracht toe komende tijd met je herstel en alle behandelingen 🤗

Ik zou het niet doen. Je wilt het beste voor je kindje. En nu ben jij jammer genoeg niet het beste. Misschien ooit wel. Maar nu niet

Eerst zeker weten dat je helemaal stabiel bent en alles op orde hebt! Niet romantiseren…

Wat heftig allemaal zeg! Ik zou de medicijnen afbouwen, als je helemaal bent afgebouwd dan zou ik minimaal 2 jaar stabiel willen zijn. Kijken of je het trekt. Wat ze hieronder ook zeggen, een kindje maakt de situatie niet rooskleuriger, het is ontzettend zwaar. Jij moet 24 uur per dag voor je kind klaar staan en nog zwaarder, je kan de zorg van je kindje niet delen, dan moet je ontzettend sterk in je schoenen staan, met zo'n verleden vind ik het niet verantwoord en schrik er ook wel een beetje van.. Zorg eerst dat je er helemaal bovenop komt en stabiel blijft, als dat lukt kijk je maar weer, want als je zwanger raakt dan zullen de hormonen alles weer op de kop gooien en ontzettend veel uitdagingen op je weg komen. Nu vind ik, maar dat is persoonlijk dat je al bam wel een klein netwerk om je heen moet hebben. Misschien ouders, een goede vriendin, want wat wil je doen als het even niet zo goed gaat?

Hoe mooi het ook is om een kindje te hebben, echt, geloof me, het is kan ook ontzettend zwaar zijn en vooral als je psychisch niet stabiel bent, mag je dat een kindje niet aan doen.. Dit weet je nu al, als je klachten krijgt tijdens een zwangerschap dan is het anders, maar je kent je verleden. Nogmaals, probeer eerst een paar jaar stabiel zonder medicijnen het leven door te komen en dan kun je het overwegen.

Ik sluit me aan bij de anderen. Een kinderwens is een oergevoel en alles overheersend, maar soms moet je het gewoon even niet doen. Je bent 'nog maar' 33. Ik zou wachten, eerst verhuizen en kijken hoe je het redt, heb je bijvoorbeeld werk? Dat is financieel aan te raden vooral als je alleen bent, maar ook voor je structuur. Ik zou echt wachten tot je verhuist bent en hoe het dan gaat als je echt alles alleen moet doen.

Mag ik je een tip geven? In al jouw blogs lees ik alleen maar dat anderen jou steunen en dat jij hen nodig hebt. Wie steun jij? Ben jij in staat tot het steunen van anderen? En vertellen die anderen je ook dat jij hen tot steun bent?

Je hebt een hartaanval gehad, schreef je. Wat vindt de cardioloog van een zwangerschap?

En wat is het probleem met je spieren en zenuwen? Denk je dat je lijf een zwangerschap kan verdragen? En kun jij 9 maanden pijn verdragen zonder zware medicatie? En hoe groot is de kans dat jij een gezond kindje kunt krijgen, met alles wat jij hier schrijft? Wat als jouw kindje een handicap heeft of ook depressief wordt? Hoe ga jij voor een kindje zorgen in de nacht?

Met alles wat jij schrijft, roept mijn hart: doe dit een kind alsjeblieft niet aan!!! Dat kind gaat ontzettend lijden onder jouw problemen. Het zal geen kind mogen zijn, omdat het jouw last altijd zal voelen... Dat zal helaas de werkelijkheid zijn. Wil je dat een kind aandoen?

Ik woon ook naast mn ouders en ben BAM moeder. Ik vind het heel gezellig! Verder vraag ik niks van mijn ouders, ook niet met hulp voor de baby. Je schrijft wel dat de band tussen jou en je ouders niet heel goed is, ik zou daarom wel kijken of je eventueel een andere woning kan krijgen voordat je zwanger word om eventuele problemen te voorkomen. Doe wat goed voor jou voelt, je hoeft niet altijd standaard dezelfde weg te volgen die andere nemen. Ik wil je daarnaast wel adviseren heel goed na te denken over je kinderwens op dit moment. Het is nogal wat om een zware depressie te hebben en tegelijkertijd een kindje op te voeden. Ik heb ook een zware depressie gehad na mijn eerste bevalling en dat was echt bijna niet te doen naast de zorg voor een kindje.

Oh lastig, de wens voor een kind kan ik heel goed begrijpen. Ik denk wel dat je alles iets te rooskleurig inziet.

Zelf heb ik dit jaar hulp gezocht voor mijn depressie dipjes en er is uitgekomen dat ik een milde depressie heb.. uiteindelijk door de spiraal heen zwanger. Ik heb nota bene een man die voor de kids kan zorgen als ik een slechte dag heb, maar zelfs dan.. het schuldgevoel is immens.

