Inzicht en beweging

Een paar weken geleden heb ik mijzelf gedwongen om toch maar eens te reageren op een vacature voor onderwijs. Door een 'recruiter' werd ik uigenodigd voor een gesprek, iets wat binnen het onderwijs niet heel gebruikelijk is. Ik hoopte op een bijzondere school, een bijzondere werkplek, een baan waardoor ik mij misschien toch over een drempel heen kon krijgen en in ieder geval een inkomen zeker kon stellen. Waar ik dit met moeite deed, heeft het mij meer opgeleverd dan ik had kunnen dromen: inzicht.

De beste man heeft mij een behoorlijk harde spiegel voorgezet. Natuurlijk was dit geen leuk gesprek, maar wel oh-zo nuttig. Ik zag hoe ik bleef hangen in mijn situatie, hoe ik mezelf onbewust beperk in mijn ontwikkeling en groei als persoon. Uiteindelijk bleek hij mij wel geschikt te vinden voor de vacature, zelfs nadat ik (toch met tranen) had uitgelegd hoe ik een jaar geen onderwijs had gedaan omdat wij onze energie hebben gestoken in een tot op heden onvervulde kinderwens. Ik heb hem bedankt voor het gesprek en ben huiswaarts gekeerd. (uiteindelijk heb ik mij niet laten voorstellen bij de directie, aangezien de betreffende school van een stroming is die niet met mijn denkbeelden overeenkomt, maar dat terzijde).

Die dag had ik ook een consult bij een mesoloog. Een meso-watte? Ja, dat was ook mijn eerste reactie. Een mesoloog, iemand die de mens holistisch bekijkt, en daarbij gebruikt maakt van Westerse, Chinese en Indiase geneeswijzen. Vooraf al een vragenlijst ingevuld en opgestuurd met een waslijst aan aanvullingen die ik op het formulier niet kwijt kon, hihi. Tijdens het consult moest ik liggen en kreeg ik een metalen staafje in de handen gedrukt. Met een metalen staafje drukte de mesoloog op verschillende punten op handen en voeten, dezelfde punten als ook bij acupunctuur gebruikt worden. Een kleine hoeveelheid stroom wordt door deze punten gestuurd en op een schermpje kon je zien hoe het wijzertje uitsloeg. Ook maakte het apparaat er een geluidje bij. Zo hoorde ik zelf al dat op sommige punten de wijzer maar heel langzaam steeg of soms veel te weinig. Ondertussen waren we aan het praten over vanalles en nog eens wat. Mijn tong werd bekeken, mijn buik bevoeld. AUW! Ja, daar dus. Een hele pijnlijke plek. Haar diagnose? Er zit een fikse verkleving in mijn buik, ongeveer tussen het onderste stuk van mijn ribben. Hier lopen de vaten waardoor gal vervoerd wordt naar de dunne darm (als ik het goed heb...). Door deze verkleving zijn deze vaten in de verdrukking en kan het zijn werk dus niet goed doen. Gevolg: mijn vethuishouding is van de leg, mijn cellen kunnen vetoplosbare vitamines en hormonen niet tot zich nemen en... Nou ja, dat dus. Of de verkleving van de operatie komt, of dat ik het altijd al gehad heb, kon ze natuurlijk niet zeggen. Advies: aangepaste voeding, twee supplementen, wat tips en over 3 maanden terug. Nu heb ik mij na het consult natuuuuurlijk verder ingelezen (degenen die mij een beetje kennen hadden waarschijnlijk niet anders verwacht...) en ik moet zeggen dat het allemaal erg klopt. Dus voorlopig houd ik me (zoveel mogelijk) aan de adviezen.

En toen.... Toen bleek ik ineens in beweging. Ik liep. Wat zeg ik? Ik rende, ik vloog!!! Ineens kreeg ik een bod op mijn oude appartement en nu ik dit typ is de bedenkttijd na het tekenen van het voorlopig koopcontract al ruim voorbij en wacht ik tot de koper de financiering rond krijgt. Mijn eigen ideetjes van meer water drinken en smoothies eten/drinken heeft een redelijk effect en ik ben inmiddels 3,5 kilo kwijt. (Nog langgggg niet genoeg, maar het begin is er!) Ik heb mijn spaarpotje voor de studie aangebroken en heb voor zelfstudie 4 boeken aangeschaft, een studieplan opgesteld en ben begonnen met studeren (Ik loop voor op schema, hihi). Ik wist een sollicitatiegesprek te regelen, en hoewel het niet een baan opgeleverd heeft is er ook op dat gebied weer beweging.

Afgelopen maandag was het ook ineens alweer tijd voor ons bezoek aan Gent. Na een pittige reis (vertrek om 05.30, gaapppp) waren we keurig op tijd. Ingeschreven, mijn vriend zijn 'spermastaal' afgegeven (mooie taal, dat Vlaams), onze papieren ingeleverd en op consult bij een intake-arts. Kleinnnn puntje: ook deze dacht dat wij meteen een behandeling wilden beginnen, dus toch maar even goed duidelijk gemaakt dat we voor een second opinion kwamen. Alle gegevens doorgenomen, inwendige echo gedaan, gesprek gevoerd... We kregen het idee dat ze eigenlijk alleen maar het verschil voor ons maken door de tp pas op de 5e dag te doen, in plaats van op de 3e dag, zoals hier in Nederland gebeurt. Om een goed advies te geven zal de arts ons bespreken in de stafvergadering met alle artsen. Daarna zal zij ons tussen nu en twee weken een mail sturen. Nog afgesproken bloed af te laten nemen (AMH, TSH), wat we als laatste nog gedaan hebben voor we weer huiswaarts keerden. En zo vertrokken we om 13.00 weer richting Amsterdam, een reis waar we dit keer 3u30m (!!!!!) over gedaan hebben.

Op de terugweg hadden we dus meer dan genoeg tijd om te praten over het een en ander. Mijn lief heeft aangegeven niet afwijzend tegenover het idee van een donorei te staan, iets wat hij nog niet eerder had besloten. Dit opent in ieder geval een extra pad, mocht dat nodig zijn.

Inmiddels drentel, ren, huppel, dans en loop ik dus wat rond op de plek waar ik eerst aan de grond genageld stond. Ik probeer niet degenen te vergeten die er nog staan en doe mijn best om regelmatig naast ze te komen staan voor een tijdje. Met uiteraard de hoop dat over niet al te lange tijd iedereen aan de wandel is en wij elkaar vrolijk kunnen begroeten als wij allen op weg zijn naar ons doel...