Stil staan
Ik sta op straat. Midden op de stoep. Mensen lopen mij links en rechts voorbij. Sommige ken ik, andere zijn vrienden, de rest is onbekend. Een enkele keer komen mensen bij mij staan. Laatst stond ik met mijn schoonzus. We spraken over hoe grappig het was: vrienden van mij die P & M heten en gaan trouwen. Mijn zwager en zij heten ook P & M. Je schrijft het iets anders, maar zegt hetzelfde. Trouwen. Onze mannen niet. Wij willen wel, maar helaas... Ineens is ze weg. Een foto op mijn app van haar en een berichtje op de app van mijn vriend van hem doen vermoeden wat blijkt te kloppen. Ze zijn verloofd. De trouwerij zal niet snel zijn waarschijnlijk, maar de ring is er. Ik zie haar in de verte lopen...
Ik sta op straat. Samen met vriendinnen nemen wij ons voor gezonder te worden. Sporten, afvallen. Ik begin vol goede moed. Gewoon simpele dingen: wat push-ups, planken, sit-ups, klein beetje cardio.... Mijn vriendinnen staan nog bij mij in de buurt. Ze zien het niet, want ik heb niets gezegd, maar stiekem ben ik trots. Elke dag doe ik mijn routine en ik voel al snel vooruitgang. Maar na een heftige menstruatie en een mislukte IVF zie ik ineens hoe ze samen weglopen naar de sportschool. Zonder mij. Ik probeer nog mee te gaan, maar een gewicht aan mijn voeten houdt mij tegen. Het gewicht ontneemt mij mijn motivatie, het toont mijn geldgebrek en hoewel ik nog probeer te roepen zijn ze al weg....
Ik sta op straat. Aan iedereen die maar enigszins mij de mogelijkheid geeft, deel ik mijn cv uit. Ik voeg me naar wat ik zie: zakenman of zakenvrouw, dienstverlenend medewerker, oprichters van bedrijven. Iedereen die ik ken, of ook maar een beetje, laat ik weten dat ik werk zoek. De scholen waar ik vandaan gelopen ben heb ik bewust de rug toe gekeerd, het idee dat ik daar naar terug zou moeten laat een knoop in mijn maag vormen en tranen in mijn ogen. Veel van de mensen die stilstaan wijzen: daar is het, je kunt gewoon terug. Maar ik kan het niet. Ik krijg niet aan het verstand gepeuterd hoe confronterend het is om met kinderen te werken als je kampt met onverklaarbare onvruchtbaarheid. Mensen halen hun schouders op, beloven voor mij uit te kijken en lopen weer verder, op weg naar hun eigen werk. Elke ochtend komt mijn lief naast me staan en waar ik hem wil omarmen, krijg ik een vlotte kus om hem aan het einde van de dag weer te kunnen begroeten.
Ik sta op straat. Naast mij een bord met 'Huis te koop'. Mijn oude flatje, prima stekkie, geen problemen, betaalbaar. Slechts een enkeling stopt. Ik word minimaal bevraagd. Al snel loopt men door, naar een andere wijk, een lagere prijs, ... Ik blijf het bord poetsen en aanprijzen, maar niemand luistert meer.
Ik sta op straat. Om mij heen zie ik mensen reisburo's instappen. Met tevreden glimlachen om hun mond komen ze weer naar buiten. Ik zie hoe volle portemonnees hun afdruk achterlaten in achterzakken van spijkerbroeken. De winkels om mij heen doen goede zaken. Maar niet van mij. Elk reclamebord is even aanlokkelijk en soms kan ik niet anders dan iets kopen, maar mijn portemonnee heeft een echo.
Ik sta op straat. Om mij heen lopen trotse ouders van kinderen. Sommige alweer wat groter, anderen nog maar net begroet op deze wereld. Ik ben oprecht blij als er iemand naast mij komt staan en in mijn oor fluistert dat er over enige tijd weer een wiegje gevuld zal gaan worden. Maar zodra de boodschap verder verspreid wordt, voel ik een steek. Met steeds meer moeite verzamel ik mijn moed en bewonder ik de nieuwste wereldburgers. Ik deel mijn verhaal als er naar gevraagd wordt, maar het blijft lastig: mijn verdriet tegenover het geluk van de ouders. Ineens hoor ik een naam. Die naam. Die naam die wij al gekozen hebben voor ons wonder als dat mag komen. Het is al 2 1/2 jaar geleden gekozen door mij en mijn vriend toe wij ook nog gewoon samen over straat liepen. De tranen rollen over mijn wangen, maar niemand die het ziet.
Ik sta op straat. Kilo's gewicht houden mij op deze plek. Hoe graag ik ook wil, ik krijg er geen beweging in. En langzaam maar zeker voel ik hoe mijn, naar ik dacht, eindeloze optimisme wegzakken door mijn voeten de grond in. Ik sta stil in een wereld die volop in beweging is en niemand die mij kan helpen...
reacties (0)