Landen
De afgelopen tijd heb ik mezelf door alle dingen van de dag laten glijden. Van het een naar het ander, gelukkig met een paar mooie ontwikkelingen onderweg. Werk, eindelijk de verkoop van mijn oude flatje... Maar wat ik niet doorhad was hoe heerlijk het eigenlijk was. Het zweven in het luchtledige... Going with the flow, vliegend op de nazomerwind... Wetende dat ik weliswaar nog geen zwangerschap en kindje had, maar nog wel veilig twee pogingen. Twee pogingen in het verschiet waarmee ik toch zeker mijn droom, onze droom, waarheid zal kunnen maken. Toch?
En dan, toch nog ineens, is het tijd om weer verder te gaan. De 4e poging. De eerste afspraak wordt gemaakt en komt steeds dichterbij: in november mag ik alweer voor een punctie. Precies zullen we nog afspreken en dan krijg ik naast de planning weer de recepten om de medicijnen op te halen. De afspraak wordt echter een weekje opgeschoven. Gelukkig geen probleem: ik heb nog 'de pil' liggen , dus ik kan beginnen zodra ik mijn nieuwe cyclus begin.
Die nieuwe cyclus begint vroeg dit keer: al op de 26e dag. Balen, net voor mijn jaarlijks terugkerende feestje: het repetitieweekend van mijn toneelclub. Maar ach, dat mag de pret niet drukken. Nee, inderdaad. Dat drukt de pret ook niet. Maar op zaterdag, als we even zitten te ontspannen tussen repeteren en het avondeten, gebeurt er iets... Ik lusiter mee naar een gesprek over familie, kinderen, scheiden en contact verliezen. En ineens komt de vraag naar mij. 'Hoe zit het bij jou? Heb jij een goede band met je ouders?' Naar waarheid geef ik antwoord en vraag na vraag worden er, zonder dat ik het doorheb, oude wonden opengetrokken. Ineens is het tijd: het eten is klaar. Ik besluit eerst even een frisse neus te halen en stap de deur uit van de eetzaal.
En dan gaat het mis. Ik zie ineens al mijn kruisjes voor me. De kruisjes die stuk voor stuk in de loop van mijn leven aan mijn muur zijn komen hangen. Ik zie hoe veel het er eigenlijk zijn. Als ik achter mijn rug dan ook nog eens de toast 'Op alle zwangere vrouwen!!!' hoor, breek ik. Alsof ik het kan horen kraken.
De rest van het weekend wordt ik gesteund door degenen die het doorhebben en probeer ik plezier te hebben. Maar maandagochtend na het douchen stromen er tranen over mijn wangen zodra mijn lief de badkamer instapt. Ik weet niet wat ik moet doen en we besluiten dat het waarschijnlijk even beter is om mij ziek te melden. Niet heel netjes misschien, en ook niet helemaal eerlijk aangezien ik aangeef koorts te hebben. Maar ik wil niet mijn hele hebben en houden meteen op maandagochtend op tafel moeten leggen. Behalve dat ben ik een vervanger voor iemand die langdurig ziek is (wegens prive-omstandigheden). Het zou toch wat zijn als ik dan ook langdurig ziek wordt....
Maandag bij het ziekenhuis ziet de verpleegkundige meteen dat het niet goed is. Ze vraagt nog of ik wil uitstellen, maar ik wil doorgaan. Als ik nu stop, komt dit volgende keer weer. Ik ben namelijk vooral heel bang. Bang dat het weer niet lukt en onze laatste poging aanbreekt. Eentje die we hoogstwaarschijnlijk niet met mijn eigen eicellen willen gaan doen. En dat is nu wat deze poging zo zwaar beladen maakt.
Gelukkig staat er voor volgende week al een intake bij een psycholoog, maar voor de zekerheid heb ik voor morgen ook maar vast een afspraak gemaakt met de huisarts. Er is iets meer turbulentie bij deze landing dan verwacht en ik heb hulp nodig.
Mayday, mayday, going down....
reacties (0)