Help; een kind!

Om een leuke mamma te zijn moet je ook leuk voor jezelf zijn.. maak het jezelf niet te lastig en ga met vriendinnen of vriend uit eten

Dat is heel normaal hoor. De eerste maanden zijn erg pittig. Bij de oudste had ik soms echt dagen dat ik dacht "is dit nu mijn leven?" Heel erg! Maar het is allemaal goedgekomen. Ondertussen zelfs een tweede erbij. En bij hem ervaarde ik het totaal anders. Van hem kon ik echt genieten. Ook omdat ik toen wist dat die eerste maanden maar even duren. En voor je het weet, willen ze niet meer in je armen slapen of kusjes/knuffels. Je moet er nog wat in groeien. Mama zijn is een hele zware rol en de 1ne komt daar makkelijker in dan de ander. Mijn kindjes zijn nu 5 en 2,5 jaar en het word echt makkelijker!

als ik naar mijzelf kijk herken ik wel dingen in jou verhaal. Mijn eerste had ik dit ook. Begon al bij een nare bevalling, ook ik wilde daar niet over praten. BV mocht ik niet geven, dus dat werd de fles. Zaten ook wel weer voordelen aan. Met de tweede een betere bevalling gehad en ook een andere (betere band als baby) gekregen. Heel gek. Ik heb geen hulp gezocht, ben gaan schrijven over mijn bevalling. Heb vaker even de tijd voor mijzelf gezocht, shoppen bijvoorbeeld of naar de bios of wat dan ook. Er is meer in de wereld dan alleen moeder zijn. En natuurlijk draait er in de eerste maanden veel om de baby maar je bent er zelf ook nog!! Het is niet gek dat je dat soms denkt, dat maakt je niet direct tot een slechte moeder. Ik ben weer de dingen gaan doen die ik anders ook deed en plande de baby daarin mee. Als het echt onhandig was. ging de baby wel voor, maar zo had ik wel het gevoel weer de controle over mijzelf te hebben. En nu heb ik een baby van bijna 10 maanden en ben zo blij met haar! een heel ander gevoel als bij mijn eerste. En de eerste weken vind ik ook minder leuk, als ze ouder worden steeds meer reactie. Dus kijk het nog even aan. Heb je het gevoel nog als ze 4 maanden oud is, kun je altijd nog naar de huisarts!

ik had dat ook maar bij mij ging het van kwaad naar erger en veranderde het is een postnatale depressie. Ik ben veel te laat naar de ha gestapt voor hulp. Maar toen ik eindelijk hulp kreeg, ging het echt wel beter na een tijdje. Ik geef ook bv. Verder je bent nu 8 weken non stop mama geweest de eerste keer alleen zijn is dan ook echt top!!! Tenminst dat vond ik echt wel. Ik zou zeggen probeer dat even vaker te plannen, me time. Ook wil ik je aanraden om toch hulp zoeken bij de ha. Hoe beter het met je gaat hoe makkelijker de weg ook weer terug is naar helemaal jezelf. bv stoppen kan een oplossing zijn. Maar ik ben pro borstvoeding en vind dat persoonlijk echt een minder advies. Het zou niet mijn keuze zijn iig, maar goed ieder zijn eigen :)

ik herken het een beetje maar meer meer in de zin van dat ik ook niet echt een baby mama ben, vind het veel leuker als ze wat ouder zijn, mijn jongste is nu 9 maand en vind het steeds leuker worden.

ik geef nog steeds bv, het is me bij de vorige 3 kinderen niet gelukt en deze meid wil niks anders , dus ik kan niet wachten tot ze 1 word zodat ik hier mee kan stoppen, de eerste 6 maanden vond ik geweldig het bv geven maar nu voelt het ook niet heel fijn meer.

Maar waarom ga je niet over op de fles ?? je bent echt niet slecht als je je kindje een flesje heeft hoor, ook dan worden ze groot. Misschien vind je dat wel veel fijner dan de bv. of desnoods een combi van beide.

Je bent echt niet de enigste die er zo over denkt , het is alleen maar goed dat je e4 zo open vooruit komt.

Ik herken het gevoel...bij mij stopte het toen ik stopte met de borstvoeding. Het liep als een trein maar ik voelde me zo ongelukkig steeds maar die baby te moeten voeden. Ik heb steeds gezegd dat het door de hormonen kwam omdat ik daarna opknapte. Maar tis schijnbaar niet Bewezen dat het mogelijk is daardoor. Heb het alleen wel allebei de keren gehad...

Sterkte! En hulp zoeken als je voelt dat het nodig is, is zeker een goede stap maar dat kan je alleen zelf beslissen.