Je wilt er zijn voor je kinderen, de moeder is zo ontzettend belangrijk. En ik geloof dat psychische ziekten meer door opvoeding komt dan door genetische aanleg. Zo hebben ook mijn ouders precies dezelfde klachten en ik me altijd afvragen waarom ik zo onzeker ben, waarom ik altijd verantwoordelijk was (voor mn ouders). Ik heb echt zoveel zware momenten gehad in mijn leven, nog steeds en ik denk gewoon echt dat dat komt door de opvoeding die ik heb gekregen.

Stoppen met medicatie is 1 ding, maar zwanger worden met hormonen is een ander ding.. heb ook een vriendin die best een pittige depressie heeft en tijdens haar zwangerschap wilde ze er echt een eind aan maken, ze was echt depressief x 100. Ook zie ik haar dochter vaker en ik vind het zo sneu want ze vertoond echt al tekenen van een depressie.. zo onzeker ook.

Succes met je keus.

Ik hoor je wens door wat je schrijft, de keuze is iets wat je zelf moet maken, maar ik zou je graag de andere kant willen laten zien van het kind.

Mijn ouders hebben allebei psychische en lichamelijke problemen, dit was bij een bekend voordat mijn broers en ik geboren werden, bij de ander niet. Een van onze ouders is langdurig opgenomen geweest vanwege psychische problematiek. Dat even qua achtergrond.

Wat het gevolg hiervan is, is dat er sprake is van omgekeerde verantwoordelijkheid, als kind was ik voor heel verantwoordelijk in het huishouden en daarnaast nam ik de rol van ouder op mij. Dit heeft vandaag de dag nog heel veel invloed, ik heb een verstoorde ouderrelatie, in contact met mannen gaat het moeizaam, ik ben snel getriggerd etc.

Dit is niet om je bang te maken, maar ik hoop dat je in liefde naar een eventueel kindje dit overweegt. Ik zeg niet dat je het niet zou kunnen, maar weet dat het lastig is als ouder zijnde, dat is het sowieso al, laat staan in je eentje met de nodige problematieken. Ik hoop dat het niet overkomt als een als je dit doet dan verpest je het leven van het kind, dat is niet zo, maar de opvoeding heeft zo'n ontwikkeling op de vorming van het kind en de rest van het leven. Een stabiele basis is daarbij een vereiste, ik zou je willen aanmoedigen om te bedenken hoe je dat gaat bieden, of je dat nu al kan of niet.

Ik hoop dat het goed overkomt, nogmaals mijn ervaring hoeft niet de ervaring van een eventueel kindje van jou te zijn. Maar misschien wel goed om mee te nemen!

Wat mij opvalt als ik je blog lees, is dat je band met je familie slecht is, dat je al enige tijd vrijgezel bent. Wie zijn belangrijk in je omgeving, het komt op mij over alsof je een warm thuis zoekt/wik creëeren, wat logisch is, iedereen is opzoek naar warmte en geborgenheid, misschien goed om te kijken wat eronder je kinderwens ligt. Wat zoek je daar, vaak zit er meer onder dan alleen ik wil een kind, wie weet brengt dat je verder!

Heel veel liefs en succes met je gedachtes en uitvogelen hoe je toekomst eruit mag gaan zien!

Oei, is het nu wel dé tijd om aan kindjes te beginnen i.p.v. jezelf eerst goed op de rit te hebben?

Een kindje is pittig en heeft jou nodig op ieder moment van de dag, ben je daar wel toe in staat op dit moment of binnen een jaar?

Oei ik vind dit behoorlijk heftig klinken..

Een opname vanwege een depressie gebeurt tenslotte niet zomaar: is verwachting dat dit vaker gaat gebeuren?

Ook lees ik al dat de kans groot is dat je weinig steun kunt krijgen van je familie bij je kinderwens, maar ook nu ben je nog afhankelijk van hen lees ik..

Heb je begeleiding nodig, minimaal maandelijks opname vanwege heftige pijn..

Een kindje kan behoorlijk pittig zijn..

Zelfs in een Ideale situatie (vader én moeder, stabiliteit, gezond lichaam/geest) is een kindje opvoeden al niet makkelijk.

Jij wilt het dan én alleen gaan doen, zonder dat je mentaal gezond bent, zonder dat je fysiek alles kunt dragen..

Goed dat je wel erover nadenkt en geloof direct dat je een kindje liefde kunt bieden, maar hoe ist voor een kindje om op te groeien bij een moeder met veel pijn, met depressies?

Bij mij was t alleen m'n 2e zwangerschap veel pijn, maar m'n oudste heeft daar echt wel een knauw aan overgehouden lange tijd, hoe klein ij ook was .