Dat had ik ook na de geboorte van mijn eerste, ik werd geleefd en de eerste paar maanden vond ik echt zwaar en kon er echt niet van genieten! Maar het wordt echt beter, en makkelijker :-) zoals hier al wordt beschreven je groeit er echt in.. geef het tijd! Ik ben nu zwanger van nummer drie en kijk ook wel weer een beetje tegen de eerste maanden op.. maar het gaat allemaal zo snel voorbij !

Och meid.. Ik heb het gevoel dat je dit met tranen hebt lopen tikken.. hoelang is dit gevoel?

Ja heel herkenbaar Al kon ik het toen niet zo goed onder woorden brengen als jij dat kan, maar ik ben echt geen ras baby mama. Ik snapte helemaal niks van thuisblijf mama's, wat een horror om niet weer terug naar je werk te gaan! Al die ellendige dagen dat dochter lief een regeldag of ander probleem had. Wat was ik jaloers op manlief die gewoon 's ochtends naar zijn werk ging! Gelukkig werd het met de week makkelijker, het was echt een kwestie van wennen en daarna van mama weer fijn aan het werk en eigen dingen doen. Ik vond de eerste 4 maanden echt heel zwaar, maar daarna is het hele kleine eraf gelukkig. Toen ging dl twee nachtjes uit logeren bij opa en oma (met oud en nieuw, we wilden naar een feestje) en god wat miste ik haar. We zijn na de tweede nacht hals overkop haar op gaan halen, kon geen minuut langer zonder haar. Ik moet nog lachen als ik eraan terug denk. Een week later startte ik weer op mijn werk (eerste 3 dagen) en werd alles echt veel rooskleuriger. Kleine babietjes worden heel snel groot, en voor je het weet gaat alles makkelijker. Maar als je denkt dat je meer hulp nodig hebt met je gevoelens dan kan je beter eerder dan later hulp zoeken en je geluk weer terug winnen!

Wat herkenbaar,ik had een helbevalling en vond alles ook veel! Misschien met een psycholoog erover praten? Ik denk ook nog vaak mijn oude leven was zo fijn!

Ja herkenbaar. Maar hou het in de gaten, soms gaat het gevoel niet over. Vorige week heb ik een blog geschreven over mijn postnatale depressie en het taboe wat hier om heerst. Luister goed naar jezelf, je zegt dat je hulp hebt van familie, maar soms is praktische hulp niet voldoende.

En die borstvoeding... soms kan je de smart beter delen.. is flesvoeding niet wat? Ik merkte bij mijn oudste dat het stoppen daarmee me heel veel lucht gaf. Borstvoeding is namelijk behoorlijk intensief en niet het eind van de wereld als je daar een punt achter zet.

En goed dat je het sporten weer hebt opgepakt! Ik wens je vooral heel veel goeds en ik hoop heel snel dat je je zelf weer voelt!

Ik heb het ook gehad en het wordt langzamerhand echt beter al heb je daar weinig aan wanneer je er in zit. Je bent niet de enige en het is heel normaal. Ik heb momenten gehad waarbij ik heb gedacht wat heb ik mezelf aan gedaan? Het wordt echt beter en je kan steeds meer genieten dus heb dat vertrouwen in ieder geval!

Herkenbaar.. heb er nu een van 3,5&2jaar en 3 maandjes maar het duurt echt 14 maanden hier totdat ik me weer mezelf voel

Och lieverd! Het is heeel herkenbaar! Mijn meisje is nu een half jaar en nu geniet ik volop van haar maar als ze niet goed slaapt of jengelt denk ik ook omgg toe...

Maar die momenten worden minder! Ik heb ook al een paar keer gezegd waarom ben ik er aan begonnen?

Ja het is zwaar!! Je hormonen spelen ook nog mee he 😅

Het komt goed echt

Even een dikke dogotale knuffle.

Heeeel herkenbaar hoor meis... ik zeg hier tegen iedereen... ik ben er na een week of 7 wel achter gekomen dat ik geen baby mama ben. Nu is mijn zoontje bijna 13 weken en vind het al zo veel leuker. De reacties.. zijn nekje houd hij meer stabiel al etc etc.

Ook ik en mijn man brengen de kleine zo eens in de 2 weken eventjes naar me schoonouders en gaan lekker even met 2en uit eten.

Ook ik breng hem overdag zo nog wel eens na me schoonmoeder hoor.

Het komt echt goed... ik voelde me echt een waardeloze moeder... bij mij spelen er nog meer dingen mee waardoor ik niet goed in me vel zit dus dsn is het fijn als je zulke hulp hebt toch.

Heeeel veel liefs ❤💙

Voor velen herkenbaar denk ik. Het klinkt zo logisch maar destijds besefte ik het me ook niet; het is niet voor eeuwig, je groeit er langzaam in, je krijgt langzaam je vrijheden weer terug, de tijd voor jezelf enz. De band groeit ook, ze gaat lopen, spelen, lachen, met je praten. Het komt goed, het blijft geen 10 jaar zo. En misschien moet je hulp zoeken, maar dan in een andere vorm. Misschien is het fijn om met iemand te praten over alles wat door je heen gaat, het is nogal wat! Succes!

Ik herken het ook wel. Heb nu 4 kinderen waarvan de laatste 3 redelijk op elkaar (2 jaar ertussen steeds) en mis ook echt wel mijn eigen vrije tijd. Onze jongste slaapt normaal wel redelijk alleen de laatste dagen is het weer continue wakker worden en dan baal ik ook. Ik heb die vrije avond gewoon nodig om op te laden. Maar weet dat die periode ook wel weer een beetje terug komt. Een kleine baby hebben is gewoon heel zwaar! Het word echt steeds beter! Zo ook met de borstvoeding. Het word steeeds makkelijker..

Komt wel goed! Plan een leuke avond met je man, doet wonderen... Heel normaal dat je er nu even wat doorheen zit hoor... Ik geloof dat ik rond die tijd ook huilend bij mijn arts zat en zei dat ik me niet mezelf voelde...Ik was moe en had nergens zin in. Maar hij hoorde niks raars, niks verontrustendsen zei dat ik gewoon klonk als een vrouw die net (weer) moeder was geworden. Ik denk echt dat dit bij zoveel moeders het geval is maar dat er weinig over wordt gesproken omdat het allemaal maar leuk moet zijn. Het is pittig, het is zwaar maar het wordt beter. Stop anders gewoon met de bv. Flesvoeding is ook prima. Je hebt je best gedaan toch? Zet hem op! En plan snel een "baby-vrije-avond"

Zo herkenbaar. Dit had ik deels ook. Ik haalde wel plezier uit t voeden maar daardoor was ik idd nog meer onmisbaar. En ik wilde zo graag even niet dat zijn.

Praat hierover met je man. Hou in de gaten hoe je liefde is voor je dochter. En anders aangeven bij een huisarts.

Stop met borstvoeding. Je kleintje groeit echt prima op poeder en t zal je rust geven. En een rustigere moeder zal je kind meer aan hebben. En daarbij geeft t je dochter ook rust als de onrust bij je weg is.

Doe elke dag iets waarvan je blij wordt. Bij mij was dat wandelen met de wagen naar een koffiezaak met lekkere koffie. Je zult je geluk uit dit soort dingen moeten gaan halrn in t begin. Elke week wordt t makkelijker. En ook dan weer heb je een tegenslag. Wij zijn gewoon geen moeders voor grote gezinnen. Maar t wordt echt makkelijker en ga er idd lekker af en toe uit. T gaat anders veel te veel onder je huid zitten. 💋

Herken sommige dingen hoor!! Ik ben voor t eerst mama en mijn dochter is nu 4 weken. Ik vind t ook soms best pittig, alles draait om haar , je kan niet even snel weg, de momenten met manlief zijn even anders/minder, ben naast 'vrouw van' nu ook moeder. Ben soms ook nog beetje zoekende naar wie ik nu ben en wat er allemaal word verwacht van me. Ik merk dat het mij goed doet om ook echt tussendoor tijd voor mijzelf in te plannen (bijv voor de ochtend voeding eerst mezelf aankleden, opmaken etc), lekker online nieuwe kleding shoppen of afspreken met vriendinnen voor een bakkie (uiteraard wel met de baby erbij 😉). Zoek naar wat bij jou Past als moeder! Dat je van je kindje houd is zeker en dat is ook t aller belangrijkste!! Elke ouder is weer anders en niemand is gelijk 👍

Ik had er ook moeite mee, het was gewoon niet wat ik verwachte. Alles was veranderd. Relatie, mijn lichaam... En het was gewoon eng! Die zorg en verantwoordelijkheid over dat kleine mensje. Na een tijdje ging het dan wel beter, meer slaap, minder gehuil, kwam er interactie en werd ze echt mijn kleine vriendinnetje. Bij de volgende 2 kon ik wel van de babytijd genieten omdat ik al wist waar ik voor stond.

Misschien ben jij geen baby mama...dat heb je!!! Kan heel goed.

Ik ben zelf niet van het meteen hulp zoeken, je houdt van je kind, dat staat vast.

Zoals je zelf al zegt, ze wordt vanzelf wat groter. Ze is nu nog maar 8 weekjes... heel klein nog! Breng haar maar even n dagje naar je ouders of schoonouders en ga dr even uit met je man. Ga kolven, doe even wat voor jezelf....

Is niet raar hoor.

Vind ik dan. ❤

Ik begrijp het wel hoor. Ik vond de baby tijd het moeilijkst. Je bent toch wat meer gebonden aan wat je baby wil. Probeer ook echt wat leuks voor jezelf te doen zonder kind. Het is best heftig een kindje. Ik wilde ook heel graag een kind en was echt wel heel gelukkig toen ze er ook was maar soms dacht ik wel" jeetje gaan we nog wat leuks doen vandaag" en dan was het toch weer een dag binnen en kijken hoe ze de hele dag lag te slapen. Praat er over het is echt niet erg. Ik denk dat heel veel moeders je begrijpen. Ik weet zeker dat je er dan over een aantal weken anders over denkt. Ik vond het zelf ook heel erg fijn om weer te gaan werken ook al vond ik het wel moeilijk om haar achter te laten. Het was gewoon fijn om niet alleen maar moeder te zijn.

Succes en ik hoop dat je je straks beter zal voelen en geniet van je kindje

Het is heel herkenbaar. Wat jij beschrijft is precies de reden dat ik toch afzie van het idee voor een derde te gaan. Mijn oudste was een nachtmerrie de eerste maanden. Hij wilde niet slapen, krijste heel veel, had last van reflux en omdat hij 's avonds niet in slaap wilde vallen was hij overdag ook moe en prikkelbaar. Ik vond het ook heel zwaar de eerste tijd en vond het eigenlijk ook meer niet leuk dan wel, ondanks dat moeder worden altijd mijn allergrootste wens was. Geen tijd meer voor jezelf, geen tijd meer voor je man, continue op standby staan want misschien sliep hij twee uur of misschien maar twintig minuten. Mijn kraamverzorgster waarschuwde me al dat je als nieuwe moeder soms zo wanhopig gedreven kunt worden dat je dingen gaat denken die je niet meent. Ook dat heb ik meegemaakt. Hoort er helaas ook bij. En ook ik voelde me schuldig dat ik zo genoot van de vrijheid tijdens een avondje sporten dat ik eigenlijk niet terug naar huis wilde.

Het wordt beter! Echt waar, het wordt beter. Als je in april 26 weken zwanger was is jouw kleine nu 2/3 maanden. Dat is de tijd waarop je vaak wat ritme kan creeren zodat je beter weet waar je aan toe bent. Dan kun je weer plannen maken en kriig je dat gevoel van controle weer langzaamaan terug. Vrijheid zal nog wel even duren ben ik bang.

Je zegt dat je borstvoeding geeft, maar dat het je weinig lijkt te doen. Ik zou je toch aanraden ermee door te gaan als je er verder geen problemen mee hebt, want als ik jouw blog lees lijkt het alsof je tegen een postnatale depressie aan zit of er al in zit. De hormonen die vrij komen bij bv geven kunnen daartegen helpen en als die hormonen stoppen kan dat je juist verder naar beneden duwen. Als het voeden je te erg tegenstaat moet je uiteraard stoppen, maar ben dan bedacht op het verlies van die hormonen (e weet dat ook die balans weer terug komt). Daarnaast wil ik zeggen dat je vooral open moet zijn naar je directe omgeving. Zeg ze gewoon dat je het zwaar vindt. Vertel ze wat je mist. Het wordt hoog tijd dat dat bespreekbaar wordt.

Of je verdere hulp moet zoeken moet je zelf aanvoelen, maar ik weet wel dat je niet de eerste of de enige bent! Succes!

Heel erg herkenbaar hoor. Ik vond het 1e jaar echt niet leuk. Heb getwijfeld of ik gek was. Maar het is ook allemaal niet niks om ineens en kleine te hebben die 24 uur per dag afhankelijk van je is. Sommige mensen zeggen al na een uur "liefde op het eerste gezicht en het is alsof ze er altijd al is geweest' Ook dit gevoel herken ik helemaal niet. Ik kon ook niet wachten tot ze wat ouder was. Inmiddels zijn wij 4 jaar verder en sinds een maand of 10 willen we een tweede. Dit duurde zo lang omdat ik eerst echt wou genieten van onze kleine meid. En ik had mezelf net weer een beetje terug gevonden. Ik heb nooit hulp gezocht. En achteraf denk ik wel eens dat ik het beter wel had kunnen doen. In elk geval er open over zijn.